Απεύθυνση προς τους λιποτάκτες όλων των εθνών★ Δελτίο Τύπου αριθ. 96 – Νοέμβριος 2023

(Δελτίο Τύπου αριθ. 96 – Νοέμβριος 2023)

GARAP, CNT-AIT, και Collectif Autonome Révolutionnaire

Ανάμεσα στην πλημμυρίδα άρθρων που γράφονται για την τρέχουσα συγκυρία σχετικά με τον πόλεμο στη λωρίδα της Γάζας μπορεί να βρει κανείς διάφορες απόψεις που συνήθως καταλήγουν στη «λύση» του ενός ή των δύο κρατών.

Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των τοποθετήσεων κινείται εντός της επιφανειακής και κυρίαρχης ανάγνωσης του ζητήματος ως πολέμου δύο εθνών (ή δύο γεωπολιτικών μπλοκ). Κάθε πράξη πολέμου επιχειρείται να δικαιολογηθεί ή να καταγγελθεί ως δίκαιη ή άδικη, βάσει του «ιστορικού δικαιώματος» του ενός ή του άλλου έθνους πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι γης (ή σε μερίδιό του).

Κάπου θαμμένα, όμως, κάτω από τους πάκους των ανθολογίων της εθνοκεντρικής μυθολογίας μπορεί κανείς να ξετρυπώσει κείμενα που καταφέρνουν να βλέπουν πίσω από τη γεωπολιτική φαντασμαγορία και την εθνικοαπελευθερωτική/αντιιμπεριαλιστική οπτική. Κείμενα που εντοπίζουν τα συμφέροντα των τάξεων εκεί που άλλοι βλέπουν δικαιώματα εθνών. Και έχουμε διδαχθεί ότι τα συμφέροντα της τάξης του πολυεθνικού προλεταριάτου, δεν μπορούν να ταμπουρώνονται πίσω από τις αστικές τάξεις του ενός ή του άλλου κράτους ή κρατιδίου όσο κι αν οι εθνικιστικές αντιιμπεριαλιστικές ταχυδακτυλουργίες τα χωρίζουν σε «άμεσα» και «μακροπρόθεσμα», προωθώντας διαταξικές συμμαχίες στη βάση μιας υποτιθέμενης γραμμικής πορείας που ξεκινάει από την «εθνική απελευθέρωση» και «εθνική ολοκλήρωση» για να οδηγηθεί… αργότερα στην «ηγεμονία» της τάξης εντός του ανεξάρτητου έθνους-κράτους.

Ως γνωστόν, η ιστορία έδειξε ότι τα κρατικά εξαμβλώματα, οι εθνοκρατικοί σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν την επαύριο της «νίκης» των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιαποικιακών αγώνων αποτέλεσαν τις νέες φυλακές των εθνικοποιημένων προλετάριων.Ένα τέτοιο κείμενο, λοιπόν, είναι κι αυτό που μεταφράσαμε και παραθέτουμε παρακάτω.

Το εν λόγω κείμενο μάς τράβηξε την προσοχή, μεταξύ άλλων, γιατί αναδεικνύει τον ουτοπισμό της λεγόμενης «λύσης των δύο κρατών» (και του ενός κράτους!). Σε παλιότερo κείμενό μας(https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/…), είχαμε αναφερθεί στην κριτική του αριστερού κομμουνιστή Άντον Πάνεκουκ στο εθνικιστικό(-λενινιστικό) αίτημα για την «εθνική αυτοδιάθεση» της Πολωνίας, θεωρούμενο από τον ίδιο ως ουτοπικό, άποψη που όπως γράφαμε διαψεύσθηκε. Δεν σημειώσαμε, όμως, τότε ότι η διάψευση αυτή μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα μόνο μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο!

Ο Πάνεκουκ και η Λούξεμπουργκ μπορούσαν τότε να στηρίξουν τη διεθνιστική-κομμουνιστική τους στάση στην ύπαρξη μαζικών οργανώσεων, κομμάτων και συνδικάτων της εργατικής τάξης και στον υπερεθνικό συνασπισμό τους.

