“Τι γίνεται στις δουλειές μας; (απολύσεις, εξώθηση σε παραιτήσεις κλπ.)”
γεια σας και συντροφικα χαιρετισματα. Εγω ειμαι μουσικος και πριν την φρικη αυτη που ζουμε δουλευα σε καποια μαγαζια σπανιως και πιο πολυ παιζοντας δρομο. οσοι ειχαν την τυχη να το ζησουν, ο χωρος της μουσικης και της διασκεδασης ειναι διαχρονικα ενας πα τους πιο υποτιμημενους χωρους εργασιας. θεωρω οτι ειναι ενας χωρος κατ εξοχην προλεταριακος (μιλαω εννοειται για τους μουσικους-εργατες στη διασκεδαση και οχι τους μεγαλοκαλλιτεχνες -βεντετες που προβαλλονται απ αυτο το συστημα) με αθλιες συνθηκες και τη μεγιστη δυνατη εργασιακη ανασφαλεια. οι περισσοτεροι που ξερω στο επαγγελμα ηταν αναγκασμενοι ηδη απο πριν να κανουν και καποιο δευτερο επαγγελμα (σηνυθως εξ ισου ανασφελες και εκ περιτροπης οπως καφετεριες η φυλλαδια) η -οπως εγω- να συμπληρωνουν το απαραιτητο για την επιβιωση εισοδημα παιζοντας στο δρομο. φυσικα οτι και να αναφερθει γι αυτο το τελευταιο ειναι λιγο για να καταδεικη την ανασφαλεια αλλα και την πληρη ‘ανθπολυψια’ του σαν τροπος εργασιας απ την πλειοψηφια της κοινωνιας. Οπως καταλαβαινει κανεις με την καραντινα και τα μετρα απαγορευσης ολα αυτα εκμηδενιστηκαν. ετσι ατομα σαν εμενα βρεθηκαν εντελως στον αερα, σ ενα πληρες κενο οσον αφορα την κοινωνικη τους αναπαραγωγη, την ιδια τους την επιβιωση. το μονο μου εισοδημα πλεον ειναι το ΚΕΑ κατι που με αγχωνει και με θλιβει βαθεια καθως ειμαι πληρως εξαρτημενος για την συνεχιση της στοιχειωδους μου επιβιωσης απ το κρατος! εξ αλλου η συμβαση του κεα μου ληγει τωρα τον Απριλιο και δεν εχω ιδεα αν και πως θα ανανεωθει. το χειροτερο απ ολα ειναι πως ολη η κατασταση θα εχει πολυ μακροπροθεσνμα αποτελεσματα για το ειδος ασχολιας μου, ισως περισσοτερο απο παραπολλους κλαδους, καθως ειναι ενα επαγγελμα που εξαρταται πληρως και σε ολες του τις διαστασεις απ την καθημερινη εεξωστρεφη κοινωνικοτητα και κινηση των ανθρωπων, κατι που που θα κανει παρα πολυ καιρο να επανελθει, αν υποθεσουμε πως δε θ αλλαξει ανεπιστρεπτι. πως δε θα περασουμε μονομα σε μια πολυ πιο αποστασιοποιημενη κι ατομικιστικη ‘κοινωνικη’ πραγματικοτητα. Κλεινοντας να πω πως ειμαι σε διαρκη αναζητηση και σκεψεις γιακαποια εναλλακτικη δραστηριοτητα επιβιωσης που να μπορω να κανω. Αλλα ειναι πολυ δυσκολο για μενα (ειμαι 34) να βρω κατιαναμεσα στις ελαχιστες εναλλακτικες πουσυνεχιζουν (προς το παρον) να υπαρχουν. Ποιοο σουπερ μαρκετ θακανει καινουριες προσληψεις στις παρουσες συνθηκες;;; σκεφτομαι καπιοι ειδος τηλε-εργασιας αλλα πως;; με ποιους ορους; με ποια προσοντα;; εγω δεν εχω καλα καλα συνδεση ιντερνετ (παιρνω απ τους απεναντι με μετρια ποιοτητα) κια δεν εχω την οικονομικη και τεχνικη δυνατοτητα αλλα ουτε και ιδιαιτερες γνωσεις και εμπειρια για να το αναζητησω με καποια σοβαρη πιθανοτητα.
