Το κείμενο που μοιράστηκε εδώ σε pdf
Όσες κι όσοι αρνιόντουσαν να δουν πέρα από τη μύτη τους, ίσως έχουν αρχίσει (;) να καταλαβαίνουν τι παιζόταν τόσο καιρό, με πρόσχημα τον covid-19. Ο χρόνος,
όμως, δε γυρίζει πίσω. Και μαζί του δεν αντιστρέφεται:
– το διαρκές ξεζούμισμα όσων υγειονομικών εργαζομένων παρέμειναν στο ΕΣΥ
– η μαζική απαξίωση βασικών υπηρεσιών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας υγείας
– η αναστολή και συμπίεση άμεσων υγειονομικών αναγκών (χειρουργεία, μακροχρόνιες θεραπείες, διαγνωστικές εξετάσεις
– οι απανωτές μειώσεις του μισθού, μέσω της διαρκούς μετακύλισης του κόστους υγειονομικής περίθαλψης στις πλάτες μας
Για όλους αυτούς τους λόγους η συνέλευσή μας δεν έχει σταματήσει στιγμή από τις αρχές του πρώτου λοκντάουν μέχρι σήμερα να συμμετέχει στον αγώνα γύρω από τη δημόσια περίθαλψη και το περιεχόμενο που εμείς οι ίδιες διεκδικούμε να έχει.
Βρεθήκαμε έτσι το μεσημέρι της Πέμπτης 30-1-23 έξω από το ΚΑΤ σε μια παρέμβαση ενάντια στην αξιολόγηση και την συνεπαγόμενη ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, την οποία το υπουργείο του Πλεύρη προχωράει με τον «Νέο Χάρτη Υγείας» που προβλέπει συγχωνεύσεις κλινικών και μετατροπή τους σε ΝΠΙΔ.
Δυστυχώς οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες το κράτος γεμίζει το κεφάλι της κοινωνίας βρίσκουν κάποιες φορές γόνιμο έδαφος, ιδίως όταν δεν υπάρχει η αντίσταση που αντιστοιχεί σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή που βρίσκεται η δημόσια περίθαλψη. Στην αλληλεπίδρασή μας με ασθενείς που μπαινόβγαιναν στο ΚΑΤ στη διάρκεια της παρέμβασης διαπιστώσαμε ότι πολύ γρήγορα ξεχάστηκε ότι για τις ανάγκες της προπαγάνδισης των λοκντάουν οι γιατροί που έλιωναν στη δουλειά μέσα στα νοσοκομεία, οι εκπαιδευτικοί στα τηλεθρανία, οι υπάλληλοι των φαρμακείων, των σούπερ-μάρκετ, οι ντελιβεράδες κλπ. είχαν μετατραπεί σε “ήρωες του έθνους”. Η εναντίωσή μας στην αξιολόγηση προκάλεσε σχόλια διανθισμένα με τη γνωστή επωδό ότι «η αξιολόγηση θα απαλλάξει τον κόσμο από τους “κακούς” γιατρούς, τους “κακούς” εκπαιδευτικούς και τους “κακούς” υπαλλήλους εν γένει που δεν εξυπηρετούν σωστά τον κοσμάκη». Κι όλα αυτά παρότι έχει αποδειχτεί ότι όλες οι μπουρδολογίες για την “υγεία του λαού” αποσκοπούσαν στη διευκόλυνση και τη συγκάλυψη της αναδιάρθρωσης του ΕΣΥ. Η “αντικειμενική αξιολόγηση” είναι το ιδεολογικό και πρακτικότατο συνάμα όπλο για να επιτευχθεί αυτό το σχέδιο. Μιας αναδιάρθρωσης που περιλαμβάνει:
– επισφαλειοποίηση της εργασίας του προσωπικού με νέους, επί τα χείρω, όρους εργασίας, ανάλογα με τις συγκυριακές ανάγκες της εκάστοτε ΥΠΕ –όπως συμβαίνει ήδη με τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς που τους επέστρεψαν ακόμη και σε άσχετες θέσεις εργασίας.
