Category: Κείμενα (δικά μας & άλλων)

Η ανάπτυξη του βασισμένου στην hi-tech τεχνολογία καπιταλισμού στο Ισραήλ προϋποθέτει εν πολλοίς τη λεηλασία, τον εγκλεισμό και την εκμετάλλευση του παλαιστινιακού προλεταριάτου στα κατεχόμενα και τις κατά καιρούς εκστρατείες εξόντωσης του πλεονάζοντος μέρους του στη Λωρίδα της Γάζας. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η Γάζα είναι το testing ground των νέων όπλων και της κατασταλτικής τεχνογνωσίας που το κράτος του Ισραήλ πουλάει επικερδώς στον υπόλοιπο κόσμο (συμπεριλαμβανομένων των αραβικών καπιταλιστικών κρατών: το 2022 το 24% των ισραηλινών στρατιωτικών εξαγωγών κατευθύνθηκε προς τις αραβικές χώρες που είχαν εξομαλύνει τις σχέσεις τους με το Τελ Αβίβ κι έτσι έφτασαν να αποτελούν την τρίτη μεγαλύτερη ομάδα χωρών σε εισαγωγές ισραηλινών όπλων).

Έχοντας στο μυαλό τους τη γενική αλήθεια ότι παντού στον κόσμο η εθνικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος -βασική προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης- είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα που διατυπώνεται με όρους «ασφάλειας» και «πολεμικής ετοιμότητας απέναντι στον εχθρό» -πόσο μάλλον στο Ισραήλ/Παλαιστίνη όπου ένα μέρος του εθνικοποιημένου προλεταριάτου είναι έγκλειστο σε ρεζέρβες-γκέτο και δεν αποδέχεται αδιαμαρτύρητα ούτε την ισραηλινή αποικιοκρατία ούτε τη «δική του» παλαιστινιακή αστική τάξη-, οι συγγραφείς του προλόγου στο βιβλίο του Κόκκινου Νήματος, «Πίσω από την Ιντιφάντα του 21ου αιώνα» (2005) έλεγαν:

“Θα μπορούσαμε συνοπτικά να πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό το «παλαιστινιακό ζήτημα» συνίσταται στην ύπαρξη μιας μεγάλης μάζας «ξένου» εργατικού δυναμικού που στα μάτια του ισραηλινού καπιταλιστικού κράτους «πλεονάζει». Δηλαδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεγάλη μάζα των παλαιστινίων (η εθνότητα με τον υψηλότερο ρυθμό δημογραφικής ανάπτυξης στον κόσμο) δεν μπορεί να ενσωματωθεί μέσα στο Ισραήλ επειδή αυτό θα σήμαινε ότι η ισραηλινή αστική τάξη θα έπρεπε να τους συμπεριλάβει στο «κοινωνικό συμβόλαιό» της με την ισραηλινή εργατική τάξη σε μια στιγμή που, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί, προσπαθεί ν’ αναθεωρήσει αυτό το «συμβόλαιο» εις βάρος των δικών της εργατών. Συγχρόνως, η ενσωμάτωση των παλαιστινίων των κατεχομένων εδαφών στο κράτος του Ισραήλ με την ιδιότητα του ισραηλινού πολίτη θα έθετε σε κίνδυνο τον «εβραϊκό χαρακτήρα» του κράτους αυτού”.

Το ίδιο ζήτημα έθιξε πρόσφατα με τον δικό του λιτό τρόπο κι ο Αγκάμπεν:

Η σιωπή της Γάζας
«Πρόσφατα, επιστήμονες από τη Σχολή των Επιστημών των Φυτών στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ ανακοίνωσαν ότι κατέγραψαν με ειδικά μικρόφωνα ευαίσθητα στους υπερήχους τα ουρλιαχτά πόνου που εκπέμπουν τα φυτά όταν κόβονται ή όταν δεν έχουν νερό. Στη Γάζα δεν υπάρχουν μικρόφωνα».

