“Τι γίνεται στις δουλειές μας; (απολύσεις, εξώθηση σε παραιτήσεις κλπ.)”
Τηλεργασία, δηλαδή έντονες συνθήκες άγχους, έλεγχος, δυσκολία με τους
συναδέλφους,ένταση και ασυννενοησία
“Όσοι εργαζόμαστε ακόμα τι συνθήκες αντιμετωπίζουμε σήμερα; (μειώσεις μισθών, καθυστέρηση πληρωμών, ξεχειλωμένα ωράρια, αδήλωτες υπερωρίες, συμπεριφορές αφεντικών και ό,τι άλλο)”
Μας εξαναγκάζουν να δουλεύουμε από το σπίτι, χωρίς φυσικά ωράριο για να δικαιολογήσουν τον μισθό μας. Μέσω της τηλεργασίας παρακολουθούνται οι κινήσεις μας, δηλ. η εργατικότητά μας, η οποία παρουσιάζεται ως ”χρέος” μας.
“Πώς αλλιώς εκμεταλλεύονται τα αφεντικά το ξεχειλωμένο εργατικό δίκαιο εν μέσω κατάστασης εξαίρεσης; Μας υποχρεώνουν σε άδεια άνευ αποδοχών; Αλλάζουν μονομερώς τη σύμβαση από πλήρους απασχόλησης σε μερικής; Μας εκβιάζουν να τους δίνουμε μίζα από το κρατικό επίδομα για να μας δηλώσουν στο ΕΡΓΑΝΗ;”
Όλα τα παραπάνω ισχύουν. Επίσης πολλά αφεντικά δηλώνουν αναστολή λειτουργίας της επιχείρησης και εξαναγκάζουν τις εργαζόμενες να δουλεύουν “μαύρα” με τη δικαιολογία ότι παίρνουν τα 800 ευρώ επίδομα.
“Τι παίζει με τα μέτρα προστασίας στον χώρο εργασίας μας; Μας τα παρέχουν τα αφεντικά ή όχι; Τι γίνεται με τον συνωστισμό; Τι μέτρα έχουν λάβει; Μας ικανοποιούν; Τι θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι; Όταν υπάρχει πιθανό κρούσμα πώς το αντιμετωπίζουν; Τι κάνουμε για να αντισταθούμε σε καταστάσεις που θεωρούμε ότι απειλούν εμάς και τους συναδέρφους μας;”
Γενικά δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας. Για να μην χάσουν λεφτά μας εξαναγκάζουν να δουλεύουμε σε όποια συνθήκη. Χαρακτηριστικά στην Ιταλία εργαζόμενοι σε βιομηχανικές ζώνες απήργησαν για τον λόγο αυτό διεκδικώντας το αυτονόητο, “να μην πεθάνουν δουλεύοντας”
“Μας έχουν αναγκάσει σε τηλεργασία; Σε τι διαφέρει το καθεστώς της τηλεργασίας από το προηγούμενο καθεστώς εργασίας; Τι προβλήματα μας δημιουργεί;”
Μας έχουν αναγκάσει σε τηλεργασία επιβάλλοντάς μας τον έλεγχο στο σπίτι, την επιβάρυνση(οικονομική) όλου του υλικοτεχνικού εξοπλισμού, την απομόνωση από τους συναδέλφους, τα ξεχειλωμένα ωράρια.Και όλα αυτά με το γράμμα του νόμου που ήρθε για να μείνει.
“Είμαστε ολοκληρωτικά εκτός εργασίας; Αν ναι, πώς τη βγάζουμε; Τι κάνουμε με το νοίκι και την καμπάνα των λογαριασμών;”
Το κομμάτι αυτό είναι από τα πιο δύσκολα. Συλλογικές αρνήσεις πληρωμών είναι μια πρόταση.
“Πώς βιώνουμε την κατάσταση αποκλεισμού μέσα στο σπίτι; α)Κάποιοι/ες/α ζουν μόνοι τους. Τι προβλήματα δημιουργεί αυτό σε αυτή τη συγκυρία; β) ΛΟΑΤΚΙ άτομα αναγκάζονται να συγκατοικούν με μια οικογένεια που τη νιώθουν καταπιεστική, ξένη και εχθρική. Πώς το βιώνεις αυτό; γ) Γενικά ο εγκλεισμός με την οικογένεια, γονείς-σύζυγο-παιδιά (ή άλλα άτομα με τα οποία συγκατοικείς) παλεύεται;”
Για εμάς που ζούμε μια πιο συλλογική ζωή και έχουμε επιλέξει συγκατοίκους και φίλους τα πράγματα είναι καλά. Για πολλές όμως το σπίτι είναι φυλακή έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, θλίψης, μιζέριας, μοναξιάς και φόβου.
