“Τι γίνεται στις δουλειές μας; (απολύσεις, εξώθηση σε παραιτήσεις κλπ.)”
Δόθηκαν αρχικά άδειες ειδικού σκοπού. Κι απ΄όσο ξέρω δόθηκαν κάποιες άδειες και στις ευάλωτες κατηγορίες συναδέλφων. Ωστόσο σε μια εκπομπή που οι συνάδελφοι ζήτησαν την άδεια επειδή είχαν ευαλωτότητα και φοβήθηκαν για την υγεία τους, δεν τους δόθηκε η άδεια επειδή κινδύνευε να μη βγει η εκπομπή. Για μένα ιεράρχησαν τη ροή της εκπομπής πάνω από τη ζωή των συναδέλφων.
“Όσοι εργαζόμαστε ακόμα τι συνθήκες αντιμετωπίζουμε σήμερα; (μειώσεις μισθών, καθυστέρηση πληρωμών, ξεχειλωμένα ωράρια, αδήλωτες υπερωρίες, συμπεριφορές αφεντικών και ό,τι άλλο)”
Καθυστέρηση του δώρου του Πάσχα. Στην αρχή έδωσαν αναστολή σύμβασης σε αρκετούς κι έτσι γλίτωσαν μισθούς και ένσημα, ενώ μειώθηκαν οι αποδοχές αυτών των υπαλλήλων, παρόλο που η επιχείρηση εμπλούτισε το οχτακοσάρι της κυβέρνησης με μια μικρή δική της δωροεπιταγή για να χρυσώσει το χάπι. Το αποτέλεσμα σε μας τους υπόλοιπους που μείναμε πίσω ήταν να δουλεύουμε εντατικότερα τις πρώτες μέρες και με υπερωρίες. Οι υπερωρίες ίσχυσαν για λίγες μέρες και θεωρώ ότι θα πληρωθούν. Αυτή η επιχείρηση γενικά τα κονομάει με άλλους τρόπους. Η εντατικοποίηση όμως κρατάει από τις πρώτες μέρες μέχρι σήμερα με προοπτικές παγίωσης. Αυτό που έκαναν τα αφεντικά είναι ότι χρησιμοποίησαν τα μέτρα προστασίας και δυσκόλεψαν έτσι πολύ τους όρους εργασίας. Συγκεκριμένα απαγόρεψαν την είσοδο στο κεντρικό κτίριο σε όλους τους τεχνικούς που κάνουν έξω ρεπορτάζ (μας περιόρισαν σε ένα μικρό δωματιάκι των 18 τετρ. απέξω)και χώρισαν τους δημοσιογράφους στους μέσα και στους έξω κι έτσι οι “έξω” δημοσιογράφοι έπρεπε να καλύψουν και τα ρεπορτάζ αυτών που δεν έβγαιναν από το κτίριο με αποτέλεσμα όλοι οι “έξω”, δημοσιογράφοι και τεχνικοί να τρέχουμε σαν τα άλογα. Ακόμα και ο ειδικός εξοπλισμός που πήρανε για να τηρούνται οι αποστάσεις (μικρόφωνα με βαρύ και μακρύ καλάμι) με πρόσχημα την προστασία μας ήταν πολύ κουραστικότερος. Η συμπεριφορά του διαχωρισμού μας ως δυνητικά μολυσματικοί από τους υπόλοιπους εργαζόμενους μας έδειξε με χοντροκομμένο τρόπο πόσο λίγο λογαριάζουν τη ζωή μας μπροστά στα κέρδη τους.
Έκαναν μια μικρή Σπίνα Λόγκα δίπλα στο κεντρικό κτίριο.
“Πώς αλλιώς εκμεταλλεύονται τα αφεντικά το ξεχειλωμένο εργατικό δίκαιο εν μέσω κατάστασης εξαίρεσης; Μας υποχρεώνουν σε άδεια άνευ αποδοχών; Αλλάζουν μονομερώς τη σύμβαση από πλήρους απασχόλησης σε μερικής; Μας εκβιάζουν να τους δίνουμε μίζα από το κρατικό επίδομα για να μας δηλώσουν στο ΕΡΓΑΝΗ;”
Ένωσαν δυο τμήματα σε ένα και έβαλαν 3 γραφεία και 36 άτομα σε ένα χώρο 18 τετραγωνικών και για να μη συνωστιζόμαστε μας ανάγκαζαν να μην μπαίνουμε σε αυτό το γραφείο κάθε φορά που επιστρέφαμε από ένα ρεπορτάζ και να περιμένουμε για το επόμενο στο αμάξι. Ενώ τους χαρίστηκε η ετήσια δόση για τις τηλεοπτικές άδειες κι ενώ πήραν μερίδιο και από τα 11 εκατ. ευρώ από την κρατική διαφήμιση για τον κορονοϊό χρησιμοποίησαν και τη χρονοκαθυστέρηση για το δώρο του Πάσχα και είχαν ενταχθεί από την αρχή στους ΚΑΔ για τις κρατικές παροχές, εκ περιτροπής εργασία, αναστολή σύμβασης, τηλεργασία και βάλε. Για λόγους παραδειγματισμού και εκδικητικότητας επέβαλλαν σε δύο συναδέλφους, που συμμετείχαν στη στάση εργασίας που κηρύξαμε ενάντια στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας, 14ήμερη καραντίνα χρεώνοντας τους από την άδεια του καλοκαιριού, κάτι που η επιχείρηση δικαιούται βάσει νόμου να κάνει (να δίνει το μισό της άδειας του καλοκαιριού όποτε θέλει).
