Σχετικά με κάποια αναμασήματα ακαδημαϊκών (και όχι μόνο) «κριτικών»
πάνω στα κινήματα ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό
Μέσα στο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο αναφοράς μας, που ξεκινά με την ανάδυση της εργατικής τάξης και περιλαμβάνει όλα τα στάδια ανασύνθεσης των υποκειμενικοτήτων που την έχουν συγκροτήσει μέχρι σήμερα, αναγνωρίζουμε την αντίσταση των εργατ(ρι)ών του 19ου αιώνα στον υποχρεωτικό εμβολιασμό ως μία από τις μορφές που πήρε ιστορικά η έμπρακτη αμφισβήτηση της επιβολής πάνω στο προλεταριακό (κοινωνικό) σώμα καπιταλιστικών τεχνολογιών —με ευνοϊκούς για το κεφάλαιο και το κράτος του όρους αφενός και δυσοίωνους όσον αφορά στην αναπαραγωγή της εργατικής τάξης με έναν σχετικά αυτόνομο τρόπο, δηλαδή ως τάξη μέσα-και-ενάντια στο κύκλωμα αναπαραγωγής του κεφαλαίου, αφετέρου. Αναγνωρίζουμε επίσης την αντίσταση των ανεσταλμένων υγειονομικών στην Ελλάδα του 2021–2022 ως την πιο πρόσφατη φάση αυτής της έμπρακτης αμφισβήτησης.
Η ιστορία δείχνει ότι οι αγώνες για την ικανοποίηση των προλεταριακών αναγκών αναγκαστικά περνούσαν μέσα από την έμπρακτη κριτική της δήθεν ουδετερότητας είτε των τεχνικών για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, που αντιμετώπιζαν την τάξη ως απλό εργαλείο συσσώρευσης, είτε εκείνων των ιατρικών-κρατικών επεμβάσεων για τη συντήρησή της που την αντιμετώπιζαν ως μολυσμένο κρέας.
Σε ένα αναλυτικό επίπεδο, αντίθετα, η κριτική στην καπιταλιστική μορφή της επιστήμης (και της ιατρικής) εγκαταλείπεται, βορά σε μια θετικιστική οπτική, αν κανείς απομακρυνθεί από την κεντρικότητα του ταξικού ανταγωνισμού. Όπως αναφέρεται στην εισαγωγή του βιβλίου Κρίση, αναδιάρθρωση και ταξική πάλη στα πανεπιστήμια σ’ αυτό το λάθος υπέπεσε ακόμα κι ο Μαρξ αφού «η αντίληψή του ότι κομμουνισμός είναι “το πραγματικό κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα τάξη
πραγμάτων” –σε αυτή την περίπτωση το εργατικό κίνημα της εποχής του Μαρξ, το οποίο θα έπρεπε να δώσει τις δικές του απαντήσεις στα προβλήματα που θα εμφάνιζε η μετάβαση από την καπιταλιστική στη σοσιαλιστική κοινωνία– [αρχίζει να] αντικαθίσταται σταδιακά από μια προγραμματική αντίληψη και η δημιουργικότητα της εργατικής τάξης να δίνει τη θέση της στην πολιτική έμπνευση των διανοούμενων. Αυτή η αντίληψη έθρεψε τον κρατικίστικο ρεφορμισμό της σοσιαλδημοκρατίας και οδήγησε στον λενινισμό και τον σταλινισμό. Με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα για την κομμουνιστική κριτική της εκπαίδευσης και της
καπιταλιστικής κοινωνίας».[1]Και για την κομμουνιστική κριτική της επιστήμης και της ιατρικής, θα συμπληρώναμε σήμερα.
Η έλλειψη αυτής ακριβώς της κομμουνιστικής κριτικής της επιστήμης και της ιατρικής από μεγάλο μέρος του κινήματος, οδήγησε το καλοκαίρι του 2021, ένα τμήμα του αντιεξουσιαστικού χώρου, στο να σταθεί ακόμα πιο ενεργητικά ―σε σχέση με την έως τότε υποστηρικτική αλλά πιο μετριοπαθή στάση του― στο πλευρό της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, με στόχο να αποδείξει πως το κίνημα κατά του υποχρεωτικούεμβολιασμού έχει προκύψει από «ακροδεξιούς, εθνοφυλετικούς, αντισημιτικούς και συνωμοσιολογικούς κύκλους». Για να ενισχύσει τη βαθιά δογματική του πίστη στα αμφίβολης ποιότητας ιατρικά εμπορεύματα των φαρμακευτικών εταιριών, το κομμάτι αυτό των αντιεξουσιαστών ―που μάλιστα προχώρησε και στη συγκρότηση ενός, αποτυχημένου, τελικά, φιλοεμβολιαστικού «λαϊκού μετώπου» (βλ. παρακάτω, σημ. 18) επιδόθηκε σε μια προπαγάνδα με αξιώσεις του ίδιου επιπέδου με αυτήν του κράτους και της αντιπολίτευσης. Προβαίνοντας εδώ σε μια παρέκβαση κρίνουμε σκόπιμο, μιας και βρισκόμαστε πια στον Μάιο του 2022, να σχολιάσουμε την αφερεγγυότητα αυτής της
εμβολιολατρίας.
