Τι ακριβώς συνέβη στην εργατική συνέλευση στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973;

Εδώ σε pdf

Όπως γράφαμε πριν τρία χρόνια τέτοιες μέρες, «το Πολυτεχνείο του ΄73 είχε δύο πρόσωπα: ένα εθνικό-δημοκρατικό/αντί-ιμπεριαλιστικό πρόσωπο που ήθελε την αντικατάσταση της δικτατορίας με μία αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και ένα ανατρεπτικό-ταξικό πρόσωπο που έβαζε στον ίδιο σκουπιδοτενεκέ όλες τις πολιτικές μορφές της σχέσης κεφάλαιο». Ως γνωστόν, το πρώτο νίκησε και έκτοτε η δικτατορία του κεφαλαίου εμφανίζεται με κοινοβουλευτικό μανδύα. Οι δε εθνικό-δημοκρατικές/αντί-ιμπεριαλιστικές ιδεολογίες εξακολουθούν να παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα τις ταξικές συγκρούσεις παντού σ’ αυτόν τον γερασμένο κόσμο, όπως συμβαίνει και στις μέρες μας με αφορμή το μακελειό στη Γάζα.

Ενάντια σε αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα αξίζει να αντιπαραθέσουμε την έμπρακτη κριτική μας στη σχέση-κεφάλαιο από μια προλεταριακή οπτική, στα χνάρια των συντρόφων που έπραξαν το ίδιο κατά τη διάρκεια της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973. Για να διατηρήσουμε ζωντανό το περιεχόμενο του τότε αγώνα τους αναδημοσιεύουμε σήμερα την υποσημείωση που εμφανίζεται στο άρθρο “Κεφάλαιο, Προλεταριάτο και Ιδεολογία”, από το έβδομο τεύχος του αντιεξουσιαστικού εντύπου Πεζοδρόμιο. To περιοδικό εκδόθηκε από τη «Διεθνή Βιβλιοθήκη» το Φεβρουάριο του 1977 (σελ. 203-212), το δε κείμενο υπογράφεται από “έναν σύντροφο”, δηλαδή τον Χ. Κωνταντινίδη. Διατηρήσαμε τις εμφάσεις όπως αυτές εμφανίζονται στο πρωτότυπο. Continue reading “Τι ακριβώς συνέβη στην εργατική συνέλευση στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973;”

Η σφαγή ως μορφή καπιταλιστικής λεηλασίας, εκμετάλλευσης και απαξίωσης (1)

Η ανάπτυξη του βασισμένου στην hi-tech τεχνολογία καπιταλισμού στο Ισραήλ προϋποθέτει εν πολλοίς τη λεηλασία, τον εγκλεισμό και την εκμετάλλευση του παλαιστινιακού προλεταριάτου στα κατεχόμενα και τις κατά καιρούς εκστρατείες εξόντωσης του πλεονάζοντος μέρους του στη Λωρίδα της Γάζας. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η Γάζα είναι το testing ground των νέων όπλων και της κατασταλτικής τεχνογνωσίας που το κράτος του Ισραήλ πουλάει επικερδώς στον υπόλοιπο κόσμο (συμπεριλαμβανομένων των αραβικών καπιταλιστικών κρατών: το 2022 το 24% των ισραηλινών στρατιωτικών εξαγωγών κατευθύνθηκε προς τις αραβικές χώρες που είχαν εξομαλύνει τις σχέσεις τους με το Τελ Αβίβ κι έτσι έφτασαν να αποτελούν την τρίτη μεγαλύτερη ομάδα χωρών σε εισαγωγές ισραηλινών όπλων).

Έχοντας στο μυαλό τους τη γενική αλήθεια ότι παντού στον κόσμο η εθνικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος -βασική προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης- είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα που διατυπώνεται με όρους «ασφάλειας» και «πολεμικής ετοιμότητας απέναντι στον εχθρό» -πόσο μάλλον στο Ισραήλ/Παλαιστίνη όπου ένα μέρος του εθνικοποιημένου προλεταριάτου είναι έγκλειστο σε ρεζέρβες-γκέτο και δεν αποδέχεται αδιαμαρτύρητα ούτε την ισραηλινή αποικιοκρατία ούτε τη «δική του» παλαιστινιακή αστική τάξη-, οι συγγραφείς του προλόγου στο βιβλίο του Κόκκινου Νήματος, «Πίσω από την Ιντιφάντα του 21ου αιώνα» (2005) έλεγαν:

“Θα μπορούσαμε συνοπτικά να πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό το «παλαιστινιακό ζήτημα» συνίσταται στην ύπαρξη μιας μεγάλης μάζας «ξένου» εργατικού δυναμικού που στα μάτια του ισραηλινού καπιταλιστικού κράτους «πλεονάζει». Δηλαδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεγάλη μάζα των παλαιστινίων (η εθνότητα με τον υψηλότερο ρυθμό δημογραφικής ανάπτυξης στον κόσμο) δεν μπορεί να ενσωματωθεί μέσα στο Ισραήλ επειδή αυτό θα σήμαινε ότι η ισραηλινή αστική τάξη θα έπρεπε να τους συμπεριλάβει στο «κοινωνικό συμβόλαιό» της με την ισραηλινή εργατική τάξη σε μια στιγμή που, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί, προσπαθεί ν’ αναθεωρήσει αυτό το «συμβόλαιο» εις βάρος των δικών της εργατών. Συγχρόνως, η ενσωμάτωση των παλαιστινίων των κατεχομένων εδαφών στο κράτος του Ισραήλ με την ιδιότητα του ισραηλινού πολίτη θα έθετε σε κίνδυνο τον «εβραϊκό χαρακτήρα» του κράτους αυτού”.

Το ίδιο ζήτημα έθιξε πρόσφατα με τον δικό του λιτό τρόπο κι ο Αγκάμπεν:

Η σιωπή της Γάζας
«Πρόσφατα, επιστήμονες από τη Σχολή των Επιστημών των Φυτών στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ ανακοίνωσαν ότι κατέγραψαν με ειδικά μικρόφωνα ευαίσθητα στους υπερήχους τα ουρλιαχτά πόνου που εκπέμπουν τα φυτά όταν κόβονται ή όταν δεν έχουν νερό. Στη Γάζα δεν υπάρχουν μικρόφωνα».