Σήμερα, πρέπει να αναζητηθεί μια άλλη υλική βάση που να επιτρέπει την προοπτική του ξεπεράσματος των εθνικών ταυτοτήτων του ιεραρχικά, φυλετικά και θρησκευτικά διαιρεμένου προλεταριάτου στο Λεβάντε.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ μπορούμε να εντοπίσουμε στιγμές μαζικών ταξικών αγώνων Παλαιστινίων εργατ(ρι)ών, αγώνων που υπερβαίνουν σε σημεία τον εθνικισμό (απεργίες διαρκείας, ταραχές κλπ. ενάντια στην Παλαιστινιακή Αρχή, τη Χαμάς και το Ισραηλινό Κράτος), εντοπίζουμε πιο δύσκολα τέτοιες στιγμές αγώνα από μεριάς των Ισραηλινών προλετάριων· κάτι που δεν ίσχυε παλιότερα.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχουν τόποι συνάντησης των ισραηλινών και παλαιστινίων εργατριών στην καθημερινή ζωή και τους χώρους εργασίας. Υπάρχουν ήδη κάποιες οργανωτικές δομές συνύπαρξης και έκφρασης των εργατικών συμφερόντων των δύο αυτών εθνικών ομάδων στο Ισραήλ. Όσον αφορά την τρέχουσα συγκυρία, γνωρίζουμε βέβαια ότι ορισμένες αντιπολεμικές διεθνιστικές διαμαρτυρίες έχουν χτυπηθεί πολύ άγρια από το Ισραηλινό κράτος.

Ας είμαστε σαφείς: αν δεν συναντηθούν οι προλετάριες και οι προλετάριοι αυτών των δύο εθνικοτήτων και μαζί όλοι και όλες οι υπόλοιπες μετανάστριες προλετάριες και προλετάριοι, οι Κινέζοι, οι Αφρικανοί, οι Ταϊλανδοί, δεν υπάρχει καμιά προοπτική για απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Αυτά τα ζητήματα προφανέστατα δεν φαίνεται να αφορούν ιδιαίτερα κάποια τμήματα του εγχώριου (αυτοοργανωμένου και μη) σταλινισμού που βλέπουν καθαρά και ξάστερα στη στρατηγική της Χαμάς να συναντιούνται τα προλεταριακά(!) συμφέροντα… για τη δημιουργία ενός λαϊκού έθνους-κράτους!

Ας προχωρήσουμε όμως στο κείμενο κι ας δούμε τι έχουν να μας πουν και για τη Χαμάς οι Γάλλοι σύντροφοι.

★ Απεύθυνση προς τους λιποτάκτες όλων των εθνών ★

(Δελτίο Τύπου αριθ. 96 – Νοέμβριος 2023)

Σε έναν κόσμο όπου η βαρβαρότητα είναι εμπεδωμένη, οι επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 αντιπροσώπευσαν ένα νέο επίπεδο φρίκης: 1.400 ισραηλινοί νεκροί, συμπεριλαμβανομένων 1.100 αμάχων (κυρίως προλετάριων) –σφαγιασθέντων υπό φρικτές συνθήκες– και 300 στρατιωτών και αστυνομικών, καθώς και εκατοντάδων ομήρων που μεταφέρθηκαν και κρατήθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας. Η διττή διάσταση –κυρίως εγκληματικού και πογκρομικού χαρακτήρα, αλλά εξίσου και στρατιωτικού– των επιθέσεων της Χαμάς επιτρέπει στους υποστηρικτές του λεγόμενου «φιλοπαλαιστινιακού» στρατοπέδου να παραβλέπουν τακτικίστικα τα μαζικά εγκλήματα κατά του άμαχου πληθυσμού. Αντίθετα, το λεγόμενο «φιλοϊσραηλινό» στρατόπεδο (με το οποίο ταυτίζεται ο «ρεπουμπλικανικός» άξονας, που εκτείνεται από το PS μέχρι το RN μέσω του LREM), «ξεχνώντας» τη στρατιωτική διάσταση [της επιδρομής], αναφέρεται μόνο στις σφαγές αμάχων –νομιμοποιώντας έτσι νέες σφαγές αμάχων, με τους εν εξελίξει βομβαρδισμούς της Λωρίδας της Γάζας (που έχουν ήδη στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 8.000 ανθρώπους). Στη βάση της δήλωσης του ισραηλινού υπουργού Άμυνας Yoav Galant, ο οποίος χαρακτήρισε «ζώα», τους κατοίκους της Γάζας, δεν ισχύει πλέον καμία διάκριση μεταξύ αμάχων και στρατιωτών: κάθε λαός θεωρείται μια μεγάλη ακαθόριστη μάζα που είναι απλά διαθέσιμη προς σφαγή και τα δύο «στρατόπεδα» συμμετέχουν σε αυτόν τον αιματηρό χορό, καλώντας μας να επιλέξουμε [πλευρά για] τη βαρβαρότητά μας.