– εδραίωση τεχνο-οικονομικών κριτηρίων λειτουργίας, μέσω των οποίων θα επιχειρηθεί η μετακύλιση επιπλέον κόστους περίθαλψης στους ίδιους τους ασθενείς
– συγχωνεύσεις κλινικών, που θα πολλαπλασιάσουν τις «περιπλανήσεις» ασθενών (ειδικά σοβαρών περιστατικών) από νοσοκομείο σε νοσοκομείο
– το νέο μέτρο «του οικογενειακού γιατρού», που θα χρησιμοποιηθεί για να μειωθούν οι επισκέψεις στα δημόσια νοσοκομεία και να ωθούνται, όσοι δύνανται να βάλουν από την τσέπη, στα ιδιωτικά.
– «απογευματινά ιατρεία/χειρουργεία», ώστε να νομιμοποιηθεί, και τυπικά, το «φακελάκι»
– «συνεργασία με ιδιωτικές κλινικές», ώστε να αρχίσει να γενικεύεται η υλοποίηση Συμπράξεων Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα, ακόμη και σε επίπεδο προσωπικού (πέρα από τις κλίνες και τον ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό)
– «ατομικό φάκελο υγείας», για να καταγράφονται και άρα να ελέγχονται οι δαπάνες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ατομικό και περιφερερειακό επιπεδο.
Η «επίσκεψή» μας στο ΚΑΤ μάς θύμισε το βιβλίο Πολλαπλά Κατάγματα (εκδ. Κέδρος, 1981), εκείνη την προ ετών καταγραφή από τον Γ. Ιωάννου των εμπειριών του κατά την περιπλάνηση από θάλαμο σε θάλαμο κι από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, με τελική στάση στο ΚΑΤ , ύστερα από σοβαρό τραυματισμό του και στα δύο πόδια (τον κτύπησε αυτοκίνητο καθώς διέσχιζε την Στουρνάρη, κινούμενος από την πλατεία προς το γνωστό, γωνιακό καφενείο επί της Τσαμαδού, εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου). Στις σχεδόν ημερολογιακές καταγραφές, άλλοτε ειρωνικές, άλλοτε πικρές, άλλοτε οργισμένες κι άλλοτε, πάλι, εξομολογητικές καταγράφεται η (τραγική) κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία, λίγο πριν τη δημιουργία του ΕΣΥ: αδυναμία εύρεσης κρεβατιού, υποτυπώδεις συνθήκες διαβίωσης και ανάρρωσης (συχνά αφότου έπεφτε το σχετικό παραδάκι), ράντζα, ελάχιστο προσωπικό, κονέ για τηλεφωνήματα στο διοικητή κλπ. κλπ. Αυτά σαν να μην πολυάλλαξαν με το ΕΣΥ…
Από αυτό το ενδιαφέρον βιβλιαράκι ξεχωρίζουμε ένα πολύ μικρό, απόσπασμα, σχετικά με την μοίρα που περίμενε όσους άτυχους βρίσκονταν στον “πάτο” της κοινωνικής ασφάλισης, τους γέροντες αγρότες:
«Στο διπλανό μου άδειο κρεβάτι έχει μισοξαπλώσει ο αδελφός μου. Από τότε που ήρθε δεν έχει πάει στο σπίτι να κοιμηθεί. Έξω στο διάδρομο κάποιοι βογκούνε. Μου λένε ότι είναι μια γριά κι ένας γέρος πάνω σε ράντζα. Και οι δύο έχουν σπάσει τη λεκάνη τους. Ο γέρος σιγοτραγουδάει και καπνίζει συνέχεια. Βλέπω την κάφτρα του τσιγάρου του από τη χαραμάδα. Πετάει τα αποτσίγαρα κάτω στο πάτωμα και γι’ αυτό τον μαλώνουν άγρια οι νοσοκόμες. Είναι ακόμα μεθυσμένος και είναι ενενήντα τριών χρονώ, όπως διακηρύσσει. “Είναι του ΟΓΑ”, μου αποκαλύπτει μια νοσοκόμα. Γέρος ενενηντάρης και του ΟΓΑ! Η έσχατη περίπτωση. “Το τέρμα που δεν έχει παρακάτω…” Ντρέπομαι για την εγκατάστασή μου [σημ. ο Ιωάννου έχει μόλις αλλάξει θάλαμο με 5 κλίνες από θάλαμο με 7]. Τους λέω να τους φέρουνε σε μας μέσα, έχει ακόμα τρία κρεβάτια. “Μα είναι του ΟΓΑ!” μου λένε με έμφαση.»