Giorgio Agamben 30 Οκτωβρίου 2023

https://www.quodlibet.it/giorgio-agamben-silenzio-gaza

Εικόνα: Ο βομβαρδισμένος προσφυγικός καταυλισμός Τζαμπάλια από όπου ξεκίνησε η πρώτη Ιντιφάντα στις 9 Δεκεμβρίου 1987. Σ’ αυτήν την πρώτη Ιντιφάντα κυρίαρχο χαρακτηριστικό ήταν η μεγάλη συμμετοχή του παλαιστινιακού προλεταριάτου, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου, μέσω μαζικών κινητοποιήσεων (πορειών, απεργιών, πετροπόλεμου). Αντίθετα, στη συνέχεια, στη δεύτερη Ιντιφάντα, που κυριαρχούσαν πλέον οι ένοπλες πολιτικές οργανώσεις και αυξήθηκε ο βαθμός στρατιωτικοποίησης, το ίδιο το περιεχόμενο της σύγκρουσης άλλαξε, με την επικέντρωση σε εθνικιστικές μορφές δράσης (επιθέσεις εναντίον ισραηλινών πολιτών στις πόλεις του Ισραήλ).

Δύο Κράτη ενάντια στο Προλεταριάτο – από τη Γάζα ως το Τελ-Αβίβ ο μόνος πόλεμος παραμένει ο ταξικός

Έχουμε ακούσει δικαιολογίες για την υποστήριξη του πολέμου στο έδαφος της «Παλαιστίνης/Ισραήλ» πολλές φορές – ίσως περισσότερο από κάθε άλλη σύγκρουση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή παρουσιάζεται ως «Ιερός Πόλεμος» μεταξύ «καλού και κακού». Βλέπουμε αυτή την πολεμοκάπηλη αστική επιχειρηματολογία να προέρχεται από τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τη «δεξιά», την «αριστερά» και την «υπεραριστερά», καθώς και από ορισμένους από τους λεγόμενους «κομμουνιστές» και «αναρχικούς».

Το αστικό ιδεολογικό κατασκεύασμα της «ισραηλινής/εβραϊκής μοναδικότητας» σερβίρεται τόσο με τη θετική όσο και με την αρνητική έννοια και χρησιμοποιείται από τους ταξικούς μας εχθρούς για να αποτρέψουν, να εμποδίσουν και να συντρίψουν την ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των «εβραίων/ισραηλινών» και των «αράβων/παλαιστινίων» προλετάριων.

Από τη μια πλευρά οι «Εβραίοι/Ισραηλινοί» επιτρέπεται να υπερασπίζονται το «κράτος και την ταυτότητά» τους ακόμα και από κάποιους από αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες και ότι αντιτίθενται σε όλα τα κράτη και τις εθνικές ταυτότητες, επειδή «υπέφεραν με μοναδικό τρόπο» κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Από την άλλη πλευρά, διάφορες ομάδες που επίσης ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες και ότι «παλεύουν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης» δεν επεκτείνουν ποτέ το κάλεσμά τους για αδελφοποίηση στους «Εβραίους/Ισραηλινούς» προλετάριους και αντίθετα τους βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με τη «δική τους» αστική τάξη και καλούν σε καταστροφή του Ισραήλ ως «ιδιαίτερα καταπιεστικού κράτους». Ταυτόχρονα, αντί να υποστηρίξουν τους προλετάριους στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη να ξεσηκωθούν ενάντια στους «δικούς τους» εκμεταλλευτές, καλούν σε υποστήριξη του «παλαιστινιακού» εθνικού κράτους.

Tridni Valka, From Gaza to Tel-Aviv and to the whole World… No War But Class War!

8/10/23

«Η ιστορική εξέλιξη στην περιοχή της Παλαιστίνης όπως και σε όλα τα µέρη του κόσµου καθορίζεται από την ταξική πάλη. Η ταξική πάλη βρίσκεται πίσω από τις κοινωνικές συγκρούσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης και όχι κάποια σύγκρουση πολιτισµών, εθνών, φυλών ή θρησκειών.»

Έτσι ξεκινούσε η εισήγηση στην εκδήλωση «Ισραήλ – Παλαιστίνη ∆υο Κράτη ενάντια στο προλεταριάτο – Η ταξική πάλη µέσα από το παραµορφωτικό πρίσµα του εθνικισµού» των κινηματικών εκδόσεων του Κόκκινου Νήματος πριν 18 χρόνια, το 2005. Continue reading “Δύο Κράτη ενάντια στο Προλεταριάτο – από τη Γάζα ως το Τελ-Αβίβ ο μόνος πόλεμος παραμένει ο ταξικός”

[Προκήρυξη] ΝΑ ΨΟΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

Η προκήρυξη σε pdf

ΝΑ ΨΟΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

«Το νομοσχέδιο αυτό θέλει να αποτυπώσουμε σε χαρτί πράγματα που ήδη ισχύουν προ πολλού στην αγορά εργασίας και τα οποία μέχρι τώρα γινόντουσαν παράνομα, οδηγώντας τον κόσμο σε “μαύρη” εργασία, στην “μαύρη” οικονομία και την Πολιτεία να κλείνει τα μάτια και να κάνουμε ότι δεν τα βλέπει»

«Στόχος μας είναι να γίνουν οι εργασιακές μας σχέσεις πιο ειλικρινείς μεταξύ μας. Έχουμε χαρτογραφήσει τι γίνεται στ’ αλήθεια στον κόσμο που ζούμε και το κάνουμε με έναν οργανωμένο τρόπο»

Ά. Γεωργιάδης

 

Είναι ευρέως γνωστό στις πιάτσες της μισθωτής εκμετάλλευσης –και όχι στα πολιτικά/συνδικαλιστικά γραφεία που κάνουν φτηνή, ανούσια δηλαδή, αντικυβερνητική προπαγάνδα– ότι οι νόμοι που ρυθμίζουν τις συνθήκες της έρχονται συχνά εκ των υστέρων να επισημοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν όσα ήδη έχουν αποτυπωθεί στο πεδίο της (καθημερινής) ταξικής πάλης. Σήμερα, λοιπόν, το κράτος διά χειρός Γεωργιάδη –παλιότερα ήταν οι Χατζηδάκης, Βρούτσης, Κατρούγκαλος κλπ– έρχεται να επικαλεστεί τα μαύρα χάλια που επικρατούν εδώ και χρόνια στους χώρους εργασίας, για να πλασαριστεί ως μια δίκαιη και πάνω από όλα πατρική μορφή που έρχεται να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να βάλει ένα όριο στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Αυθαιρεσία που η αδυναμία («πώς να απεργήσω όταν δεν απεργεί κανένας άλλος συνάδελφος;»), η μιζέρια («δεν με πειράζει να δουλέψω μαύρα γιατί θέλω να παίρνω και το ΚΕΑ, άσε που σύνταξη δεν θα πάρουμε ποτέ εμείς οι νέοι») κι ενίοτε η παρτακίστικη αδιαφορία («εμένα δεν με πιάνει ο νόμος») της (άλλοτε μαχητικής) εργατικής τάξης έχει εδώ και καιρό επιτρέψει. Continue reading “[Προκήρυξη] ΝΑ ΨΟΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ”