“Πώς την παλεύεις με τις δυσκολίες στη μετακίνηση (ή όποιες άλλες) με την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου; Επιστρατεύεις προλεταριακές/απείθαρχες πονηριές και στρατηγήματα; Τι είδους;”
Όταν κυκλοφορώ κάποιες φορές έχω άγχος.Παρόλα αυτά προσπαθώ να πηγαίνω κόντρα, γράφω 10 διαφορετικά “χαρτάκια” σκαρφίζομαι ψέμματα, στέλνω ψεύτικα μηνύματα σε φίλους που έχω ονομάσει13033!!
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Σπάμε τον φόβο και βγαίνουμε από το σπίτι. Συζητάμε με φίλους και συντρόφισες,μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς, παρεμβαίνουμε στις γειτονιές μας με αφίσες,κείμενα κλπ. Μιλάμε και κοιτάμε τον κόσμο στα μάτια, χωρίς φίλτρα και “μάσκες”.
“Υπάρχει αλληλεγγύη στον περίγυρο και τις γειτονιές; Υπάρχουν άλλα άτομα που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας(ψώνια, φάρμακα); Έχουμε εμείς ανάγκη από τη βοήθεια των γύρω μας;”
Υπάρχουν παραδείγματα αληλλεγγύης. Συλλογή τροφίμων, φαρμάκων κλπ. ή ακόμα και βλέμματα συμπάθειας και λόγια εμψύχωσης. Όλοι έχουμε ανάγκη από βοήθεια άλλοι λιγότερο και άλλες περισσότερο!
“Σε καιρούς επιβεβλημένου από το κράτος εγκλεισμού τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα με συμπεριφορές αντρίλας, βίας και κακοποίησης των γυναικών μέσα στο ίδιο το σπίτι τους οξύνονται. Έχουμε αντιληφθεί τέτοια φαινόμενα γύρω μας; Πώς τα αντιμετωπίζουμε;”
Στη γειτονιά μου έχω ακούσει φωνές και τσακωμούς. Φυσικά και τα φαινόμενα οξύνονται. Στοίχημα είναι να κάνουμε τις γύρω μας να μην αισθάνονται μόνες. Δεν αδιαφορούμε, δεν κλείνουμε τα αυτιά μας. Με κάποιο τρόπο δηλώνουμε σε όσες το χρειάζονται ότι στεκόμαστε η μια δίπλα στην άλλη.
“Άλλα προβλήματα; Όσοι μένουμε σε φοιτητική εστία τι κάνουμε απέναντι στις εξώσεις;”
Το πρόβλημα της στέγης είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Προφανώς το κομμάτι με τις φοιτητικές εστίες μοιάζει με τεράστιο “φιάσκο” και δεν θα πρέπει να δεχθεί κανείς το ξεσπίτωμα που επιβάλλουν.
“Ποιες παράπλευρες απώλειες, εξαιτίας της άρνησης του κράτους να ξοδέψει για τη δημόσια υγεία, έχουμε εντοπίσει ή βιώσει; (φουλαρισμένα νοσοκομεία, ακυρώσεις επεμβάσεων, εξώθηση σε ιδιωτικά νοσοκομεία, τεστ κορονοϊού ούτε για δείγμα)”
Τεράστια ανασφάλεια, κόσμος που πεθαίνει “υπεύθυνα” στο σπίτι με “ατομική” ευθύνη φυσικά. Γιατροί-εργαζόμενοι στρατιώτες στον πόλεμο ενάντια στον ιό, που δουλεύουν χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας και πολλά άλλα που καλύπτονται από τον ήχο των χειροκροτημάτων στα μπαλκόνια και τη βοή των μήντια.
“Εδώ μπορείς να καταγράψεις κάποιες εμπειρίες σου χύμα. Μπορείς να τις επικοινωνήσεις ακόμα και με μορφή ποιήματος ή όπως αλλιώς σε εκφράζει!”
Ο τρόμος εγκαθίσταται στα μάτια των ανθρώπων.
Η επαφή σημαίνει κίνδυνο και ανευθυνότητα.
Η απομόνωση “επιλογή” και ασφάλεια.
Και πώς μια κοινωνία που έχει εσωτερικεύσει τον φόβο θα μετατρέψει το συλλογικό αυτό αίσθημα σε συλλογική αντίσταση;
Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο!