ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ
koinonika.antisomata@autistici.org
Μικροφωνική συγκέντρωση για την πολιτική υπεράσπιση των καταλήψεων σε πανεπιστημιακούς χώρους- για την υπεράσπιση του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Νομικής και τις κινηματικές του χρήσεις.
Ενάντια στην συνεχιζόμενη εντατικοποίηση των σπουδών, την επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων και την αποστείρωσή τους.
ΑΚΝ
Προκήρυξη που μοιράζεται στη παρέμβαση στο Υπουργείο Παιδείας και στις διαδηλώσεις ενάντια στην αξιολόγηση και τις απεργίες
Όσα είπαμε ισχύουν, ειδικά στα δύσκολα!
Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση στην εκπαίδευση σε κρίσιμη καμπή
Είναι σε γενικές γραμμές γνωστό ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια το καπιταλιστικό κράτος διεξάγει εντός του αιώνιου πλαισίου της βιοεξουσίας, των μεθόδων και τεχνικών μετατροπής των ζωντανών ανθρώπων σε υποτακτικά υποκείμενα, ένα διαρκές πείραμα μετατόπισης της έμφασης: οι μισθωτοί μετατρέπονται από στοιχείο της τριμερούς διαχείρισης των κρατικών δυνάμεων (υπουργεία, αφεντικά, συνδικάτα) σε στοιχείο της ορθολογικότητας της αγοράς. Αυτό το πείραμα, που ονομάζεται και «αναδιάρθρωση», τελεί υπό την πλήρη εποπτεία του κράτους και εκτείνεται σε όλα τα πεδία της ζωής: από τη μορφή της οικογένειας, την πολιτική των γεννήσεων και την ποινική αντιμετώπιση της νεανικής και της εργατικής παραβατικότητας ως τη μετατροπή των σχολείων, των πανεπιστημίων και των νοσοκομείων σε ΣΔΙΤ.
Η μετατόπιση της έμφασης έγκειται στο εξής: ενώ στον κεϋνσιανισμό απαιτούνταν από το άτομο να συμμορφωθεί σε ένα «κοινωνικό σύστημα αξιών» που συνδύαζε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη σχετική αποεμπορευματοποίηση της κοινωνικής αναπαραγωγής με τη διαρκή αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, στον νεοφιλελευθερισμό απαιτείται από το άτομο να υποτάξει εθελούσια και μεμονωμένα την εργασιακή του δύναμη και τις ατομικές του επιδιώξεις στην αξιοποίηση του κεφαλαίου, αν θέλει να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές ατομικό εισόδημα και μια θέση στην κοινωνία.
Γνωρίζουμε πολύ καλά με ποιον τρόπο προχωράει η αναδιάρθρωση: με τις ιδιωτικοποιήσεις, την αξιολόγηση και την ιδιώτευση. Ο κεντρικός στόχος του καπιταλιστικού κράτους είναι να δημιουργηθεί μια εργατική υποκειμενικότητα που δεν θα συνδικαλίζεται, δεν θα συλλογικοποιείται αυτόνομα, δεν θα κριτικάρει, δεν θα διεκδικεί. Η επιβολή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση είναι παραδειγματική από αυτή τη σκοπιά. Κι έχει δύο όψεις:
Απέναντι σ’ αυτή τη διπλή όψη της αξιολόγησης η ΔΟΕ (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας), υπό την πίεση των αριστερών παρατάξεων, ακολούθησε μια διπλή στρατηγική: αφενός μπλόκαρε την αυτο-αξιολόγηση των σχολικών μονάδων με την αποστολή σε όλα τα σχολεία πανομοιότυπων εκθέσεων αυτο-αξιολόγησης που δεν απαντούσαν σε κανένα από τα εξειδικευμένα ερωτήματα του Υπουργείου Παιδείας (αντίθετα, η ΟΛΜΕ δεν έκανε ούτε καν αυτό)· αφετέρου κήρυξε απεργία-αποχή από όλες τις διαδικασίες της ατομικής αξιολόγησης (δηλ. αποχή από όλες τις διαδικασίες ατομικής αξιολόγησης αλλά κανονική συνέχιση του διδακτικού έργου χωρίς παρακράτηση μισθού) και τρίωρες στάσεις εργασίας σε περίπτωση που ο αξιολογητής (ο «σύμβουλος» ή ο διευθυντής) επρόκειτο να μπει στην τάξη. Είναι προφανές ότι η δεύτερη πτυχή αυτής της στρατηγικής απαιτούσε, σε μεγαλύτερο βαθμό από την πρώτη, την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των εκπαιδευτικών, και δη των νεοδιόριστων από τους οποίους ξεκινάει η όλη διαδικασία υπό τον εκβιασμό της μη μονιμοποίησής τους. Η ενεργή συμμετοχή και πρωτοβουλία δεν είναι κάτι εύκολο για έναν κόσμο που έχει συνηθίσει να αναθέτει τη λύση των προβλημάτων του στους επαγγελματίες συνδικαλιστές και πολιτικούς.
Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν νεοδιόριστοι που έβαλαν τους αξιολογητές στο σχολείο τους, από την πίσω πόρτα, εν αγνοία των συναδέλφων τους (!), η απεργία-αποχή υπήρξε, ειδικά στην Αττική και σε ορισμένες άλλες περιοχές της χώρας, αρκετά επιτυχής. Πράγμα που ανησύχησε τα μάλα το Υπουργείο. Γι’ αυτό, όταν η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ επαναπροκήρυξαν στις αρχές του 2024 την απεργία-αποχή, συντονισμένα οι υπουργοί Εθνικής Οικονομίας και Παιδείας τις τράβηξαν στα δικαστήρια. Με δύο αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, την 195/2024 και την 254/2024, η απεργία-αποχή κρίθηκε παράνομη, και στη δεύτερη απόφαση, και καταχρηστική.
Αν διαβάσει καμιά προσεχτικά την απόφαση του Πρωτοδικείου, θα διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για ένα δικαστήριο επίλυσης εργατικών διαφορών (όπως αυτοαποκαλείται) αλλά για ένα πολιτικό δικαστήριο. Αντιγράφουμε από την απόφαση της δικαστού Παναγιώτας Μαντή (που επαναλαμβάνει την απόφαση 227/2024 κατά της ΑΔΕΔΥ που είχε ενδιαμέσως, μετά την απόφαση 195, σπεύσει να κηρύξει απεργία-αποχή εκ μέρους της ΔΟΕ): «Το Δικαστήριο έκρινε ότι η επίδικη απεργιακή κινητοποίηση συνιστά «πολιτική» απεργία, η οποία είναι παράνομη και καταχρηστική, αφού επιχειρεί να καταλύσει το δικαίωμα της πολιτειακής εξουσίας να νομοθετεί επί ζητημάτων που ανήκουν στην αποκλειστική ρυθμιστική εξουσία της, καθιστώντας με τον τρόπο αυτό στάσιμο το προσφερόμενο εκπαιδευτικό έργο προς βλάβη των μαθητών και των οικογενειών τους, ενώ λόγοι δημόσιου συμφέροντος επιβάλλουν το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης να υπόκειται σε συνεχή αξιολόγηση προκειμένου να βελτιώνεται και να επικαιροποιείται… Η έλλειψη ουσιαστικής αξιολόγησης της ποιότητας της παρεχόμενης εργασίας σε κάθε επαγγελματικό κλάδο και πολύ περισσότερο στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης, αντικείμενο της οποίας αποτελεί η διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να ανταποκριθούν μελλοντικά με υπευθυνότητα στα καθήκοντά τους ως πολιτών μίας ευνομούμενης και δημοκρατικής κοινωνίας, φαλκιδεύει σε μεγάλο βαθμό την επίτευξη των ανωτέρω αναγκαίων στόχων και αποτελεί διαχρονικά βασική αιτία των παθογενών φαινομένων που διέπουν τη λειτουργία της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης στη χώρα μας». (Απόσπασμα από την 254/2024 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών).
