Tο ζήτημα της δημόσιας υγείας δεν είναι μόνο υγειονομικό, είναι πάνω απ’ όλα κοινωνικό.
«Το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι ένα πεδίο αγώνα και διεκδικήσεων που αφορά όλες τις προλετάριες, καθώς οι παροχές δημόσιας υγείας αποτελούν κομμάτι του μη χρηματικού, έμμεσου μισθού μας. Ενδεικτικό της κατακρεούργησης των σχετικών δαπανών τα τελευταία χρόνια είναι ότι σήμερα τα κενά στα δημόσια νοσοκομεία ανέρχονται σε τουλάχιστον 30.000. Σχεδόν το 40-50% των οργανικών θέσεων είναι κενό, με αποτέλεσμα (σε συνθήκες υποτιθέμενης «κανονικότητας») τη σωματική και πνευματική εξουθένωση των υπηρετούντων υγειονομικών, τις συνθήκες «πολέμου» που επικρατούν σε κάθε εφημερία, τις πολύωρες αναμονές, τα αποδυναμωμένα Επείγοντα και άλλα τμήματα-κλινικές όλων των νοσοκομείων, τα πολύμηνα ραντεβού για εξετάσεις, χειρουργεία κ.ο.κ. Αντίστοιχα η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη έχει περικοπεί δραματικά, ενώ εντελώς τυχαία το ποσοστό συμμετοχής των ασφαλισμένων σε αυτή έχει ανέβει: άλλος ένας τρόπος μείωσης του μισθού μας».
Αυτά γράφαμε στις 28 Απριλίου 2020, σχεδόν έναν χρόνο πριν, τη δεύτερη ημέρα πανελλαδικής κινητοποίησης των νοσοκομειακών γιατρών, σε παρέμβασή μας στήριξης των εργαζομένων σε νοσοκομεία του κέντρου. Είχαμε βρεθεί εκεί μαζί με σχετικά λίγες για περίοδο πανδημίας άλλες προλετάριες-χρήστριες υπηρεσιών υγείας, σε μια προσπάθεια ανατίμησης του κοινωνικού μισθού μας. https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/post/2020/05/02/paremvasi-ygeionomikoi/
Αρνούμενες τους ψευδείς διαχωρισμούς που σε σταθερή βάση προέρχονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (και όχι μόνον) και προτάσουν τη συντεχνιακή λογική των κλαδικών αγώνων και τη συγκυριακή γενική συμμόρφωση με τις κρατικές εντολές του λοκντάουν, της ατομικής ευθύνης και της ατομικιστικής, μενουμεσπιτιστικής λογικής του «ας κάτσω εγώ σπίτι μου [αφού μπορώ, βέβαια] κι άσε τους άλλους να τρέχουν», συνήθως ενδεδυμένης με το ψευδοεπιχείρημα της «μη επιβάρυνσης του ΕΣΥ» και της «προστασίας του πλησίον», θεωρούσαμε από τότε ότι κανένα πεδίο αγώνα δεν ενισχύεται, καμιά υγεία μας δεν προστατεύεται, καμιά πανδημία δεν αντιμετωπίζεται… διαδικτυακά και διαχωρισμένα (εντός της σαλονοτραπεζαρίας μας!).
Θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι δεν θα έπρεπε να χαθεί πολύτιμος χρόνος και ότι οφείλαμε να συμμετέχουμε στους λιγοστούς υπό το βάρος της κρατικής τρομο-εκστρατείας ταξικούς αγώνες διεκδικώντας ως χρήστριες αύξηση των δαπανών και έλεγχο των υπηρεσιών από εμάς, άρα ποσοτική και ποιοτική βελτίωση του κοινωνικού μισθού μας.
Ταυτόχρονα, όπως διαπιστώναμε ήδη έναν χρόνο πριν, η επιβολή των πειθαρχικών λοκντάουν στην κυκλοφορία του προλεταριάτου στον δημόσιο χώρο -με ταυτόχρονο συνωστισμό του σε χώρους εργασίας- και η πρόκληση μαζικού πανικού είχαν την επιπλέον σκοπιμότητα να αποθαρρύνουν ασθενείς από την προσέλευσή τους στα νοσοκομεία ώστε να μην χρειαστεί να γίνει καμιά αύξηση των κρατικών δαπανών. Τον ίδιο στόχο εξυπηρέτησε η διακοπή της λειτουργίας των εξωτερικών ιατρείων, των προγραμματισμένων εξετάσεων και χειρουργείων, καθώς και η εσωτερική αναδιάρθρωση με μετακινήσεις προσωπικού και αποψίλωση μονάδων.
Τι συνέβη μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο με την επιβολή διαδοχικών καθεστώτων εγκλεισμού και συμμόρφωση σ’ αυτά;
Για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας η επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας μονιμοποιήθηκε αντί να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι, οι λίστες αναμονής προς πρόσληψη παραμένουν άθικτες, τα κενά αντιμετωπίζονται με επιστρατεύσεις (!) και οι αντιρρήσεις με πειθαρχικά μέτρα και απολύσεις.
Για τις προλετάριες-χρήστριες υπηρεσιών υγείας οι συνθήκες ζωής όλο αυτό το διάστημα έγιναν ακόμα περισσότερο ανθυγιεινές με την εν μια νυχτί μετατροπή μεγάλου αριθμού νοσοκομείων σε αποκλειστικά covid εις βάρος της λοιπής νοσηρότητας, με αναβολή του 80% των χειρουργείων και με τον εγκλεισμό στους 4 τοίχους του σπιτιού σε καθεστώς φόβου και απομόνωσης. Κι ενώ μεθοδικά στηρίζεται ο ιδιωτικός τομέας και συντελείται μια αναδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας -βασικός στόχος των μνημονιακών πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης- το κράτος εγκλωβίζει τη συζήτηση σε ένα υγειονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο οι απαντήσεις (δεν μπορεί παρά να) είναι υγειονομικής φύσης.
Αρκετός χρόνος χάθηκε κι αρκετός θάνατος θέρισε!
Κοινοί αγώνες χρηστών – εργαζομένων στον τομέα της υγείας! Η υγεία μας κερδίζεται με αγώνα ταξικό, ούτε με πειθάρχηση ούτε μ’ εγκλεισμό!
Η ταξική ειρήνη είναι ανθυγιεινή