Κυκλοφόρησε το νέο (διπλό) τεύχος του περιοδικού Τα Παιδιά της Γαλαρίας, # 19-20
Τεύχος 19-20: ΦΟΥΚΩ – ΜΑΡΞ – ΧΕΓΚΕΛ
Αφιερωμένο σε σε όσες και όσους αγωνίστηκαν ενάντια στα λοκντάουν, τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων και την πολιτική της απαξίωσης
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Η γέννηση της έννοιας της βιοπολιτικής μέσα από τη συμμετοχή του Φουκώ στα κοινωνικά κινήματα της εποχής του
Το ευρύτερο κοινωνικό ανταγωνιστικό κίνημα της περιόδου 1968-1975
Η καπιταλιστική πειθαρχική εξουσία
Ο εμφύλιος πόλεμος ως πάλη των τάξεων
Η αντι-ταυτοτική πολιτική του Φουκώ
Το ζήτημα της αναπαραγωγής ήρθε στο προσκήνιο φέρνοντας νέες αντιπαραθέσεις
Ενάντια στη διχοτόμηση βάσης – εποικοδομήματος
Αρχαιολογία, Γενεαλογία, Στρατηγική
Εισαγωγή στην έννοια του κοινωνικού-ιστορικού χαρακτήρα του επιστημονικού λόγου
Η ιατρική ως συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα
Για να καταλάβεις τον Φουκώ πρέπει να καταλάβεις τον (αντι)εγελιανισμό του
11.1 Αναγκαία παρέκβαση για την Αριστοτέλεια Λογική
11.2 Η Επιστήμη της Λογικής
Ελευθερία, αυτοκαθορισμός, αμοιβαία αναγνώριση και κράτος
Η μαρξική αλλαγή θεωρητικού υποδείγματος
13.1 Η διαμόρφωση της σκέψης του Μαρξ
Ο αντεστραμμένος κόσμος
Ατομική οριακή εμπειρία, διαφορά, κοινωνικός ανταγωνισμός και ιστορία
Η διαλεκτική εξουσίας – αντίστασης
Τι είναι μια υγειονομική, ή οποιουδήποτε άλλου είδους, κρίση;
17.1 Η πανδημία ως κοινωνικό ανταγωνιστικό γεγονός
17.2 Η διαδικασία κύκλησης του συνολικού – κοινωνικού (βιομηχανικού) κεφαλαίου και η δημιουργία πανδημιών
17.3 Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες του συνδυασμού της πολιτικής της απαξίωσης με την τρομοκρατική διαχείριση της πανδημίας
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1 Ιατρική και Καταστολή
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2 Εκφοβισμός, εξαναγκασμός και αντίσταση στα τελικά στάδια της εκστρατείας εξάλειψης της ευλογιάς στη Νότια Ασία, 1973-75 (σύνοψη)
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 Σοβιετική ψυχολογία και κοινωνική σχέση
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4 «Υγεία» είναι ο πόλεμος του κράτους. Αν το κεφάλαιο μας αρρωσταίνει, η «υγεία» που μας επιβάλλουν είναι η συνέχιση του (ταξικού) πολέμου με άλλα μέσα
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 5 Οι «αντιεξουσιαστές» φίλοι του κράτους και της επιστήμης
ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΩΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ
η ταινία της ΝΕΛΛΗΣ ΨΑΡΡΟΥ «ΣΤΑΓΩΝΕΣ», ένα ντοκιμαντέρ για τις περιπέτειες του νερού στην Ελλάδα
Βίντεο υλικό για τους αγώνες στη Γαλλία πάνω στο ίδιο θέμα
Η κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου και ο σχηματισμός κοινωνικού κεφαλαίου, ή η επέκτασή του, αποτέλεσαν στο παρελθόν μια αναπόφευκτη ιστορικοκοινωνική διαδικασία που ήταν ―κατά κύριο λόγο― προϊόν της ταξικής ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ της τάξης του κεφαλαίου και του προλεταριάτου. Η συνεπακόλουθη μετατροπή του κράτους σε συλλογικό καπιταλιστή, που εξαναγκάζεται να αναλάβει κομβικό ρόλο στην εξασφάλιση, οργάνωση και διαχείριση της καθημερινής και διαγενεακής αναπαραγωγής του μοναδικού εμπορεύματος που δεν προκύπτει ως άμεση εκροή της καπιταλιστικής διαδικασίας παραγωγής αφενός ενώ ταυτόχρονα συγκροτείται από μια ζωντανή ανθρώπινη υποκειμενικότητα, ―περί του διάσημου εμπορεύματος της εργασιακής δύναμης ο λόγος―, είχε πολλαπλές αιτίες. Αιτίες που ξεκινούν από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης και τις μορφές απόσπασης (απόλυτης και σχετικής) υπεραξίας, οι οποίες αντανακλώνται στους αντίστοιχους τρόπους κοινωνικοποίησης της παραγωγής, και φτάνουν μέχρι την υπονόμευση του ποσοστού του καπιταλιστικού κέρδους λόγω της ανόδου του συνολικού κόστους αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης εξαιτίας των εργατικών αγώνων και της προλεταριακής ανυπακοής σε διάφορα σημεία του κοινωνικού εργοστασίου.