“Τι παίζει με τα μέτρα προστασίας στον χώρο εργασίας μας; Μας τα παρέχουν τα αφεντικά ή όχι; Τι γίνεται με τον συνωστισμό; Τι μέτρα έχουν λάβει; Μας ικανοποιούν; Τι θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι; Όταν υπάρχει πιθανό κρούσμα πώς το αντιμετωπίζουν; Τι κάνουμε για να αντισταθούμε σε καταστάσεις που θεωρούμε ότι απειλούν εμάς και τους συναδέρφους μας;”
Στην αρχή μας έδωσαν γάντια, μάσκες και αντισηπτικά φουλ, θερμομετρήσεις για την είσοδο στο κτίριο, μέχρι και χαλάκι εμποτισμένο με απολυμαντικό για τα παπούτσια μας. Και χαιρόμασταν εμείς για την υπεύθυνη στάση της επιχείρησης. Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια που μας απαγόρεψαν εντελώς στην είσοδο στο κτίριο, νοιάζονταν μόνο ώστε να συνεχίσει η επιχείρηση να είναι κοπτήριο κερδών. Ένα πιθανό κρούσμα θα οδηγούσε σε καραντίνα και θα εμπόδιζε τα μεγάλα κέρδη να τρέχουν. Τώρα πια δεν μας επέτρεπαν να μπαίνουμε στο κεντρικό κτίριο ούτε για τουαλέτα. Μας έφεραν δυο χημικές που δεν είχαν καν νιπτήρα να πλένουμε τα χέρια μας. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες μας έφεραν πλήρως εξοπλισμένες, όμως το καθεστώς απαγόρευσης πρόσβασης στο κεντρικό κτίριο δεν το πήραν πίσω και κλιμάκωσαν την επιδείνωση τον εργασιακών σχέσεων με συγχώνευση δύο τμημάτων σε ένα και προσπάθησαν να μας επιβάλλουν να βγαίνει μόνο ένας τεχνικός για ρεπορτάζ, ως άνθρωπος ορχήστρα.
Σε όλα τα προβλήματα που έχουν παρουσιαστεί έχει μεγάλη σημασία στο πώς τα αντιμετωπίζουμε το ότι μια κρίσιμη μάζα από εμάς -που είμαστε η πλειοψηφία στο τμήμα μου -είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας και συσπειρωμένοι γύρω από το σωματείο. Αυτή η αλληλοϋποστήριξη και η συναδελφικότητα μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και αγωνιστικότητα, απομακρύνει τον φόβο και βοηθάει πολύ όταν κάποιος από εμάς νιώθει ανασφάλεια ή διστακτικότητα. Εμψυχώνουμε ο ένας τον άλλο και προχωράμε μαχητικά. Για αυτό και όλες οι επιβαρυντικές κινήσεις της εργοδοσίας μας οδήγησαν να κηρύξουμε στάσεις εργασίας παρά το καθεστώς απαγόρευσης και έκτακτης ανάγκης κι ενώ μας είχαν απειλήσει με απολύσεις, αν τολμήσουμε να κουνηθούμε. Κι έτσι το γεγονός ότι αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε τις όποιες απώλειες χωρίς να το βάλουμε κάτω οδήγησε την εργοδοσία σε διάλογο και σε (μερική) αναδίπλωση.
“Πώς την παλεύεις με τις δυσκολίες στη μετακίνηση (ή όποιες άλλες) με την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου; Επιστρατεύεις προλεταριακές/απείθαρχες πονηριές και στρατηγήματα; Τι είδους;”
Φυσικά και υιοθετώ τακτικές, δεν κλέινομαι μέσα.
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Χάθηκε η προσωπική επαφή με τους φίλους μου και εναλλακτικά χρησιμοποιούμε skype και επαφές ψηφιακού τύπου και αυτό οφείλεται στο ότι οι κολλητοί μου είναι ευπαθή άτομα με βεβαρημένα προβλήματα υγείας.
“Ποιες παράπλευρες απώλειες, εξαιτίας της άρνησης του κράτους να ξοδέψει για τη δημόσια υγεία, έχουμε εντοπίσει ή βιώσει; (φουλαρισμένα νοσοκομεία, ακυρώσεις επεμβάσεων, εξώθηση σε ιδιωτικά νοσοκομεία, τεστ κορονοϊού ούτε για δείγμα)”
Δεν υπάρχει σύστημα υγείας παρά μόνο για τελειωμένους. Για συγκεκριμένο ορθοπαιδικό πρόβλημα που είχα ενημερώθηκα ότι ο ΕΔΟΕΑΠ λειτουργεί μόνο για έκτακτα σοβαρά περιστατικά και έγινε τηλεδιάγνωση τηλεφωνικά. Επίσης κανείς δε μου έγραφε άδεια ασθενείας μια ημέρα που έπαθα ψύξη, ούτε ο γιατρός εργασίας, ούτε το ΕΣΥ, ενώ ο γιατρός της γειτονιάς έχει εξαφανιστεί και όπως έμαθα μέσα από αυτή την περιπέτεια πολλοί γιατροί του ΕΟΠΥΥ προτίμησαν να κλείσουν τα ιατρεία τους από φόβο μη μολυνθούν.
“Εδώ μπορείς να καταγράψεις κάποιες εμπειρίες σου χύμα. Μπορείς να τις επικοινωνήσεις ακόμα και με μορφή ποιήματος ή όπως αλλιώς σε εκφράζει!”
When the tough gets going, the going gets tougher.