Τι να πρωτοθαυμάσει καμιά σ’ αυτό το πολιτικό μανιφέστο-διαμάντι; Την ταύτιση τηςςδικαστικής με τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία; Την κυνική διαβεβαίωση ότι όλα τα κοινωνικά ζητήματα ανήκουν στην αποκλειστική ρυθμιστική εξουσία του καπιταλιστικού κράτους και ότι οι μαθητές/ριες πρέπει να εκπαιδεύονται για να ασκήσουν μελλοντικά σαν φαντάροι της εργασίας καθήκοντα (χωρίς δικαιώματα); Ότι όλοι οι εργαζόμενοι σε κάθε επαγγελματικό κλάδο πρέπει να αξιολογούνται και να εξετάζονται ώστε να διαπιστώνεται η πειθάρχησή τους στις εντολές των διευθυντών; Για να μην αναφερθούμε στην υποκριτική υπεράσπιση του «δημόσιου αγαθού» της εκπαίδευσης την ίδια ώρα που η κυβέρνηση νομοθετούσε την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Με τέτοια δικαστήρια δεν είναι να απορεί κανείς γιατί τα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου μένουν ατιμώρητα εδώ και έναν χρόνο ενώ οι αγωγές του Υπουργείου κατά της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ εκδικάζονται μέσα σε 4 μέρες!
Με τη δικαστική απαγόρευση της απεργίας-αποχής και την απειλή χρηματικής ποινής ύψους 6.000 ευρώ για κάθε ημέρα παράβασης, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ ανέκρουσε πρύμναν. Προβάλλοντας ως «μέγιστο ζήτημα που ανακύπτει» από τη δικαστική απόφαση τον «ορατό, πλέον, κίνδυνο της τιμωρίας των μελών της» και τρομοκρατώντας τους 130 διδασκαλικούς συλλόγους (ΣΕΠΕ), όπως κάνει και το Υπουργείο, λέγοντας ότι «δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί το ενδεχόμενο, ότι το Υπουργείο… θα προχωρήσει σε χρήση των ποινών του άρθρου 56 του ν. 4823/21 σε εκπαιδευτικούς, εάν η απεργία–αποχή συνεχιστεί είτε από τη ΔΟΕ, είτε από τους ΣΕΠΕ», αρνείται να επαναπροκηρύξει απεργία-αποχή πολιτικοποιώντας τον φόβο και καλεί τους συλλόγους σε συνελεύσεις από 19/3 έως 29/3 και ολομέλεια προέδρων την 1/4/2024. Αυτή η εξέλιξη δεν πρέπει να μας εκπλήττει: ο θεσμικός ρόλος των συνδικάτων, όπως αυτός εδραιώθηκε επί κεϋνσιανισμού, συνίσταται στη διαπραγμάτευση της τιμής της εργασιακής δύναμης στην αγορά εργασίας και την τήρηση της αστικής νομιμότητας.
Ο αγώνας μας έχει φτάσει σήμερα σε ένα κρίσιμο όσο και ενδιαφέρον σημείο: πρέπει να σηκώσουμε το γάντι του πολιτικού πολέμου που μας έχει κηρύξει το κράτος και να συνεχίσουμε χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα νόμιμα και παράνομα μέσα ή αλλιώς να παραδεχτούμε την ήττα μας και να πάμε σπίτια μας. Για μας η δεύτερη επιλογή δεν παίζει. Ξέρουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολιτική μαφία που είναι επίσης ο ιδιοκτήτης του χρήματος που καταλήγει στην τσέπη μας ως μισθός, τον οποίο μπορεί να περικόψει ανά πάσα στιγμή. Αυτό θα είναι το τίμημα του αγώνα. Για να το αντιμετωπίσουμε θα πρέπει στις γενικές συνελεύσεις αυτών των ημερών που θα ψηφίσουν τη συνέχιση της απεργίας-αποχής από τα κάτω να προστεθεί η δημιουργία απεργιακών ταμείων, στα οποία θα συνεισφέρουμε όλες ένα κομμάτι του μηνιαίου μισθού μας ώστε να βοηθηθούν στο μέλλον οι οικονομικά ασθενέστεροι συνάδελφοι που δεν θα παραδώσουν τα όπλα.
ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΕΡΤΙΠΙ ΜΕ ΤΥΧΟΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΠΑΡΤΙΑΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ!
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΣΕΠΕ ΚΑΙ ΕΛΜΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΛΜΕ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ!