Βλέποντας πέρα από τη συγκίνηση που προκάλεσαν αυτές οι επιθέσεις, το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο οι Ισραηλινοί ηγέτες έχουν παγιδεύσει τον πληθυσμό της Γάζας εδώ και τρεις δεκαετίες κατέστησε εκ των πραγμάτων αναπόφευκτο να βρεθούμε αργά ή γρήγορα ενώπιον μιας απόπειρας «στρατιωτικής» λύσης. Πράγματι, ενόσω το Ισραήλ προσπαθούσε να σπάσει τη σχετική διπλωματική και οικονομική απομόνωσή του, διαπραγματευόμενο συνθήκες ειρήνης με γειτονικά αραβικά κράτη, άφηνε τους κατοίκους της Γάζας να μαραζώνουν σε μια περιοχή με υπερπληθυσμό και φτώχεια, την οποία περιοδικά βομβάρδιζαν οι Tzahal –και όλα αυτά χωρίς καμία προοπτική ανάπτυξης. Αυτή η προσπάθεια να επιτευχθεί ειρήνη με τα αραβικά κράτη (παραδοσιακούς –αν και πολύ υποκριτικούς– υποστηρικτές της παλαιστινιακής υπόθεσης), αφήνοντας παράλληλα το παλαιστινιακό ζήτημα σε εκκρεμότητα, αποδείχθηκε μια ψευδαίσθηση που αποκαλύφθηκε με τρόπο αιματηρό στην ισραηλινή κοινωνία κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου 2023. Αλλά αν η Λωρίδα της Γάζας είναι μια φυλακή, η Χαμάς είναι ο δεσμοφύλακάς της, διορισμένος από το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα, προκειμένου να περιορίσουν τα κοσμικά παλαιστινιακά κινήματα αντίστασης (Φατάχ, PFLP) που ήταν επικρατέστερα εκείνη την εποχή, οι ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας δεν δίστασαν να υποστηρίξουν την ανάπτυξη της Χαμάς στην Παλαιστίνη, επιτρέποντας μόνο το άνοιγμα τζαμιών που συνδέονται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (διπλασιάζοντας τον αριθμό τους μεταξύ 1967 και 1986) και αναθέτοντας σε αυτά τα καθήκοντα που συνήθως ανατίθενται στο κράτος πρόνοιας. Σ’ αυτό το στοίχημα, το Ισραήλ βγήκε μόνο εν μέρει κερδισμένο: αποδείχθηκε ότι ο ισλαμισμός ταίριαζε πολύ καλά με τον εθνικισμό, από την άλλη, όμως, ο ισραηλινός ελιγμός, αν και δεν εξάλειψε την παλαιστινιακή υπόθεση, τουλάχιστον την «ισλαμοποίησε». Εδώ και τριάντα χρόνια, η Χαμάς αναδεικνύεται ως αντικειμενικός σύμμαχος του πιο αντιδραστικού ακραίου τμήματος του σιωνιστικού κινήματος και, με τις πολυάριθμες επιθέσεις της σε αμάχους, εγγυάται ότι καμία αδελφοποίηση μεταξύ Εβραίων και Αράβων προλετάριων δεν θα είναι δυνατή. Αυτή η στρατηγική εξηγήθηκε από τον επικεφαλής της ισραηλινής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, Amos Yadlin, τον Ιούνιο του 2007: «Το Ισραήλ θα ήταν ευτυχές αν η Χαμάς καταλάμβανε τη Γάζα, επειδή ο στρατός θα μπορούσε τότε να αντιμετωπίσει τη Γάζα ως εχθρικό κράτος».

