Όχι δεν είναι σκηνές από την πρώτη ή τη δεύτερη Ιντιφάντα, αλλά από την εξέγερση των κατοίκων της Khan Younis στη νότια Γάζα ενάντια στη Χαμάς (30/7/2023)
Αυτό που βγάζει μάτι στις ψευδο-αναλύσεις για το “παλαιστινιακό” που κυκλοφορούν στα ελληνικά αριστερά social media, στο indymedia και τις εφημερίδες της σταλινικής η ανανεωτικής αριστεράς· αυτό που είναι εντελώς μυθοποιητικό και συσκοτιστικό στις εθνικιστικές αναλύσεις περί “Ισραηλινών” και “Παλαιστινίων”, περί “νίκης στα όπλα της παλαιστινιακής αντίστασης” (δηλαδή την Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ), περί “αξιοπρέπειας, γης και ελευθερίας στους Παλαιστίνιους” (λες και πρόκειται για ιθαγενείς αγρότες!) είναι η αποσιώπηση των ταξικών αντιπαραθέσεων εντός του ισραηλινού κράτους και των δύο κρατιδίων που περιλαμβάνει (στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας).
Πάμε πίσω στο χρόνο. Λίγο πριν την ανακοίνωση της συμφωνίας μεταξύ Αλ Φατάχ και Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) στη Βηρυτό το 1978, και ενώ έχουν ξεκινήσει οι συνομιλίες μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ (1977) που εν τέλει οδήγησαν στην πρώτη συμφωνία στο Καμπ-Ντέηβιντ (26/3/1979), το περιοδικό ΑΝΤΙ δημοσιεύει συνέντευξη στελέχους του σταλινο-μαοϊκού PFLP:
«- Ποιος είναι ο ρόλος της παλαιστινιακής αστικής τάξης;
Πολλές δυνάμεις μέσα και έξω από την παλαιστινιακή επανάσταση, προσπαθούν να συγκαλύψουν το ρόλο της αστικής τάξης και να περάσουν τη θέση πως όλοι οι Παλαιστίνιοι αποτελούν τάχα μια ενιαία τάξη χωρίς ταξικές διαφορές μεταξύ τους.
Είναι βέβαια σωστό πως πριν από 30 χρόνια οι Παλαιστινιακές μάζες αντιμετώπισαν στο σύνολό τους το σκληρό πρόβλημα της προσφυγιάς, είτε αυτές που έφυγαν έξω από την Παλαιστίνη, είτε αυτές που σε συνθήκες στυγνής καταπίεσης το αντιμετώπιζαν σαν άμεση προοπτική. Όμως είναι αναμφισβήτητο και το γεγονός επίσης ότι μέσα σε 30 χρόνια αναδιαμορφώθηκαν και ανασυγκροτήθηκαν οι διάφορες τάξεις. Για αυτό και κανείς δεν μπορεί σήμερα να πει πως δεν υπάρχει αστική τάξη που να μην έχει βολευτεί και να μην έχει ειδικά συμφέροντα από τη σταθεροποίηση αυτής της κατάστασης για να μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητη την εκμετάλλευση που ασκεί στις λαϊκές μάζες. Από τη φύση της αυτή, η αστική τάξη που βασικά απασχολείται σε αντιπροσωπείες ξένων επιχειρήσεων και τραπεζών και έχει κομπραδόρικο χαρακτήρα, είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τον ιμπεριαλισμό. Αυτό σημαίνει πως σε μια στρατηγική πρόβλεψη είναι ενάντια στην επανάσταση. […] Σήμερα η αστική τάξη στα κατεχόμενα εδάφη έχει συνδέσει εντελώς τα συμφέροντά της με τα συμφέροντα του καταχτητή και έχει προδώσει ανοικτά την επανάσταση και χρησιμοποιείται εναντίον της, όπως για παράδειγμα μπορούν να αναφερθούν οι Τζάαπαρι, Σάουα και άλλοι, ενώ η αστική τάξη που βρίσκεται έξω δεν έχει ακόμη συγκρουστεί με την επανάσταση και μερικές φορές βοηθάει με ένα ελάχιστο ποσοστό από τα κέρδη της».
περιοδικό ΑΝΤΙ #108, 23/9/1978
http://pandemos.panteion.gr/index.php?lang=el&op=record&type=&page=0&pid=iid:15746&q=isMemberOfCollection-cid:486
Στο φως των μετέπειτα εξελίξεων, τρία πράγματα αξίζει να σχολιαστούν σε σχέση με αυτή την προ 45ετίας συνέντευξη.
