ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΠΡΟΒΟΛΗ
ΝΕΡΟ. ΜΙΣΘΟΣ. ΚΕΡΔΟΣ
ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΩΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ
- η ταινία της ΝΕΛΛΗΣ ΨΑΡΡΟΥ «ΣΤΑΓΩΝΕΣ», ένα ντοκιμαντέρ για τις περιπέτειες του νερού στην Ελλάδα
- Βίντεο υλικό για τους αγώνες στη Γαλλία πάνω στο ίδιο θέμα
Η κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου και ο σχηματισμός κοινωνικού κεφαλαίου, ή η επέκτασή του, αποτέλεσαν στο παρελθόν μια αναπόφευκτη ιστορικοκοινωνική διαδικασία που ήταν ―κατά κύριο λόγο― προϊόν της ταξικής ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ της τάξης του κεφαλαίου και του προλεταριάτου. Η συνεπακόλουθη μετατροπή του κράτους σε συλλογικό καπιταλιστή, που εξαναγκάζεται να αναλάβει κομβικό ρόλο στην εξασφάλιση, οργάνωση και διαχείριση της καθημερινής και διαγενεακής αναπαραγωγής του μοναδικού εμπορεύματος που δεν προκύπτει ως άμεση εκροή της καπιταλιστικής διαδικασίας παραγωγής αφενός ενώ ταυτόχρονα συγκροτείται από μια ζωντανή ανθρώπινη υποκειμενικότητα, ―περί του διάσημου εμπορεύματος της εργασιακής δύναμης ο λόγος―, είχε πολλαπλές αιτίες. Αιτίες που ξεκινούν από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης και τις μορφές απόσπασης (απόλυτης και σχετικής) υπεραξίας, οι οποίες αντανακλώνται στους αντίστοιχους τρόπους κοινωνικοποίησης της παραγωγής, και φτάνουν μέχρι την υπονόμευση του ποσοστού του καπιταλιστικού κέρδους λόγω της ανόδου του συνολικού κόστους αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης εξαιτίας των εργατικών αγώνων και της προλεταριακής ανυπακοής σε διάφορα σημεία του κοινωνικού εργοστασίου.
Το κράτος, ως συλλογικός καπιταλιστής πλέον, θα πρέπει να συμπεριλάβει στο πεδίο των λειτουργιών του την πραγματοποίηση σε ολοένα και πιο διευρυμένη κλίμακα κοινωνικών δαπανών οι οποίες μπορούν να χωριστούν σε τρεις γενικές κατηγορίες:
- δαπάνες για κοινωνική επένδυση: προγράμματα και υπηρεσίες που αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασιακής δύναμηςκαι ενδέχεται να συμβάλλουν στην αύξηση του βαθμού πειθάρχησής της
- δαπάνες για κοινωνική – συλλογική κατανάλωση: προγράμματα και υπηρεσίες που μειώνουν το κόστος αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης ενώ ταυτόχρονα αποτελούν μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου
- δαπάνες για κοινωνικά έξοδα: προγράμματα και υπηρεσίες που θεωρούνται αναγκαία για να διατηρηθεί η κοινωνική «ειρήνη» και «αρμονία».
Οι επονομαζόμενες δημόσιες – κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, γνωστές ως (πρώην) ΔΕΚΟ (συγκοινωνίες, ταχυδρομεία, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, ύδρευση κ.α.) εφάπτονται και στις δύο πρώτες κατηγορίες που αναφέρονται άνωθεν. Παράλληλα, κάποιες από αυτές βρίσκονται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μια διαδικασία ιδιωτικοποίησης που αντικατοπτρίζει την αναδιάταξη της σχέσης μεταξύ κοινωνικού και ιδιωτικού κεφαλαίου ― ενώ κάποιες άλλες είτε βρίσκονται στο πέρας αυτής της διαδικασίας είτε η ιδωτικοποίησή τους έχει πλήρως ολοκληρωθεί. Η αναδιάταξη αυτής της σχέσης, που όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω έχει άμεσες επιπτώσεις στην κοινωνική αναπαραγωγή, είναι ένας, διακηρυγμένος μεν αλλά όχι απρόσκοπτα πραγματοποιούμενος δε, βασικός άξονας των πολιτικών της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που επιχειρούνται σε παγκόσμια κλίμακα τις τελευταίες πέντε δεκαετίες • πολιτικές που μεταφράζονται σε «λιτότητα», υποτίμηση και τελικά απαξίωση της μοναδικής παραγωγικής δύναμης που εμπλέκεται στο κύκλωμα της συνολικής κοινωνικής αναπαραγωγής, του προλεταριάτου.