«Όχι στην αξιολόγηση-ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Δεν θα λογαριαστούμε ποτέ, αν δεν λογαριαστούμε τώρα!» το κείμενο του πανό της παρέμβασης.
Ολόκληρη η προκήρυξη εδώ :
(ΚΙ ΑΛΛΑ) ΝΥΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΕΣΥ
ή τι παιχνίδι ήδη παιζόταν όταν το κράτος επέβαλε λοκντάουν & μαζικούς εμβολιασμούς
H όλη ιστορία είναι πλέον ξεκάθαρη. Όσες κι όσοι αρνιόντουσαν να δουν πέρα από τη μύτη τους, ίσως έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι παιζόταν τόσο καιρό, με πρόσχημα τον covid-19. Ο χρόνος, όμως, δε γυρίζει πίσω. Και μαζί του δεν αντιστρέφεται:
ούτε το διαρκές ξεζούμισμα όσων υγειονομικών εργαζομένων παρέμειναν στο ΕΣΥ και σήμερα κλατάρουν από τη σωματική και πνευματική εξουθένωση, καθώς τόσους μήνες τώρα αναγκάστηκαν, όπως-όπως (πώς αλλιώς;), να καλύψουν το ξαφνικό κενό χιλιάδων συναδέλφων τους που εκδικητικά εκδιώχθηκαν εν μια νυκτί, επειδή δεν δέχθηκαν να κάνουν ένα, και με τη βούλα πλέον, αναποτελεσματικό εμβόλιο∙
ούτε η μαζική απαξίωση βασικών υπηρεσιών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας υγείας,στο φόντο της βίαιης προσαρμογής νοσοκομείων και μονάδων ΠΦΥ σε μια στενή, μονοθεματική, βιοτεχνολογική λογική («κάνε το φιξάκι σου και κοιμήσου ήσυχος, οι ειδικοί ξέρουν τι είναι πιο κατάλληλο για εσένα»)∙
ούτε η αναστολή και συμπίεση άμεσων υγειονομικών αναγκών (χειρουργεία, μακροχρόνιες θεραπείες, διαγνωστικές εξετάσεις), καθώς τα, μονοθεματικά όπως προείπαμε, νοσοκομεία εξυπηρετούσαν ασθενείς μόνο με covid-19 – και από εκεί και πέρα βρες τη λύση μόνη σου, είτε σκάζοντας φράγκα στον ιδιωτικό τομέα, είτε κάνοντας «υπομονή»∙
ούτε οι απανωτές μειώσεις του μισθού, μέσω της διαρκούς μετακύλισης του κόστους υγειονομικής περίθαλψης στις πλάτες μας.
