Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι έχουν να μας πουν οι Wu Ming (και συγκεκριμένα ο Wu Ming 1) στην εκδήλωση που διοργανώνεται την Παρασκευή στις 24/11 στις 7μ.μ. με αφορμή την κυκλοφορία του νέου μυθιστορήματός τους «UFO 78». (https://www.facebook.com/events/309217101856372?acontext=%7B%22event_action_history%22%3A[]%7D).
Δεν ξέρουμε αν κάποιοι θα πάνε απλά γιατί τους αρέσει το λογοτεχνικό στυλ της ομάδας —το έργο της οποίας και το Ιταλικό Ινστιτούτο φαίνεται πρόθυμο να προωθήσει στο πλαίσιο του γενικότερου hype. Πάντως εμάς θα μας ενδιέφερε να ξεδιπλωθούν και σε άλλες κατευθύνσεις οι απόψεις των Wu Μing που, ενώ είχαν εμβολιαστεί, είχαν δημοσιεύσει το 2021 τη σχετικά τολμηρή –ειδικά για τα δεδομένα της περιόδου– μπροσούρα/συνέντευξη με τίτλο «Συνωμοσιολογία και κοινωνική πάλη».
Κάποια αποσπάσματα:
«Αν αυτά τα χρόνια οι συνωμοσιολογικές φαντασιώσεις φαίνεται να κυριαρχούν σε πολλούς τομείς, αυτό οφείλεται στο ότι αυτοί οι τομείς έμειναν άδειοι [από κοινωνικές αντιστάσεις]. Όταν όμως ξεσπούν πραγματικοί αγώνες, η συνωμοσιολογία εκθρονίζεται. Δεν εξαφανίζεται (ποτέ δεν θα εξαφανιστεί), αλλά ξεθωριάζει στο παρασκήνιο. Ακόμα κι αν καλλιεργώ μια συνωμοσιολογική φαντασίωση για τους Ερπετοειδείς, την παραμερίζω υπέρ της συγκεκριμένης εμπειρίας του να πολεμάω δίπλα σε ανθρώπους που δεν θέλουν να ακούσουν για τους Ερπετοειδείς αλλά μοιράζονται την κατάστασή μου, τα ενδιαφέροντά μου, τους στόχους μου.»
»Οι σύντροφοι που, μέσα σε χίλιες δυσκολίες, παρεμβαίνουν στην κινητοποίηση Όχι Στο [Υγειονομικό] Πάσο*, δεν ξεκίνησαν από μια απριοριστική ανάγνωση, δεν σκέφτηκαν να τα λύσουν όλα με μικρές προτάσεις στο Twitter: άρχισαν να κάνουν πολιτική δουλειά σε αυτή την κατάσταση, επιδιώκοντας την αντίφαση μάλλον παρά αποφεύγοντας ή παρακάμπτοντάς την. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν αυτοί οι σύντροφοι είναι να δουλέψουν πάνω στην “διεννοιολογικότητα” των ανθρώπων που διαμαρτύρονται. Πολλά πράγματα τους ενώνουν μαζί μας: η ιδέα ότι το σύστημα είναι χάλια, ότι οι κυρίαρχες αφηγήσεις είναι απατηλές, ότι το κόστος της πανδημίας πληρώνεται από τους λιγότερο ισχυρούς ανάμεσά μας, κ.λπ. Άλλα πράγματα τους χωρίζουν από εμάς: οι ψευδο-εξηγήσεις που αποδέχονται για όλα αυτά, τα αντιδραστικά συμπεράσματα στα οποία καταλήγουν συχνά, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και οι φανταστικοί χαρακτήρες που επιλέγουν (η Cabal, οι Ερπετοειδείς κ.λπ.). Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μιλήσουμε στο σημείο τομής ανάμεσα σε αυτούς και εμάς, στο «μισό» της νοοτροπίας τους που είναι πιο κοντά στη δική μας. Όλα τα υπόλοιπα απορρέουν από εκεί.» (https://www.openbook.gr/synomosiologia-kai-koinoniki-pali/)
*Σε άλλο σημείο του κειμένου, οι Wu Ming κάνουν αναφορά σε «μία ομάδα συντρόφων που επιτελούν πολιτικό έργο και πραγματοποιούν inchiesta militante [στρατευμένη έρευνα] εν μέσω του αγώνα»· του αγώνα στην Τεργέστη τον Οκτώβριο του 2021 ενάντια στην εισαγωγή του Green Pass στους χώρους εργασίας, με επίκεντρο των κινητοποιήσεων το λιμάνι της πόλης.
Πέρα από την εν λόγω μπροσούρα, μας ενδιαφέρει και το νέο μυθιστόρημά τους UFO78, που εκδόθηκε το 2022, καθώς είναι πλούσιο σε κριτικά νεύματα σχετικά με την περίοδο της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας. Στο εν λόγω βιβλίο, ανεξιχνίαστα φαινόμενα «στενών επαφών», στο φόντο της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» που επιβλήθηκε στην Ιταλία με αφορμή την απαγωγή του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες (στον απόηχο της εξέγερσης του 1977 και όλου του «παρατεταμένου Μάη»), ανακατεύονται με την καθημερινότητα κοινοβιακών κοινοτήτων, ομάδων ουφολόγων, και ένα σωρό άλλες μυθοπλαστικές φιγούρες βγαλμένες από την εποχή: φεμινίστριες, τοξικοεξαρτημένοι, απογοητευμένοι υποστηρικτές του «Κόμματος», ποσαδιστές σοσιαλιστές, κ.α.