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΕΝΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΩ-ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ

Ήταν 26 Αυγούστου, πριν 4 χρόνια ακριβώς, όταν ξεκινούσε η νέα (τότε, όπως και τώρα) φάση της επίθεσης σε πολιτικές καταλήψεις, από την (ακρο)δεξιά του κεφαλαίου[https://synelefsiergazomenwnanergwn.wordpress.com/2020/02/24/otan-akoys-gia-anaptyxi-anaplasi-kathariotita-kai-ayxisi-ton-misthon-kai-ton-syntaxeon-etoimasoy-gia-mia-nea-epithesi-enantia-sto-proletariato/, μπροσούρα ΣΕΑΠΣ, Μάρτιος 2020].

Ήταν πριν από 4 χρόνια που η νεοεκλεγμένη (τότε, όπως και τώρα) κυβέρνηση έσπευδε να ολοκληρώσει μαζικά έργα ανάπλασης στην Αθήνα και να δρομολογήσει νέα, με φόντο την ενίσχυση της τουριστικής βιομηχανίας και τη λαμαρινοποίηση του αστεακού χώρου, δλδ την επέκταση των περιφράξεων που θα εντείνουν τον κοινωνικό έλεγχο του παραγωγικού μας σώματος (στον δρόμο, τις πλατείες, τα πάρκα, τα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας). Ήταν πριν από 4 χρόνια που ξεκινούσε το νέο (τότε, όπως και τώρα) επεισόδιο δαιμονοποίησης του πολυεθνικού προλεταριάτου που σήμερα «μας καίει τα δάση». Ήταν πριν από 4 χρόνια που ξεκινούσε η νέα (τότε, όπως και τώρα με τις συμβάσεις εργασίας «μηδενικών ωρών», την εξάμηνη «δοκιμαστική περίοδο εργασίας», την 13ωρη ημερήσια/6ήμερη εβδομαδιαία εργασία σε πολλαπλούς εργοδότες και την ποινικοποίηση της περιφρούρησης μιας απεργίας) επίθεση στους χώρους εκμετάλλευσης (βλ. ξεζουμίσματος) του προλεταριάτου.

Είναι σαφές πως το πλάνο καπιταλιστικής αντεπίθεσης και αναζωογόνησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας ακολουθείται με σχολαστική συνέπεια, καταγράφοντας τη μία νίκη μετά την άλλη: έτσι, η φαντασματική αντικειμενικότητα εγκαθιδρύει το νέο βασίλειό της, πάνω στις στάχτες που άφησε πίσω της κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν η επίκληση της «κατάστασης εξαίρεσης» με πρόσχημα την covid-19 και η αναπάντεχη, για το κεφάλαιο και τους λακέδες του, μαζική συστράτευση στον «εθνικό στόχο» της «υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημόσιας υγείας». Αν επανερχόμαστε στο ζήτημα της τρέχουσας πανδημίας και της κρατικής διαχείρισής της δεν είναι επειδή διακατεχόμαστε από κάποιου είδους κόλλημα, αλλά διότι οι δύο καταλήψεις που εκκενώθηκαν χθες το πρωί, το Άνω-Κάτω και τα Ζιζάνια, εκτός της έμπρακτης αμφισβήτησης της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αναγκών που επιτελούν και όλων των άλλων πολιτικών δραστηριοτήτων που στεγάζουν, υπήρξαν ζωντανές (και ζωτικές) εστίες πολιτικής ανομίας και απειθαρχίας ενάντια στα μέτρα τρομοκράτησης και απομόνωσης των προλετάριων εν μέσω covid-19. Υπήρχαν, λοιπόν, και κάποιοι παραπάνω λόγοι για να μπουν οι δύο συγκεκριμένες καταλήψεις στο στόχαστρο των μπάτσων.

Ειδικά για το στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων θα θέλαμε να προσθέσουμε λίγες γραμμές ακόμη, καθώς μας συνδέουν πολύ συγκεκριμένοι δεσμοί. Αυτό ήταν που στέγασε τις ποικίλες δραστηριότητες της ομάδας μας κατά τη διάρκεια του πρώτου λοκντάουν: από την πρώτη δημόσια καλεσμένη συνέλευσή μας για να σπάσουμε το πρώτο λοκντάουν μέχρι μαθήματα αυτομόρφωσης. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πως υπήρξε ένα πολύτιμο σημείο συνάντησης, συντροφικής συνύπαρξης, ανταλλαγής ιδεών και (συν)διοργάνωσης πληθώρας δράσεων για εκείνες τις συντρόφισσες που θέλησαν αυτό το κομβικό διάστημα να μην κλειστούν σπίτι τους αλλά να αγωνιστούν, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες -ας είναι καλά οι μενουμεσπιτιστές/εμβολιάκηδες- ενάντια στη δέσμη μέτρων που εξαπέλυσαν τα αφεντικά. Και ότι ήταν ένα κακό σπυρί στον κώλο εκείνων που αποφάσισαν να στήσουν τις μπίζνες τους στο γειτονικό πάρκο Δρακοπούλου.

Χθες βραδάκι, ως μια πρώτη αντίδραση στις 2 εκκενώσεις, εκατοντάδες συντρόφια συναντηθήκαμε στην πλατεία Κολιάτσου και πορευτήκαμε μέσω Πατησίων στην πλ. Βικτωρίας, συνδέοντας έτσι νοητά τις δύο εστίες αγώνα που καίγαν στα εντόσθια της, πλέον ακόμη πιο αφιλόξενης, καπιταλιστικής μητρόπολης.

10 – 100 – χιλιάδες καταλήψεις

ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης σήψης

Επίσκεψη Ζελένσκι στην Αθήνα: Ο καπιταλιστικός πόλεμος, η καπιταλιστική ειρήνη και η συσσώρευση κεφαλαίου

Με αφορμή την πρώτη επίσημη επίσκεψη του αρχηγού του ουκρανικού κράτους στην Ελλάδα μετά από επίσημη πρόσκληση του ελληνικού κράτους να παραστεί σε άτυπη συγκέντρωση 11 ηγετών των Δ. Βαλκανίων και της ΕΕ, παρουσία της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen και του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Charles Michel, επισημάνθηκε εκ νέου με τυμπανοκρουσίες από την επικρατούσα καθεστωτική φιλονατοϊκή-φιλο-ουκρανική μπάντα ότι το ελληνικό κράτος στάθηκε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας από την πρώτη στιγμή», ότι «θα συνεχίζει να στηρίζει αμυντικά και ανθρωπιστικά την Ουκρανία και την ευρωατλαντική της προοπτική» και ότι το έκανε αυτό… «χωρίς αστερίσκους». (https://www.kathimerini.gr/…/episkepsi-zelenski-stin…/)
Για τις θέσεις που συμφωνήθηκαν στη λεγόμενη «Διακήρυξη της Αθήνας» και που απηχούν την ευρωατλαντική στοχοθεσία να εμπλακούν τα δυτικά βαλκάνια πιο ενεργά στην ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη, μπορεί όποια θέλει να πληροφορηθεί από τον αστικό τύπο: https://www.skai.gr/…/diakiryksi-athinon-stiriksi-stin…
Όσο για τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το ελληνικό κράτος απέναντι στην Ουκρανία για ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στον πόλεμο, αλλά και για το τρικούβερτο γλέντι δισεκατομμυρίων για το ελληνικό κεφάλαιο το οποίο εκπροσωπήθηκε επαξίως από τον έλληνα πρωθυπουργό, πολύ διαφωτιστικό είναι το tweet του ίδιου του Ζελένσκι: https://www.kathimerini.gr/…/zelenski-i-ellada-tha…/.
Ανοικοδόμηση Οδησσού υπό την αιγίδα του ελληνικού κράτους, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ως σημαντικός κόμβος για τη μεταφορά σιτηρών στον νέο ενεργειακό διάδρομο που ενώνει τον βορρά με τον νότο, τον νότο με τον βορρά μετά την κατάρρευση της πρωτοβουλίας της Μαύρης Θάλασσας·
εκπαίδευση Ουκρανών πιλότων για τα F-16 που παραλαμβάνει η Ουκρανία στην 120 ΠΕΑ Καλαμάτας και παραχώρηση «στοκαρισμένου» στρατιωτικού υλικού προς την Ουκρανία, κυρίως τεθωρακισμένων και πυρομαχικών.
Πόσο πιο σαφές, λοιπόν, να γίνει για μια ακόμα φορά, πως ο καπιταλιστικός πόλεμος ήταν ανέκαθεν και παραμένει μια αναγκαία προϋπόθεση για την προώθηση της συσσώρευσης τόσο στη διάρκειά του όσο και αργότερα την περίοδο της καπιταλιστικής ειρήνης;
Πόσο πιο «αμυντική» και «ανθρωπιστική στήριξη» να δείξει ένα καπιταλιστικό κράτος;
Από την πλευρά μας με την ευκαιρία των παραπάνω γεγονότων και μέχρι να στείλουμε οριστικά στο μουσείο προϊστορίας αυτούς τους απάνθρωπους κοινωνικούς σχηματισμούς και τους πολέμους τους, παραθέτουμε ένα σχετικό απόσπασμα από την κριτική που ανέπτυξαν Μερικοί Αναρχικοί από την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης (όπως υπογράφουν) τον Σεπτέμβρη του 2022 απέναντι σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για έναν πόλεμο ιμπεριαλιστικών μπλοκ τα οποία ταΐζουν με προλετάριους τα κανόνια τους για τη λεηλασία του μετα-σοβιετικού χώρου.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες προσπαθούν στο κείμενό τους να διευκρινίσουν τα επιχειρήματά τους διαψεύδοντας τους μύθους που προέρχονται από διάφορους «κινηματικούς» χώρους που σχολιάζουν τον πόλεμο στην Ουκρανία. [πρόσφατα το μεταφράσαμε και βρίσκεται εδώ: https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/…/No…]
….
Μύθος 14: “Δεν πρόκειται για πόλεμο ιμπεριαλιστικών μπλοκ αλλά για εισβολή μιας και μόνο ιμπεριαλιστικής χώρας που θέλει να υποτάξει τις γειτονικές της χώρες οι οποίες δεν είναι ιμπεριαλιστικές.”
Προφανώς, ο ιμπεριαλισμός περιορίζεται από κάποιους σε μια τάση για άσκηση εξουσίας μέσω στρατιωτικής εισβολής, βάναυσης υφαρπαγής των πόρων της χώρας που δέχεται την εισβολή και βίαιης υποταγής της. Αλλά ο ιμπεριαλισμός έχει και άλλους επεκτατικούς μηχανισμούς πέρα από την επιθετική στρατιωτική εισβολή. Η κυριαρχία παίρνει επίσης τη μορφή οικονομικών πιέσεων ή πιέσεων στην πολιτική σκηνή των γειτονικών χωρών, ώστε το πολιτικό έδαφος να καταστεί όσο το δυνατόν ευνοϊκότερο για τα συμφέροντα των υπερεθνικών οικονομικών παραγόντων. Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν το ιμπεριαλιστικό μπλοκ που εκπροσωπούν οι ΗΠΑ, οι δυτικές χώρες και η Ευρωπαϊκή Ένωση προμηθεύει όπλα και άλλα πολεμικά υλικά προκειμένου να εξασφαλίσει μια τέτοια οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία που θα αφήνει ανοιχτή την πόρτα για να λεηλατηθούν οι τοπικοί πόροι και να ευνοηθούν οι οικονομικές δραστηριότητες.
Προς το παρόν, ο δυτικός ιμπεριαλισμός δεν θέλει να υποτάξει τον ουκρανικό πληθυσμό μέσω της στρατιωτικής βίας, όπως ο ρωσικός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον εκμεταλλεύεται για τα ιμπεριαλιστικά του συμφέροντα και ότι δεν θέλει να εξασφαλίσει εύκολη πρόσβαση σε πόρους στο ουκρανικό έδαφος.
Εδώ βλέπουμε διάφορα ιμπεριαλιστικά μπλοκ να διεξάγουν έναν πόλεμο για την ανακατανομή του εδάφους και των πόρων του μετα-σοβιετικού χώρου. Κάποιοι ιμπεριαλιστές το κάνουν αυτό με άμεση στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, άλλοι προμηθεύοντας όπλα για να κάνουν τον ουκρανικό πληθυσμό να χύσει το αίμα του στο μέτωπο για το δικό τους σκοπό.
Αντίθετα, οι επαναστάτες κομμουνιστές και οι αναρχικοί κατανοούν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι το «ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού», αλλά ένα από τα εγγενή και μόνιμα χαρακτηριστικά του ως ιστορικό παγκόσμιο σύστημα· ότι κάθε έθνος-κράτος είναι ιμπεριαλιστικό, αλλά ότι υπάρχουν ιεραρχίες ή διαφορετικά επίπεδα ιμπεριαλιστικής ισχύος μεταξύ των κρατών· ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι ένας πολεμικός ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλιστικών κρατών με υψηλότερο επίπεδο ιμπεριαλιστικής ισχύος και, πάνω απ’ όλα, ένας πόλεμος της διεθνούς αστικής τάξης εναντίον του διεθνούς προλεταριάτου· ότι ο εχθρός δεν είναι ο ιμπεριαλισμός αλλά ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ότι η θέση των επαναστατών κομμουνιστών και αναρχικών απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν είναι ο αντι-ιμπεριαλισμός και η «εθνική απελευθέρωση», αλλά ο επαναστατικός ντεφαιτισμός, ο προλεταριακός διεθνισμός και η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

