Κάτω όλοι οι στρατοί

 

 

 

 

 

 

Οι ένοπλες δυνάμεις της Χαμάς και των Χούθι, όπως ακριβώς και ο IDF του ισραηλινού απαρτχάιντ και ο ελληνικός στρατός, δεν είναι ένας ταξικά ουδέτερος θεσμός. Είναι ένας ειδικός μηχανισμός βίας του αστικού κράτους (ή του υπό διαμόρφωση αστικού κράτους) που σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους μηχανισμούς πειθάρχησης και εκμετάλλευσης (θρησκευτικούς και οικονομικούς) έχει σαν αποστολή τη διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Τα όπλα του στρατού της Χαμάς και των Χούθι δεν καθαγιάζονται από μια μεταφυσική, διαταξική ή υπερταξική, «άμυνα» μιας δήθεν ενοποιημένης παλαιστινιακής ή υεμένικης κοινωνίας απέναντι σε ένα μοχθηρό εξωτερικό εχθρό. Η ιδεολογία της εθνικής ενότητας συσκοτίζει τη διάσπαση της κοινωνίας σε αντιμαχόμενες τάξεις και τον ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στο εσωτερικό. Ο πρώτος και βασικότερος εχθρός αυτού του ειδικού μηχανισμού οργανωμένης βίας και επιβολής του αστικού κράτους βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα. Είναι το προλεταριάτο που πάει ενάντια στον «λαό». Το τσιμέντωμα της «εθνικής γραμμής», δηλαδή η έμμεση ή άμεση ενσωμάτωση των ταξικών αντιστάσεων στη «λαϊκή δημοκρατία», αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιθετική χρήση των ενόπλων δυνάμεων και έξω από τα σύνορα.

Κανένα συντρόφι που είναι ενάντια στον μιλιταρισμό, τον πόλεμο και τον καπιταλισμό δεν πρέπει να στοιχίζεται πίσω από (ή δίπλα σε) πολεμοχαρή «αντι-ιμπεριαλιστικά» πανό με το σταλινο-μαοϊκό σύνθημα «να φέρουμε τον πόλεμο στα μετόπισθεν των δυτικών μητροπόλεων», σύνθημα που αποσκοπεί στη διεθνοποίηση των αντιπρολεταριακών δραστηριοτήτων της Χαμάς και ανάλογων αστικών, μιλιταριστικών σχηματισμών.

Αν δεν θέλουμε να δούμε την καταστροφή και την αλληλοσφαγή των προλετάριων να γενικεύονται, οφείλουμε να μπλοκάρουμε όλες τις πολεμικές μηχανές και να κηρύξουμε τον πόλεμο ενάντια στον πόλεμό τους. Σκοπός του μιλιταρισμού και του εθνικισμού είναι η καθολική στοίχιση της κοινωνίας πίσω από την παλαιστινιακή, την ισραηλίτικη, την ελληνική εθνική σημαία, δηλαδή πίσω από τα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης.

Αυτό στο οποίο αποσκοπούν όλες οι αστικές τάξεις του κόσμου (παλαιστινιακή, εβραϊκή, υεμένικη, ελληνική κλπ.) είναι να εμποδιστεί πάση θυσία η ανάπτυξη ενός πραγματικού αντιπολεμικού κινήματος. Λειτουργώντας προς την ίδια κατεύθυνση, η αναρχο-αριστερή πτέρυγα του αστισμού μάλιστα δεν διστάζει να αλλοιώσει ακόμα και την έννοια του διεθνισμού, όταν καλεί σε διεθνή στήριξη των ένοπλων επιχειρήσεων που κάποιες από αυτές τις αστικές τάξεις διεξάγουν ενάντια στον «ιμπεριαλισμό» (αποκαλώντας τον μάλιστα στη δόλια γλώσσα τους: «μπλοκάρισμα της συμμετοχής του ελληνικού κράτους στον πόλεμο». Μια πραγματική αντιεξουσιαστική και διεθνιστική πολιτική θα έπρεπε όμως να είναι αυτόνομη και να μην αντιτίθεται απλά σε συγκυριακές στρατηγικές του ελληνικού κράτους, όπως τον σημερινό εργαλειακό φιλο-ισραηλητισμό του, «ξεχνώντας» ότι αυτό μέχρι πρόσφατα στήριζε ενεργά, για τους δικούς του καπιταλιστικούς λόγους, ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος μαζί με την παλαιστινιακή άρχουσα τάξη, τις ΗΠΑ, τον αραβικό εθνικισμό και την ελληνική αριστερά και ακροαριστερά). Ξέρουμε πολύ καλά από τα ιστορικά παραδείγματα του παρελθόντος ότι ένα πραγματικό αντιπολεμικό κίνημα μπορεί να αποτελέσει σε βάθος χρόνου τον πυρήνα για την ανάπτυξη ενός αντικαπιταλιστικού κινήματος που θα ανατρέψει τους αρνητικούς κοινωνικούς συσχετισμούς και θα αμφισβητήσει στα ίσια την εξουσία της αστικής τάξης.

