Όπως τα λοκντάουν και όλες οι απαγορεύσεις κατά τη διάρκεια του προηγούµενου ενάµιση χρόνου έτσι και η κρατική καµπάνια υπέρ της αναγκαιότητας του µαζικού και καθολικού εµβολιασµού και η επακόλουθη υποχρεωτι-κότητα επιχειρούν να εξαφανίσουν από τη δηµόσια σφαίρα οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση για την ικανοποίηση των αναγκών µας στιγµατίζοντάς την ως «ψεκασµένη», «αντικοινωνική» ή και «ανορθολογική» − ενώ η κρατική διαχείριση της πανδημίας συνεχίζει, με αναβαθμισμένο μάλιστα τρόπο, το καταστροφικό έργο εις βάρος της τάξης μας που εγκαινίασαν τα «μνημόνια».
Πράγματι, η επιβολή της υποχρεωτικότητας δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο που διευκολύνει τη συνεχιζόμενη εδώ και δεκατόσα χρόνια επίθεση ενάντια στο μισθό μας, καθώς συνεπάγεται: «αόρατες» απολύσεις στον ιδιωτικό τοµέα∙ χιλιάδες αναστολές εργασίας στον κλάδο των υγειονοµικών και των εργαζοµένων στην πρόνοια, προετοιμάζοντας το δρόμο για την περαιτέρω αναδιάρθρωση (βλ. διάλυση) του ΕΣΥ∙ τη διαίρεση των εµβολιασµένων και «µη µολυσµατικών» από τους ανεμβολίαστους προλετάριους – διαίρεση που ενίοτε αναπαράγουν και οι δεύτεροι∙ την επιβολή των πληρωμένων από την τσέπη των ανεμβολίαστων εβδομαδιαίων ράπιντ τεστ/PCR∙ την περαιτέρω επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα κλπ.
Το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτής της επίθεσης –εν την απουσία πραγματικών προλεταριακών αγώνων ενάντια στην ουσία της κρατικής πολιτικής, της μείωσης δηλαδή του άμεσου κι έμμεσου μισθού– εκφράζεται με την επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού στους άνω των 60 ετών (για αρχή και βλέπουμε), επί ποινή προστίμων (100 ευρώ τον μήνα, επίσης για αρχή και βλέπουμε).
Αποσκοπεί δε, στην εδραίωση, μεταξύ άλλων, ενός ρευστού κοινωνικού απαρτχάιντ, όπου ο σημερινός εμβολιασμένος, εφόσον δεν συνεχίσει να ακολουθεί πιστά το (εκάστοτε) κρατικό τροπάρι, θα ταξινομηθεί στους μελλοντικούς (ανεμβολίαστους) αποσυνάγωγους και θα εξοριστεί από τη δημόσια σφαίρα.
Η διαρκής αστυνοµική εξακρίβωση του «στάτους υγείας» ως προς την COVID-19, είτε µε πιστοποιητικά είτε µε τεστ, είτε με ό,τι άλλο σκαρφιστούν στο μέλλον, συγκροτούν τη βάση για την ακόμη στενότερη και βιαιότερη (βιοπολιτική) πειθάρχηση της τάξης µας στη, φθηνή και επωφελή για το κεφάλαιο, κρατική διαχείριση της πανδηµίας, την ενίσχυση του διευθυντικού δικαιώματος και την εμπέδωση της ιδεολογίας ότι ως εργαζόμενοι είμαστε «ασθενείς µέχρι αποδείξεως του εναντίου».
Το κράτος του κεφαλαίου, λοιπόν, επενδύει απροκάλυπτα στο διχασμό της τάξης για να εξασφαλίσει ότι το προλεταριάτο θα συνεχίσει να παίζει μπάλα στο λάθος γήπεδο, ώστε να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί την πανδημία προς όφελός του ώστε να διεκδικήσει:- αύξηση µισθού και µείωση χρόνου εργασίας – αύξηση των κοινωνικών αναπαραγωγικών δαπανών µε µόνιµες προσλήψεις υγειονοµικών, εκπαιδευτικών, προσωπικού καθαριότητας, οδηγών στα ΜΜΜ, αποζηµιώσεις για τα εργατικά ατυχήµατα που προκαλούν τα εµβόλια, πληρωµένες άδειες και επιδόµατα ανεργίας- να ορίσει συνολικά το περιεχόµενο της υγείας και της ζωής σύµφωνα µε τις κοινωνικές του ανάγκες και όχι σύµφωνα µε τις ανάγκες του αποµονωµένου ατόµου και της εµβολιασµένης επιβίωσής του, της επιβίωσης δηλαδή εντός των αλλοτριωµένων καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων.
Άµεση κατάργηση του νόµου για τον υποχρεωτικό εµβολιασµό και τα πιστοποιητικά υγειονοµικών φρονηµάτων στην εργασία, την κατανάλωση και την κυκλοφορία στο δηµόσιο χώρο.
Άνευ όρων υπεράσπιση όλων των εργαζοµένων που απολύονται και βγαίνουν σε αναστολή.
Ναι στον αυτοκαθορισµό του σώµατος∙ Όχι στην απαλλοτρίωσή του από τους ειδικούς της φαρµακοβιοτεχνολογίας∙ Όχι στη διάλυση του ΕΣΥ.