Το κράτος, ως συλλογικός καπιταλιστής πλέον, θα πρέπει να συμπεριλάβει στο πεδίο των λειτουργιών του την πραγματοποίηση σε ολοένα και πιο διευρυμένη κλίμακα κοινωνικών δαπανών οι οποίες μπορούν να χωριστούν σε τρεις γενικές κατηγορίες:
Η φύση δεν κάνει διάκριση μεταξύ σοφών και αδαών, εκλεπτυσμένων και μη εκλεπτυσμένων. Όλοι [είναι] εξίσου τα ζώα που τρώνε και αφοδεύουν. Η διανοητική και η συναισθηματική ανάπτυξη μπορεί να αποτελέσουν προσωπικό προτέρημα και να αποφέρουν κοινό όφελος, αλλά δεν μπορεί ποτέ να θεμελιώσουν ένα προνόμιο έναντι των άλλων.
Ricardo Mella. El cerebro y el Brazo, Acción Libertaria, 1913.
Το ενδιαφέρον για τη σχέση ανάμεσα στον «εγκέφαλο» και το «χέρι» δεν αποτελεί κάποιου είδους ιδιορρυθμία μεμονωμένων προσωπικοτήτων του ιβηρικού ελευθεριακού κινήματος, αλλά αντανακλά την έντονη συζήτηση στο εσωτερικό του για τη θέση που μπορούν να έχουν οι διανοούμενοι και οι ειδικευμένοι τεχνικοί όχι μόνο εντός των αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και ευρύτερα στην επερχόμενη επανάσταση. Εκκινώντας από το αξίωμα της Πρώτης Διεθνούς ότι «η χειραφέτηση των εργατών θα είναι έργο των ίδιων των εργατών», ήδη από το 1910 η CNT θα ασχοληθεί διεξοδικά στα συνέδριά της με τους διανοούμενους «που λόγω των προνομίων τους εδραιώνουν το καπιταλιστικό καθεστώς και εξακολουθούν να προσπαθούν να χρησιμοποιούν χειρώνακτες [εργάτες] για εκείνες τις εξάρσεις που κάνουν τη ζωή τους ευχάριστη και απολαυστική». Κεντρική θέση σε αυτές τις συζητήσεις κατέχουν οι γιατροί και γενικότερα, με σημερινή ορολογία, τα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών υγείας.
Την Πέμπτη 16/6 πραγματοποιήθηκε πανελλαδική κλαδική απεργία στην έρευνα που οργανώθηκε από το Σωματείο Εργαζομένων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ΣΕΡΕΤΕ). Ως άμεσες διεκδικήσεις μπήκαν:
η άρνηση επιστροφής στο Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) χρηματικού ποσού ύψους 30 χιλιάδων ευρώ (ανά άτομο) από υποτρόφους που καθυστέρησαν να ολοκληρώσουν τη διδακτορική τους διατριβή στον προδιαγεγραμμένο χρονικό ορίζοντα (εξαιτίας της άτυπης “υποχρέωσής” τους να διεκπεραιώνουν τη “λάντζα” των επιβλεπόντων τους και χίλια μύρια άσχετα με το διδακτορικό τους θέματα).