Όλα αυτά ήταν κάποτε κοινός τόπος μέσα στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Σήμερα όμως έχουν απομείνει μόνο κάποια ελάχιστα γαλατικά χωριά που αντιστέκονται σε όλες τις μορφές του εθνικισμού και του μιλιταρισμού. Ένα από αυτά είναι και το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής. Αναπαράγουμε εδώ ένα μικρό κομμάτι από την εκδήλωση για το παλαιστινιακό ζήτημα που έγινε από τη σεβκ στο ΑΚΝ την Παρασκευή 23/2/2024:

Απέναντι στην ολοένα και περισσότερο απονομιμοποιημένη Παλαιστινιακή Αρχή, μια άλλη δύναμη εμφανίστηκε μετά την πρώτη Ιντιφάντα να διεκδικεί τη θέση μιας πιο αξιόπιστης εθνικής αστικής τάξης, η Χαμάς. Αν και η Χαμάς αντιπροσωπεύει την παλαιστινιακή ενσάρκωση του πολιτικού Ισλάμ στη Μέση Ανατολή και έχει τις ρίζες της σε μια ιστορία δεκαετιών ισλαμικού ακτιβισμού που ξεκίνησε με την ίδρυση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην πόλη της Γάζας το 1945, η απήχησή της προέρχεται κυρίως από τον εθνικιστικό παρά από τον θρησκευτικό προσανατολισμό της.

Η Χαμάς μπόρεσε να επωφεληθεί από την παρακμή της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ) και να προαχθεί στον βασικό υπεργολάβο του παλαιστινιακού προλεταριάτου στη Γάζα. Πέρα από τις επιχειρήσεις της στρατιωτικής της πτέρυγας (που περιλάμβανε την παροχή απασχόλησης στο σκάψιμο των υπόγειων στοών), μέσω της ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων οργάνωσε ένα εκτεταμένο ισλαμιστικό δίκτυο παροχής ιδιωτικών κοινωνικών υπηρεσιών, αντισταθμίζοντας την απουσία κοινωνικού κράτους, μέσω της ίδρυσης σχολείων, κοινωνικών κέντρων, υποστήριξης οικογενειών κρατουμένων, συσσιτίων, διαφόρων οικονομικών ενισχύσεων, με πόρους που κατά κύριο λόγο προέρχονται από το Ιράν και το Κατάρ. (Πράγμα που, εννοείται, δεν εμπόδισε το «φιλοισραηλινό» ελληνικό κράτος να κάνει μπίζνες με το Κατάρ).

Στη βάση της απόρριψης των συμφωνιών του Όσλο και της καταγγελίας της διαφθοράς της ΠΑ κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 2006. Αυτές ήταν και οι τελευταίες εκλογές που έγιναν, στις οποίες η Χαμάς κέρδισε πάνω από το 40% των ψήφων. Από το 2007, μετά τον σύντομο εμφύλιο πόλεμο με τη Φατάχ, προήχθη στον τοπικό υπεργολάβο. Παρόλα αυτά, η συνεργασία της με την ΠΑ δεν σταμάτησε αφού η τελευταία εξακολουθεί να καλύπτει μέρος των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων στη Γάζα και να πληρώνει την ηλεκτρική ενέργεια που την αγοράζει από το Ισραήλ (δαπανώντας περίπου το 30% του προϋπολογισμού της). Το χρήμα αυτό με τη σειρά του προέρχεται κατά βάση από τη μεταφορά φορολογικών εσόδων από το κράτος του Ισραήλ. Η οικονομική σχέση της Χαμάς με την ΠΑ συχνά μάλιστα χρησιμοποιείται εκβιαστικά από την τελευταία όταν περιοδικά εντείνεται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, όπως το 2017 που η ΠΑ ζητούσε από το κράτος του Ισραήλ να διακόψει την παροχή ηλεκτρικού στη Γάζα αρνούμενη να πληρώσει τον λογαριασμό ή όταν την ίδια χρονιά μείωσε κατά 30% (και κατά 20% πάλι το 2018) τους μισθούς που καταβάλλει σε δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους στη Γάζα, οι οποίοι δεν εργάζονται, αλλά έχουν παραμείνει στη μισθοδοσία. Από το 2019, η Χαμάς λαμβάνει επίσης από το Κατάρ κονδύλια για την πληρωμή του ηλεκτρικού ρεύματος καθώς και 30 εκατομμύρια δολάρια κάθε μήνα για την επιδότηση των μισθών των κυβερνητικών υπαλλήλων και την παροχή βοήθειας σε φτωχές οικογένειες.

