ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΑΛΛΑΖΕΙ…ΑΦΟΥ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ…
Σαν έτοιμο από καιρό, έχοντας, όπως είδαμε και στο προηγούμενο ποστ, στα χέρια του μελέτες για την «αναδιάρθρωση» του ΕΣΥ, το κράτος καβάλησε το κύμα της πανδημίας και επιτάχυνε τις αντίστοιχες προσπάθειες που είχαν ξεκινήσει με τα απανωτά μνημόνια.
Στο νέο ΕΣΥ, λοιπόν, προβλέπονται συγχωνεύσεις τμημάτων περιφερειακών νοσοκομείων και δομών ΠΦΥ, μείωση (και άλλη) των εργαζομένων, άρση της αποκλειστικότητας ώστε να μπορούν να δουλέψουν και ιδιώτες γιατροί στο ΕΣΥ –είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες με σύμβαση έργου, είτε μέσω ΣΔΙΤ– σε ένα μοντέλο λειτουργίας πιο κοντινό σε αυτό του νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν, του Ωνάσειου ή του νοσοκομείου της Σαντορίνης (που εμπνεύστηκε και υλοποίησε η αριστερά του κεφαλαίου), πατώντας στον στρωμένο δρόμο (ήδη από το 2001) των “απογευματινών ιατρείων”.
Με τα λόγια του Πλεύρη: «Θέλουμε να ανοίξουμε θεσμοθετημένα την δυνατότητα ιδιωτών γιατρών να παρέχουν υπηρεσία part time σε νοσοκομεία, όπου υπάρχουν κενά και όπου υπάρχουν προκηρύξεις και συμβάσεις που δεν καλύπτονται».
Προφανώς αναφέρεται και στα κενά που ο ίδιος προκάλεσε με την επιβολή της αναστολής εργασίας στους ανεμβολίαστους υγειονομικούς και όσα θα προκαλέσει απολύοντας συμβασιούχους. Και συνεχίζει: «αυτό που εξετάζουμε είναι να λειτουργήσουν και απογευματινά χειρουργεία που σήμερα δεν λειτουργούν και να έχουν τέτοια ευχέρεια και με όρους και ιδιωτικούς, δηλαδή με συμμετοχή και του ασθενή στο κόστος του χειρουργείου, να αυξήσει το εισόδημα του ιατρού και του νοσηλευτικού προσωπικού».
Στόχος; τι άλλο από την επιβολή ακόμη πιο ασφυκτικού ελέγχου σε ένα σημαντικό μερίδιο του έμμεσου (μη χρηματικού) μισθού της εργατικής τάξης, με ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται: μεγαλύτερη μετακύλιση του κόστους στην τσέπη των χρηστριών υπηρεσιών υγείας, περισσότερες ευέλικτες/επισφαλείς θέσεις εργασίας –και μέσω «εργολαβιών»–, διαρκής αξιολόγηση και νόρμες παραγωγικότητας, επιτάχυνση του λεγόμενου «ψηφιακού μετασχηματισμού» στον τομέα της υγείας κλπ. Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι επίκειται η μετατροπή του ΕΟΠΥΥ αποκλειστικά σε «αγοραστή υπηρεσιών υγείας», παράλληλα με την ένταξη των επικουρικών συντάξεων των νέων εργαζομένων σε ένα πλήρως κεφαλαιοποιητικό μοντέλο – οι πρόσφατες, απανωτές εξαγορές που πραγματοποιούνται στον ασφαλιστικό κλάδο αποδεικνύουν ότι τα διεθνή funds έλαβαν το μήνυμα και περιμένουν το σήμα της επίθεσης.
Αν και ο έμμεσος μισθός μας δεν ήταν ποτέ εντελώς έξω -πώς θα μπορούσε άλλωστε;- από τα κυκλώματα πραγματοποίησης αξίας, συμβάλλοντας στην αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης, πλέον χρησιμοποιείται, σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό, ως μέσο άμεσης κεφαλαιακής αξιοποίησης και, βέβαια, πειθάρχησης και συμπίεσης των πολύπλευρων, κοινωνικών μας αναγκών.
…ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ
Στην αρχική φάση το κράτος διόγκωσε, χρησιμοποιώντας εκβιαστικές πρακτικές, την έκταση της πανδημίας με στόχο να τρομοκρατήσει την κοινωνία ως προς την επικινδυνότητά της, για να μείνει μέσα στο σπίτι με τα λοκντάουν και έτσι να επιτύχει την κατάλυση της δυνατότητας ανάπτυξης συλλογικών προλεταριακών αντιστάσεων.
Σήμερα δεν φαίνεται να χρειάζονται πια τα λοκντάουν, αφού επιτυγχάνεται φθηνότερα, μέσω της πολιτικής του υποχρεωτικού και μαζικού εμβολιασμού, η διάλυση των προλεταριακών αντιστάσεων και χωρίς να εμποδίζεται η παραγωγή υπεραξίας, συνυπολογιζομένης, βεβαίως, και της ανάγκης να κινηθεί η τουριστική βιομηχανία.