Εκπαιδευτικοί ενάντια στην αξιολόγηση και τους διαχωρισμούς
Μάρτιος 2024
Από τις 20 έως τις 26 Μαΐου 2024, ομάδες και άτομα από διάφορα μέρη του κόσμου θα συναντηθούν στην Πράγα για να συντονίσουν τις αντιπολεμικές δραστηριότητές τους στο πλαίσιο της Εβδομάδας Δράσης. Η σειρά των εκδηλώσεων που περιλαμβάνει, επίσης, ένα αντιπολεμικό συνέδριο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από την Παρασκευή 24 έως την Κυριακή 26 Μαΐου 2024. Στο συνέδριο θα παρουσιαστούν καμπάνιες, άμεσες δράσεις, δραστηριότητες, εκδόσεις και θεωρητικές αναλύσεις που σχετίζονται με το ζήτημα του πολέμου . Μεταξύ άλλων, αυτή η διεθνιστική εκδήλωση θα λειτουργήσει ως ανοιχτή συνέλευση που θα προσπαθήσει να συνδυάσει το θεωρητικό υπόβαθρο με τις πρακτικές δραστηριότητες.
Θεωρούμε απαραίτητο, στη διαδικασία της αντίστασης στον πόλεμο, να αναπτύξουμε μια αντικαπιταλιστική πρακτική που επιδιώκει τη διατήρηση της πολιτικής αυτονομίας. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι θέλουμε να οργανωθούμε εκτός των πολιτικών κομμάτων, εκτός των κρατικών δομών και ενάντια σε όλα τα κράτη. Μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να αντισταθούμε σε όλες τις σκληρές συνθήκες που μας έχουν επιβληθεί κατά τη διάρκεια των διακρατικών πολέμων και της καπιταλιστικής ειρήνης. Μας ενδιαφέρουν τρόπους με τους οποίους μπορούμε να σαμποτάρουμε τους πολέμους, να στερήσουμε πόρους από τους εχθρούς μας, να υπονομεύσουμε την ικανότητα των κρατών και των στρατών τους να συνεχίσουν τους πολέμους.
Ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε και τι πρέπει να γίνει; Πώς θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας και θα οργανωθούμε; Θα αναζητήσουμε απαντήσεις με βάση την ταξική και όχι την εθνική διαφοροποίηση∙ απαντήσεις που λαμβάνουν υπόψη την αντίθεση μεταξύ απλών στρατιωτών και αξιωματικών, μεταξύ μισθωτών εργατών και αφεντικών, μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης. Θα αναζητήσουμε τρόπους να κάνουμε τους ένστολους οποιουδήποτε κρατικού στρατού να ταυτιστούν με τον κοινωνικό αγώνα των αδελφών τους στην άλλη πλευρά του μετώπου και όχι με τις δολοφονικές εντολές των αξιωματικών τους. Θα αναζητήσουμε επίσης τρόπους να εναντιωθούμε στους υποτιθέμενους φίλους, σε όλους εκείνους που επιδιώκουν να μετατρέψουν την ταξική πάλη σε εθνικό ή θρησκευτικό αγώνα για ένα νέο κράτος, έναν νέο καπιταλιστικό χώρο, καλύτερα προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους.
Υποστηρίζουμε τη διεθνιστική κοινότητα που επιβεβαιώνει τον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη όλων των αντιμαχόμενων πλευρών, ενάντια στους στρατούς όλων των κρατών, ενάντια στους καπιταλιστές κάθε χώρας. Οι σημερινές εκδηλώσεις αντίστασης, όσο αντιφατικές και κατακερματισμένες κι αν είναι, αναμφίβολα περιέχουν τους σπόρους μιας κοινωνικής πόλωσης που μπορούν να μετατρέψουν τους πολέμους μεταξύ κρατών σε ταξική αντιπαράθεση.
Εννοούμε την αντιπαράθεση μεταξύ των υπερασπιστών των εθνών, των κρατών και του καπιταλισμού από τη μια και της κοινωνικής τάξης [του προλεταριάτου] από την άλλη, η οποία αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η υπεράσπιση του έθνους στο οποίο είναι δεμένη με αλυσίδες εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα εκείνων. που την εκμεταλλεύονται.
