Λάβαμε από σύντροφο, εργαζόμενο στη βιομηχανία της υγείας και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο. Το σχόλιο που προλογίζει τη δημοσίευση του εν λόγω κειμένου μεταφέρει την εμπειρία μέλους της ομάδας μας που επίσης εργάζεται στο ΕΣΥ:
Τα μπαλώματα, με άτομα άσχετα με υπηρεσίες υγείας (ακόμα και στρατιωτικούς), που συχνά πέρα από την άγνοια να πιάσουν ένα φορείο (πόσο μάλλον να μετακινήσουν έναν πολυτραυματία από τροχαίο) έχουν άγνοια και των περιοχών ευθύνης στις οποίες τοποθετούνται, που περιγράφουν οι σύντροφοι και συνάδελφοι παρακάτω δεν έγιναν παντού αποδεκτά.
Στο κέντρο υγείας του διπλανού δήμου δεν έγιναν. Στο κέντρο υγείας του δήμου που εργάζομαι έγιναν. Συγκεκριμένα, παρά την αρχική αντίρρηση των περισσότερων ε
ργαζομένων στο κέντρο υγείας για κάλυψη των ακάλυπτων βαρδιών διασωστών από στρατιωτικούς, αυτό που υπερίσχυσε εν τέλει, με αποτέλεσμα οι στρατιωτικοί να έρθουν, ήταν η ευκαιρία που είδαν οι συνάδελφοι διασώστες να πάρουν τις άδειες που καιρό τώρα δεν έπαιρναν, η ευκαιρία δηλαδή να έχουν για ένα διάστημα ένα πιο «ανθρώπινο» πρόγραμμα εργασίας.
Όσο κατανοητό και επιθυμητό κι αν είναι αυτό το αίτημα είναι σαφές ότι αποτελεί μεγάλο πρόβλημα να ικανοποιείται στη βάση και τη λογική των μετακινήσεων και των ευέλικτων εργαζόμενων και φυσικά της υποβάθμισης του επιπέδου των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας στους ασθενείς. Σαφές είναι, επίσης, ότι τα μέτρα αυτά όσο προσωρινά παρουσιάζονται αρχικά άλλο τόσο μόνιμα γίνονται στη συνέχεια. Με λίγα λόγια γιατί να προσληφθούν παραπάνω διασώστες αφού όταν σκάει δουλειά μπορεί να μετακινείται κανάς «αργόσχολος» από άλλη υπηρεσία; Δύο σε ένα για τα τεχνοκρατικά κοπρόσκυλα και τα αφεντικά τους! Και βελτιωμένοι-ανταγωνιστικοί προϋπολογισμοί για το σύστημα υγείας και φτηνή επιδιόρθωση της εργασιακής δύναμης για την εργατική τάξη.
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε άραγε μια τέτοια ευκολία νομοθετικών ρυθμίσεων από το κράτος και μια τέτοια επέκταση της βολικής γι’ αυτό φιγούρας του ευέλικτου (στη μισθωτή εργασία) εργαζόμενου πριν τη μαζική συμμόρφωση της εργατικής τάξης στην κρατική διαχείρισης της πανδημίας;
Θα μπορούσαμε άραγε να περιμένουμε τέτοιον παρτακισμό από εργαζόμενους στην υγεία, πριν από την εμπέδωση της ιδεολογίας της ατομικής ευθύνης, για την οποία (εμπέδωση) το κράτος και οι διάφοροι συνοδοιπόροι του μόχθησαν τόσο;
Μάλλον όχι.
Ο μόνος, λοιπόν, πραγματικός τρόπος βελτίωσης των εργασιακών μας συνθηκών, κάτι που παράλληλα σημαίνει βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, είναι η αύξηση των μισθών μας, οι προσλήψεις και η συνολική, ποσοτική και ποιοτική, επέκταση του ΕΣΥ, παράλληλα με την άμεση, ενεργή και από κοινού συμμετοχή των υγειονομικών και των χρηστών στην αναδιαμόρφωση όλης αυτής της πολυεπίπεδης κοινωνικής σχέσης που ονομάζεται σήμερα ιατρική.
Η διαδικασία αυτή, βέβαια, δεν μπορεί παρά να σημαίνει την εναντίωση σε υγειονομικού τύπου μέτρα προληπτικής καταστολής αγώνων όπως τα λοκντάουν, αλλά και σε φτηνά και πειθαρχικού τύπου προγράμματα μαζικού-καθολικού εμβολιασμού, που σήμερα μεταμορφώνονται σταδιακά σε προγράμματα συνολικής αξιολόγησης των εργαζομένων στην υγεία.
***
Ακολουθεί το κείμενο των εργαζόμενων στο ΚΥΓ στη Θεσσαλονίκη.