Όταν οι διασκεδάσεις εργάζονται σεζόν σε «καλά» αφεντικά

Μας στάλθηκε από συντρόφισσα
ή
«Εμείς εδώ είμαστε καλά! Πού να δεις σε άλλες δουλειές τι γίνεται!»
Μεταξύ των ατόμων που κυρίως εργαζόμαστε στην εστίαση τα καλοκαίρια, στη «σεζόν», όπως κοινώς λέμε μεταξύ μας, επικρατεί μια διάκριση μεταξύ «κακής» και «καλής» σεζόν. Σκοπός μου σε αυτό το κείμενο είναι να παρουσιάσω τη δική μου εμπειρία από την «καλή» πλευρά της σεζόν για δύο λόγους: πρώτον γιατί δουλεύω σε «καλή» περίπτωση σεζόν και δεύτερον γιατί αυτά που γράφονται από συναδέλφους που εργάζονται σε «κακή» σεζόν (7/7 12ωρα κ.τλ.), και που είναι περισσότερο γνωστά, επικεντρώνονται στις καφρίλες των «κακών» αφεντικών με αποτέλεσμα η «καλή» πλευρά της σεζόν να εμφανίζεται στις συνειδήσεις των εργαζομένων εσφαλμένα ως όαση κι έτσι ωθούμαστε σε εκπτώσεις στις διεκδικήσεις μας.
Τι σημαίνει πηγαίνω για δουλειά τη σεζόν; Σημαίνει ότι αφήνω για ένα διάστημα την καθημερινή μου ζωή, τις σχέσεις μου, το σπίτι μου και γενικά κάθε τι δικό μου -πέρα από κάποια υπάρχοντά μου- μετακομίζοντας για δουλειά σε ένα άλλο μέρος. Αυτό μπορεί να συνδυάζεται με κάποιες ημερήσιες εκδρομές στο μέρος αυτό ή με φιλικές συναναστροφές, όμως ο λόγος για τον οποίο γίνεται αυτή η μετακόμιση είναι η δουλειά κι όχι οι διακοπές, όπως συχνά λέγεται.
Ακόμη και να κάνουμε κάποιες κουτσουρεμένες διακοπές -που γίνονται εκ των πραγμάτων στο νησί που δουλεύουμε- ή να συνδυάζεται η δουλειά με τη διασκέδαση δεν μπορούμε να ξεχνάμε την επιβολή που ασκεί η δουλειά πάνω στο καθημερινό μας πρόγραμμα, αλλά και το ότι στα θέρετρα στα οποία καταλήγουμε είναι οι ίδιες οι διασκεδάσεις που εργάζονται και παράγουν κέρδος για τα αφεντικά. Επίσης αλλάζει ριζικά η καθημερινότητά μας και αν είσαι τελείως ξένη εκεί που πας σε περιβάλλει συχνά μια απομόνωση.
Τα παραπάνω που μας επιβάλλονται στη σεζόν δεν τα συνυπολογίζουμε καν, ώστε να διεκδικούμε με τη δέουσα αγωνιστικότητα, επιμονή και σθένος έστω τις νόμιμες απολαβές –αν όχι να είμαστε και πιο απαιτητικές ακόμα– αντί να νιώθουμε ευνοημένες που δήθεν δουλεύουμε σε ευχάριστα και καλά περιβάλλοντα και να αποδεχόμαστε έτσι ότι οι διεκδικήσεις είναι πολυτέλεια.
Ως «καλή» πλευρά της σεζόν εδώ ορίζω την εργασία στην οποία επιλέγεις τις ημέρες που θα εργάζεσαι (δλδ 4-5-6 ημέρες, ανάλογα τι θέλεις και με την ανάλογη πληρωμή φυσικά), πληρώνεσαι 6-8 ευρώ την ώρα καθαρά, τηρείται το οκτάωρο χωρίς να επιβάλλεται επιπλέον υπερεργασία και υπερωριακή απασχόληση (εκτός… αν έχει live στο μαγαζί ή αρρωστήσει κάποιο άτομο), παρέχονται δωρεάν γεύματα και ίσως κάποια διαμονή κάπου με πληρωμή ενός μέρους του ενοικίου -αν το πόστο σου είναι «σημαντικό»- κατά τα λεγόμενα των αφεντικών. Η τελευταία «παροχή» προβλέπεται ως επί το πλείστον για όσα άτομα δουλεύουν στην κουζίνα. Να πω εδώ ότι στο νησί που εργάζομαι (σκόπιμα δεν το αναφέρω για να μην δοθεί έμφαση ειδικά σε αυτό το μέρος) αρκετά αφεντικά είναι στο ΚΚΕ ή ακόμη και στον αναρχικό χώρο και η ιδεολογική τους τοποθέτηση φαίνεται να επηρεάζει ευνοϊκά τους εργαζόμενους.
Σύμφωνα με αυτά που πρεσβεύει η ιδεολογία τους, τα νόμιμα δικαιώματα των εργαζόμενων (τουλάχιστον αυτά!) θα έπρεπε να είναι προστατευμένα στις δικές τους επιχειρήσεις. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία διαφορά με τις επιχειρήσεις των δεξιών! Αυτό είναι καλό να το έχουμε στον νου μας σήμερα που πολλά αναρχικά και αριστερά αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι το βασικό μας πρόβλημα πρέπει να είναι η «άνοδος» της ακροδεξιάς. Αναρωτιέμαι μάλιστα αν η φράση «καλή σεζόν» δεν έχει κατασκευαστεί από τα ίδια τα αριστερά, αναρχικά, cool αφεντικά, αφού σχεδόν θεωρούν ότι τους χρωστάς κιόλας για την «ευκαιρία» που σου δίνουν να δουλέψεις (εδώ ας γελάσουμε λίγο γιατί πιο κάτω θα γελάσουμε περισσότερο).
