“Μας έχουν αναγκάσει σε τηλεργασία; Σε τι διαφέρει το καθεστώς της τηλεργασίας από το προηγούμενο καθεστώς εργασίας; Τι προβλήματα μας δημιουργεί”
Εργάζομαι από το σπίτι αυτό το διάστημα (περίπου τον τελευταίο μήνα). Παρόλο που τα ωράρια καθώς και οι συνθήκες εργασίας εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από εμένα, υπάρχει έντονο το αίσθημα του καθήκοντος καθώς και ένα αίσθημα ότι ” είμαι από τους τυχερούς που δεν έχασαν τη δουλειά τους και πρέπει να πειθαρχήσω σε αυτό”. Η εργασία μέσω Skype δεν είναι τόσο ιδανική αφού έχω παρατηρήσει την ώρα εργασίας μου να σκέφτομαι πόσο πολύ πρέπει να εξασφαλίσω ότι δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα καθ’ όλη τη διάρκεια, καθώς και ότι είμαι υπεύθυνη αποκλειστικά εγώ για το εάν θα λειτουργήσει καλά όλο αυτό. Σε σχέση με την αμοιβή της εργασίας τα πράγματα περιπλέκονται αφού
εξαρτάται άμεσα από το εάν οι γονείς των μαθητών έχουν ακόμα τη δουλειά τους ή την έχουν χάσει ή είναι σε προσωρινή παύση και συνεπώς ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει η μεταξύ μας συναλλαγή είναι η αλληλοκατανόηση. Ωστόσο, ειδικά στον τομέα της εκπαίδευσης παρατηρείται ότι οι γονείς είναι απόλυτα πρόθυμοι να δαπανήσουν τα χρήματα τους σε μαθήματα ”χρήσιμα” όπως είναι τα αγγλικά και από την άλλη, μπορεί να στερηθούν άλλα υλικά όπως περικοπές σε σουπερμάρκετ και περικοπή του ελεύθερου χρόνου των παιδιών προκειμένου να μη μείνουν πίσω στα μαθήματά τους.
Σχετικά με το ρόλο του μαθητή, μπορώ να μιλήσω και από την προσωπική μου πείρα ως φοιτήτρια επί πτυχίω. Ο τρόπος για να καλυφθεί η ύλη του εξαμήνου είναι τα διαδικτυακά μαθήματα μέσω τηλεδιασκέψεων αλλά και η ίδια η προθυμία του καθηγητή για το κατά πόσο θα αναρτήσει το απαραίτητο υλικό στη διαδικτυακή τάξη. Σε ένα τμήμα όπως το αγγλικό αλλά και τα ξενόγλωσσα εν γένει τμήματα όπου δεν έχουν λάβει ούτε ένα σύγγραμμα από την έναρξη της φοίτησης στη σχολή, η επιλογή των διαδικτυακών μαθημάτων είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Το ελλιπές υλικό στη σχολή είναι κάτι συνηθισμένο άλλωστε για εμάς τους φοιτητές αφού σε κάθε εξεταστική βασιζόμαστε στην καλή διάθεση του καθηγητή για συνεργασία, η οποία πολλές φορές καταλήγει μια δυναμική καθαρά εξουσίας του καθηγητή επάνω στους φοιτητές που θα πρέπει να ”παρακαλέσουν” για λίγη προσοχή και κατανόηση. Συγκεκριμένα, λοιπόν, για το τωρινό καθεστώς τηλεργασίας, ακολουθείται η ίδια φιλοσοφία ατομικής ευθύνης που καλούμαστε να ακολουθήσουμε τόσα χρόνια στη σχολή, μόνο που τώρα η μόνη επιλογή είναι η παρακολούθηση της διάλεξης τη στιγμή που αυτή είναι ζωντανά και η προσωπική μας συνέπειας.
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Φαίνεται να υπάρχει μια νέα αίσθηση του τι σημαίνει
υπευθυνότητα στην παρούσα κατάσταση ακόμα και από άτομα που μέχρι πρότινος δεν έδειχναν να φοβούνται τόσο πολύ. Γενικά οι περισσότεροι επέλεξαν να απομονωθούν και να αποφεύγουν τα πολλά, αλλά αυτό οδήγησε και σε μια έλλειψη και σταδιακά παύση της επικοινωνίας. Επικρατεί μια καχυποψία και ίσως μια τακτική ”παρτακισμού” αφού οι περισσότεροι κοιτάνε πως θα σώσουν τον εαυτό τους και κάνα δυο δικούς τους ακόμη. Πέρα απ αυτά, μια επιθετικότητα και μια γενικότερη φοβία επικρατεί στις περισσότερες καθημερινές επαφές. Είναι ”για σκότωμα” αυτός που δε σεβάστηκε το καθεστώς καραντίνας και είχε το θράσος να δει φίλους και να ανταλλάξει μια κουβέντα. Μια γενική επικράτηση του επιστημονικού λόγου και μια συνεχής υποτίμηση της ανάγκης για ψυχική υγεία καθώς και η καλλιέργεια της πίστης για απομόνωση και πλήρη υποταγή στις επιταγές του κράτους. Μια ακόμη ”ηθική αξία” και ένας διαχωρισμός των υπεύθυνων απ’ο τους περιθωριακούς, των νοικοκυραίων από τους πουθενάδες και μια προσκόλληση στην οικογένεια που είναι ”το πιο σημαντικό πράγμα τέτοιες ώρες”.