η υποχρεωτική παροχή διδακτικού επικουρικού έργου από τους υποψήφιους διδάκτορες (για ψίχουλα έως και απλήρωτα).
Ως πραγματική και ολοκληρωμένη λύση, για αυτά και για άλλα κλαδικά προβλήματα, μπήκε μπροστά η διεκδίκηση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Η συμμετοχή στην απεργία δεν ήταν τρομερά μαζική, αλλά δεδομένης της ευρύτερης κοινωνικής κατάστασης, μπορούμε να πούμε ότι οργανώθηκε με αξιοπρεπείς όρους και απέκτησε έναν σχετικά δυναμικό αγωνιστικό χαρακτήρα συσπειρώνοντας και εμπλέκοντας ενεργά εργαζόμενες και εργαζόμενους στις απεργιακές κινητοποιήσεις, σε μοιράσματα σε σχολές, κ.α.
Ενόψει των νέων κινητοποιήσεων-απεργιών που αναμένονται στις 6 Ιουνίου, δύο ημέρες πριν από την ψήφιση στη γαλλική Εθνοσυνέλευση πρότασης υπέρ της ανάκλησης του νέου νόμου για το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, δημοσιεύουμε ένα μικρό αφιέρωμα στο κίνημα διαμαρτυρίας που ξέσπασε ενάντιά του. Στο κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζουμε συνοπτικά την ιστορία της διαρκούς απαξίωσης της κοινωνικής ασφάλισης από τη δεκαετία του ’90 και μετά, καθώς και τη μετάβαση προς το ανταποδοτικό-κεφαλαιοποιητικό σύστημα στο κοινωνικό έδαφος της Γαλλίας, επικεντρώνοντας στην τελευταία συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση στην οποία προχώρησε το γαλλικό κράτος στις 15 Απριλίου 2023. Αναφερόμαστε επίσης στις μορφές που πήρε το κίνημα εναντίωσης σε αυτήν, ζήτημα για το οποίο επιλέξαμε να μεταφράσουμε δυο προκηρύξεις και ένα κείμενο των ομάδων La Mouette Enragée και GARAP. Μεταφράσαμε τα συγκεκριμένα κείμενα διότι πιστεύουμε πως μεταφέρουν το κλίμα στο οποίο βρήκαν χώρο και εκφράστηκαν αυτόνομες προλεταριακές πρωτοβουλίες, πέρα και ενάντια στις συνδικαλιστικές ή άλλες πολιτικές διαμεσολαβήσεις. Continue reading “Κοινωνική αταξία στη Γαλλία: μικρό αφιέρωμα στους τρέχοντες αγώνες των εξεγερμένων στη Γαλλία”
Από τη στιγμή που αρχίζει να εδραιώνεται η καπιταλιστική βιοεξουσία, δηλαδή η «προσαρμογή της συσσώρευσης των ανθρώπων στη συσσώρευση του κεφαλαίου», οι αφέντες αυτού του κόσμου θέτουν σε λειτουργία ένα πλήθος προγραμμάτων αξιολόγησης, τα οποία ανυψώνονται σταδιακά σε επιστήμη κανονικοποίησης των σωμάτων και των ψυχών: επιχειρούν να εξασφαλίσουν μια ευθυγράμμιση των εργατικών συμπεριφορών με τις ανάγκες κερδοφορίας, να ηθικοποιήσουν και να βαθμολογήσουν τις εργάτριες στο σύνολο της ζωής τους, να διαλύσουν τις εργατικές αντιστάσεις και να διαμορφώσουν ένα πειθαρχημένο σώμα το οποίο συγκεντρώνεται, προσηλώνεται, προσαρμόζεται στους ρυθμούς της παραγωγής και της κατανάλωσης και παρέχει την απαιτούμενη εργασιακή δύναμη. Από το επιστημονικό μάνατζμεντ στη Δύση ως το social credit system στην Κίνα, από τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων το 2021-2022 ως τα πρόστιμα στις γυναίκες που δε φοράνε το υποχρεωτικό χιτζάμπ στο Ιράν, η λίστα των πειθαρχικών μεθόδων κατηγοριοποίησης και ταξινόμησης των εργατ(ρι)ών κατά τη διάρκεια της ιστορίας των δύο τελευταίων αιώνων είναι πραγματικά ατελείωτη.