Πρόκειται για μια πίστη που όσο και εάν χαρακτηρίζεται από φανατική προσήλωση, υποθέτουμε πως, σήμερα πια, για όποιον/α κατέχει ακόμα την ελάχιστη δυνατότητα ορθολογικής σκέψης, αντίληψης και κρίσης, θα έχει υπονομευτεί από την ίδια την εξέλιξη των πραγμάτων και τη διαπιστωμένη αναποτελεσματικότητα των εμβολίων τόσο όσον αφορά την προληπτική διάρρηξη της επιδημιολογικής αλυσίδας όσο και την αντιμετώπιση της νόσησης. Μια αναποτελεσματικότητα που έχει γίνει πλέον παραδεκτή και από τους εντεταλμένους ειδικούς στην υπηρεσία της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, όπως και από την ίδια τη στρατηγό της εθνικής επιτροπής εμβολιασμών, Μαρία Θεοδωρίδου, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα.[2]
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ριζική και σε πολύ σύντομο διάστημα αλλαγή πλεύσης ενός άλλου προφέσορα που στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2022 διατυμπάνιζε πως «είναι πάρα πολύ λυπηρό να βλέπεις να έρχονται ακόμα ασθενείς 60–65 χρονών ανεμβολίαστοι, χωρίς να έχουν πάρει την προστασία ενός αποτελεσματικού όπλου όπως το εμβόλιο και να έχουν και υποκείμενα νοσήματα και να μας εγκαλούν ότι λέμε και ψέματα, ότι δεν είναι κορονοϊός. Το 90% των περιπτώσεων που χτυπούν την πόρτα της εντατικής είναι ανεμβολίαστοι» (Ν. Καπραβέλος στην ΕΡΤ), μόλις δύο (ολόκληρους) μήνες μετά, στις αρχές Απριλίου, θα υποστηρίξει περίλυπος πως «στη χώρα μας, έχουμε στρέψει την προσοχή μας στα εμβόλια και στην τέταρτη δόση για να αυξήσουμε την ανοσία. Δυστυχώς, και εκεί υπάρχει μία φθίνουσα πορεία της προστασίας των εμβολίων, γι’ αυτό βλέπουμε και αυτά τα αποτελέσματα, αφού το 40% των διασωληνωμένων είναι πλήρως εμβολιασμένοι [παρεμπιπτόντως, έναν μήνα μετά από αυτές τις δηλώσεις το ποσοστό αυτό είναι κοντά στο 45%], δηλαδή με δύο δόσεις, λίγοι [μόνο… 6 εκατ. άνθρωποι!] έκαναν την τρίτη δόση» και πως «ως προς τον καιρό που λέγαμε ότι θα βοηθήσει, τα ίδια λέγαμε και πέρυσι και ήρθε η μετάλλαξη Δέλτα, η πανδημία δεν έχει τελειώσει, ή δεν έχει βρεθεί το “μαγικό” εμβόλιο να κάνουμε μία δόση και να πούμε ότι τελειώσαμε. Ο ιός μπορεί να μας προλάβει και να μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα»![3]
Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Ε Ι Σ Π Α Ρ Α Ρ Τ Η Μ Α Τ Ο Σ
[1] Κρίση, αναδιάρθρωση και ταξική πάλη στα πανεπιστήμια, εκδ. Κόκκινο Νήμα, 2008, σελ. 19.
[2] https://www.tanea.gr/2022/02/01/greece/theodoridou-i-triti-dosi den-xtizei-teixos-anosias/
[3] https://www.iatronet.gr/article/108315/n–kapravelos–den–ehoyme–
kataferei–na–spasoyme–thn–alysida–ths–diasporas
Η συνέχεια εδώ σε pdf.