Η ανάπτυξη του βασισμένου στην hi-tech τεχνολογία καπιταλισμού στο Ισραήλ προϋποθέτει εν πολλοίς τη λεηλασία, τον εγκλεισμό και την εκμετάλλευση του παλαιστινιακού προλεταριάτου στα κατεχόμενα και τις κατά καιρούς εκστρατείες εξόντωσης του πλεονάζοντος μέρους του στη Λωρίδα της Γάζας. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η Γάζα είναι το testing ground των νέων όπλων και της κατασταλτικής τεχνογνωσίας που το κράτος του Ισραήλ πουλάει επικερδώς στον υπόλοιπο κόσμο (συμπεριλαμβανομένων των αραβικών καπιταλιστικών κρατών: το 2022 το 24% των ισραηλινών στρατιωτικών εξαγωγών κατευθύνθηκε προς τις αραβικές χώρες που είχαν εξομαλύνει τις σχέσεις τους με το Τελ Αβίβ κι έτσι έφτασαν να αποτελούν την τρίτη μεγαλύτερη ομάδα χωρών σε εισαγωγές ισραηλινών όπλων).
Έχοντας στο μυαλό τους τη γενική αλήθεια ότι παντού στον κόσμο η εθνικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος -βασική προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης- είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα που διατυπώνεται με όρους «ασφάλειας» και «πολεμικής ετοιμότητας απέναντι στον εχθρό» -πόσο μάλλον στο Ισραήλ/Παλαιστίνη όπου ένα μέρος του εθνικοποιημένου προλεταριάτου είναι έγκλειστο σε ρεζέρβες-γκέτο και δεν αποδέχεται αδιαμαρτύρητα ούτε την ισραηλινή αποικιοκρατία ούτε τη «δική του» παλαιστινιακή αστική τάξη-, οι συγγραφείς του προλόγου στο βιβλίο του Κόκκινου Νήματος, «Πίσω από την Ιντιφάντα του 21ου αιώνα» (2005) έλεγαν:
“Θα μπορούσαμε συνοπτικά να πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό το «παλαιστινιακό ζήτημα» συνίσταται στην ύπαρξη μιας μεγάλης μάζας «ξένου» εργατικού δυναμικού που στα μάτια του ισραηλινού καπιταλιστικού κράτους «πλεονάζει». Δηλαδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεγάλη μάζα των παλαιστινίων (η εθνότητα με τον υψηλότερο ρυθμό δημογραφικής ανάπτυξης στον κόσμο) δεν μπορεί να ενσωματωθεί μέσα στο Ισραήλ επειδή αυτό θα σήμαινε ότι η ισραηλινή αστική τάξη θα έπρεπε να τους συμπεριλάβει στο «κοινωνικό συμβόλαιό» της με την ισραηλινή εργατική τάξη σε μια στιγμή που, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί, προσπαθεί ν’ αναθεωρήσει αυτό το «συμβόλαιο» εις βάρος των δικών της εργατών. Συγχρόνως, η ενσωμάτωση των παλαιστινίων των κατεχομένων εδαφών στο κράτος του Ισραήλ με την ιδιότητα του ισραηλινού πολίτη θα έθετε σε κίνδυνο τον «εβραϊκό χαρακτήρα» του κράτους αυτού”.
Το ίδιο ζήτημα έθιξε πρόσφατα με τον δικό του λιτό τρόπο κι ο Αγκάμπεν:
Η σιωπή της Γάζας
«Πρόσφατα, επιστήμονες από τη Σχολή των Επιστημών των Φυτών στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ ανακοίνωσαν ότι κατέγραψαν με ειδικά μικρόφωνα ευαίσθητα στους υπερήχους τα ουρλιαχτά πόνου που εκπέμπουν τα φυτά όταν κόβονται ή όταν δεν έχουν νερό. Στη Γάζα δεν υπάρχουν μικρόφωνα».
Giorgio Agamben 30 Οκτωβρίου 2023
https://www.quodlibet.it/giorgio-agamben-silenzio-gaza
Εικόνα: Ο βομβαρδισμένος προσφυγικός καταυλισμός Τζαμπάλια από όπου ξεκίνησε η πρώτη Ιντιφάντα στις 9 Δεκεμβρίου 1987. Σ’ αυτήν την πρώτη Ιντιφάντα κυρίαρχο χαρακτηριστικό ήταν η μεγάλη συμμετοχή του παλαιστινιακού προλεταριάτου, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου, μέσω μαζικών κινητοποιήσεων (πορειών, απεργιών, πετροπόλεμου). Αντίθετα, στη συνέχεια, στη δεύτερη Ιντιφάντα, που κυριαρχούσαν πλέον οι ένοπλες πολιτικές οργανώσεις και αυξήθηκε ο βαθμός στρατιωτικοποίησης, το ίδιο το περιεχόμενο της σύγκρουσης άλλαξε, με την επικέντρωση σε εθνικιστικές μορφές δράσης (επιθέσεις εναντίον ισραηλινών πολιτών στις πόλεις του Ισραήλ).