Ωστόσο μέρος του πληθυσμού σαφώς την απορρίπτει αναγνωρίζοντάς την ως τον δεσμοφύλακά του.

Ενδεικτικά αλλά χαρακτηριστικά, στη Γάζα κυκλοφορούσε το 2011 ένα κείμενο που συνοψίζει τη διπλή καταπίεση που υφίσταται το προλεταριάτο, και ιδιαίτερα το νεανικό, στην ανοιχτή αυτή φυλακή, τόσο από το ισραηλινό απαρτχάιντ όσο και από τη Χαμάς, το Manifesto: FREE THE YOUTH OF GAZA! Γραμμένο από ομάδα φοιτητών αντανακλά την αγανάκτηση ενάντια στην εσωτερική καταστολή που ασκεί η Χαμάς κάνοντας λόγο για τους «γενειοφόρους άνδρες [της Χαμάς] που κυκλοφορούν με τα όπλα τους και κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους, ξυλοκοπούν ή φυλακίζουν νέους ανθρώπους που διαδηλώνουν για αυτά που πιστεύουν».

Οι πιο μαζικές διαδηλώσεις έγιναν το 2015, το 2017 και το 2019, όταν χιλιάδες νέοι άνθρωποι, κυρίως άνεργοι, βγήκαν στους δρόμους με το σύνθημα «Θέλουμε να ζήσουμε!», αμφισβητώντας το καθεστώς διαφθοράς, νεποτισμού και θρησκευτικής και πολιτικής δικτατορίας της Χαμάς, καθώς και τον αποκλεισμό που υφίσταται ο πληθυσμός της Γάζας από το 2006. Διεκδίκησαν να σταματήσουν οι διακοπές ρεύματος και να εκταμιευθούν οι οφειλόμενοι μισθοί στους κυβερνητικούς υπαλλήλους. Η απάντηση της Χαμάς ήταν άγρια, κατασταλτική και βίαιη σε όλες τις περιπτώσεις και μέσα σε μια εβδομάδα τον Μάρτη του 2019 συνέλαβε περίπου 3.000 ανθρώπους στα στρατόπεδα εκπαίδευσής της, τους βασάνισε και τους κακομεταχειρίστηκε.

Το περσινό καλοκαίρι, το 2023, έλαβε χώρα ακόμη ένα κύμα διαμαρτυρίας. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν πάλι στους δρόμους σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας για να διαμαρτυρηθούν για τις χρόνιες διακοπές ρεύματος και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Στις πορείες που πραγματοποιήθηκαν ο κόσμος φώναζε  «Πού είναι το ηλεκτρικό ρεύμα και το φυσικό αέριο;», «Ντροπή!» και έκαιγε τις σημαίες της Χαμάς (δυστυχώς όχι και τις παλαιστινιακές). Η αστυνομία επενέβη και διέλυσε τις διαδηλώσεις, καταστρέφοντας τα κινητά όσων τραβούσαν βίντεο και κάνοντας συλλήψεις. Οι διαδηλωτές επέκριναν επίσης τη Χαμάς για την περικοπή ενός τέλους περίπου 15 δολαρίων από τα μηνιαία επιδόματα των 100 δολαρίων που δίνονται στις φτωχότερες οικογένειες της Γάζας από το Κατάρ. Η απάντηση του καθεστώτος ήταν να επιδοθεί σε μια δημόσια εκστρατεία δυσφήμισης του κινήματος διαμαρτυρίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατηγορώντας το για συνεργασία με τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες καθώς και αυτές της Παλαιστινιακής Αρχής με στόχο να κλονίσει τη σταθερότητα της διακυβέρνησης της Χαμάς. Ομοίως και οι ιμάμηδες στα τζαμιά της Λωρίδας της Γάζας κατήγγειλαν κατ’ εντολή της Χαμάς το κίνημα διαμαρτυρίας ως εντελώς περιττό και τους διαδηλωτές ως προδότες και αποστάτες της ισλαμικής θρησκείας.