Στην εκδήλωση θα εστιάσουμε κυρίως σε δύο πρόσφατες μεθοδεύσεις αξιολόγησης: αυτή των εκπαιδευτικών και των δημόσιων σχολείων και αυτή των υγειονομικών και των δημόσιων νοσοκομείων εξετάζοντας όχι μόνο τους νόμους που τις στηρίζουν και τους στόχους που εξυπηρετούν αλλά και τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται ενάντιά τους.
Να είσαι ριζοσπάστης σημαίνει να πιάνεις τα πράγματα από τη ρίζα. Η ρίζα για τον άνθρωπο είναι, όμως, ο ίδιος ο άνθρωπος.
Καρλ Μαρξ
Ο Μακρόν είναι μια προσωπικότητα εγγενώς αυταρχική, αφελής και βίαιη, που δεν ανέχεται κανέναν να του αντιστέκεται. Από το βάθρο της παντοδυναμίας του και απέναντι σε Αυτούς που δεν είναι παρά ένα τίποτα, έχει αποδείξει στο παρελθόν τι είναι ικανός να κάνει. Πριν από λίγους μήνες, ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησής του προκήρυξε διαγωνισμό ύψους 38 εκατομμυρίων ευρώ για την ανανέωση των αποθεμάτων χειροβομβίδων [ελαστικών σφαιριδίων (GMD)] για την «κάλυψη των αναγκών της επόμενης τετραετίας»… Τον Δεκέμβριο, η δικαιοσύνη του γαλλικού κράτους αθώωσε τον αστυνομικό που ακρωτηρίασε το μάτι ενός απλού διαδηλωτή κατά τη διάρκεια του κινήματος κατά του Εργασιακού Νόμου (2016) και έχασε την όρασή του. Ξέρουμε ήδη τι να περιμένουμε. Εξάλλου, ο Μακρόν θεωρεί το «συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο» βασικό στοιχείο της δεύτερης θητείας του, η οποία, όπως και η προηγούμενη, είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία των πλουσίων και των ισχυρών. Μπορούμε κάλλιστα να θεωρήσουμε ότι έχει σκοπό να φέρει με εκδικητικότητα εις πέρας την εν λόγω υπόθεση! Εκτός αν…
Είναι ο κοινωνικός πόλεμος
Ας μη χανόμαστε σε περιττές ερμηνείες. Εξαρχής, η «μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού» δεν είναι παρά μια ληστεία που καλύπτεται από μια κομπανία πολιτικών της δεξιάς και της αριστεράς. Η σύνταξή μας δεν είναι μια δεκάρα που βάλαμε στην άκρη για να την πάρουμε ως αντάλλαγμα όταν ολοκληρώσουμε τη θητεία μας, ούτε το ανταποδοτικό αναβαλλόμενο αντίτιμο των εισφορών μας· η σύνταξη είναι ο υπό παράταση μισθός μας που υπολογίζεται αναλογικά με ένα συγκεκριμένο ποσό αναφοράς. Υπό το καθεστώς της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της μισθωτής δουλείας, η στοχοποίηση των συντάξεων ή των επιδομάτων ανεργίας ισοδυναμεί για το κεφάλαιο με αύξηση του επιπέδου εκμετάλλευσης της εργασίας τόσο σχετικά όσο και απόλυτα. Μια πραγματική ληστεία όπως λένε κάποιοι, η οποία, ωστόσο, παίρνει μια ιδιαίτερη έκφραση. Είναι ακριβώς αυτή τη στιγμή της ύπαρξής μας, όταν τα σώματά μας έχουν γίνει πιο ευάλωτα και η υγεία μας είναι σε μεγάλο βαθμό κατεστραμμένη από την πολυετή εκμετάλλευση, που ο Μακρόν και η παρέα του σκοπεύουν να μας καταφέρουν ένα παραπάνω χτύπημα. Το τελευταίο, πριν μας πετάξουν στον λάκκο…
– Ο Μακρόν δεν θα τα παρατήσει! Προς το παρόν κρύβεται πίσω από τη θεσμική νομιμότητα, κάτι εντελώς αναμενόμενο στα πλαίσια ενός «κανονικού»… ταξικού πολέμου.