Η άμεση δράση κατά των πολέμων παίρνει πλέον διάφορες μορφές, περισσότερο ή λιγότερο στοχευμένες, περισσότερο ή λιγότερο οργανωμένες. Ας προσπαθήσουμε για μια ποιοτική αλλαγή, όπου μεμονωμένες πράξεις αντίστασης υπερβαίνουν τη μερικότητά τους μέσω της αλληλοσύνδεσης και του συντονισμού. Κοινός εχθρός σε κάθε εποχή είναι πρώτα απ’ όλα ο καπιταλισμός, άρα και κάθε κράτος που τον δομεί, ο στρατός που τον υπερασπίζεται, η αστική τάξη που τον ενσαρκώνει. Η μόνη διέξοδος από τον εφιάλτη των καπιταλιστικών πολέμων και της καπιταλιστικής ειρήνης είναι η συλλογική αφύπνιση: πρέπει να αντιληφθούμε και να σαμποτάρουμε ολόκληρο τον πολεμικό μηχανισμό, να ανατρέψουμε τους εκπροσώπους του και να επαναλάβουμε τη δύναμη μας ως δημιουργοί του κόσμου.
Καλούμε τις ομάδες και τα άτομα που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στο αντιπολεμικό συνέδριο στην Πράγα να επικοινωνήσουν μαζί μας έγκαιρα τις προτάσεις τους σχετικά με το πρόγραμμα.
Μαζί ενάντια στους καπιταλιστικούς πολέμους και την καπιταλιστική ειρήνη!
![Φαντάζει ωραία καμένη η σημαία [και η ελληνική και η ισραηλινή και η παλαιστινιακή]](https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/files/2024/02/Συλλαλητήριο-Αθήνα-Λευτεριά-στην-Παλαιστίνη-5-Νοε-26-1078x516-Αντιγραφή-1024x490.jpg)
Οι ένοπλες δυνάμεις της Χαμάς και των Χούθι, όπως ακριβώς και ο IDF του ισραηλινού απαρτχάιντ και ο ελληνικός στρατός, δεν είναι ένας ταξικά ουδέτερος θεσμός. Είναι ένας ειδικός μηχανισμός βίας του αστικού κράτους (ή του υπό διαμόρφωση αστικού κράτους) που σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους μηχανισμούς πειθάρχησης και εκμετάλλευσης (θρησκευτικούς και οικονομικούς) έχει σαν αποστολή τη διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Τα όπλα του στρατού της Χαμάς και των Χούθι δεν καθαγιάζονται από μια μεταφυσική, διαταξική ή υπερταξική, «άμυνα» μιας δήθεν ενοποιημένης παλαιστινιακής ή υεμένικης κοινωνίας απέναντι σε ένα μοχθηρό εξωτερικό εχθρό. Continue reading “Κάτω όλοι οι στρατοί”
ή
Όλοι μισούμε την ασφάλεια, το ΝΑΤΟ και την ακροδεξιά; Όχι κι όλοι, ούτε πάντα[1]
Ι. ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ…
Πολύκαρπος Γεωργιάδης: Αριστερά: η εκδήλωση που ετοιμάζουμε για το Σάββατο με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους του Δυσήνιου Ίππου στην Πάτρα. Δεξιά: ίδια μέρα, σχεδόν ίδια ώρα το αριστεροακροδεξιό διαγώνιο μέτωπο που μορφοποιήθηκε στο “αντιεμβολιαστικό κίνημα” ξαναχτυπά. Ομιλητές: ο “αριστερός” δικηγόρος Β. Παπανικολάου (πρ. μέλος της Νομικής Ομάδας του Κινήματος Δεν Πληρώνω), ο υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα Νίκη, Άγγελος Πιλάτης και ο εθνικιστής Κ. Αρβανίτης, ιδρυτής της πολιτικής κίνησης ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (μαζί με τον υποψήφιο βουλευτή της Ελληνικής Λύσης, Δ. Γάκη). Ο ξενοφοβικός χαρακτήρας της εν λόγω κίνησης -που συνεργάστηκε πολιτικά με τον Γ. Τράγκα, το ΕΠΑΜ, τον Κ. Βαθιώτη κλπ- αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην ιδρυτική της διακήρυξη: «Η επιδείνωση του μεταναστευτικού προβλήματος, με τον διαρκώς αυξανόμενο εποικισμό της χώρας από μετανάστες εντελώς διαφορετικού πολιτισμικού προτύπου, που τους καθιστά «ξένο σώμα» προς την Ελληνική κοινωνία, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται». Αυτά και άλλα πολλά θα μάθετε για το διαγώνιο αριστεροακροδεξιό μέτωπο αν έρθετε στην εκδήλωση αριστερά. Εκτός κι αν θέλετε να κάνετε επιτόπια έρευνα και πάτε στην εκδήλωση δεξιά…