Στα δικά μας μάτια αυτή η ιστορία έχει ελάχιστη, ή καμία, σχέση με κάποιο «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας του λαού» ή την εμπορευματοποίηση κάποιων υποτιθέμενων «κοινών αγαθών», φρασεολογία που παπαγαλίζεται με το κιλό στους κύκλους της σοσιαλδημοκρατικής, σταλινικής και αναρχίζουσας απόχρωσης αριστεράς του κεφαλαίου. Έχει να κάνει με μεταβολές στις μορφές κοινωνικοποίησης της παραγωγής και επαναχάραξη των ορίων μεταξύ δημοσίου-κρατικού και ιδιωτικού, με αλλαγές στον ρόλο και στη μορφή του κράτους ως συλλογικού καπιταλιστή, με ποσοτικές και ποιοτικές ανακατατάξεις στην οργάνωση των (εργασιακών) σχέσεων εκμετάλλευσης και στην αναπαραγωγή του προλεταριάτου. Και όταν αναφερόμαστε σε ποιοτικές ανακατατάξεις εννοούμε από πρότυπα κοινωνικοποίησης, ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές, μορφές πειθαρχίας και αυτοπειθαρχίας έως την συγκρότηση δομών προσωπικότητας. Σε τελική ανάλυση, έχει να κάνει τόσο με μια (ακόμα) επίθεση στη δύναμη τμημάτων της εργατικής τάξης που βρίσκεται (ή βρισκόταν) συγκεντρωμένη σε στρατηγικά σημεία για την καπιταλιστική ανάπτυξη όσο και με μια (ακόμα) επίθεση στη συλλογική κατανάλωση της εργατικής τάξης συνολικά.
Στο πλαίσιο αυτό, θα πραγματοποιήσουμε μια ιστορική αναδρομή που θα επιχειρήσει να αναγνώσει την όχι γραμμική αλλά ιστορική/διαλεκτική σχέση μεταξύ κρατικοποιήσεων – ιδιωτικοποιήσεων από μια προλεταριακή σκοπιά. Για αυτό άλλωστε, για τη διερεύνηση αυτής της αντιφατικής διαδικασίας, θα επεκταθούμε και σε ανάλογες περιπτώσεις που δεν συμπεριλαμβάνονται ακριβώς στις κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας αλλά έχουν ενδιαφέρον για τον λόγο ότι σχετίζονται άμεσα με κύκλους της ταξικής πάλης και κύκλους αγώνων που έχουν αφήσει κάποιο αποτύπωμα στην ιστορία του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους και του εγχώριου καθεστώτος συσσώρευσης, τουλάχιστον από την περίοδο της μεταπολίτευσης και έπειτα. Καταλήγοντας στις τωρινές και πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν στο ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού.
Υπάρχει δυνατότητα να σταματήσουμε να ρίχνουμε νερό στον καπιταλιστικό μύλο που αλέθει τις προλεταριακές ανάγκες ή θα πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό και θα πούμε (και) το νερό, νεράκι; Ποιες διεξόδοι μπορούν να ανοιχτούν πέρα από τον κρατισμό της αριστεράς και τον καπιταλιστικό ρεαλισμό της «απουσίας εναλλακτικής» της δεξιάς του κεφαλαίου;
Δευτέρα 3 Ιουλίου 7μ.μ., στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής
Η εκδήλωση γίνεται για πολιτική στήριξη στο ΑΚΝ ως χώρο αμφισβήτησης της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, της διαχωρισμένης γνώσης και αυθεντίας των ειδικών και κριτικής των πάσης φύσεως υποστηρικτών τους.
Συνέλευση ενάντια στη Βιοεξουσία και την Κλεισούρα