Το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων στην παλαιστινιακή του εκδοχή [σήμερα αποκρυσταλλωμένο στη Χαμάς], που καταγγέλθηκε από τη Nεολαία της Γάζας σε ένα Μανιφέστο του 2010 ως «μια οργάνωση με πλοκάμια που έχει εξαπλωθεί στην κοινωνία σαν κακοήθης καρκίνος, αποφασισμένη να καταστρέψει κατά την εξάπλωσή της και το τελευταίο ζωντανό κύτταρο», επιβάλλει έναν βάναυσο κοινωνικό συντηρητισμό σε μια ολόκληρη κοινωνία και καταστέλλει κάθε αντιπολίτευση με την άσκηση τρομοκρατίας. Παράλληλα, σε μια κοινωνία όπου οι Ισραηλινοί νεολαίοι αποστασιοποιούνταν όλο και περισσότερο από τις μιλιταριστικές και εθνικιστικές αξίες, οι ενέργειες της Χαμάς, οι οποίες στόχευσαν σκόπιμα αυτούς τους ίδιους νέους και έπληξαν τους χώρους που ήταν πιο εχθρικοί προς τη σημερινή κυβέρνηση (το κιμπούτς Beer’i, ένα rave party για την ειρήνη κ.λπ.), έφεραν την κοινωνία ξανά κοντά στους ιστορικούς της πυλώνες: τον στρατό, τον πόλεμο και τον αντιαραβικό ρατσισμό. Διότι, πέρα από το γλωσσικό απόσταγμα που παράγουν οι ένθερμοι προπαγανδιστές του σιωνισμού («Κάντε την έρημο να ανθίσει», «Μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη»), το Ισραήλ είναι ένα «αστικό, μιλιταριστικό και ραββινικό» κράτος με μια «τεχνητή οικονομία» (Internationale Situationniste #10, 1967) που εξαρτάται πλήρως –για την επιβίωσή του– από την αμερικανική διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Αυτό που αρχικά ήταν μια σοσιαλιστική ουτοπία, κυρίως με το κίνημα των κιμπούτς (κολεκτιβιστικά χωριά), οδήγησε σε εθνοκάθαρση κατά τη διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου και τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948, και στη συνέχεια έγινε ένα κολαστήριο νεοφιλελευθερισμού και ανισοτήτων.

Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα το εξαιρετικό στις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ: αυτό που το κατέστησε δυνατό ήταν συγκεκριμένα το σύγχρονο πλαίσιο του εθνικισμού ο οποίος αποτυπώνεται σε ένα έθνος-κράτος. Το τελευταίο συνεπάγεται αναγκαστικά τον προκαθορισμό μιας γης, ενός λαού/έθνους και μιας γλώσσας, ακόμη και μιας θρησκείας ως μπόνους. Το σύγχρονο τουρκικό κράτος, για παράδειγμα, οικοδομήθηκε πάνω στη γενοκτονία του αρμενικού πληθυσμού. Ο διαμοιρασμός της Ινδίας το 1947 πραγματοποιήθηκε με βάση εθνοθρησκευτικούς όρους, οδηγώντας σε μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και σφαγές (περίπου ένα εκατομμύριο νεκροί). Άλλες χώρες, κατά τη δημιουργία τους ή αργότερα, παραδόθηκαν σε πολέμους μεταξύ αντίπαλων συμμοριών –οι οποίες ισχυρίζονται ότι ενεργούν στο όνομα της μιας ή της άλλης εθνικής ταυτότητας ενώ εργαλειοποιούνται οι ίδιες από ανταγωνιστικούς ιμπεριαλισμούς– για τον έλεγχο της εξουσίας και των κοινωνικοοικονομικών πόρων: Ρουάντα (γενοκτονία των Τούτσι το 1994), Νότιο Σουδάν (εμφύλιος πόλεμος από το 2013 έως το 2020). Η Γιουγκοσλαβία –που διαλύθηκε από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στο όνομα του «δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση»– έχει δώσει τη θέση της σε μια πλειάδα κρατών, τα οποία είναι τα ίδια θύματα μικρο-εθνικισμών: για παράδειγμα, η μειονότητα του Κοσόβου, που έγινε πλειοψηφία στη δική της «χώρα» το 1999, κάνει διακρίσεις σε βάρος ενός σερβικού πληθυσμού που με τη σειρά του έχει γίνει μειονότητα. Το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση μετατρέπεται αναπόφευκτα στο δικαίωμα των νεοσύστατων κρατών να διαχειρίζονται τις μειονότητές τους κατά το δοκούν.

