“Μας έχουν αναγκάσει σε τηλεργασία; Σε τι διαφέρει το καθεστώς της τηλεργασίας από το προηγούμενο καθεστώς εργασίας; Τι προβλήματα μας δημιουργεί;”
Στην εκπαίδευση που είναι το αντικείμενο εργασίας μου τα πράγματα προχώρησαν ατυχώς για μας τους εργαζόμενους ως εξής: πρώτα έκλεισαν τα σχολεία, μετά απαγορεύτηκε να συναθροιζόμαστε και μετά βγήκε η Κεραμέως, Υπουργός Παιδείας και δήλωσε ότι ξεκινάει η τηλεκπαίδευση. Έτσι οι εγκύκλιοι που άρχισαν να καταφτάνουν με οδηγίες για το πώς να υλοποιήσουμε αυτή τη καινούργια μορφή εκμετάλλευσης που βρήκαν για να μας ρουφήξουν κι άλλο το αίμα -και μάλιστα στη πιο ευνοϊκή συγκυρία που θα μπορούσαν να ονειρευτούν- μας βρήκε όχι μόνο απροετοίμαστους αλλά και σε φάση διάλυσης. Δεν μπορούσαμε να κηρύξουμε έκτακτες γενικές συνελεύσεις και να δούμε πώς θα αντιμετωπίζαμε συλλογικά αυτή την επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα. Στο δια ταύτα, πολλοί συνάδερφοι έτρεξαν να εφαρμόσουν μια παράτυπη και μη υποχρεωτική εγκύκλιο για πολλούς και διάφορους λόγους. Άλλοι από ενοχικότητα, μιας και “καθόμαστε και μας πληρώνουν”, χωρίς καν να σκεφτούν πόσα χαμένα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, πόσα επιδόματα αδείας μας έχουν βουτήξει και τα έχουν ρίξει στη μαύρη ρουφήχτρα των χρεών των τραπεζών. Αν είχαν σκεφτεί πόσο έχουμε ματώσει από χαμένους μισθούς, πόσες εισφορές μάς έχουν πάρει και τι ψιχουλοσυντάξεις θα μας δώσουν,θα βλέπανε ότι μας χρωστάνε για να καθόμαστε 2 χρόνια! Αλλά πού συνείδηση… Τέλος πάντων λίγο έβαλαν το χεράκι του και οι ατομικιστές που έχουν στο νου τους τι βαθμό θα πάρουν στην αξιολόγηση, λίγο οι φοβισμένοι, λίγο οι δήθε μου αλληλέγγυοι και ευσυνείδητοι η τηλεργασία κρατεί τόσο καλά στο κλάδο μας που βγήκε η Υπουργίνα μας και μας συνεχάρη. Μας ανακοίνωσε επιπροσθέτως ότι όλα όσα κάναμε θα μείνουν παρακαταθήκη και εξέφρασε την ευχαρίστησή της που βάλαμε την κοτρώνα μας για το γκρέμισμα των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση και για την περαιτέρω περικοπή δαπανών στη δημόσια παιδεία και την καταβαράθρωσή της.