Το κείμενο γράφτηκε για να μοιραστεί σε γιατρούς που συμμετείχαν σε διαδικτυακή σύσκεψη συνδικαλιστικών ενώσεων γιατρών ΕΣΥ της βόρειας Ελλάδας (η σύσκεψη ήταν ανοιχτή στη συμμετοχή όλων των γιατρών του ΕΣΥ), στα πλαίσια μίας προσπάθειας να συγκροτηθούν αντιστάσεις ή/και κάποια πιο οργανωμένη μορφή αγώνα, με αφορμή το διογκούμενο κύμα μετακινήσεων για την κάλυψη κενών:
Νομός Θεσσαλονίκης: μία ορεινή περιοχή (ή μήπως νησιωτική;) ακατάλληλη να ζεις και να εργάζεσαι
Με αφορμή τις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στην πλήρη αποδιάρθρωση του ΕΣΥ, ενάντια στην εγκατάλειψη των Περιφερικών Νοσοκομείων (μέχρι πλήρους έλλειψης μόνιμων γιατρών από κάποιες κλινικές), ενάντια στις απαράδεκτες, διαρκώς αυξανόμενες μετακινήσεις γιατρών ΕΣΥ από το ένα Νοσοκομείο στο άλλο (από τη μία πόλη στην άλλη για την ακρίβεια), οφείλουμε να επισημάνουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Πρωτοβάθμια Περίθαλψη του ΕΣΥ (στην οποία εργαζόμαστε) αντιμέτωπη και αυτή με την ίδια προσπάθεια αποδιάρθρωσης.
Οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή είναι σημαντικές: γερασμένες κτηριακές εγκαταστάσεις που είτε εγκαταλείπονται (μέχρι να πέσουν στο κεφάλι να μας πλακώσουν) είτε επιδιορθώνονται μετά από μακροχρόνιες διαδικασίες, γερασμένος εξοπλισμός που αντικαθίσταται μόνο όταν διαλυθεί εντελώς και αυτό όχι πάντα και μάλιστα μετά από διαδικασία μηνών, ελλείψεις σε ασθενοφόρα που αντικαθίστανται μόνο από δωρεές (οι ελλείψεις είναι τόσες που δεν επαρκούν οι δωρεές του Νιάρχου και άλλων εφοπλιστών και φτάσαμε να βλέπουμε και δωρεές ασθενοφόρων από απλούς ανθρώπους του μόχθου) κοκ. Παρόλα αυτά, οι ελλείψεις σε προσωπικό παραμένουν το σημαντικότερο πρόβλημα.
Μέσα από διαδικασία ετών οι εργασιακές συνθήκες στο ΕΣΥ έχουν απορυθμιστεί πλήρως: συμβάσεις ορισμένου χρόνου, εποχιακοί, εργολαβικοί, ΟΑΕΔ, με μπλοκάκι, part time, ΣΔΙΤ, ΜΚΟ και «Κοινωνικά Ιατρεία» για τους σεισμοπαθείς, πλημμυροπαθείς, πυροπαθείς, μετανάστες κοκ και πιο πρόσφατα η κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής εργασίας για τους γιατρούς του ΕΣΥ με βάση τη δυνατότητα που παρέχει ο πρόσφατος νόμος σε ιδιώτες Γιατρούς να δουλεύουν στο ΕΣΥ και σε γιατρούς του ΕΣΥ να δουλεύουν ως ιδιώτες… Όλα αυτά σε μία σταθερή προσπάθεια αποδιάρθρωσης του ΕΣΥ στη λειτουργία του οποίου δεν ξεχνάμε βέβαια τους μεγαλογιατρούς του που από την αρχή της ύπαρξης του ΕΣΥ το χρησιμοποιούν ως ιδιωτική επιχείρηση, τα απογευματινά ιατρεία, καθώς και το προνόμιο των Πανεπιστημιακών να έχουν τη δυνατότητα να έχουν και ιδιωτικά ιατρεία.
