Με αφορμή τη για μια ακόμα φορά απόπειρα του κράτους να επιβάλλει την τηλεκπαίδευση-τηλεργασία με πρόσχημα την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» με τον κωδικό barbara που αυτή τη φορά βρήκε πολύ περισσότερες αντιστάσεις στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης, τουλάχιστον, όπου δυναμικές μειοψηφίες έχουν καταφέρει να ακυρώσουν τον πειθαρχικό και μενουμεσπιτικό ρόλο της, τόσο για εκπαιδευτικούς όσο και για μαθήτριες
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ-ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ WEBEX ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
[σύνθημα που προέκυψε από τους ανυπότακτους εκπαιδευτικούς στην αρχή του 2ου λοκντάουν και φωναζόταν από τη συνέλευσή μας στη μικροφωνική παρέμβαση στην λαϊκή της Καλλιθέας τη 17η Νοέμβρη του 2020]
Μετά από 3 γύρους μενουσπιτικών κρατικών υποχρεωτικοτήτων (δύο λοκντάουν και επιβολή υποχρεωτικού/μαζικού/καθολικού εμβολιασμού) το κεφάλαιο τηλεκπαίδευση-τηλεργασία ούτε έχει κλείσει ούτε ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν, όπως προφανώς πιστεύουν όσοι απουσιάζοντας από τους τότε αγώνες εξακολουθούν να παραμένουν μέχρι και σήμερα άσχετοι με το ζήτημα και τις αντιστάσεις που ολοφάνερα πια ξεσπούν.
Πίσω στο 2020 η δυσαρεστημένη με τη βίαιη επιβολή της τηλεκπαίδευσης βάση των εκπαιδευτικών δεν μπόρεσε να διαπεράσει την τρομοκρατία της αριστερής ηγεσίας και να εκφραστεί δυναμικά.
Το 2023, όμως, όταν με το πρώτο χιόνι το κράτος προσπάθησε να αξιοποιήσει την παρακαταθήκη που άφησε η συμμόρφωση των τριών χρόνων διαχείρισης της πανδημίας, ο νόμος κουρελιάστηκε εν μια νυκτί καθώς στον κλάδο των εκπαιδευτικών έγινε ευρεία κινητοποίηση άρνησης της τηλεκπαίδευσης, την οποία οι αριστεροί συνδικαλιστές δεν μπόρεσαν σήμερα πια να αγνοήσουν ενόψει εκλογών και έχοντας στην ουσία απέναντί τους ένα κράτος που το παίζει ότι «πανδημία τέλος».
Ήδη από το 2020, από τις πρώτες μέρες του πρώτου λοκντάουν, τότε που δίναμε τον αγώνα ενάντια στο κλείσιμο των σχολών-σχολείων και εργασιακών χώρων και ενάντια στην επιβολή της τηλεργασίας, τότε που μαζί με άλλες φοιτήτριες, μαθήτριες και εργαζόμενες υπερασπιζόμαστε τους πανεπιστημιακούς χώρους ως χώρους συλλογικοποίησης των αντιστάσεων, ως χώρους που πρέπει να είναι ανοιχτοί προκειμένου να τους (επανα)οικειοποιούμαστε και να τους μετατρέπουμε με τη μαχητική παρουσία μας σε κέντρα αγώνα, είχαμε επισημάνει τις ολέθριες συνέπειες της στάσης συναίνεσης που τηρούνταν στην κοινωνία και στον κλάδο των εκπαιδευτικών ειδικότερα.
