ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
Η ελευθερία μόνο για τους υποστηρικτές της κυβέρνησης, μόνο για τα μέλη ενός κόμματος –όσο πολυάριθμα και αν είναι αυτά– δεν είναι καθόλου ελευθερία. Η ελευθερία είναι πάντα και αποκλειστικά ελευθερία για αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά.
Ρ. Λούξεμπουργκ, Ρωσική Επανάσταση (Κριτική εκτίμηση)
Η συνέλευσή μας καταδικάζει την πρόσφατη επίθεση 40 περίπου μελών του Ρουβίκωνα στο απολογιστικό σώμα της συνέλευσης του Athens IMC και τη συνέχισή της, με ευθείες απειλές για άσκηση βίας μέσω των social media μελών του.[1] Η εν λόγω απαράδεκτη πρακτική, με στόχο την άσκηση λογοκρισίας στο μέσο ώστε να μην ακουστούν και οι δύο πλευρές μιας εξαιρετικά δυσάρεστης –κυριολεκτικά επώδυνης– υπόθεσης ανθρωποκτονίας, αποτελεί επικίνδυνη πολιτική εξέλιξη. Ενάντια σε μια κλιμακούμενη πρακτική a priori αποκλεισμού και ακύρωσης όσων βρίσκονται (αληθώς, αλλά και ψευδώς, όπως έχουμε διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια) σε θέση κατηγορούμενου, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου όλων των πλευρών. Εξάλλου, η υπεράσπιση του δικαιώματος να ακουστούν οι διαφορετικές πλευρές δεν συνεπάγεται a priori την υπεράσπιση της μίας ή της άλλης. Η αναφορά μας, επομένως, αφορά το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να διεξάγεται μια δημόσια συζήτηση/αντιπαράθεση, όσο ακραία κι αν είναι αυτή.
Πιο συγκεκριμένα, υπερασπιζόμαστε εξίσου το δικαίωμα του Ρουβίκωνα να υπερασπίζεται και να τιμά δημόσια τη μνήμη του πρώην μέλους του (στο Athens IMC ή αλλού), όπως, για τους ίδιους λόγους αρχής, υπερασπιζόμαστε και το αντίστοιχο δικαίωμα στη Στ. Μπ. (ή όποιο άλλο άτομο) να εκφράσει δημόσια τη δική της θέση (στο Athens IMC ή αλλού), πάντοτε υπό την προϋπόθεση ότι καμιά πλευρά δεν παραβιάζει την εκάστοτε πολιτική δημοσίευσης του μέσου.
Μιλώντας σε ένα γενικότερο επίπεδο, η παραπάνω θέση μας αυτή δεν σχετίζεται μονάχα με την ηθική υποχρέωση να υπερασπιστούμε την κινηματική πλατφόρμα αντιπληροφόρησης που κι εμείς οι ίδιες χρησιμοποιούμε τακτικά για να δημοσιοποιήσουμε τις δράσεις και τον λόγο μας, αλλά με κάτι σαφώς πιο σημαντικό κι ως εκ τούτου εξίσου αδιαπραγμάτευτο: τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης ώστε να υπάρξει ανοικτός και έντιμος δημόσιος (ενίοτε αντιπαραθετικός) διάλογος σχετικά με τις διαφορετικές πολιτικές απόψεις, εκτιμήσεις, πρακτικές, τακτικές, επιλογές κλπ. που αναπτύσσονται στο εσωτερικό ενός κινήματος που θέλει να αυτο-αποκαλείται ανατρεπτικό/επαναστατικό και που δεν αναγνωρίζει καμία αυθεντία, καμία πρωτοπορία, καμία «καθοδήγηση».
Αυτή ακριβώς η δυνατότητα είναι που εκ των πραγμάτων απειλείται από τέτοιου είδους πρακτικές, πρακτικές που σε ένα πρώτο, άμεσο επίπεδο λειτουργούν ως μέσο εσωτερικής καταστολής και τρομοκράτησης, αφετέρου παγιώνουν έμμεσα την αυτολογοκρισία εντός του κινήματος, όπως και τη μονοπώληση της δημόσιας σφαίρας από λενινιστικές, στον πυρήνα τους, αντιλήψεις.
Επιπλέον, ένα ανταγωνιστικό κίνημα το οποίο έχει αναγνωρίσει στον εαυτό του το δικαίωμα χρήσης αντι-βίας, ως μέσο εύλογης αυτοάμυνας απέναντι στο πυκνό πλέγμα άμεσης κι έμμεσης βίας που διαπερνά την ταξική μας κοινωνία, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται διαρκώς σε επιφυλακή, ενθαρρύνοντας τη διαρκή (αυτο)κριτική και τον αναστοχασμό, ώστε αυτή η αντι-βία και η υπέρβαση του αστικού δικαίου που την προϋποθέτει, να μην στρέφεται στο εσωτερικό του κινήματος και να μην καταστρατηγεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις κοινωνικής συνύπαρξης και συνεργασίας, που ακόμα και το αστικό δίκαιο τυπικά προστατεύει.
Υπερασπιζόμενες όλα τα παραπάνω, είχαμε κρατήσει την ίδια ακριβώς στάση και στο (πρόσφατο) παρελθόν, όποτε αυτό είχε χρειαστεί: είχαμε ξεκάθαρα σταθεί ενάντια στην επίθεση που δέχτηκε, εντός μιας κατάληψης μάλιστα, της κατάληψης του ΑΚΝ στην οποία είμαστε συνδιαχειρίστρια ομάδα, ο Φ. Τερζάκης, οι εκδόσεις «Αλφειός» και όσες παρακολουθούσαν την εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης, από 20 περίπου μασκοφόρους τραμπούκους, που είχαν το θράσος μάλιστα να επιχαίρουν δημόσια για τις πράξεις τους.[2] Από την πρώτη στιγμή είχαμε καταδικάσει την πρωτοφανή επίθεση κι είχαμε ζητήσει να πέσουν οι μάσκες, ώστε οι θρασύδειλοι δράστες, στους οποίους περιλαμβάνονται μέλη της Ταξικής Αντεπίθεσης –συλλογικότητας που, κατά τα άλλα, είχε διοργανώσει πλειστάκις εκδηλώσεις στον χώρο όπου εξαπέλυσε τη λογοκριτική επίθεσή της– και της Pasamontaña, να αναλάβουν δημόσια την ευθύνη των πράξεών τους, ώστε να ασκηθεί, πάλι δημόσια, η κριτική που αξίζει σε τέτοιες τραμπούκικες ενέργειες.
10/2/2023
Συνέλευση ενάντια στην βιοεξουσία
& την κλεισούρα