- Μετά τη συνθήκη του Όσλο, η παλαιστινιακή αστική τάξη κατάφερε να επεκτείνει ακόμα περισσότερο την εξουσία της, αυτή τη φορά στα δύο κρατίδια που ελέγχει. Έφτιαξε τα δικά της υπουργεία, έχει τους δικούς της μπάτσους, ελέγχει τις άδειες εισόδου και εξόδου των παλαιστίνιων εργατ(ρι)ών στο καθεαυτό κράτος του Ισραήλ σε συνεργασία με εβραίους εμπόρους αδειών που κρατάνε το 1/3 του εισοδήματος των εργατ(ρι)ών. Δεν είναι απλά μια κομπραδόρικη ή εργολαβική αστική τάξη αλλά μετέχει και σε αναπτυξιακές καπιταλιστικές μπίζνες στη Δυτική Όχθη σε συνεργασία με ισραηλινούς και ξένους επιχειρηματίες. Φυσικά βρίσκεται σε μια υποδεέστερη/συμπληρωματική θέση σε σχέση με το ισραηλινό κεφάλαιο λόγω του καθεστώτος απαρτχάιντ.
- Ο συνδυασμός οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που ασκούν η νεοφιλελεύθερη Παλαιστινιακή Αρχή και η ακροδεξιά/αντικομμουνιστική Χαμάς στα δύο κρατίδια επί του προλεταριάτου (άνεργου και εργαζόμενου) μέσω των pass που μοιράζουν -χρήμα που προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τους μουσουλμάνους, ευρωπαίους και αμερικάνους δωρητές τους καθώς και από λαθρεμπόριο- καταγράφεται, έστω εν μέρει, στο λόγο των παλαιστινίων γυναικών στην πρόσφατη έκδοση της Καμιονέτας και στις δύο συνεντεύξεις που δημοσίευσε το ηλεκτρονικό περιοδικό Αυτολεξεί – αυτή του λιβανέζου Ζωρζ Μπεχραμπιάν και αυτή του παλαιστίνιου Mussa’ab Bashir. Το ίδιο το PFLP είναι κομμάτι της αστικής τάξης στη Μέση Ανατολή, όχι μόνο γιατί είχε αναζητήσει από την αρχή την προστασία μεγάλων κρατικο-καπιταλιστικών δυνάμεων όπως η ΕΣΣΔ και η Κίνα, αλλά και γιατί μια διάσπασή του, το PFLP-Γενική Διοίκηση, χρόνια τώρα στηρίζει το καθεστώς του Άσαντ στη Συρία. Μια από τις τακτικές του συριακού καθεστώτος ενάντια στις εξεγερμένες περιοχές την περίοδο 2012-2014 ήταν ο αποκλεισμός τους σε βαθμό λιμοκτονίας. Το ίδιο έπραξε και ενάντια στον εξεγερμένο παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό του Yarmouk στη νότια Δαμασκό, με τη βοήθεια της ηγεσίας του PFLP-Γενική Διοίκηση. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014, πάνω από 170 άνθρωποι είχαν πεθάνει λόγω έλλειψης τροφής και φαρμάκων.
- Τόσο η εξουσία του ισραηλινού αποικιοκρατικού-καπιταλιστικού κράτους όσο και η εξουσία των παλαιστινιακών καπιταλιστικών κρατιδίων έχουν τεθεί κατ’ επανάληψιν υπό αμφισβήτηση από τον προλεταριακό πληθυσμό τους. Ας ακούσουμε τους δύο προαναφερθέντες:
«Πάνω από το 20% των πολιτών του Ισραήλ είναι Παλαιστίνιοι. Εργάζονται στις ίδιες επιχειρήσεις με τους Εβραίους εργαζόμενους, συχνά δίπλα-δίπλα. Δεν υπολογίζω καν εδώ τους εργαζόμενους που έρχονται από τη Δυτική Όχθη ή τη Γάζα για να εργαστούν στο Ισραήλ.
Υπήρξαν κάποιοι κοινοί αγώνες από Εβραίους και Άραβες εργάτες μετά την πανδημία COVID-19. Μεταξύ των πιο σημαντικών πρόσφατων αγώνων ήταν των εργαζομένων στα νοσοκομεία, νοσηλευτών, τραυματιοφορέων κ.λπ. Εκεί, πλάι-πλάι Παλαιστίνιοι Άραβες και Ισραηλινοί Εβραίοι νοσηλευτές και άλλοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία απεργούσαν για καλύτερες συνθήκες, για περισσότερες αμοιβές, για περισσότερες προσλήψεις προσωπικού, κάνοντας κοινές περιφρουρήσεις και κρατώντας πανό στα αραβικά και τα εβραϊκά.
Πριν από δύο χρόνια, υπήρξε μια άλλη έξαρση της βίας των εποίκων και των ισλαμιστικών επιθέσεων. Εβραϊκές οικογένειες έγιναν στόχος των ισλαμιστών και παλαιστινιακές των εποίκων. Το Συνδικάτο Οδηγών Λεωφορείων οργάνωσε κοινές επιτροπές άμυνας των μελών του για να προστατεύσει τόσο τα αραβικά όσο και τα εβραϊκά μέλη του και τις οικογένειές τους.
Η ισραηλινή συνδικαλιστική Ομοσπονδία Koah La Ovdim [Δύναμη στους εργαζόμενους] είναι ανεξάρτητη από τη Histadrut. Η ομοσπονδία αυτή ιδρύθηκε το 2007 και υποστηρίζει ανοιχτά την αλληλεγγύη μεταξύ Εβραίων και Αράβων εργαζομένων. Τα μέλη της έχουν ανέλθει σε περίπου 35.000 εργαζόμενους.
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι σημαντικό να τα έχουμε κατά νου. Δείχνουν ότι η κοινή ταξική δράση είναι δυνατή και στην πραγματικότητα φυσική. Μακροπρόθεσμα, ο μόνος τρόπος να βγούμε από τον κύκλο της κατοχής, της τρομοκρατίας, του πολέμου, της καταστροφής που έχει περάσει η περιοχή είναι μέσα από την κοινή προσπάθεια της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.
Η αντισημιτική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη με τη δολοφονία πολιτών και την απαγωγή περίπου 240 ανθρώπων, έθεσε ένα εμπόδιο, τοποθετημένο στο αίμα, στη δυνατότητα των εργαζομένων να δουν τα κοινά τους συμφέροντα και έτσι στη δυνατότητα να βρουν ένα δρόμο προς τα εμπρός». (Ζωρζ Μπεχραμπιάν)
«Όσον αφορά τους αγώνες κατά της Χαμάς, ειλικρινά δεν υπάρχει ακόμη κάποια αντιπροσωπευτική οργάνωση από την πλευρά της εργατικής τάξης. Και λέω “ακόμη”, διότι, πράγματι, έλαβαν χώρα διαδηλώσεις ενάντια στη διαφθορά, την καταστολή και τον παρασιτικό μπουρζουάδικο υπεργολαβικό ρόλο της Χαμάς.
Οι πιο μαζικές συγκεντρώσεις έγιναν το 2019, όταν νέοι άνθρωποι, κυρίως άνεργοι, βγήκαν στους δρόμους με το σύνθημα «Θέλουμε να ζήσουμε!» Η απάντηση της Χαμάς ήταν άγρια, κατασταλτική και βίαιη σε όλες τις περιπτώσεις. Η Χαμάς μέσα σε μια εβδομάδα συνέλαβε περίπου 3.000 ανθρώπους στα στρατόπεδα εκπαίδευσής της, τους βασάνισε και τους κακομεταχειρίστηκε. Φέτος, έλαβε χώρα ακόμη ένα πιο μικρό κύμα διαμαρτυρίας. Όμως η απουσία μιας οργάνωσης ήταν βασικά ένας λόγος για την άκαρπη κατάληξη αυτών των διαδηλώσεων». (Mussa’ab Bashir)
Το πρόσφατο κύμα διαμαρτυρίας στο οποίο αναφέρεται ο Mussa’ab Bashir έλαβε χώρα στις 30 Ιουλίου 2023. Στη Λωρίδα της Γάζας έγιναν διαδηλώσεις ενάντια στις περικοπές των επιδομάτων και των συνεχών διακοπών του ρεύματος (οι περισσότερες οικογένειες στη Γάζα δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος), οι οποίες αντιμετωπίστηκαν από τους μπάτσους της Χαμάς.
https://www.timesofisrael.com/protests-against-hamas-reemerge-in-the-streets-of-gaza-but-will-they-persist/
Όπως παρατηρεί σωστά σε σχέση με τα γεγονότα της 7ης Οκτώβρη ο Mussa’ab Bashir στην προαναφερόμενη συνέντευξη: «Ήταν αναπόφευκτο ότι ο λαός θα εκραγεί. Η Χαμάς, μια ισλαμιστική οργάνωση της μπουρζουαζίας που κυβερνά τη Γάζα, το είδε να έρχεται και επιδίωξε να κατευθύνει την έκρηξη προς τα έξω». Αυτό βόλεψε και την ισραηλινή κυβέρνηση που αντιμετώπιζε καθημερινές σχεδόν διαδηλώσεις ενάντια στη δικαστική και νομοθετική μεταρρύθμιση που προσπαθούσε να επιβάλλει και η οποία, μεταξύ πολλών άλλων, έθετε πολύ σοβαρούς περιορισμούς στη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Σήμερα στο Ισραήλ της «εθνικής ενότητας» και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης» υπάρχει δικτατορία και δεν κινείται φύλλο. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που είχαν το θάρρος να διαδηλώσουν ενάντια στη σφαγή των κατοίκων της Γάζας συνελήφθησαν από τους μπάτσους.
Εν κατακλείδει: αυτό που κυριαρχεί από την Αθήνα ως το Τελ Αβίβ, από το Αμβούργο (όπου επιβάλλεται πρόστιμο 500 ευρώ σε όσους σηκώσουν παλαιστινιακή σημαία!) ως τη Γάζα είναι η δικτατορία του κεφαλαίου. Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ιστορία γράφεται από την πάλη των εθνών-κρατών και των εθνοτήτων και όχι από την πάλη των τάξεων είναι ή απατεώνες ή αφελείς…