Είναι σαφές ότι η χρόνια πίεση που ασκούσε το προλεταριάτο στη Γάζα ενάντια στην καπιταλιστική και αυταρχική διακυβέρνηση της Χαμάς αυξανόταν επικίνδυνα και, πριν φτάσει στο σημείο έκρηξης, διοχετεύθηκε προς τα έξω με την μιλιταριστική ενέργεια της 7ης Οκτωβρίου 2023.

Τα πράγματα στο εσωτερικό μέτωπο του κράτους του Ισραήλ δεν ήταν πολύ καλύτερα. Η μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης που σκόπευε να επιβάλει το κυβερνών κόμμα είχε προκαλέσει ένα ευρύ κύμα διαμαρτυρίας που διήρκησε όλο περίπου το 2023. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαμαρτύρονταν κατά της ακροδεξιάς κυβέρνησης με αποκλεισμούς δρόμων και σιδηροδρομικών σταθμών σε όλη τη χώρα και συγκρούσεις με την αστυνομία.

Το κίνημα αυτό έχει αναγνωστεί από κάποιους ως μια αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ισραηλινού απαρτχάιντ: από τη μία είναι το Ανώτατο Δικαστήριο, που ήταν πάντα ένα σημαντικό όργανο της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ και ανήκει στο μπλοκ του πιο εξευρωπαϊσμένου ισραηλινού κεφαλαίου και από την άλλη το πιο ακροδεξιό τμήμα του που έχει αναλάβει την ραγδαία επέκταση των εποικισμών. Ωστόσο, η δυναμική των κινητοποιήσεων οδήγησε σε εμφάνιση γενικότερων αιτημάτων που στρέφονταν πια ενάντια στους εποικισμούς, στα άνισα δικαιώματα και στο απαρτχάιντ, μια εξέλιξη που δεν αντανακλά μόνο την όξυνση της σύγκρουσης μεταξύ των δύο φραξιών της αστικής τάξης και είναι πιθανόν να συνεχιστεί μετά τη λήξη του τωρινού πολέμου.

Ενδεικτικό είναι το ότι το μέτωπο ενάντια στην προσπάθεια αποδυνάμωσης του Ανώτατου Δικαστηρίου διευρύνθηκε, συσπειρώνοντας ακόμα και έφεδρους ή ΛΟΑΤΚΙ ομάδες. Οι τελευταίες αναδείχθηκαν σε βασικούς πρωταγωνιστές του αντικυβερνητικού κινήματος αφού χάρη στο Ανώτατο Δικαστήριο είχαν κατακτήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των δικαιωμάτων τους, ενώ η προτεινόμενη τροποποίηση του νόμου για την απαγόρευση των διακρίσεων ερμηνεύθηκε ευρέως ως άδεια για τις επιχειρήσεις να κάνουν θρησκευτικές, σεξουαλικές ή φυλετικές διακρίσεις εις βάρος των εργαζομένων.

Εκτός από την πρόσφατη όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών ένθεν και ένθεν των δύο κοινωνιών που, κατά την άποψή μας, οδήγησαν τα δύο κράτη στην επιλογή της βίαιης, μιλιταριστικής διεξόδου του πολέμου με στόχο την αποδυνάμωση των κοινωνικών αγώνων, τη βελτίωση της θέσης των αντίστοιχων αστικών τάξεων στον μεταξύ τους συσχετισμό δύναμης, την αποκατάσταση του κύρους τους και την επαναφορά του Νόμου και της Τάξης, υπάρχει και μια πρόσφατη προϊστορία κοινών αγώνων που υπονομεύουν τις λιγότερο ή περισσότερο βίαιες προσπάθειες εθνικοποίησης και απομόνωσης των δύο κοινωνικών σχηματισμών.

