Tag: υγεία- πεδίο κοινωνικού αγώνα

Εδώ σε pdf

Σχετικά με το πολιτικό ζήτημα του προγράμματος του υποχρεωτικού, μαζικού και καθολικού εμβολιασμού κατά της covid-19, καθώς και το ζήτημα του υγειονομικού/κοινωνικού απαρτχάιντ που έχει θεσμοθετηθεί και αποτελεί το εξίσου κατάπτυστο συμπλήρωμά του, θα ξεκινήσουμε από τα βασικά:

1. Όπως έχει δείξει η ιστορία των τελευταίων εκατό και πλέον χρόνων, η επιμήκυνση του ανθρώπινου βίου και η μείωση της παιδικής θνησιμότητας, σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, όπως η Ευρώπη και η βόρειος Αμερική, οφείλονται κατά κύριο λόγο στο τέλος των πολέμων, τη βελτίωση των συστημάτων θέρμανσης, ύδρευσης και αποχέτευσης στις πόλεις, τη μείωση του χρόνου εργασίας και τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών εργασίας χάρη στους αγώνες του εργατικού κινήματος, την καλύτερη διατροφή και την τήρηση μέτρων δημόσιας υγιεινής. Η συμβολή της ιατρικής (με τη στενή έννοια της θεραπείας μιας οξείας πάθησης ή ενός «ελαττώματος») στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής είναι μικρή, με βασικότερη λειτουργία αυτή της επιδιόρθωσης της εργασιακής δύναμης.[1] Τα εμβόλια που όλοι κάναμε παιδιά εισήχθησαν ως επί το πλείστον μετά το 1950, όταν τα ποσοστά θνησιμότητας λόγω γνωστών λοιμωδών νόσων είχαν ήδη σημειώσει τεράστια πτώση σ’ αυτές τις περιοχές του πλανήτη. Ο εμβολιασμός έκτοτε έχει καθαρά προληπτικό χαρακτήρα.
2. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται πανδημίες ή εξάρσεις νοσημάτων με ανησυχητική συχνότητα. Σε όποιο λόγο και αν οφείλεται αυτή η έξαρση –στην εντατικοποίηση της καπιταλιστικής αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, την εξόρυξη πρώτων υλών που καταστρέφει τα οικοσυστήματα, την απευθείας ή μέσω ξενιστών τυχαία μετάδοση των ιών στον άνθρωπο από κάποιο ζώο, τη διαφυγή ιών από ιολογικά εργαστήρια ή εργαστήρια βιολογικού πολέμου, τα παγκόσμια εμπορευματικά κυκλώματα του κεφαλαίου που συμπιέζουν τον κοινωνικό χωροχρόνο ή ένα συνδυασμό παραγόντων– το σίγουρο είναι ότι ο μαζικός/καθολικός εμβολιασμός δεν μπορεί να επιτύχει τη βελτίωση της υγείας του πληθυσμού για ορισμένους ακόμα επιπλέον λόγους (που θα εξεταστούν πιο αναλυτικά στο επόμενο κεφάλαιο):

• όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα με τα εμβόλια της γρίπης, τα εμβόλια κατά της covid-19 είναι πασιφανές πλέον ότι είναι αναποτελεσματικά ως προς την παύση της μετάδοσης της νόσου, μειώνοντας στην καλύτερη εκδοχή τις περιπτώσεις βαριάς νόσησης για μικρό χρονικό διάστημα,
• ειδικά η ταχεία και μαζική παραγωγή εμβολίων γενετικής μηχανικής, σε συνδυασμό με την σχεδιασμένη μείωση του χρόνου νοσηλείας των ασθενών («τσιμπήστε-σκουπίστε-τελειώσατε» ή «διασωληνώστε-σκουπίστε- τελειώσατε») που παρακάμπτει την εξατομικευμένη ενασχόληση με τις ιδιαίτερες ανάγκες των ασθενών, εξυπηρετούν την επιβεβλημένη αναβάθμιση του σύγχρονου, φτηνού μοντέλου just-in-time ιατρικής,[2] μέσω του οποίου το καπιταλιστικό κράτος επιδιώκει να σταθεροποιήσει –αν όχι μειώσει– τις δαπάνες για το σύστημα υγείας και να επιταχύνει τη συνολικότερη μείωση του άμεσου και έμμεσου μισθού.

Continue reading “ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ // Κριτική του Διαχωρισμού-το αυτοπειθαρχικό υπόστρωμα του ρευστού, νεοφιλελεύθερου απαρτχάιντ”

Η μπροσούρα σε pdf

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που η ήδη μίζερη καπιταλιστική κανονικότητα διακόπηκε με την εφαρμογή του πρώτου λοκντάουν. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου, το καπιταλιστικό κράτος-κρίση εφάρμοσε μια σειρά πειθαρχικών μέτρων και οδηγιών –αντιφατικών πολλές φορές– στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας, της προστασίας της εργασιακής μας δύναμης δηλαδή, με στόχο φυσικά την αξιοποίησή της με όσο το δυνατόν αποδοτικότερο και προληπτικά αντι-εξεγερσιακό τρόπο. Ωστόσο, το δεύτερο πειθαρχικό λοκντάουν που ήταν σε ισχύ από τον προηγούμενο Νοέμβριο αλλά και η περιορισμένη στο χώρο της εκπαίδευσης και των πλατειών ένταση του ταξικού ανταγωνισμού τόσο πριν από αυτό, όσο και κατά τη διάρκεια του Ιανουαρίου – Μαρτίου αποκάλυψαν μεταξύ άλλων τον διπλό χαρακτήρα της καπιταλιστικής βιοεξουσίας στην τωρινή συγκυρία. Με άλλα λόγια, έδειξαν ότι η βιοπολιτική διαχείριση του προλεταριάτου δε γίνεται μόνο με όρους προστασίας της εργασιακής δύναμης αλλά ταυτόχρονα έχει και κατασταλτικό χαρακτήρα. Η ολοένα αυξανόμενη αστυνομική περίφραξη της δημόσιας σφαίρας με αποκορύφωμα την επίθεση των μπάτσων στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και τον ξυλοδαρμό μέλους της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Νέας Σμύρνης, οδήγησε εν τέλει στην έμπρακτη αμφισβήτηση τουλάχιστον αυτής της πτυχής της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας. Κορυφαία στιγμή αυτής της αμφισβήτησης αποτέλεσε η νύχτα της 9ης Μάρτη στη Νέα Σμύρνη η οποία απέκτησε τα χαρακτηριστικά μιας μίνι εξέγερσης και συνάντησης διαφορετικών κοινωνικών υποκειμένων, έστω αποσπασματικά και μέσα σε συνεχιζόμενες συνθήκες εγκλεισμού. Continue reading “ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ // Υγεία: φτηνό, πειθαρχικό και (προσφάτως) do-it-yourself φιξάρισμα ή πεδίο αγώνα;”