Όσοι ισχυρίζονται ότι ένα δημοκρατικό κράτος οφείλει να ακούει τη φωνή του λαού κάνουν λάθος και χάνουν τον χρόνο τους. Φυσικά, σε ένα δημοκρατικό κράτος η έκφραση των συμφερόντων των υποτελών όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά θεωρείται και άξια σεβασμού: το δικαίωμα της ψήφου, το δικαίωμα της απεργίας, το δικαίωμα της διαδήλωσης… αλλά αυτός ο νομοθετικός μηχανισμός είναι διαμορφωμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φτάσουν ποτέ να θιγούν τα θεμελιώδη συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Όσο η αστική τάξη βρίσκει κάτι για να συμβιβαστεί με τις τάξεις των από κάτω, παριστάνει την πιο καλοσυνάτη αφέντρα. Αν όμως διαπιστώσει ότι τα σχέδιά της αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλάζει το βιολί.
Οι εργάτες δεν είχαν πλέον άλλη επιλογή: έπρεπε είτε να πεθάνουν της πείνας είτε να χτυπήσουν. Απάντησαν στις 22 Ιουνίου [1848] με μια τρομερή εξέγερση στην οποία δόθηκε η πρώτη μεγάλη μάχη μεταξύ των δύο τάξεων που διαιρούν τη σύγχρονη κοινωνία. Ήταν ένας αγώνας για τη διατήρηση ή τον αφανισμό του αστικού καθεστώτος. Το πέπλο που έκρυβε τη Δημοκρατία ξεσκίστηκε. Ξέρουμε ότι οι εργάτες, με απαράμιλλο θάρρος και ευφυΐα, χωρίς ηγέτες, χωρίς κοινό σχέδιο, χωρίς μέσα, στο μεγαλύτερο μέρος τους χωρίς όπλα, επί πέντε ημέρες κρατούσαν σε θέση υποχώρησης τον στρατό, την κινητή φρουρά, την παρισινή εθνοφρουρά καθώς και την εθνοφρουρά που ήρθε από τις επαρχίες. Είναι γνωστό ότι η αστική τάξη, για τη θανάσιμη αγωνία που πέρασε, αποζημιώθηκε με μιαν ανήκουστη κτηνωδία και σφαγίασε περισσότερους από 3.000 αιχμαλώτους. Οι επίσημοι αντιπρόσωποι της γαλλικής δημοκρατίας ήταν σε τέτοιο βαθμό αιχμάλωτοι της ρεπουμπλικανικής ιδεολογίας, που μόνο μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισαν να διαισθάνονται τη σημασία της μάχης του Ιουνίου. Σαν να ‘χαν αποναρκωθεί από τον καπνό του μπαρουτιού που μέσα του εξαϋλώθηκε η φανταστική τους Δημοκρατία […] Το προλεταριάτο, μετατρέποντας τον τάφο του σε λίκνο της αστικής δημοκρατίας, ανάγκασε την τελευταία να παρουσιαστεί στην καθαρή της μορφή, σαν το Κράτος που ο ομολογημένος σκοπός του είναι η διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου, της σκλαβιάς της εργασίας. Έχοντας διαρκώς μπρος στα μάτια της το γεμάτο ουλές αδυσώπητο και ακατανίκητο εχθρό της –ακατανίκητο, γιατί η ύπαρξή του είναι ο όρος της δικής της ζωής– η λυτρωμένη απ’ όλα τα δεσμά αστική κυριαρχία, ήταν επόμενο να μετατραπεί αμέσως σε αστική τρομοκρατία.
Καρλ Μαρξ, Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία, 1850
Όταν πιστεύει κανείς σε αυτή τη δημοκρατική και ρεπουμπλικανική τάξη, οι αγέλες δεν υπερισχύουν των αντιπροσώπων του λαού. Και ο όχλος, ό,τι κι αν είναι, δεν έχει καμία νομιμοποίηση απέναντι στον λαό που εκφράζεται κυρίαρχα μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του.