Αν και γίνονται συστηματικές προσπάθειες μέσα από την εθνικιστική ανάγνωση της πραγματικότητας να θαφτούν γενικότερα οι ταξικές αντιπαραθέσεις και να αποσιωπηθούν ακόμα περισσότερο οι κοινοί αγώνες εργατ(ρι)ών των δύο εθνοτήτων, εντούτοις αυτοί καταφέρνουν πού και πού να αποκτήσουν δημοσιότητα. Άλλωστε μέσα στο κράτος του Ισραήλ πάνω από το 20% των πολιτών είναι Παλαιστίνιοι, πέρα από όσους έρχονται από τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα για να εργαστούν στο Ισραήλ. Όλοι αυτοί εργάζονται στις ίδιες επιχειρήσεις, δίπλα-δίπλα με τους Εβραίους εργαζόμενους.

Υπήρξαν πρόσφατα δείγματα κοινών αγώνων Εβραίων και Αράβων εργατ(ρι)ών, όπως αυτών στα νοσοκομεία μετά την πανδημία COVID-19, όπου από κοινού Παλαιστίνιοι Άραβες και Ισραηλινοί Εβραίοι νοσηλευτές, τραυματιοφορείς κ.λπ. απεργούσαν για καλύτερες συνθήκες, για υψηλότερες αμοιβές, για περισσότερες προσλήψεις προσωπικού, κάνοντας κοινές περιφρουρήσεις και κρατώντας πανό στα αραβικά και τα εβραϊκά.

Σε μια άλλη περίπτωση, πριν από δύο χρόνια, σε μια έξαρση της βίας τόσο από την μεριά των εποίκων όσο και των ισλαμιστών, το Συνδικάτο Οδηγών Λεωφορείων οργάνωσε κοινές επιτροπές άμυνας των μελών του για να προστατεύσει τόσο τα αραβικά όσο και τα εβραϊκά μέλη του και τις οικογένειές τους.

Η ισραηλινή συνδικαλιστική ομοσπονδία Koah La Ovdim [Δύναμη στους εργαζόμενους], που είναι ανεξάρτητη από τη Histadrut, αποτελεί μια περίπτωση συνδικάτου που υποστηρίζει ανοιχτά την αλληλεγγύη μεταξύ Εβραίων και Αράβων εργαζομένων. Ιδρύθηκε το 2007, έχει περίπου 35.000 εργαζόμενους μέλη και αντιρατσιστικό προσανατολισμό.

Μια άλλη οργάνωση που διατηρεί μεν δεσμούς με το Hadash, τον απόγονο του Ισραηλινού ΚΚ, αλλά επίσης κινείται στην κατεύθυνση της συνεργασίας μεταξύ των αράβων ισραηλινών και των εβραιοισραηλινών εργαζομένων είναι το Standing together, με αγώνες τόσο μισθολογικούς -για την αύξηση του κατώτατου μισθού π.χ. το 2021- όσο και εναντίον του τωρινού πολέμου και της κυβέρνησης με πορείες και συγκεντρώσεις αράβων και εβραίων παντού στο Ισραήλ. Υπάρχουν κι άλλες εργατικές ενώσεις που φτιάχτηκαν μέσα στη δεκαετία του ’90 και στοχεύουν στην οργάνωση εργατών χωρίς διακρίσεις θρησκείας, εθνικότητας, φύλου ή επαγγέλματος, όπως η Kav LaOved  και η Maan.

Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι αυτά τα συνδικάτα έχουν έναν επαναστατικό προσανατολισμό -σε  πολλές περιπτώσεις, εξάλλου, είναι εμφανής ο ρεφορμιστικός ή αμυντικός τους χαρακτήρας- και χωρίς φυσικά να έχουν την «αίγλη» των πολεμοχαρών εθνικιστικών παρατάξεων και στρατών, τουλάχιστον τέτοιου είδους κινήσεις και συσπειρώσεις δείχνουν, σε όσες και όσους η επιδίωξη τους παραμένει αυτή της κοινωνικής απελευθέρωσης, τη σωστή κατεύθυνση.

ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΤΩΡΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΤΕΙΧΗ

ΣΕ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ -ΙΣΡΑΗΛ, ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

ΜΟΝΟ Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Συνέλευση ενάντια στη Βιοεξουσία & την Κλεισούρα

25/2/2024

Share this post: on Twitter on Facebook on Google+