Στο Τι μάθαμε πρόσφατα;#1 είδαμε ότι τα αφεντικά προγραμματίζουν μείωση της φορολόγησης των καπιταλιστικών κερδών, με ταυτόχρονη μείωση των κοινωνικών δαπανών, του έμμεσου μισθού μας.
Εν μέσω της παγκόσμιας ύφεσης, που επέτεινε την ήδη υφιστάμενη κρίση κερδοφορίας του κεφαλαίου, συσσωρεύονται άραγε κέρδη ώστε να έχει νόημα για τους καπιταλιστές η μειωμένη φορολόγησή τους;
Παρόλη την εκνευριστική μίρλα των μικροαφεντικών και την μεγάλη πτώση του τζίρου το 2020, ως σύνολο η καπιταλιστική τάξη δεν τα πήγε εν τέλει άσχημα: κατά το α’ εξάμηνο του 2021 πέτυχε υψηλότερη κερδοφορία τόσο σε σχέση με το 2020 (πράγμα αναμενόμενο) όσο και με το 2019 (πράγμα αναπάντεχο). Πιο συγκεκριμένα, το περιθώριο κέρδους (με μαρξικούς όρους: η μάζα κέρδους) που επετεύχθη ήταν υψηλότερο κατά 2% για το α’ και κατά 9% για το β’ τρίμηνο, σε σχέση με τα αντίστοιχα τρίμηνα του 2019. Μάλιστα, η τάση δεν είναι παροδική και, σύμφωνα με τα έως τώρα στοιχεία, συνεχίζεται σε ορίζοντα ενιάμηνου, με αυξανόμενο μάλιστα ρυθμό αύξησης των κερδών.
Αν εξειδικεύσουμε τώρα τους βασικούς πυλώνες κερδοφορίας, θα δούμε ότι αυτοί σχετίζονται με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, λοιπόν, το σύνολο των εισηγμένων εταιρειών κατέγραψε άλμα στα κέρδη το 2021 κατά +87,3% σε σχέση με το 2019.
Μεγάλο ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει το στοιχείο ότι σχεδόν το 1/4 εξ αυτών των κερδών εξαμήνου (βλ. 380 εκατ. ευρώ ή το 22,6% των συνολικών) που τσέπωσαν οι εν λόγω εταιρείες προήλθε από την εγχώρια βαριά βιομηχανία (αλουμίνιο, χαλκός, σιδηροσωλήνες, πλαστικά), στην οποία στηρίζονται και οι ελληνικές εξαγωγές. Ως γνωστόν, παρόλο τον καθημερινό συνωστισμό εκατοντάδων εργαζομένων σε αυτές τις βιομηχανικές μονάδες, καμία τους δεν έκλεισε κατά τη διάρκεια της καραντίνας και των λοκντάουν, ακόμη και όταν υπήρχαν επιβεβαιωμένα κρούσματα μεταξύ των εργαζομένων τους. Αντίθετα, προκειμένου να περιοριστεί η περαιτέρω διασπορά του ιού στην κοινότητα (που “αναγκαστικά”, για την εξυπηρέτηση δηλαδή των αναγκών ανεμπόδιστης κερδοφορίας τους, λάμβανε χώρα πίσω από τις μάντρες και τις λαμαρίνες) το προλεταριάτο στερήθηκε τη δυνατότητα κυκλοφορίας μετά το σχόλασμα από τη δουλειά. Μάλιστα, σε καίριους, για την εγχώρια οικονομική δραστηριότητα, παραγωγικούς κόμβους, όπως αυτός της Ελευσίνας, του Ασπρόπυργου ή της Κοζάνης, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας για μεγάλο διάστημα ήταν πιο αυστηροί από ότι στην υπόλοιπη επικράτεια (βλ. και την προκήρυξη που μοιράσαμε τον περασμένο Γενάρη στην Ελευσίνα:
https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/files/2021/01/eleusina-parembasi-Copy-2.pdf)
Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι είναι αυτοί οι κλάδοι που επωφελήθηκαν περισσότερο από τις διατάξεις του ν. Χατζηδάκη για την προς τα πάνω εξίσωση του πλαφόν των νόμιμων υπερωριών στο σύνολο των επιχειρήσεων (σε 120 ώρες ανά εξάμηνο, ενώ στις βιομηχανίες και βιοτεχνίες το επιτρεπόμενο όριο ανά εξάμηνο έως τώρα ήταν… 48 ώρες)
Κοντολογίς, οι καπιταλιστές τα τελευταία δύο χρόνια, δουλεύοντας μεθοδικά κατόρθωσαν όχι μόνο να ισοσκελίσουν τις αναγκαστικές απώλειες που υπέστησαν τα κέρδη τους το 2020 καλύπτοντας το “χαμένο” έδαφος, αλλά πέτυχαν, και μάλιστα μέσα σε ένα μόλις χρόνο, να αντιστρέψουν την μείωση της κερδοφορίας τους που ήταν ήδη ορατή από το 2019.
Διόλου κακά και σίγουρα αναίμακτα (για αυτούς)! It’s been business as usual, λοιπόν, (μόνο που το προλεταριάτο ασχολιόταν με άλλα και κι ακόμα να το πάρει πρέφα).
[Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΤτΕ που μόλις κυκλοφόρησαν (Δεκέμβριος 2021) επιβεβαιώνει ότι το ποσό των εκκκαθαρισμένων (οριστικών) αναβαλλόμενων φόρων είναι όντως 15 δις. (14,8 για την ακρίβεια), αντιπροσωπεύοντας το εκκωφαντικό 62% των συνολικών εποπτικών ιδίων κεφαλαίων (από 52% το 2020). Η φοροαπαλλαγή με λίγα λόγια συνεχίζεται κανονικά, ενώ στην πραγματικότητα οι τράπεζες ζουν με κρατικά δανεικά (και αγύριστα).]