Tag: βιοπολιτική διαχείριση της πανδημίας

Εδώ σε pdf

Σχετικά με το πολιτικό ζήτημα του προγράμματος του υποχρεωτικού, μαζικού και καθολικού εμβολιασμού κατά της covid-19, καθώς και το ζήτημα του υγειονομικού/κοινωνικού απαρτχάιντ που έχει θεσμοθετηθεί και αποτελεί το εξίσου κατάπτυστο συμπλήρωμά του, θα ξεκινήσουμε από τα βασικά:

1. Όπως έχει δείξει η ιστορία των τελευταίων εκατό και πλέον χρόνων, η επιμήκυνση του ανθρώπινου βίου και η μείωση της παιδικής θνησιμότητας, σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, όπως η Ευρώπη και η βόρειος Αμερική, οφείλονται κατά κύριο λόγο στο τέλος των πολέμων, τη βελτίωση των συστημάτων θέρμανσης, ύδρευσης και αποχέτευσης στις πόλεις, τη μείωση του χρόνου εργασίας και τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών εργασίας χάρη στους αγώνες του εργατικού κινήματος, την καλύτερη διατροφή και την τήρηση μέτρων δημόσιας υγιεινής. Η συμβολή της ιατρικής (με τη στενή έννοια της θεραπείας μιας οξείας πάθησης ή ενός «ελαττώματος») στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής είναι μικρή, με βασικότερη λειτουργία αυτή της επιδιόρθωσης της εργασιακής δύναμης.[1] Τα εμβόλια που όλοι κάναμε παιδιά εισήχθησαν ως επί το πλείστον μετά το 1950, όταν τα ποσοστά θνησιμότητας λόγω γνωστών λοιμωδών νόσων είχαν ήδη σημειώσει τεράστια πτώση σ’ αυτές τις περιοχές του πλανήτη. Ο εμβολιασμός έκτοτε έχει καθαρά προληπτικό χαρακτήρα.
2. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται πανδημίες ή εξάρσεις νοσημάτων με ανησυχητική συχνότητα. Σε όποιο λόγο και αν οφείλεται αυτή η έξαρση –στην εντατικοποίηση της καπιταλιστικής αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, την εξόρυξη πρώτων υλών που καταστρέφει τα οικοσυστήματα, την απευθείας ή μέσω ξενιστών τυχαία μετάδοση των ιών στον άνθρωπο από κάποιο ζώο, τη διαφυγή ιών από ιολογικά εργαστήρια ή εργαστήρια βιολογικού πολέμου, τα παγκόσμια εμπορευματικά κυκλώματα του κεφαλαίου που συμπιέζουν τον κοινωνικό χωροχρόνο ή ένα συνδυασμό παραγόντων– το σίγουρο είναι ότι ο μαζικός/καθολικός εμβολιασμός δεν μπορεί να επιτύχει τη βελτίωση της υγείας του πληθυσμού για ορισμένους ακόμα επιπλέον λόγους (που θα εξεταστούν πιο αναλυτικά στο επόμενο κεφάλαιο):

• όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα με τα εμβόλια της γρίπης, τα εμβόλια κατά της covid-19 είναι πασιφανές πλέον ότι είναι αναποτελεσματικά ως προς την παύση της μετάδοσης της νόσου, μειώνοντας στην καλύτερη εκδοχή τις περιπτώσεις βαριάς νόσησης για μικρό χρονικό διάστημα,
• ειδικά η ταχεία και μαζική παραγωγή εμβολίων γενετικής μηχανικής, σε συνδυασμό με την σχεδιασμένη μείωση του χρόνου νοσηλείας των ασθενών («τσιμπήστε-σκουπίστε-τελειώσατε» ή «διασωληνώστε-σκουπίστε- τελειώσατε») που παρακάμπτει την εξατομικευμένη ενασχόληση με τις ιδιαίτερες ανάγκες των ασθενών, εξυπηρετούν την επιβεβλημένη αναβάθμιση του σύγχρονου, φτηνού μοντέλου just-in-time ιατρικής,[2] μέσω του οποίου το καπιταλιστικό κράτος επιδιώκει να σταθεροποιήσει –αν όχι μειώσει– τις δαπάνες για το σύστημα υγείας και να επιταχύνει τη συνολικότερη μείωση του άμεσου και έμμεσου μισθού.

Continue reading “ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ // Κριτική του Διαχωρισμού-το αυτοπειθαρχικό υπόστρωμα του ρευστού, νεοφιλελεύθερου απαρτχάιντ”

Κείμενο που μοιράσαμε στην Ελευσίνα την Κυριακή 10/1/2020 στην πορεία ενάντια στον φόβο, τον εγκλωβισμό, την καταστολή και την παθητικότητα.

Εδώ σε pdf

H κρατική διαχείριση της πανδημίας είναι η αναβαθμισμένη συνέχιση της δεκάχρονης πολιτικής των «μνημονίων» με άλλο όνομα

Το χειμερινό, δεύτερο κατά σειρά, μερικό λοκντάουν αποτελεί πτυχή μιας ήδη αρκετά μίζερης και ασφυκτικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που έχει επιβληθεί στο όνομα, υποτίθεται, της προστασίας της «δημόσιας υγείας», υπό το βάρος της καθημερινής αύξησης των νοσηλευόμενων και ενός μεθοδικά διαλυμένου δημόσιου συστήματος υγείας. Continue reading “Προκήρυξη που μοιράστηκε στην Ελευσίνα”