Giorgio Agamben 30 Οκτωβρίου 2023

https://www.quodlibet.it/giorgio-agamben-silenzio-gaza

Εικόνα: Ο βομβαρδισμένος προσφυγικός καταυλισμός Τζαμπάλια από όπου ξεκίνησε η πρώτη Ιντιφάντα στις 9 Δεκεμβρίου 1987. Σ’ αυτήν την πρώτη Ιντιφάντα κυρίαρχο χαρακτηριστικό ήταν η μεγάλη συμμετοχή του παλαιστινιακού προλεταριάτου, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου, μέσω μαζικών κινητοποιήσεων (πορειών, απεργιών, πετροπόλεμου). Αντίθετα, στη συνέχεια, στη δεύτερη Ιντιφάντα, που κυριαρχούσαν πλέον οι ένοπλες πολιτικές οργανώσεις και αυξήθηκε ο βαθμός στρατιωτικοποίησης, το ίδιο το περιεχόμενο της σύγκρουσης άλλαξε, με την επικέντρωση σε εθνικιστικές μορφές δράσης (επιθέσεις εναντίον ισραηλινών πολιτών στις πόλεις του Ισραήλ).

Έχουμε ακούσει δικαιολογίες για την υποστήριξη του πολέμου στο έδαφος της «Παλαιστίνης/Ισραήλ» πολλές φορές – ίσως περισσότερο από κάθε άλλη σύγκρουση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή παρουσιάζεται ως «Ιερός Πόλεμος» μεταξύ «καλού και κακού». Βλέπουμε αυτή την πολεμοκάπηλη αστική επιχειρηματολογία να προέρχεται από τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τη «δεξιά», την «αριστερά» και την «υπεραριστερά», καθώς και από ορισμένους από τους λεγόμενους «κομμουνιστές» και «αναρχικούς».

Το αστικό ιδεολογικό κατασκεύασμα της «ισραηλινής/εβραϊκής μοναδικότητας» σερβίρεται τόσο με τη θετική όσο και με την αρνητική έννοια και χρησιμοποιείται από τους ταξικούς μας εχθρούς για να αποτρέψουν, να εμποδίσουν και να συντρίψουν την ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των «εβραίων/ισραηλινών» και των «αράβων/παλαιστινίων» προλετάριων.

Από τη μια πλευρά οι «Εβραίοι/Ισραηλινοί» επιτρέπεται να υπερασπίζονται το «κράτος και την ταυτότητά» τους ακόμα και από κάποιους από αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες και ότι αντιτίθενται σε όλα τα κράτη και τις εθνικές ταυτότητες, επειδή «υπέφεραν με μοναδικό τρόπο» κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Από την άλλη πλευρά, διάφορες ομάδες που επίσης ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες και ότι «παλεύουν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης» δεν επεκτείνουν ποτέ το κάλεσμά τους για αδελφοποίηση στους «Εβραίους/Ισραηλινούς» προλετάριους και αντίθετα τους βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με τη «δική τους» αστική τάξη και καλούν σε καταστροφή του Ισραήλ ως «ιδιαίτερα καταπιεστικού κράτους». Ταυτόχρονα, αντί να υποστηρίξουν τους προλετάριους στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη να ξεσηκωθούν ενάντια στους «δικούς τους» εκμεταλλευτές, καλούν σε υποστήριξη του «παλαιστινιακού» εθνικού κράτους.

Tridni Valka, From Gaza to Tel-Aviv and to the whole World… No War But Class War!

8/10/23

«Η ιστορική εξέλιξη στην περιοχή της Παλαιστίνης όπως και σε όλα τα µέρη του κόσµου καθορίζεται από την ταξική πάλη. Η ταξική πάλη βρίσκεται πίσω από τις κοινωνικές συγκρούσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης και όχι κάποια σύγκρουση πολιτισµών, εθνών, φυλών ή θρησκειών.»

Έτσι ξεκινούσε η εισήγηση στην εκδήλωση «Ισραήλ – Παλαιστίνη ∆υο Κράτη ενάντια στο προλεταριάτο – Η ταξική πάλη µέσα από το παραµορφωτικό πρίσµα του εθνικισµού» των κινηματικών εκδόσεων του Κόκκινου Νήματος πριν 18 χρόνια, το 2005. Continue reading “Δύο Κράτη ενάντια στο Προλεταριάτο – από τη Γάζα ως το Τελ-Αβίβ ο μόνος πόλεμος παραμένει ο ταξικός”