Ρόζα Βασιλάκη: Τι δίλημμα είναι αυτό; Επιτόπια φυσικά! (και ριπόρτ μετά)
28/9/2023[2]
Θα ξεκινήσουμε απαντώντας σε ένα ερώτημα που μας τέθηκε συχνά μετά τη δημοσίευση του πρώτου μέρους του κειμένου μας: «Πιστεύετε ότι ο Π. Γεωργιάδης είναι έμμισθος ασφαλίτης»; Κατ’ αρχάς να πούμε ότι από καθαρά λογική άποψη ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Όταν το 1917 οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία και άνοιξαν τους φακέλους της τσαρικής υπηρεσίας πληροφοριών, της Οχράνα, διαπίστωσαν ότι πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματός τους ήταν πράκτορες – επιβεβαιώνοντας έτσι υποψίες γύρω από το πρόσωπό τους, που κυκλοφορούσαν χρόνια. Άλλοι πράκτορες της αστυνομίας όπως ο Άζεφ και ο Μπογκρόφ που είχαν διαπράξει τρομοκρατικές ενέργειες στο πλαίσιο του αντάρτικου που είχαν οργανώσει οι σοσιαλεπαναστάτες, είχαν αποκαλυφθεί πολύ νωρίτερα. Οι μπολσεβίκοι, ως γνωστόν, αντέγραψαν τις πρακτικές που έμαθαν από την Οχράνα και μάλιστα τις βελτίωσαν για να καταστείλουν τους «εχθρούς του λαού», αλλά αυτή η ιστορία, του πώς οι ασφαλίτικες τεχνικές περνάνε από τη μια μορφή εξουσίας στην επόμενη, δεν θα μας απασχολήσει εδώ και θ’ αναφερθεί εν συντομία παρακάτω. Continue reading “ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΔΥΟ Ή ΠΟΛΛΩΝ ΑΚΡΩΝ: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ «ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ» ΣΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)”
Continue reading “Περί μετακινήσεων και κινητοποιήσεων στο ΕΣΥ”
Οι πολιτικάντηδες της δεξιάς του κεφαλαίου έχουν πάρει το μαθηματάκι τους από τον κύκλο αγώνων του 2006-2007 και το τότε ναυάγιο της αναθεωρητικής διαδικασίας. Τότε πίστευαν πως είχαν τις ευρύτερες πλειοψηφίες και τις απαραίτητες συναινέσεις για να ξηλώσουν το άρθρο 16 και ως απάντηση πήραν ένα τεράστιο φοιτητικό κίνημα που οδήγησε στην άρση της συναίνεσης του ΠΑΣΟΚ (τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης). Καταφεύγουν, λοιπόν, σήμερα σε λαθροχειρίες, αξιοποιώντας παραπλανητικά το άρθρο 28, σύμφωνα με το οποίο το «ευρωπαϊκό δίκαιο» υπερισχύει του εθνικού, και ιδού «αίρεται» ο συνταγματικός φραγμός και εγένετο το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο»! Αυτό θα περιλαμβάνει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων (ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων) και παρεμβάσεις για τα δημόσια πανεπιστήμια, όπως την απελευθέρωση των ΕΛΚΕ από τη «γραφειοκρατία» με λιγότερο κρατικό έλεγχος, την «προσέλκυση διεθνούς πελατείας», τη «χρηματοδότηση καινοτόμων ιδεών από ιδιωτικά funds». Continue reading “Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, την αξιολόγηση και την ιδιώτευση”