Κι αφού το κράτος βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία κι έσπειρε υγειονομική τρομοκρατία και πατερναλισμό, ήρθε η ώρα να δρέψει τους καρπούς που γεννά η τρέχουσα κοινωνική συναίνεση:
Το υποστελεχωμένο εδώ και χρόνια προσωπικό, σήμερα βαφτίζεται «επαρκές» αλλά «άνισα κατανεμημένο», για να προχωρήσει η αξιολόγησή του και μέσω αυτής, η επισφαλειοποίηση της εργασίας του με νέους, επί τα χείρω, όρους εργασίας,ανάλογα με τις συγκυριακές ανάγκες της εκάστοτε ΥΠΕ –όπως συμβαίνει ήδη με τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς που τους επέστρεψαν ακόμη και σε άσχετες θέσεις εργασίας∙
Η μεγάλη αύξηση (θανατηφόρων) ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, λόγω της χρόνιας υποστελέχωσης του νοσηλευτικού προσωπικού, των ανεπαρκών υποδομών (πχ. ΜΕΘ) και της υπερσυνταγογράφησης φαρμάκων, βαφτίζεται «αδυναμία τήρησης υγειονομικών πρωτοκόλλων» οδηγώντας στην άμεση στοχοποίηση του υποστελεχωμένου προσωπικού και στην εδραίωση τεχνοοικονομικών κριτηρίων λειτουργίας, μέσω των οποίων θα επιχειρηθεί η μετακύλιση επιπλέον κόστους περίθαλψης στους ίδιους τους ασθενείς∙
Η (αναγκαστική) μείωση της προσέλευσης στα νοσοκομεία και τις δομές ΠΦΥ για άλλες αιτίες, πλην covid-19, βαφτίζεται «πλεονάζουσες υποδομές σε σχέση με τις ανάγκες» και «άνιση κατανομή κλινών» για να «δικαιολογηθούν» οι επερχόμενες συγχωνεύσεις κλινικών, που θα πολλαπλασιάσουν τις «περιπλανήσεις» ασθενών (ειδικά σοβαρών περιστατικών) από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Βαφτίζεται, επίσης, «Μονάδες Ημερήσιας Νοσηλείας» για να μην πολυκάθονται οι ασθενείς στο νοσοκομείο και πιάνουν αχρείαστο χώρο (άσε που μπορεί να κολλήσουν καμιά ύπουλη λοίμωξη) αλλά και «οικογενειακός γιατρός», το νέο μέτρο που θα χρησιμοποιηθεί για να μειωθούν οι επισκέψεις στα δημόσια νοσοκομεία και να ωθούνται, όσοι δύνανται να βάλουν από την τσέπη, στα ιδιωτικά. Βαφτίζεται, τέλος, «έκτακτες υπηρεσιακές ανάγκες ανά φορέα παροχής υπηρεσιών υγείας» για να προχωρήσει η εποχιακή (και όχι μόνιμη) πρόσληψη έκτακτου ιατρικού προσωπικού.
Οι τεράστιες ουρές στα εξωτερικά ιατρεία και οι αναμονές στα πρωϊνά ραντεβού/χειρουργεία βαφτίζονται «απογευματινά ιατρεία/χειρουργεία», ώστε να νομιμοποιηθεί, και τυπικά, το «φακελάκι» για όσους θέλουνε να κάνουν τη δουλειά τους «γρήγορα και τσίλικα»∙
Τα ράντζα, καθημερινό φαινόμενο (και) φέτος στα νοσοκομεία, βαφτίζονται «συνεργασία με ιδιωτικές κλινικές», ώστε να αρχίσει να γενικεύεται η υλοποίηση Συμπράξεων Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα, ακόμη και σε επίπεδο προσωπικού (πέρα από τις κλίνες και τον ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό)∙
Οι ελλείψεις σε βασικά φάρμακα βαφτίζονται «συγκυριακές διακυμάνσεις της αγοράς» και «υψηλό κόστος παραγωγής» και αυξάνεται η συμμετοχή μας στην αγορά τους∙
Η απουσία εξατομικευμένης θεραπευτικής-κοινωνικής προσέγγισης–πώς θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια σε ένα καπιταλιστικό κόσμο– βαφτίζεται «ατομικός φάκελος υγείας», για να καταγράφονται και άρα να ελέγχονται οι δαπάνες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ατομικό και περιφερερειακό επίπεδο.
Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις στο ΕΣΥ
Κάτω η αξιολόγηση που θα τις «δικαιολογήσει»!
Αν δεν λογαριαστούμε τώρα, δε θα λογαριαστούμε ποτέ!
ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