Συνεπώς, αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ότι μεθοδεύεται η μονιμοποίηση του συνεπαγόμενου, πάντοτε ρευστού, διαχωρισμού μεταξύ «εμβολιασμένων» (με δύο, τρεις, ποιος ξέρει πόσες δόσεις) και «ανεμβολίαστων» (ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΩΝ ‘Η ΜΗ), η οποία συνοδεύεται από την «απαραίτητη» στροφή στην παρουσίαση/χρήση των επιδημιολογικών δεδομένων της πανδημίας.
Στα ίδια δημοσιεύματα, λοιπόν, στα οποία αναφερθήκαμε στο προηγούμενο ποστ, οι ειδικοί παίζουν μπαλίτσα και με τους δείκτες μολύνσεων και με τον ορισμό της ανοσίας.
Η αλλαγή στους επιλεγμένους δείκτες που από εδώ και εμπρός θα χρησιμοποιούνται («βαριές νοσήσεις» αντί «κρουσμάτων») είναι αποκαλυπτική σε όποια θέλει να καταλάβει. Με αυτόν τον χοντροκομμένο ελιγμό προσπαθούν να διαφυλάξουν το υλικό και συμβολικό φορτίο του εμβολίου και της τεχνητής ανο(η)σίας, άρα να συνεχίσουν να τα χρησιμοποιούν ως μέσα διαίρεσης και αποκλεισμών.
Οι περιορισμοί, μας λένε σήμερα, δεν θα έχουν να κάνουν, με την όποια ευπάθεια λόγω ηλικίας αλλά με το αν κανείς έχει εμβολιαστεί ή όχι. Πράγματι, ο Πλεύρης σε πολύ πρόσφατη συνέντευξή του επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τις πρώτες διαρροές:
«Θεωρώ ότι έως τα τέλη Μαρτίου θα έχουν αρθεί τα μέτρα που ισχύουν για τους εμβολιασμένους. Υπάρχουν μέτρα όπως η χρήση μάσκας και οι αποστάσεις που θα συνεχίσουν να ισχύουν. Για τους ανεμβολίαστους δεν είμαστε ακόμη σε αυτήν την κουβέντα, θα παραμείνουν τα μέτρα (…) ως εκ τούτου οι ανεμβολίαστοι δεν μπορεί να μπουν στην κανονικότητα όπως μπαίνουν οι εμβολιασμένοι» και μάλιστα «η εισήγηση η δική μου, ασχέτως με την πανδημία, είναι ο εμβολιασμός να αποτελεί τυπικό προσόν και επομένως όποιος δεν εμβολιαστεί δεν θα παραμείνει στο ΕΣΥ».
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/society/561729220/pleyris-arsi-metron-eos-teli-martioy-gia-toys-anemvoliastoys-idiotes-giatroi-kai-sto-esy/
Έτσι, την ίδια ώρα που έρχεται κοτζάμ Johns Hopkins (μία από τις Μέκκες των πανταχού γης εμβολιολατρών) και επιβεβαιώνει αυτό που, για μας τους μη ειδικούς, αποτελεί απλή, κοινή λογική ότι, δηλαδή, η φυσική ανοσία είναι ισχυρότερη από την τεχνητή (βλ. σχετική έρευνα όπου σε δείγμα ανεμβολίαστων ασθενών, ανιχνεύτηκαν αντισώματα ακόμη και 20 μήνες μετά την μόλυνση στο 99% των κρουσμάτων που ελέγχθηκαν και μάλιστα σε πολύ υψηλές συγκεντρώσεις (~205 ανά ml)), στα καθ΄ ημάς προαναγγέλλεται η κατάργηση του πιστοποιητικού νόσησης – αν θυμάστε από ετήσιο έγινε ενιάμηνο, ύστερα εξάμηνο και πιο μετά, πάλι, τρίμηνο (στην πράξη, με διάφορα καραγκιοζιλίδικα τεχνάσματα, μόνο δίμηνης διαρκείας)…
Είναι γνωστό ότι το κατά πόσο το κοινωνικό απαρτχάιντ θα παγιωθεί ή όχι θα εξαρτηθεί από τη δυναμική των προλεταριακών αντιστάσεων και –ακόμη καλύτερα– από την προλεταριακή χρήση της πανδημίας ως όπλου, ως μέσου αύξησης του άμεσου κι έμμεσου μισθού.
Στην Αυστρία και τον Καναδά –για τους αγώνες στις χώρες αυτές ίσως μιλήσουμε σε επόμενο ποστ– αυστηρά πειθαρχικά μέτρα (υποχρεωτικός εμβολιασμός, υγειονομικά πιστοποιητικά, πρόστιμα κλπ.) αποσύρονται άρον-άρον, ένα μήνα αφότου εξαγγέλθηκαν. Τι μέλλει γενέσθαι, άραγε, στα ημέτερα εδάφη;