Η ανασφάλιστη εργασία κυριαρχεί κατά κόρον και στην «καλή» περίπτωση σεζόν: η εργαζόμενη ΑΝ είναι δηλωμένη είναι με μειωμένο ωράριο σαν να ήταν μερικώς απασχολούμενη, δίνονται τα φθηνά ένσημα (λάντζας/μπουφέ) και η εργασία της δηλώνεται στις περισσότερες περιπτώσεις ως πενθήμερη πρωινή. (Να προσθέσουμε εδώ ότι η νυχτερινή εργασία, από τις 10μμ ως τις 6μμ της επόμενης μέρας πληρώνεται με προσαύξηση 25% επί των νόμιμων αποδοχών για τις συγκεκριμένες ώρες. Την Κυριακή και τις αργίες, π.χ. 15 Αυγούστου η πρόσθετη αμοιβή ανέρχεται στο 75% του ημερομισθίου.) Έτσι λοιπόν αν δουλεύεις ως μαγείρισσα ή ως σερβιτόρα σε δηλώνουν συχνά μπουφετζού ή λαντζιέρισσα μειώνοντας τον μισθό που θα είχες υπό κανονικές συνθήκες βάσει της νομοθεσίας. Ενημερωτικά να πω ότι ο βασικός μισθός για πενθήμερο πρωινό για τον αρχιμάγειρα/μαγείρισσα είναι 940.76 μεικτά, ενώ για τον/την βοηθό μάγειρα/ισσας 815 μεικτά. Περιττό να προσθέσω το προφανές μεν, αλλά που θεωρείται sci-fi φαντασία για τη «σεζονού»… ότι δλδ. όλοι και όλες οι «σεζονούδες» δικαιούμαστε κανονικές άδειες, επίδομα αδείας και…ΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ αναρρωτικές άδειες -όπως όλες οι ασφαλιζόμενες εργαζόμενες! Αν είμαστε ανασφάλιστες δεν έχουμε αναρρωτικές άδειες, αν συμβεί κάτι στην υγεία μας απλά δεν δουλεύουμε κι άρα δεν πληρωνόμαστε και είμαστε τελείως εκτεθειμένες στις ρήξεις με τα συγκεκριμένα αφεντικά.
Όσον αφορά το θέμα της διαμονής τι να πει κανείς! Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να μείνεις σε κάποιο δωμάτιο για 2, που είναι για τα εργαζόμενα άτομα και να το πληρώνεις μισά μισά με το αφεντικό σου (λες κι είμαστε συνεργάτες και όχι εργάτριες, για να θυμηθούμε το κλασικό σύνθημα που το ξεχνάμε μαζί με τα χειμωνιάτικα ρούχα πίσω στο σπίτι όταν φεύγουμε σεζόν), αλλά υπάρχουν και χειρότερα, καθώς άλλα άτομα δέχονται να μένουν μέχρι και σε σκηνές, κάνοντας ελεύθερο κι αν έρθουν μπάτσοι τα αντιμπατσικά αφεντικά δίνουν σήμα να πέσουν οι σκηνές, ώστε να μη φάνε πρόστιμο οι εργαζόμενοι/ές τους ΧΑΧΑΧΑ!
Κι ενώ τα ιδεολογικά πλυντήρια των αφεντικών και φίλων του α/α χώρου είναι παντού και σε συνεχή λειτουργία, τα πλυντήρια για τα ρούχα είναι δυσεύρετα, συχνά τα πλένουμε στο χέρι ή περιμένουμε πότε θα αδειάσει κάποιο πλυντήριο από κανά σπίτι μπας και πλυθούν καλά. Όσον αφορά το φαγητό, ΝΑΙ τρώμε στο μαγαζί και παίρνουμε τα τιπς μας, προφανώς! Επίσης κάποιες μέρες πίνουμε και γλεντάμε στα πανηγύρια, άρα τι σημαίνει αυτό; Μήπως σημαίνει ότι πρέπει να το βουλώσουμε και να μην διεκδικούμε; Κατά τα αφεντικά μάλλον, αλλά και κατά κάποιους συναδέλφους απ’ ότι φαίνεται, αφού όπως λένε «εδώ είναι χαλαρά ρε», «είμαστε τυχεροί», (κάτι που δείχνει πόσο πολύ έχει ξεπέσει ο αυτοσεβασμός και ο τσαμπουκάς των εργατριών!).
Εννοείται ότι όποτε είναι να «κάνει έφοδο» το ΙΚΑ (δλδ, το τέως ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, νυν ΠΕΚΑ, Περιφερειακά Ελεγκτικά Κέντρα Ασφάλισης του e-Ε.Φ.Κ.Α.) ή η Επιθεώρηση Εργασίας απλά γίνεται γνωστό εκ των προτέρων (πέφτει τηλέφωνο αλληλεγγύης από άλλα αφεντικά, λογιστές, ακτοπλόους και άλλες «συναδελφικές» κατηγορίες εργοδοτριών) και μας ζητάνε να σταματήσουμε την εργασία μας και να το παίξουμε πελάτες! Και προφανώς δεν πληρωνόμαστε γι’ αυτές τις ώρες που δεν δουλεύουμε!
Καμιά φορά κοιτάζω ολόγυρα τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσές μου και αναλογίζομαι με οργή και πικρία πόσο μεγάλη παγίδα είναι το να συναντάς το αφεντικό σου, που είναι ενάντια στα σύνορα, αλλά υπέρ των απλήρωτων υπερωριών, σε πορείες που υπερασπίζονται, για παράδειγμα, τους/τις μετανάστες/στριες. Πόσο δύσκολο είναι να θυμάσαι την ιδιότητά σου ως εκμεταλλευόμενη ή εκμεταλλευόμενος όταν συναντάς στα πολιτικά στέκια τον εργοδότη ή την εργοδότριά σου. Και όταν μέσα σε αυτή την συνθήκη εισβάλλει επιπλέον και το στοιχείο της φαντασιακής απόδρασης από τη ρουτίνα της πόλης ή η ψευδαίσθηση ότι πας σεζόν για να κάνεις μια «αρπαχτή» ώστε να συμπληρώσεις π.χ. το φοιτητικό χαρτζιλίκι, να ξεχρεώσεις κάτι χρέη που δημιούργησες όταν πήγες μια ταξιδάρα πέρσι τον χειμώνα κλπ, κλπ δημιουργείται πολύ ευνοϊκό έδαφος για να μπαίνει στο off η ταξική συνείδηση και η συναδελφικότητα.
Κι αν παρ΄ ελπίδα επιπλέον σε όλα αυτά τύχει οι συνάδελφοί σου να συμπίπτουν με το αφεντικό σου στην υπεράσπιση των υγειονομικών πρωτοκόλλων, πιστοποιητικών υγειονομικών φρονημάτων, (αποπαρασίτωσης της εργαζομένης, εγγύησης παρθενίας και βάλε), ενώ εσένα κάπως σου στραβοκάθισε ρε παιδί μου να ελέγχουν τα ιατρικά σου στοιχεία για να παράγεις τα κέρδη του αφεντικού… τότε εκεί σου έρχεται να τα βροντήξεις όλα φωνάζοντας:
ΙΔΙΑ ΕΙΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
και
ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΤΟΥΣ ΕΝΩΘΕΙΤΕ
Κ. μια συντρόφισσα από το κάτεργο της σεζόν