Εμανουέλ Μακρόν, 21 Μαρτίου 2023
Εφόσον δεν έχουμε λύσει το πρόβλημα της ανεργίας στη χώρα μας, ειλικρινά θα ήταν αρκετά υποκριτικό να μεταθέσουμε το νόμιμο όριο ηλικίας. Όταν, σήμερα, έχουμε χαμηλά προσόντα, όταν ζούμε σε μια περιοχή που αντιμετωπίζει δυσκολίες με τη βιομηχανία, όταν οι ίδιοι βρισκόμαστε σε δυσχέρεια, όταν έχουμε μια κατακερματισμένη καριέρα, μακάρι να φτάσουμε κιόλας στα 62 χρόνια! Αυτή είναι η πραγματικότητα της χώρας μας. Άρα, λοιπόν, τι θα πούμε: «Τώρα πρέπει να το πάμε στα 64 χρόνια»; Εδώ ήδη δεν ξέρετε τι να κάνετε μετά τα 55 χρόνια. Σας λένε: «Οι δουλειές δεν είναι πλέον καλές για εσάς». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτός είναι ο αγώνας που δίνουμε. Πρέπει πρώτα να κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα πριν πάμε να εξηγήσουμε στον κόσμο: «Καλοί μου φίλοι, δουλέψτε περισσότερο, είναι το νόμιμο όριο!» Θα ήταν πολύ υποκριτικό αλλιώτικα.
Εμανουέλ Μακρόν, 25 Απριλίου 2019
Είσαι τόσο τυχερός που κάθεσαι εκεί, ορκίζομαι, θα σου διέλυα τα πόδια, αλλά κυριολεκτικά, ε; Μπορώ να σου πω ότι σπάσαμε μερικά σαγόνια και αγκώνες. Εσένα, θα σου έσπαγα τα πόδια […] Ξέρεις, μπορώ να έρθω να κοιμηθώ μαζί σου, αν θέλεις […] Εντάξει. Όποιος καυλώσει πρώτος, γαμάει τον άλλον; […] Και, όταν ξανάρθουμε, μην ανησυχείς που δεν θα μπεις στην κλούβα που σε πάει στο αστυνομικό τμήμα: θα μπεις σε ένα άλλο πραματάκι που λέγεται ασθενοφόρο που σε πάει στο νοσοκομείο, μεγάλε, μην ανησυχείς […] Χτυπάμε το black bloc όλη μέρα, φίλε, και μπορώ να σου πω ότι έχουν αρχίδια όταν έρχονται. Λοιπόν, μετά, επιστρέφουν κλαίγοντας στις γιαγιάδες τους… Μαζεύουν και τα δόντια τους.
Ένας αστυνομικός της BRAV-M[2] μιλάει σε έναν συλληφθέντα διαδηλωτή, Παρίσι, 20 Μαρτίου 2023
Είμαι επικεφαλής μιας κυβέρνησης που αποτελείται από ηλίθιους.
Elisabeth BORNE, Πρωθυπουργός
Ο Λουδοβίκος 16ος, ο Λουδοβίκος 16ος αποκεφαλίστηκε! Μακρόν, Μακρόν, μπορούμε να το ξανακάνουμε!