Σε αυτό το καθεστώς φαντάζει ως «παρωνυχίδα» η αναφορά στη στελέχωση των ασθενοφόρων των Κέντρων Υγείας όμως δεν είναι. Αφορά εκατοντάδες γιατρών ή καλύτερα χιλιάδες υγειονομικών και άλλων εργαζόμενων καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων της επαρχίας, ενώ το καθεστώς που θα περιγράψουμε έρχεται να προστεθεί στην επίσης πρόσφατη και εξίσου απαράδεκτη και επικίνδυνη απόφαση για τη συνοδεία στις διακομιδές από γιατρό από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Η γνωστή τακτική της απαξίωσης, που ακολουθήθηκε πριν από χρόνια από την ίδια ηγεσία του Υπουργείου Υγείας στα πολυιατρεία του ΙΚΑ (ώστε στη συνέχεια να τα κλείσουν ως αχρείαστα) και που τώρα ακολουθείται σε όλο το ΕΣΥ, είναι πολύ έντονη και στο ΕΚΑΒ όπου η μη ανανέωση του προσωπικού έχει οδηγήσει σε πελώριες ελλείψεις. Σε αυτό το καθεστώς ακραίας δυσλειτουργίας εμφανίζεται το καλοκαίρι του 2023 ως «σωτήρια λύση» μία επικίνδυνη και εργασιακά απαράδεκτη ΠΝΠ (ΦΕΚ Α΄132/05.07.2023) και μετέπειτα νόμος (ΦΕΚ 137/29-07-2023-Τ.Α΄) η οποία υποτίθεται ότι θα ίσχυε για λίγους μόνο μήνες και μόνο για τις νησιωτικές και απομακρυσμένες ορεινές περιοχές της Ελλάδας. Ο νόμος προβλέπει την υποβάθμιση της λειτουργίας των ασθενοφόρων καθώς παύει πλέον να είναι υποχρεωτική η κίνησή τους με τουλάχιστον δύο διασώστες/πλήρωμα ασθενοφόρου αλλά κατά περίπτωση επιτρέπεται με έναν διασώστη και έναν υγειονομικό ή και με έναν οδηγό της πυροσβεστικής, του στρατού ή/και των ΟΤΑ και ένα υγειονομικό ή στην τελική και όπως να ‘ναι. Κάποια λίγα από τα τραγικά παρελκόμενα της ρύθμισης (τα πιο ευτράπελα προφανώς) έγιναν γνωστά σε όλους και όλες από την ειδησεογραφία (πυροσβέστες και οδηγοί απορριμματοφόρων να καλούνται να οδηγήσουν ασθενοφόρο σε επείγουσες διακομιδές κοκ). Τα υπόλοιπα τα βιώνουμε και τα υφιστάμεθα καθημερινά οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Υγείας όλης σχεδόν της Ελλάδας πλην των μεγάλων πόλεων. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος (που η ισχύς του πρόσφατα παρατάθηκε μέχρι και τις 30/9/2024 [Ν.5079 ΦΕΚ Α 215/22.12.2023 άρθρο 66 παρ5]) έχει όπως αποδεικνύεται και ελαστική ερμηνεία: το ΕΚΑΒ μπορεί να ορίζει αυτό το ποιες είναι οι περιοχές όπου έχει ισχύ ο νόμος και έτσι μεταξύ των άλλων έχει επεκτείνει την ισχύ του και στο νομό Θεσσαλονίκης και σε άλλους νομούς που βέβαια ούτε νησιωτικοί είναι ούτε περιλαμβάνουν απομακρυσμένες ορεινές περιοχές! Το αποτέλεσμα είναι να επιτρέπεται και σε αυτές τις περιοχές (προσεχώς και στις μεγαλουπόλεις λένε οι κακοήθεις) τα ασθενοφόρα που ανήκουν στα Κέντρα Υγείας να κινούνται πλέον με έναν διασώστη/πλήρωμα και έναν Υγειονομικό αντί για δύο διασώστες/πλήρωμα ασθενοφόρου!
Οι διαθέσεις τους είναι ολοφάνερες. Το ερώτημα πλέον είναι ποιες είναι οι δικές μας διαθέσεις. Οι εντάσεις μεταξύ των εργαζομένων για το ποιος θα ανεβεί και ποιος όχι στο ασθενοφόρο, το άγχος από την εκτέλεση αλλότριων καθηκόντων σε άγνωστα εργασιακά πεδία και το αίσθημα απαξίωσης από τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις σε κάθε φορά και διαφορετικό εργασιακό χώρο οφείλουν να μετατραπούν σε οργή κατά αυτών που στοχεύουν στην υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η επιλογή ατομικών λύσεων (ποιος και ποια δε σκέφτηκε να ακολουθήσει αυτούς και αυτές που παραιτήθηκαν;) έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος από το κόστος των όποιων συλλογικών κινητοποιήσεων αποφασίσουμε στις συνελεύσεις μας. Αν αναλογιστούμε ότι ήδη σε πολλές πόλεις και σε κάποια χωριά της Ελλάδας εμφανίζονται οι πρώτες αγωνιστικές κινητοποιήσεις των κατοίκων ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ δεν είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η συνάντηση αυτών των αγώνων με ένα δικό μας αγώνα μπορεί να είναι ελπιδοφόρα.
εργαζόμενες/οι στο ΚΥΓ ΘεσσαλοΝΗΣΙΟΥ
*** φωτό: τρικάκι από παρέμβαση της σεβκ στο ΚΑΤ ένα χρόνο πριν