[Μπροσούρα] No War But Class War (σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία) — γ΄συμπληρωμένη έκδοση

Σε pdf εδώ.

ΠΡOΛOΓΙΚO ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Με την παρούσα εμπλουτισμένη έκδοση για την προώθηση της διεθνιστικής, προλεταριακής ντεφαιτιστικής οπτικής στο πλαίσιο του εξελισσόμενου πολέμου στην Ουκρανία επανερχόμαστε στο ακανθώδες αυτό ζήτημα με τη μετάφραση ενός νέου κειμένου που αποδομεί πολύ επιτυχημένα διαδεδομένους ακόμα και σήμερα μύθους στο αναρχικό (και όχι μόνο) κίνημα σχετικά με τη φύση του αντικρατικού, αντικαπιταλιστικού αντιμιλιταρισμού. Το κείμενο γράφτηκε από Μερικούς αναρχικούς από την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης (όπως υπογράφουν) τον Σεπτέμβρη του 2022 και συγκεντρώνει τα πιο σημαντικά, κλασικά θα λέγαμε, επιχειρήματα μιας ριζοσπαστικής παράδοσης που ξεκινώντας από την αντίσταση στο σφαγείο του Α’ παγκόσμιου πολέμου, φτάνει μέχρι σήμερα τονίζοντας ξανά την αναγκαιότητα μετατροπής της ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης σε ταξική σύγκρουση ως μέσο για την κοινωνική επανάσταση αλλά και την ίδια την ειρήνη.

Συνυπογράφουμε δε την εισαγωγή στην αγγλική μετάφραση που έκανε η τσέχικη αριστερή κομμουνιστική ομάδα Tridni Valka (από όπου και η ελληνική μετάφραση) για να τονίσουμε ότι «η βαθύτερη φύση της κοινωνικής δικτατορίας του Κεφαλαίου είναι ακριβώς και πραγματικά η δημοκρατία (δηλαδή η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ δημοκρατία!) ως άρνηση του ταξικού ανταγωνισμού και της συγκρουσιακής του φύσης». Άλλωστε, στις ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις, μετά το τέλος του Β’ παγκόσμιου πολέμου, το κάθε καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό μπλοκ εμφανίζεται ως «σωτήρας της δημοκρατίας» από τον «φασιστικό κίνδυνο» που αντιπροσωπεύει πάντα το αντίπαλο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό μπλοκ μέσα σε ένα στημένο σκηνικό ψευδοανταγωνισμού «δημοκρατίας εναντίον του φασισμού» με μόνο διαθέσιμο ρόλο για το προλεταριάτο αυτό της τροφής για τα κανόνια.

Η επαναστατική ντεφαιτιστική παράδοση που συνεχίζει να βάλλεται και να λοιδωρείται με ιδιαίτερη ένταση έως και τώρα -για ευνόητους λόγους όπως θα φανεί και μέσα στο ίδιο το κείμενο- δεν αφορά μόνο στον καπιταλιστικό πόλεμο αλλά και στην καπιταλιστική «ειρήνη». Μάλιστα γίνεται επίκαιρη σήμερα παρά ποτέ μιας και έχει κατά πολύ υποχωρήσει η πρακτική κριτική σε όλες τις πολιτικές μορφές του κεφαλαίου και η κριτική στην αντιφασιστική ιδεολογία.

Όπως λέει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κείμενο: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φασισμός/δικτατορία αποτελεί πρόβλημα. Μόνο που το χειρότερο προϊόν του φασισμού είναι ο αντιφασισμός. Κάθε φορά που το φάντασμα του φασισμού υψώνεται σαν να είναι το χειρότερο από όλα τα κακά, ανοίγει ο δρόμος για την υποστήριξη άλλων μορφών κράτους –όπως τα δημοκρατικά– με συνέπεια την υποστήριξη των εγκλημάτων τους. Η αντιφασιστική ενότητα δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαταξική συνεργασία, όπου οι προλετάριοι συμπράττουν με την αστική τάξη, η οποία, παρά την “προσωρινή συμμαχία”, δεν διστάζει ποτέ να καταστείλει σκληρά όλες τις αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές εκδηλώσεις. Οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις τελικά δικαιολογούνται μέσω της ανάγκης αντιμετώπισης του ολοκληρωτισμού, αλλά αυτό γίνεται με τρόπο που ενισχύει τα αυταρχικά χαρακτηριστικά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

Επιπλέον αναδημοσιεύεται η συνέντευξη που παραχώρησε η ρωσική KRAS, μέλος της αναρχοσυνδικαλιστικής Διεθνούς Ένωσης Εργατών (IWA), που δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου 2022 στο ‘A Free Retriever’s Digest’, ένα  διαδικτυακό εγχείρημα το οποίο παρουσιάζει κείμενα και εκδόσεις από τον χώρο της διεθνιστικής κομμουνιστικής αριστεράς. Πρόκειται για μια αξιόλογη κίνηση που υπενθυμίζει βασικές προλεταριακές διεθνιστικές θέσεις σε μια εποχή που κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι.

Το εξίσου σημαντικό κείμενο της ίδιας ομάδας που δημοσιεύτηκε την 1η Μαρτίου 2022 δημοσιεύεται εδώ ξανά. Κατά τη μετάφραση για λόγους ευκολίας της αναγνώστριας παραλείψαμε τις (πολλές) παραπομπές σε ειδησεογραφικά μέσα. Το αρχικό κείμενο –και όλες οι πηγές τις οποίες χρησιμοποιούν οι συγγραφείς– μπορεί να βρεθεί:

https://www.aitrus.info/node/5941/

Αναδημοσιεύουμε επίσης την προκήρυξη της κομμουνιστικής ομάδας
Třídní Válka που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 24 Φλεβάρη 2022.