Τρέχον σύνθημα
Χρήση του [άρθρου] 49.3, πολεμικές προεδρικές δηλώσεις: οι πολλοστές μακρονικές προκλήσεις ξεχειλίζουν το ποτήρι της προλεταριακής οργής
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μακρονιστική κλίκα που ενώ ήδη περιβάλλεται πανταχόθεν από αμέτρητες δικαστικές υποθέσεις (Benalla, Ferrand, Kohler, Dupont-Moretti, Darmanin … ), ενώ πάνω από το 70% του πληθυσμού και το 93% των εργαζομένων αντιτίθενται στην παράταση από τα 62 στα 64 χρόνια της νόμιμης ηλικίας συνταξιοδότησης (θυμόμαστε με συγκίνηση τον ρουφιανοδημοσιογράφο που έκανε δημοσκόπηση στον δρόμο και, αποκαρδιωμένος, παραδέχτηκε μπροστά στην κάμερα τη δυσκολία του να βρει ανθρώπους εχθρικά διακείμενους στις απεργίες), και ενώ επιπλέον λαμβάνουν τακτικά χώρα διαδηλώσεις εκατομμυρίων, συν μαζικές απεργίες σε διάφορους τομείς… κι όμως, παρ’ όλα αυτά, στις 16 Μαρτίου 2023, η πρωθυπουργός Élisabeth Borne ανακοίνωσε τη χρήση του άρθρου 49.3 του Συντάγματος για να περάσει πάση θυσία την αντιμεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Continue reading “[Μετάφραση Γαλλικού Κειμένου]: «Το να τα γαμήσουμε όλα είναι πια ζωτικής σημασίας» (της ομάδας GARAP)”
★★Παρατηρήσαμε λίαν προσφάτως ότι οι Νικολάι Πολυπαπαρώφ και Σία (συνεπικουρούμενοι από διάφορους/ες μικρόνοες οπαδούς τους) επέκτειναν τις αρμοδιότητές τους από υγειονομική αστυνομία σε εισαγγελείς και μονάδες προληπτικής λογοκρισίας ιδεών. Το φτηνιάρικο προπέτασμα καπνού περί του «αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά» και τα επιχειρήματα τύπου reductio ad hitlerum έχουν διπλή χρήση: από τη μια τους χρησιμεύουν ως αντιπερισπασμός για να επανανομιμοποιηθούν ως κοινωνικοί αγωνιστές και “θύματα”, ιδιαίτερα μετά την τριετή ευλαβική τήρηση των κρατικών εντολών για την πανδημία∙ από την άλλη είναι πρώτης τάξης υλικό για τη λοιδορία και τον κανιβαλισμό των πολιτικών τους αντιπάλων. Το τελευταίο πλέον αφορά και όσες/ους απλά δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις τους.
Από τη μεριά μας είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα για το πώς αυτό το κομμάτι του χώρου είχε αδίστακτα υιοθετήσει μια σειρά από ηγεμονικές πρακτικές και πώς η σταλινογενής εκστρατεία «Μηδενική ανοχή» δε θα παρέμενε σε ένα επίπεδο διάλεξης και μόνο.
Επειδή καλό είναι να μπαίνουν στη θέση τους κάποια πράγματα, αναδημοσιεύουμε εδώ το επίμετρο της επανέκδοσης της μπροσούρας μας που αφορούσε τα κατορθώματα κάποιων εκ των στενών συνεργατών τους τα τελευταία 3 χρόνια και συγκεκριμένα της Αντίθεσης.
Ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους όσες κι όσοι εξακολουθούν να τους στηρίζουν!★★
Επίμετρο: Δυο αναρχοσταλίνες συζητούν για την ταξική πάλη
Τα χρόνια της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας υπήρξαν αποκαλυπτικά όχι μόνο ως προς τον ρόλο του καπιταλιστικού κράτους ως οργανωτή της πειθάρχησης της εργασιακής δύναμης μέσω των λοκντάουν και του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Υπήρξαν αποκαλυπτικά και ως προς τον ρόλο διάφορων αριστερών και «αντιεξουσιαστών» υποστηρικτών των πειθαρχικών μέτρων οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια των προηγούμενων τριών χρόνων είχαν το θράσος να εμφανίζονται υποκριτικά ως πολέμιοι της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας. Ψευδο-πολέμιοι θα λέγαμε καλύτερα μιας και υπήρξαν από τους βασικούς και πιο φανατισμένους στυλοβάτες όλων των βασικών μέτρων της πειθαρχικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας που έλαβαν χώρα στα πλαίσια της κατασκευής μιας άτυπης εθνικής ενότητας για την αντιμετώπιση της covid-19· κατασκευής που στηρίχθηκε στη συστηματική καταλοιδόρηση όσων αντέδρασαν στην πειθάρχηση και παρέκκλιναν από τη νέα αυτή κατάσταση εθνικής ομοψυχίας, ώστε να συνεχιστεί ανεμπόδιστη και αναβαθμισμένη η εφαρμογή της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης.
