“Τι γίνεται στις δουλειές μας; (απολύσεις, εξώθηση σε παραιτήσεις κλπ.)”
Η βιομηχανική παραγωγή όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και εδώ δεν έχει ανασταλεί. ‘Ότι εξάγεται δεν κλείνει, έτσι συνεχίζω να εργάζομαι κανονικά στο εργοστάσιο σε κυλιόμενο ωράριο 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα. Συνάδελφοι που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες έχουν πάρει την ειδική άδεια. Άδεια ειδικού σκοπού στους εργαζόμενους γονείς μαθητών έχει δοθεί, φυσικά με εντάσεις και εφόδους της εργοδοσίας στον χώρο εργασίας των συζύγων ώστε να επιβεβαιώσουν αν η σύζυγος όντως εργάζεται και το ωράριο της!
“Όσοι εργαζόμαστε ακόμα τι συνθήκες αντιμετωπίζουμε σήμερα; (μειώσεις μισθών, καθυστέρηση πληρωμών, ξεχειλωμένα ωράρια, αδήλωτες υπερωρίες, συμπεριφορές αφεντικών και ό,τι άλλο)”
Λόγω των ειδικών αδειών και ασθένειας συναδέλφων φτάσαμε στο σημείο να δουλεύουμε ως και 16 μέρες χωρίς ρεπό, σε κυλιόμενο ωράριο. Επίσης ξεπερνάμε το νόμιμο όριο των μεροκάματων νυχτερινής εργασίας κάνοντας 8 νυχτερινά και μετά χωρίς ρεπό με 6 ώρες μόνο ανάπαυση ξανά στην απογευματινή βαρδια. Υπήρξε αντίδραση και οι πρωταίτιοι χωριστήκαμε σε διαφορετικές βάρδιες με απίστευτες εναλλαγές σε ένα απίστευτο κρεσέντο σπάσιμο νεύρων.
“Τι παίζει με τα μέτρα προστασίας στον χώρο εργασίας μας; Μας τα παρέχουν τα αφεντικά ή όχι; Τι γίνεται με τον συνωστισμό; Τι μέτρα έχουν λάβει; Μας ικανοποιούν; Τι θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι; Όταν υπάρχει πιθανό κρούσμα πώς το αντιμετωπίζουν; Τι κάνουμε για να αντισταθούμε σε καταστάσεις που θεωρούμε ότι απειλούν εμάς και τους συναδέρφους μας;”
Επειδή το εργοστάσιο είναι χημική βιομηχανία εργαζόμασταν ανέκαθεν με στολές μιας χρήσης και μάσκες παντός είδους. Από FFP1 ως FFP3, άνθρακα, εναλλάξιμων φίλτρων κτλ. Η εταιρία που προμηθεύει μάσκες σταμάτησε τις εξαγωγές. Λόγω της έλλειψης σε μάσκες είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε ως 2 μάσκες ενώ χρησιμοποιούσαμε από 8 ως 10 σε μια βάρδια. Δουλεύουμε σε υψηλές θερμοκρασίας με μεταλλική σκόνη και αναθυμιάσεις. Ενδεικτικά αν επιδιορθώνουμε μια μηχανή σε 70 έως 115°C , οι μάσκες αχρηστεύονται από τον ιδρώτα. Πρόσφατα παράγαμε δηλητήριο με απλή μάσκα καθώς δεν υπήρχαν φίλτρα για τις μάσκες ολόκληρου προσώπου και η οδηγία των υπευθύνων της εταιρίας ήταν να πιούμε γάλα!
Τα στελέχη εργάζονται από το σπίτι τους και επικοινωνούν μαζί μας με mail που αναρτώνται στο πίνακα ανακοινώσεων.
Υπήρξε θερμομέτρηση στην πύλη από τον σεκιουριτά όμως μετά από 3 μέρες και ενώ είχαν βρεθεί πολλοί με πυρετό ή δέκατα το σκάνερ ξαφνικά χάλασε και πλέον δεν υπάρχει θερμομέτρηση.
Συνάδελφος που αρρώστησε του είπαν να φέρει χαρτί από το νοσοκομείο!! Και αυτό το είπε ο γιατρός εργασίας! Όσοι έχουν αρρωστήσει χωρίς να γνωρίζουμε αν πρόκειται για την γρίπη ή για τον COVID-19 κάθονται σπίτι τους 6 μέρες και επιστρέφουν. Δεν υπάρχει φυσικά η δυνατότητα για τεστ.
Ως μέτρο η εταιρεία απαγόρευσε στους υπόλοιπους εργαζόμενους άλλων τμημάτων να κάνουν μπάνιο στα αποδυτήρια και αυτή η δυνατότητα υπάρχει πλέον μόνο για το τμήμα μου. Παρόλο αυτά στις αλλαγές βάρδιας υπάρχει συνωστισμός. Επίσης μας έδωσαν κάρτες με τον κωδικό μας ώστε να σκανάρουμε και όχι να πληκτρολογούμε ενώ χτυπάμε κάρτα.
Υπήρξε πρόταση μας να υπολειτουργεί η μονάδα, με όλα τα μέτρα ασφαλείας προβλεπόμενα και με λίγα άτομα αλλά δεν εισακούστηκε. Δυστυχώς η πρόταση έγινε από λίγους και όπως προείπα αυτοί έχουμε τώρα διασκορπιστεί.
“Πώς βιώνουμε την κατάσταση αποκλεισμού μέσα στο σπίτι; α)Κάποιοι/ες/α ζουν μόνοι τους. Τι προβλήματα δημιουργεί αυτό σε αυτή τη συγκυρία; β) Άλλες/α αναγκάζονται να συγκατοικούν με μια οικογένεια που τη νιώθουν καταπιεστική, ξένη και εχθρική. Πώς το βιώνεις αυτό; γ) Γενικά ο εγκλεισμός με την οικογένεια, γονείς-σύζυγο-παιδιά (ή άλλα άτομα με τα οποία συγκατοικείς) παλεύεται;”
Αισθανόμαστε υγειονομικές βόμβες. Συνάδελφος δεν κοιμάται σπίτι του γιατί η γυναίκα του ανήκει τις ευπαθείς ομάδες μετά από μια πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία της. Υπάρχει ένας διάχυτος εκνευρισμός, ανησυχία και νεύρα
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Εκτός από την συλλογική υπάρχει κι είναι πραγματική και η ατομική ευθύνη. Δεν βλέπω το κορίτσι μου επειδή πρόσφατα είχε ένα πρόβλημα με το ανοσοποιητικό της. Δεν βλέπω φίλους. Μόνο τους γονείς μου μια φορά από απόσταση.
Υπάρχει απίστευτη ανάγκη για επαφή και αυτό δημιουργεί εκνευρισμό.
Η μόνη μου δυστυχώς αντίσταση είναι τα ψεύτικα σημειώματα, ώστε να πηγαίνω μια βόλτα ως τα χωράφια στο χωριό μου και η αλληλεγγύη στους γύρω. Ένα τηλεφώνημα, ένα απλό μήνυμα “χρειάζεσαι κάτι;’ είναι πολύ σημαντικό. Δεν θα χάσουμε ούτε θα ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας. Να μη μείνει κανείς μόνος. Ειδικά ο αδύναμος