Τώρα όσον αφορά αυτά που κάναμε… Εδώ είναι και το μεγάλο φιάσκο, μιας και με γελοιότητες μεν, καταφέραμε δε να νομιμοποιήσουμε αυτόν τον νέο εφιάλτη, την τηλεκπαίδευση.Όταν άρχισα να ρωτάω τους μαθητές μου στα μέσσεντζερ τι κάνουν και πόσοι παρακολουθούν τις τηλεδιασκέψεις όσων καθηγητών εφαρμόζουν αυτό το έκτρωμα, καμώνονταν τους επιμελείς , γιατί μπορεί να είμαστε μακριά, αλλά φοβούνται τη στιγμή που θα ξανανταμώσουμε και κρατάνε πισινή. Θέλουν να διεκδικήσουν βαθμουλάκια στοτετράμηνο και η εγγραφή στο ΠΣΔ και η ψευτοπαρακολούθηση των γελοίων τηλεδιασκέψεων θα εξαργυρωθεί κάποια στιγμή…
Το τι συμβαίνει πραγματικά το έμαθα από τα ηλικίας 16 και 17 ετών ετεροθαλή αδέρφια του γιού μου, μαθητές λυκείου, τους συμμαθητές τους και τους on line φίλους τους από διάφορες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου με τους οποίους συναντιούνται στα games. Τα παλικαράκια μικραίνουν στην οθόνη τους το παράθυρο με τον οσφυοκάμπτη εργαζόμενο εκπαιδευτικό και όσο αυτός πασχίζει να συντονίσει κάμερες, μικρόφωνα και λοιπό εξοπλισμό και να συνετίσει τους απείθαρχους κλείνοντάς τους το μικρόφωνο(μάλιστα! περιέχεται στις οδηγίες του υπουργείου περί τηλε-πειθάρχησης των μαθητών μας) αυτά παρακολουθούν ταινίες στο Netflix, παίζουν lol ή παρακολουθούν pornhub.Τα μαθητούδια τουλάχιστον αντιστέκονται! Στους εκπαιδευτικούς ακόμα και τα Δ.Σ. των σωματείων τους δεν μπόρεσαν να αντιτάξουν μια άρνηση στο αίσχος της τηλεκπαίδευσης…
“Πώς βιώνουμε την κατάσταση αποκλεισμού μέσα στο σπίτι; α)Κάποιοι/ες/α ζουν μόνοι τους. Τι προβλήματα δημιουργεί αυτό σε αυτή τη συγκυρία; β) ΛΟΑΤΚΙ άτομα αναγκάζονται να συγκατοικούν με μια οικογένεια που τη νιώθουν καταπιεστική, ξένη και εχθρική. Πώς το βιώνεις αυτό; γ) Γενικά ο εγκλεισμός με την οικογένεια, γονείς-σύζυγο-παιδιά (ή άλλα άτομα με τα οποία συγκατοικείς) παλεύεται;”
Σε εμένα προσωπικά ο εγκλεισμός δεν δημιουργεί μεγάλα θέματα. Αυτό που ζω είναι πιο πολύ οι βλαβερές συνέπειες που έχει η απομόνωση στην υγεία των υπερήλικων, η οποία επιστρατεύεται δήθεν για να τους προστατέψουμε. Έχοντας στην ευθύνη μου δύο υπερήλικες διαπίστωσα πόσο οι εξετάσεις τους μένουν πίσω, γιατί κανένας γιατρός δε δέχεται να τους δει πια, εν μέσω πανδημίας.Πόσο η απομόνωση επιδείνωσε ραγδαία και τραγικά διάφορα υφιστάμενα προβλήματα υγείας όπως η άνοια ή η αρτηριακή πίεση και δημιούργησε και νέα από την έλλειψη κίνησης -πόνοι στα ισχία , αδυνάτισμα των μυών στα πόδια- και πόσο επιβάρυνε το δύσκολο θέμα της καταθλιπτικής διάθεσης που συνοδεύει αυτή την ηλικία (και για αυτό τους περισσότερους τους χαπακώνουν με αντικαταθλιπτικά). Η απομόνωση για ένα γέροντα ισοδυναμεί με θάνατο. Αυτό μου έδειξε το διάστημα ενός μηνός που έχει προηγηθεί. Φτάσαμε, έτσι, να λένε τα γερόντια πως δεν τη θέλουν τέτοια ζωή και πως επιλέγουν να τους επισκεπτόμαστε παρά να ζουν αυτόν τον αβίωτο βίο. Πράγμα που πράξαμε!
“Πώς την παλεύεις με τις δυσκολίες στη μετακίνηση (ή όποιες άλλες) με την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου; Επιστρατεύεις προλεταριακές/απείθαρχες πονηριές και στρατηγήματα; Τι είδους;”
Δε θέλω να πληρώσω νταβατζιλίκι 150άρι, αλλά δε θέλω να κάτσω μέσα. Βλέπω πόσο συνωστίζονται στις δουλειές αυτοί που δουλεύουν και είναι πολύ ισχυρή η πεποίθησή μου ότι όλο αυτό γίνεται για τρομοκρατία πιο πολύ. Αρνούμαι τα sms και το χω ρίξει στα χαρτάκια για βοήθεια. Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις μια μεταμεσονύχτια βόλτα στην παραλιακή ή να πας στο βουνό να ανασάνεις. Είσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι εδώ στην σκατοπόλη και να ακούς τα όλο και πιο απειλητικά διαγγέλματα του τσιόδρα του άδωνη και λοπών φιδιών και σκουπιδιών.