Ένα από τα πολλά κείμενα στη συγγραφή των οποίων συμμετείχαμε τότε ήταν και στα πλαίσια του συντονισμού «μαθητές/τριες, φοιτήτριες/ές, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενες στα πανεπιστήμια, διδακτορικοί σε τηλε-άρνηση» στον οποίο έπαιρνε μέρος η συνέλευσή μας τον Απρίλιο-Μάιο του 2020 και το οποίο επισήμαινε τις επιπτώσεις της τηλεκπαίδευσης, τηλεργασίας στην ίδια την εργασιακή διαδικασία και τον μισθό :
«…Τηλεκπαίδευση και τηλεργασία λοιπόν σημαίνει αυστηροποίηση και ορθολογικοποίηση της εργασίας, η οποία επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους: μέσω της απομόνωσης, δηλαδή της έλλειψης επαφής με τις συμφοιτήτριες-συναδέλφους μας· μέσω της (αυτό)πειθάρχησης με επιτήρηση από κάμερες και άλλα μέσα παρακολούθησης, τα οποία διευκολύνουν και την περαιτέρω αξιολόγησή μας (η οποία μάλιστα επιχειρείται να θεσμοθετηθεί πχ από το νομοσχέδιο Κεραμέως)· μέσω της εντατικοποίησης της εργασίας είτε με ενδιάμεσες προόδους και (σταδιακή) άρση του προαιρετικού χαρακτήρα της παρακολούθησης μαθημάτων είτε με επιμήκυνση της εργάσιμης μέρας, αφού θεωρούν ότι είμαστε διαρκώς διαθέσιμες για δουλειά με τη δικαιολογία ότι βρισκόμαστε διαρκώς σπίτι (η διάκριση εργάσιμου-μη εργάσιμου χρόνου γίνεται πολύ θολή και το σπίτι μας ο χώρος όπου παράγουμε και πουλάμε την εργασιακή μας δύναμη)…Επίσης, η τηλεκπαίδευση και το παράλληλο σφράγισμα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων συνεπάγονται και απώλειες σε κεκτημένα μας, όπως οι καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων (βλ. κτίριο Γκίνη) και οι κινηματικές υποδομές (βλ. κλείσιμο του server του espiv.net), ενώ αποτελούν μια ακόμη ευκαιρία για επίθεση στις βασικές μας ανάγκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η νέα εγκύκλιος που διώχνει όλες τις φοιτήτριες και επιτρέπει τη διαμονή στις φοιτητικές εστίες μόνο σε όσους απαιτείται η φυσική τους παρουσία στα πλαίσια των ακαδημαϊκών τους υποχρεώσεων. Το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο στα καλύτερά του!…». Ολόκληρο το κείμενο εδώ : keimeno-poreia-ekpaideutika.pdf (noblogs.org)
Στη διάρκεια του δεύτερου εγκλεισμού οι αντιστάσεις μας πήραν επιπλέον τη μορφή της υπεράσπισης της παραμονής των φοιτητ(ρι)ών στη ΦΕΠΑ και του αγώνα ενάντια στη πανεπιστημιακή αστυνομία. Για όποια θα ήθελε να ενημερωθεί για τους αγώνες εκείνης της όχι και τόσο μακρινής περιόδου η μπροσούρα της σεβκ Κόντρα στο Ρεύμα τους παρακολουθεί διεξοδικά.
Όπως πέρσι έτσι και φέτος θα το λέμε και θα το ξαναλέμε κάθε φορά που χιονίζει:
ΤΗΛΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΗ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ
Η φωτό από την πρώτη πορεία που έσπασε το 2ο λοκντάουν στην πλατεία Κοραή στις 14/1/2021 ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως που εκτός από όριο φοίτησης ν+2, ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια, κάμερες και έλεγχο εισόδου, νέο πειθαρχικό, ελεγκτικό και τιμωρητικό πλαίσιο, δυνατότητα πρόσληψης σεκιουριτάδων κλπ. ήταν αυτό που έβαζε αστυνομία στις σχολές. Όχι άδικα επομένως φωνάζαμε μεταξύ άλλων συνθημάτων στις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα παρά το λοκντάουν και διήρκεσαν για 2 περίπου μήνες κάθε Πέμπτη και το σύνθημα: ΤΗΣ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ, ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ, ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ, ΠΑΝΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.