Υπό το φως όλων αυτών των παραδειγμάτων, πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι η «λύση των δύο κρατών» στην Παλαιστίνη θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια δίκαιη και βιώσιμη διευθέτηση της σύγκρουσης, όπως υποστηρίζεται από τη «διεθνή κοινότητα»; Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύουν αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, όπου ο πλούτος είναι το αντικείμενο της σύγκρουσης, όπου οι έννοιες «μειονότητα» και «πλειονότητα» διατηρούν (δυστυχώς) τη λειτουργική τους σημασία, πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι ένας απλός διαμελισμός της Παλαιστίνης για εθνοθρησκευτικούς λόγους θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο παρά ένα περαιτέρω στάδιο στη διαιώνιση της σύγκρουσης; Από τη στιγμή που το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι είναι ένα «εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος», η διατήρηση του «εβραϊκού» χαρακτήρα του μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με τη διατήρηση της μειοψηφίας του αραβικού πληθυσμού και την απόρριψη της «πλεονάζουσας ποσότητας» των αράβων γειτόνων του. Και υπό αυτές τις συνθήκες, τι θα γίνει με την εβραϊκή μειονότητα στο νεοσύστατο παλαιστινιακό κράτος;

Όσο για την εναλλακτική λύση που είναι γνωστή ως «ένα κράτος», αυτό όλων των πολιτών του, ποιο κράτος θα ήταν αυτό; Ένα διευρυμένο Ισραήλ στο οποίο όλοι ή κάποιοι από τους Παλαιστίνιους στα πρώην κατεχόμενα εδάφη θα καλούνταν να πάνε στην εξορία αλλού, ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο η εβραϊκή [πληθυσμιακή] πλειοψηφία στο κράτος, ενόσω οι [εναπομείναντες] άραβες θα παρέμεναν στον πάτο της κοινωνικής κλίμακας; Ένα «αραβικό» κράτος που θα υποβίβαζε τους εβραίους σε μειονότητα και δεν θα τους προσέφερε καμία εγγύηση έναντι του αντισημιτισμού; Πώς μπορούμε να φανταστούμε ότι οι δύο λαοί θα μπορούσαν, χωρίς μια ριζοσπαστική επανάσταση, να ξεχάσουν όλες τις διαιρέσεις και το μίσος τους μέσα σε μια νύχτα και να ενωθούν σε ένα κοινό κράτος; Βλέποντας τα πράγματα στεγνά ρεαλιστικά, το νέο κράτος δεν θα ήταν, όπως και το Ισραήλ πριν από αυτό, «τίποτα περισσότερο από μια κοινότυπη ταξική κοινωνία, στην οποία [θα ανασυγκροτούνταν] όλες οι ανωμαλίες των παλαιών κοινωνιών» με τις «ιεραρχικές διαιρέσεις», τον ρατσισμό και τις «εθνικές αντιπαραθέσεις» (Internationale Situationniste #10, 1967). Η λεγόμενη «ρεαλιστική» λύση δεν είναι επομένως παρά μια ουτοπία. Το καθήκον των επαναστατών δεν είναι να προτείνουν λύσεις για την καλύτερη διαχείριση του κόσμου όπως είναι, αλλά να τον καταστρέψουν.

Για εμάς, ο κόσμος χωρίζεται σε τάξεις, όχι σε φυλές ή στρατόπεδα: αρνούμαστε να δαιμονοποιήσουμε λαούς και χώρες και δεν υποσχόμαστε καμία πίστη στον εθνικισμό οποιουδήποτε είδους. Οι άνθρωποι πρέπει να ενωθούν με βάση την κοινωνική τους συνθήκη, όχι την ταυτότητά τους. Αυτός ο παλιός κόσμος πρέπει να εξαφανιστεί, και δεν μπορεί να υπάρξει κανένα απολύτως ενδεχόμενο για μας να διατηρήσουμε αυτές τις θανατηφόρες παλιατζούρες των εθνών, των εθνικοτήτων, των φυλών και των θρησκειών. Πρέπει να διαλύσουμε το πλαίσιο του έθνους-κράτους, με τις μειονότητες και τις πλειονότητές του, και να το αντικαταστήσουμε παντού με κομμούνες, συμβούλια και ελεύθερα ομοσπονδιακά εργατικά σοβιέτ.

Το κράτος δεν είναι η λύση στον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό: είναι το πρόβλημα. Ο αραβικός εθνικισμός και ο πανισλαμισμός, από τη μια πλευρά, και ο σιωνισμός, από την άλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η θεαματική τους αντιπαράθεση λαμβάνει χώρα εις βάρος του προλεταριάτου. Αν το προλεταριάτο ξεσηκωθεί τελικά, αυτοί θα πέσουν αμέσως στο έδαφος!