“Είμαστε ολοκληρωτικά εκτός εργασίας; Αν ναι, πώς τη βγάζουμε; Τι κάνουμε με το νοίκι και την καμπάνα των λογαριασμών;”
Σε συνεχεια οσων εγραψα στο πεδιο της εργασιας, θελω να πω πως για παρα πολυ κοσμο -στους οποιους ανηκω κι εγω- τιθεται πλεον σοβαροτατο θεμα επιβιωσης και ανταποκρισης σε υποχρεωσεις και λογαριασμους, ειδικα οσο αυτη η κατασταση τραβαει σε μακρος. εγω προσωπικα -και αρκετοι γνωστοι μου- σαν μονη πηγη εισοδηματος εχουμε το ΚΕΑ, κατι το οποιο μας κανει να νιωθουμε βαθυ αγχος και πληρη ανασφαλεια, ενω δεν παρουσιαζονται και πολλες εναλλακτικες για καποια αλλη απασχοληση-εκμεταλλευση μας. πιστευω οτι θα φτασουμε σε ενα σημειο που θα παρακαλαμε πολλοι απο μας για καποιο εστω ξεροκομματο να μας πεταξουν τα αφεντικα καποιας εταιριας τηλε-εργασιας. κατι εστω ελαχιστο για οσες ωρες δουλειας κι αν ειναι. Δηλαδη βρισκομαστε σε μια πληρη εργασιακη και κοινωνικη υποτιμηση. Θεωρω πως ενας παρα πολυ σημαντικος αγωνας τωρα ειναι για μια μαζικη απεργια ενοικιων και λογαριασμων απ οσους δεν εχουν τη δυνατοτητα να τα πληρωσουν. θεωρω πως αυτο αφορα ενα πολυ μεγαλο κομματι του πληθυσμου εστω κι αν αυτο κρυβεται απο τη λογικη της εξατομικευσης και την ψυχολογια της ΄ντροπης΄ που μπορει να επικρατει σε πολυ κοσμο, που αντιλαμβανεται το προβημα ως ‘προσωπικο’. Ειναι επιτακτικη αναγκη να ενωθει πολυς κοσμος σ αυτον τον αγωνα για να εχει καποιο αποτελεσμα και να μην χτυπηθει απ τους ιδιοκτητες (και τις ΔΕΚΟ) ως ‘μεμονωμενα’ περιστατικα. Δηλαδη πρεπει να γινει κοινο κτημα σαν αγωνας ολων των ανεργων, ειτε ειναι παροδικα (υποτιθεται) ειτε μονιμα σε καθεστως ανεργιας. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΕΠΟΜΕΝΩΣ΅ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. Φυσικα, εκτος αυτου, απαραιτητο ειναι κι ενα δικτυο αλληλεγγυης μεταξυ των προλεταριων ,κι οσων βρισκονται σε καθεστως ανασφαλειας κι αναγκης ,για την καλυψη των αμεσων αναγκων μας. Θα μπορουσα να πω πολλα περισσοτερα, αλλα νομιζω πως μεσω αυτης της φορμας ειναι αρκετα. Ειναι σημαντικο να υπαρξει μια συλλογικοποιηση κι επαφη φυσικα ετσι ωστε να συναντηθουν οι προβληματισμοι κι οι αναγκες μας κοντρα στη απομονωση και την ατομικη απογνωση της καραντινας. Ετσι θα προκυψουν κι οι δρασεις μας κι οι απαντησεις μας τοσο σε επιπεδο αλληλεγγυης στα τεραστια προβληματα που προκυπτουν στην καθημερινοτητα μας αλλα και σε μια οργανωση αντεπιθεσης στην ακραια αυτη επιθεση που δεχομαστε σαν ταξη. ττιποτα δεν μπορει να περιμενει για μετα, τωρα ειναι η ωρα. Γιατι νομιζω πω οργανωνεται ο ταξικος μας θανατος απ τους κυριαρχους. Πολλοι απο μας περισσεουν πλεον σ αυτο το συστημα, και αρα ειναι αποκλειστικα και μονο στο χερι μας και στους αγωνες μας και την αλληλεγγυη μας η φυσικη και κοινωνικη μας συνεχεια, ωστε να μπορουμε καποτε να σκεφτουμε και μια αντιστροφη αυτης της καταστασης. μια αντιστροφη προοπτικης ,μια αντεπιθεση που να πιεσει και να μειωσει την αυτοπεποιθηση των απο πανω επιτιθεμενων. Ας τους παρουμε την πρωτοβουλια κινησεων! ο αμεσως επομενως καιρος ειναι πολυ κρισιμος. Ας δρασουμε!
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Απεργια ενοικιων και αρνηση πληρωμων λογαριασμων. Αλληλλεγυη στην καλυωη βασικων αναγκων, συλλογη φαρμακων και τροφιμων. Βασικο νομιζω ειναι να σπασουμε την απομονωση και την κοινωνικη αποστασιοποιηση. Να φερουμε τις συναντησεις και τους αγωνες μας και οποια δραστηριοτητα μας στο πραγματικο, κοινωνικο πεδιο. Να βγουμε απ την ψηφιακη πραγματικοτητα. Οσο δυσκολο κι αν φανταζει αυτο΄σε καθεστως απαγορευσης και σκληρης καταστολης. Αν αφησουμε κι αλλο χωρο στην απαθεια και την εξατομικευση να γινουν πληρης απογνωση, δυσκολα θα υπαρχει γυρισμος μετα. κινδυνευει πλεον η κοινωνικη μας δραστηριοτηταστο συνολο της. Καλουμαστε να ζησουμε σε μια κυβερνοπρα-γματικοτητα πληρης ατομικιστικα και απομονωμενοι, σε μια μορφη νεου τυπου ανθρωπου σχεδον! ειδικα κι ολας εφ οσον ολα αυτα παραταθουν για πολυ, πολλα στοιχεια της παρουσας πραγματικοτητας θα παγιωθουν και θα μεινουν για παντα. Ειναι κρισιμο να δρασουμε τωρα, που -δυστυχως- νομιζω πως ειναι μονο η αρχη στα παγκοσμια σχεδια βιοπολιτικης διαχειρησης των κοινωνιων. Ας καλυψουμε την κοινωνικη αποσταση που μας επιβαλλουν, ας συναντηθουμε!