Συνέλευση ενάντια στη Βιοεξουσία και την κλεισούρα,
Ιούλιος 2023

[Μετάφραση κειμένου για την εξέγερση του Ιούνη-Ιούλη στη Γαλλία] «Μα τι δεν καταλαβαίνει ο μορφωμένος αστός;»(της ομάδας La Mouette Enragée)

Στις 2 Ιουλίου ομάδα εξεγερμένων ως απάντηση στην κρατική δολοφονία του νεαρού αλγερινής καταγωγής Ναέλ Μερζούκ από μπάτσους στις 27/6/2023 στη διάρκεια «ελέγχου» στο προάστειο Ναντέρ του Παρισιού επιτέθηκε στο σπίτι του δημάρχου του προαστίου L’Haÿ-les-Roses του Παρισιού. Εξουδετέρωσαν τα οδοφράγματα και τα συρματοπλέγματα με τα οποία είχε οχυρώσει το σπίτι του και στη συνέχεια διεμβόλισαν την μπροστινή πύλη του σπιτιού με ένα αμάξι. Σε ένα tweet, ο πρόεδρος της Γερουσίας Ζεράρ Λαρσέρ καταδίκασε την επίθεση, γράφοντας: «Το να επιτεθείς στη ζωή ενός εκλεγμένου αντιπροσώπου και της οικογένειάς του είναι σαν να επιτίθεσαι στο έθνος»… Την επομένη ημέρα πραγματοποιήθηκε διαδήλωση υπέρ της «επιστροφής στη δημοκρατική τάξη».

Δημοσιεύουμε την μετάφραση ενός κειμένου της ομάδας La Mouette Enragée που απαντάει στην «ιερή» αγανάκτηση της αστικής τάξης μπροστά στις εκδηλώσεις οργής των εξεγερμένων προλετάριων.

[Κι ενώ η εξέγερση δείχνει πια να υποχωρεί (για τώρα) στις 4 Ιουλίου ένα νεαρός 27 χρονών έχασε τη ζωή του στη Μασσαλία χτυπημένος από βλήμα “flash-ball” που χρησιμοποιείται από τα ΜΑΤ.]

Μα τι δεν καταλαβαίνει ο μορφωμένος αστός;

Για τον μορφωμένο αστό, η διπροσωπία δεν είναι ελάττωμα, είναι μια βολική κατάσταση, ένα ραφινάρισμα. Μόνο μια τέτοια ροπή στην απατεωνία εξηγεί την προσποιητή του αδυναμία για κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης. Το να την καταδικάσει απερίφραστα θα φαινόταν ως μια κάπως πιο ειλικρινής στάση.

Χθες ο μορφωμένος αστός, είτε ανήκει στην αριστερά, είτε στη δεξιά, είτε στο ακραίο κέντρο, ισχυρίστηκε ότι δεν καταλάβαινε την εξέγερση των Gilets Jaunes [στμ., Κίτρινα Γιλέκα]. Σήμερα, θρηνεί για την κατάρρευση του δημοκρατικού συμβολαίου. Μεταξύ μας, είναι και ο μόνος. Και ακριβώς επειδή αισθάνεται και γνωρίζει ότι είναι όλο και περισσότερο μόνος, ο αστός ανησυχεί… Προφανώς έχει ακόμα την αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης… Βέβαια, υπό αυτές τις συνθήκες, τα συνδικάτα δεν θα μπορέσουν να του προσφέρουν καμία στήριξη. Continue reading “[Μετάφραση κειμένου για την εξέγερση του Ιούνη-Ιούλη στη Γαλλία] «Μα τι δεν καταλαβαίνει ο μορφωμένος αστός;»(της ομάδας La Mouette Enragée)”

[ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΠΡΟΒΟΛΗ] Νερό. Μισθός. Κέρδος

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΠΡΟΒΟΛΗ
ΝΕΡΟ. ΜΙΣΘΟΣ. ΚΕΡΔΟΣ

ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΩΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ

  • η ταινία της ΝΕΛΛΗΣ ΨΑΡΡΟΥ «ΣΤΑΓΩΝΕΣ», ένα ντοκιμαντέρ για τις περιπέτειες του νερού στην Ελλάδα
  • Βίντεο υλικό για τους αγώνες στη Γαλλία πάνω στο ίδιο θέμα
Η κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου και ο σχηματισμός κοινωνικού κεφαλαίου, ή η επέκτασή του, αποτέλεσαν στο παρελθόν μια αναπόφευκτη ιστορικοκοινωνική διαδικασία που ήταν ―κατά κύριο λόγο― προϊόν της ταξικής ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ της τάξης του κεφαλαίου και του προλεταριάτου. Η συνεπακόλουθη μετατροπή του κράτους σε συλλογικό καπιταλιστή, που εξαναγκάζεται να αναλάβει κομβικό ρόλο στην εξασφάλιση, οργάνωση και διαχείριση της καθημερινής και διαγενεακής αναπαραγωγής του μοναδικού εμπορεύματος που δεν προκύπτει ως άμεση εκροή της καπιταλιστικής διαδικασίας παραγωγής αφενός ενώ ταυτόχρονα συγκροτείται από μια ζωντανή ανθρώπινη υποκειμενικότητα, ―περί του διάσημου εμπορεύματος της εργασιακής δύναμης ο λόγος―, είχε πολλαπλές αιτίες. Αιτίες που ξεκινούν από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης και τις μορφές απόσπασης (απόλυτης και σχετικής) υπεραξίας, οι οποίες αντανακλώνται στους αντίστοιχους τρόπους κοινωνικοποίησης της παραγωγής, και φτάνουν μέχρι την υπονόμευση του ποσοστού του καπιταλιστικού κέρδους λόγω της ανόδου του συνολικού κόστους αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης εξαιτίας των εργατικών αγώνων και της προλεταριακής ανυπακοής σε διάφορα σημεία του κοινωνικού εργοστασίου.
Το κράτος, ως συλλογικός καπιταλιστής πλέον, θα πρέπει να συμπεριλάβει στο πεδίο των λειτουργιών του την πραγματοποίηση σε ολοένα και πιο διευρυμένη κλίμακα κοινωνικών δαπανών οι οποίες μπορούν να χωριστούν σε τρεις γενικές κατηγορίες:

Continue reading “[ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΠΡΟΒΟΛΗ] Νερό. Μισθός. Κέρδος”