Σε πρόσφατη συνέντευξή τους στις Εκδόσεις των Συναδέλφων, οι Wu Ming συσχετίζουν ρητά το νέο τους μυθιστόρημα με τις πειθαρχικές προεκτάσεις των πολιτικών της πανδημίας και την ευρεία αποδοχή αυτών από τη «θεσμική αριστερά» αλλά και από την «αριστερά των κινημάτων»:
«[…] πάντα μελετούσαμε τον μηχανισμό της “έκτακτης ανάγκης”, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο μια “έκτακτη ανάγκη” κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένου του φόβου και του κοινωνικού πανικού, αξιοποιείται για να γραφτούν νόμοι, να επιβληθούν νόμοι και να γίνουν αποδεκτοί. Νόμοι οι οποίοι παραμένουν ακόμα και μετά το πέρας της έκτακτης ανάγκης, περιμένοντας την επόμενη κρίση. Το γνωρίζαμε αυτό, διότι, αρκεί να εξετάσουμε την ιστορία, ειδικότερα την ιστορία της Ιταλίας –και αν θέλουμε να πάμε πίσω στο βιβλίο UFO78–, ειδικότερα την ιστορία της δεκαετίας του 70. Τότε, κατά τις μέρες της απαγωγής του Μόρο, εγκρίθηκε ένα πακέτο νομοθετικών διαταγμάτων, που ξεπερνούσαν ουσιαστικά τις [νομικές] δικλίδες ασφαλείας κατά τη διάρκεια των συλλήψεων, των ερευνών, των δικαστηρίων, με τρόπο που δικαιολογούνταν από την κατάσταση “έκτακτης ανάγκης”, που είχε σχέση με την τρομοκρατία και που παρέμεινε στη συνέχεια για μεγάλο χρονικό διάστημα· πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο και σε ορισμένες περιπτώσεις εξακολουθεί να επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι νόμοι θεσπίζονται στην Ιταλία».
»Είναι λοιπόν κάτι που έχει επαναληφθεί πολλές φορές στην ιστορία της χώρας και σαφώς ο covid ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να φτιαχτούν και πάλι νόμοι που περιόριζαν την ελευθερία στη χρήση των δημόσιων χώρων, που ρύθμιζαν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούσαν να συνευρεθούν. […]»
»Και πρόσφατα, μία από τις πρώτες πράξεις εδώ στην Ιταλία της πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι που συνδέεται με τον νεοφασισμό, ήταν ένας νόμος που χτυπούσε σκληρά και με πολύ βαριές ποινές όσους διοργάνωναν συγκεντρώσεις μουσικής rave και techno σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες και στα περίχωρα των αστικών κέντρων. Αμέσως, πολλά κόμματα της κατεστημένης αριστεράς, το δημοκρατικό κόμμα, επαναστάτησαν λέγοντας: “Να! Ήρθαν οι φασίστες, η πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι, που αμέσως δημιουργεί έναν νόμο χρησιμοποιώντας μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», χρησιμοποιώντας ένα πρόσχημα, αυτό των rave πάρτυ –αυτών των νέων που ακούνε μουσική και κάνουν χρήση ναρκωτικών και εισβάλλουν στην ιδιωτική ιδιοκτησία– με σκοπό στην πραγματικότητα να χτυπήσει κάθε είδους συνάθροιση. Επομένως, αυτός ο νόμος θα μπορεί να χτυπήσει τις καταλήψεις σπιτιών, εργοταξίων, οικοπέδων, διαδηλώσεων”».
»Αλλά αυτοί δεν παρατήρησαν ότι παρόμοιοι νόμοι θεσπίστηκαν και από τα ίδια τα κόμματα της κατεστημένης αριστεράς κατά την περίοδο της κατάστασης “έκτακτης ανάγκης” του covid. Τρεις πλατείες στην πόλη μου οι οποίες είναι σημεία συνάντησης των νέων με πολύ κίνηση και ζωή, (πρόκειται για το λεγόμενο φαινόμενο “movida” εδώ στην Ιταλία) αποκλείστηκαν με μπάρες και γέμισαν με αστυνομία με το πρόσχημα του covid, ώστε να μην συναντιούνται οι άνθρωποι σε εξωτερικούς χώρους για να πιουν μια μπύρα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός στόχος ήταν να αποτραπεί αυτό το είδος ελεύθερης συγκέντρωσης όπου η νεολαία πίνει μια μπύρα αγορασμένη από ένα σούπερ μάρκετ και όχι από ένα κλαμπ, κάτι που ανέκαθεν ενοχλούσε αυτούς που διοικούν την πόλη, οι οποίοι ανήκουν σε κόμματα της κατεστημένης αριστεράς και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα σύμβολά της —και όχι σε κόμματα που εμπνέονται από το φασισμό». (https://www.mixcloud.com/syneditions/old-mole-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-wu-ming/)