Tο ζήτημα της δημόσιας υγείας δεν είναι μόνο υγειονομικό, είναι πάνω απ’ όλα κοινωνικό.
«Το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι ένα πεδίο αγώνα και διεκδικήσεων που αφορά όλες τις προλετάριες, καθώς οι παροχές δημόσιας υγείας αποτελούν κομμάτι του μη χρηματικού, έμμεσου μισθού μας. Ενδεικτικό της κατακρεούργησης των σχετικών δαπανών τα τελευταία χρόνια είναι ότι σήμερα τα κενά στα δημόσια νοσοκομεία ανέρχονται σε τουλάχιστον 30.000. Σχεδόν το 40-50% των οργανικών θέσεων είναι κενό, με αποτέλεσμα (σε συνθήκες υποτιθέμενης «κανονικότητας») τη σωματική και πνευματική εξουθένωση των υπηρετούντων υγειονομικών, τις συνθήκες «πολέμου» που επικρατούν σε κάθε εφημερία, τις πολύωρες αναμονές, τα αποδυναμωμένα Επείγοντα και άλλα τμήματα-κλινικές όλων των νοσοκομείων, τα πολύμηνα ραντεβού για εξετάσεις, χειρουργεία κ.ο.κ. Αντίστοιχα η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη έχει περικοπεί δραματικά, ενώ εντελώς τυχαία το ποσοστό συμμετοχής των ασφαλισμένων σε αυτή έχει ανέβει: άλλος ένας τρόπος μείωσης του μισθού μας».
Αυτά γράφαμε στις 28 Απριλίου 2020, σχεδόν έναν χρόνο πριν, τη δεύτερη ημέρα πανελλαδικής κινητοποίησης των νοσοκομειακών γιατρών, σε παρέμβασή μας στήριξης των εργαζομένων σε νοσοκομεία του κέντρου. Είχαμε βρεθεί εκεί μαζί με σχετικά λίγες για περίοδο πανδημίας άλλες προλετάριες-χρήστριες υπηρεσιών υγείας, σε μια προσπάθεια ανατίμησης του κοινωνικού μισθού μας. https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/post/2020/05/02/paremvasi-ygeionomikoi/
Continue reading “Tο ζήτημα της δημόσιας υγείας δεν είναι μόνο υγειονομικό”
ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ Ή ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ; (Ή ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ);