Επίμετρο: Δυο αναρχοσταλίνες συζητούν για την ταξική πάλη
Τα χρόνια της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας υπήρξαν αποκαλυπτικά όχι μόνο ως προς τον ρόλο του καπιταλιστικού κράτους ως οργανωτή της πειθάρχησης της εργασιακής δύναμης μέσω των λοκντάουν και του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Υπήρξαν αποκαλυπτικά και ως προς τον ρόλο διάφορων αριστερών και «αντιεξουσιαστών» υποστηρικτών των πειθαρχικών μέτρων οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια των προηγούμενων τριών χρόνων είχαν το θράσος να εμφανίζονται υποκριτικά ως πολέμιοι της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας. Ψευδο-πολέμιοι θα λέγαμε καλύτερα μιας και υπήρξαν από τους βασικούς και πιο φανατισμένους στυλοβάτες όλων των βασικών μέτρων της πειθαρχικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας που έλαβαν χώρα στα πλαίσια της κατασκευής μιας άτυπης εθνικής ενότητας για την αντιμετώπιση της covid-19· κατασκευής που στηρίχθηκε στη συστηματική καταλοιδόρηση όσων αντέδρασαν στην πειθάρχηση και παρέκκλιναν από τη νέα αυτή κατάσταση εθνικής ομοψυχίας, ώστε να συνεχιστεί ανεμπόδιστη και αναβαθμισμένη η εφαρμογή της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης.
Στο κείμενο που προηγήθηκε[*το παρόν είναι επίμετρο στο κείμενο Σχετικά με κάποια αναμασήματα ακαδημαϊκών (και όχι μόνο) «κριτικών» πάνω στα κινήματα ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, μέρος 2ο ] ασχοληθήκαμε με τους τέως ριζοσπάστες «αντιεξουσιαστές κομμουνιστές» της Αντίθεσης και τη θλιβερή κατρακύλα τους στον ρόλο των άμισθων οργανικών διανοούμενων του κράτους. Όπως ήδη αναφέραμε η πολεμική αυτή δεν απευθυνόταν στενά στα μέλη της εν λόγω συλλογικότητας, αλλά αφορούσε και άλλους οι οποίοι είχαν παρόμοια στάση και έχουν υπάρξει και παραμένουν συνεργάτες του Εγελίδη και της παρέας του.
Κι αν ο Ε. είναι σχετικά καινούργιος στο παιχνίδι της πολιτικής απατεωνίας, οι συνεργάτες του, οι αυτοαποκαλούμενοι αγωνιστές αναρχικοί και κομμουνιστές, έχουν περισσότερα χρόνια εμπειρίας στον πολιτικό τραμπουκισμό και την παραποίηση της ιστορίας. Ως εκ τούτου έχουν κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου παραποίηση της πρόσφατης κινηματικής ιστορίας των αγώνων ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας, η οποία όχι μόνο εξυψώνει τους ίδιους από υποστηρικτές των κρατικών προσταγών σε αγωνιστές αλλά δυσφημεί όσους αγωνίστηκαν πραγματικά ενάντια στα λοκντάουν και τις υποχρεωτικότητες φτάνοντας μέχρι τον ακραίο τραμπουκισμό και την πολιτική τους εξόντωση.
Βασικός συνεργάτης του Ε. και μπροστάρης σ’ αυτό το έργο δεν είναι άλλος από τον Νικολάι Πολυκαρπόφ (γνωστός και ως Πολυπαπαρόφ, Πολυρουφιανόφ, Πολυαπατεώνας, για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου: Π.). Ο Π. διατηρεί την εν λόγω ιντερνετική περσόνα μέσω της οποίας αυτοδιαφημίζεται ως λαϊκός αγωνιστής και στην πραγματική ζωή είναι μαγαζάτορας και εκδότης, συνιδιοκτήτης του μαγαζιού red ‘n’ noir αλλά και ηγετικό μέλος της αναρχοσταλινικής σέχτας της Ταξικής Αντεπίθεσης (από ‘δω και στο εξής Τ.Α.).
Οι επιθέσεις του τόσο στη συλλογικότητά μας όσο και σε άλλες συλλογικότητες και άτομα που είχαν αγωνιστική δράση ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό είναι συνεχείς και πολύμορφες. Περιλαμβάνουν μπόλικες δόσεις κακόγουστου χιούμορ, υπεράσπιση και ξέπλυμα πολιτικών τραμπουκισμών σε δημόσιες εκδηλώσεις, πρακτικές λογοκρισίας εκδόσεων που κριτικάρουν την κρατική διαχείριση της πανδημίας, δυσφήμηση συγκεκριμένων αγώνων της εργατικής τάξης και όσων συμμετείχαν σε αυτούς, μαφιόζικες πρακτικές κλοπής κινηματικών εκδόσεων μέχρι και τραμπουκισμούς και επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο.
Ο μαγαζάτορας Π., φυσικά, δεν αναφέρεται ποτέ στην κριτική που έχουμε ασκήσει σε αυτόν και τους ομοίους του. Αντίθετα μας αποδεικνύει πόσο ευρηματικός μπορεί να γίνει όταν σκέφτεται με βάση τις κυρίαρχες εξουσιαστικές νόρμες βαφτίζοντάς μας «βιοψεκασούρες», ενώ παράλληλα όταν προσπαθεί να αναφερθεί στην πραγματική πολιτική μας ταυτότητα επιστρατεύει χαρακτηρισμούς του τύπου «διάφοροι ελευθεριακοί» για να αποκρύψει από το ανίδεο κοινό του την αντιεξουσιαστική κομμουνιστική σκοπιά της κριτικής μας.
Οι γραμμές αυτές δεν έχουν στόχο να εκθέσουν αναλυτικά τις πολύτιμες υπηρεσίες που παρέχει ο Π. στο κράτος μέσω της υπεράσπισης των κρατικών υποχρεωτικοτήτων και της πολιτικής εξόντωσης των πολέμιών τους. Στο συγκεκριμένο επίμετρο θα περιοριστούμε στον σχολιασμό ενός διαλόγου μεταξύ του Π. και του συνεργάτη του Ε. στα πλαίσια της σοσιαλμιντιακής δημόσιας σφαίρας. Ενός διαλόγου που αποκαλύπτει τόσο τον ρόλο τους ως υποστηρικτών συγκεκριμένων κρατικών προσταγών όσο και τη σταλινοποιημένη και πρωτοποριακή λογική τους για τους κοινωνικούς αγώνες. Πριν όμως σχολιάσουμε τον επίμαχο διάλογο, ας παραθέσουμε έναν συνοπτικό κατάλογο των σχετικών δράσεων του Π.:
- Ως μέλος της Τ.Α. έχει συμβάλει στον λόγο της και στην πολιτική της δραστηριότητα, ενώ έχει υπερασπιστεί δημόσια και τις δράσεις της στην περίοδο κατά την οποία βρισκόταν για άσχετη προσωπική του υπόθεση στη φυλακή. Ο λόγος και οι δράσεις της Τ.Α. συνηγορούσαν από την περίοδο του πρώτου λοκντάουν στην υπεράσπιση των κρατικών προσταγών και η μόνη ουσιαστική διαφορά τους από το κράτος ήταν ότι δεν ασπάζονταν μια δεξιά κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας αλλά μια ηπιότερη (σε σημεία) και πιο δημοκρατική βιοπολιτική. Τον ρόλο του μπάτσου και των κατασταλτικών μηχανισμών αντικαθιστά εκείνος του μιλιτάντη ο οποίος αναλαμβάνει να διασφαλίσει αρχικά ότι το προλεταριάτο θα κάτσει σπίτι του και σε δεύτερο χρόνο ότι θα τρέξει να εμβολιαστεί μαζικά. Με άλλα λόγια, οι αναρχοσταλινικοί της Τ.Α. ήταν κάποιοι από τους «από-τα-κάτω» τοποτηρητές της εθνικής ενότητας που ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για μια επιτυχημένη πειθαρχική διαχείριση της πανδημίας. Μεταχειριζόμενοι την έννοια της ταξικής αλληλεγγύης και μεταστρέφοντάς την, βάφτισαν ταξικό καθήκον την τήρηση των κρατικών προσταγών (συν)διοργανώνοντας μεταξύ άλλων διάφορες καμπάνιες υποβολής διαπιστευτηρίων στο κράτος.
- Έχει δημιουργήσει μαζί με τον συνιδιοκτήτη του μαγαζιού red ‘n’ noir και κάτοχο της διαδικτυακής περσόνας «Οτάσσιος Θεοφίλου» τη σελίδα «Παρατηρητήριο Αριστεροακροδεξιάς Ψέκας». Η εν λόγω σελίδα είχε αρχικά το όνομα «ο Φώτης ο Τερζάκης» και είχε στόχο τη δυσφήμηση του Φ. Τερζάκη και την παρουσίασή του ως μια ακροδεξιά και συνωμοσιολογική φιγούρα. Ένας από τους βασικότερους λόγους της δημιουργίας αυτής της σελίδας ήταν το ξέπλυμα του τραμπουκισμού που υπέστησαν τόσο ο ίδιος ο Φ. Τερζάκης όσο και οι παρευρισκόμενοι στην παρουσίαση του βιβλίου του για τις «Αντιμαχόμενες θεραπευτικές αντιλήψεις στον σύγχρονο κόσμο» στις 27/2/2022 στο ΑΚΝ από μέλη της Τ.Α. και της Pasamontaña. Οι αντιδράσεις από ανθρώπους που αγωνίστηκαν ενάντια στις κρατικές υποχρεωτικότητες ανάγκασαν τον Π. να σταματήσει να κάνει τον γελωτοποιό και να αρχίσει να παριστάνει τον μεγάλο και τρανό αντιφασίστα ντετέκτιβ που δήθεν αποκαλύπτει υπόγειες συνεργασίες μεταξύ αριστεράς και ακροδεξιάς. Το μόνο που αποκαλύπτει βέβαια η αυριανιστική του εκστρατεία είναι την ικανότητά του στην παραποίηση, την εντυπωσιοθηρία, τη διέγερση ενός φτηνιάρικου αντιφασισμού και την ανικανότητά του στην πολιτική κριτική των πολιτικών του αντιπάλων.
- Έχει ομολογήσει με δημόσια χυδαία δήλωση στο προσωπικό του προφίλ στις 15/12/2022 την κλοπή των βιβλίων των εκδόσεων Κόκκινο Νήμα και της Συνέλευσης Εργαζομένων και Ανέργων από την Πλατεία Συντάγματος από το βιβλιοπωλείο red ‘n’ noir προκειμένου να πουλήσει τζάμπα φιλανθρωπία σε κρατουμένους. Στη μαφιόζικη αυτή πράξη προέβη μόνο και μόνο επειδή μέλη των δύο παραπάνω συλλογικοτήτων συμμετέχουν στην συνέλευσή μας, φανερά ενοχλημένος από το ότι αποκαλύψαμε τον ρόλο του ίδιου και των ομοιών του ως βασικών υποστηρικτών των κρατικών προσταγών.
- Έχει επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει τα διάφορα πολιτικά του κονέ μέσα στην αριστερά και στον α/α χώρο προκειμένου να μας αποκλείσει από κινηματικούς χώρους και να μας εξοντώσει πολιτικά επειδή αρνηθήκαμε να συναινέσουμε στον κανιβαλισμό του Τερζάκη και της contra dystopia και επιμένοντας να θυμίζουμε τα κατορθώματα των ομοϊδεατών του, του χαλάμε τη μόστρα του λαϊκού αγωνιστή.
Ας παρακολουθήσουμε όμως τον επίμαχο διάλογο:
«Νικολάι Πολυκαρπόφ: πρέπει να γίνει σαφές πως αυτό δεν αφορά το σύνολο των ανεσταλμένων υγειονομικών (κάποιοι εκ των οποίων πήραν αποστάσεις όταν είδαν προς τα που πάει το πράγμα), αλλά τη συγκεκριμένη τάση η οποία είχε από την αρχή αντιδραστικό περιεχόμενο, καθώς ηγήθηκαν πολιτευτές του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου (Νταλιάνης, Παπαμεθοδίου, Ευαγγέλου, Μπέχλης κλπ). Με αυτούς συμπορεύθηκαν οι Λαφαζάνηδες, οι Μπελαντήδες, οι Τερζάκηδες και οι λοιποί “αριστεροί” κ “ελευθεριακοί”, αυτούς διαφημίζουν οι βιοκλεισούρες αυτή τη στιγμή στη σελίδα τους (ΣΥΔΕ/ “υγειονομικοί κατά της υποχρεωτικότητας”/ ΕΛΕΥΣΙ) και όχι τον αγώνα των υγειονομικών. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τους υγειονομικούς (ανεσταλμένους και μη). Ήταν μια ξεκάθαρη αριστεροακροδεξιά πολιτική συμμαχία και όχι ένας “ταξικός αγώνας”…
Γιώργος Εγελίδης: Έχεις κάτι συγκεκριμένο κατά νου; Γιατί όσον αφορά την κινηματική διάσταση εγώ δεν είδα κάποια ουσιαστική διαφοροποίηση και αποστασιοποίηση. Το αντίθετο. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε ατομικές ενδεχομένως στάσεις και περιπτώσεις.
Γιώργος Εγελίδης: Επίσης, μια κάθετη διάκριση μεταξύ “υποκειμένου” του αγώνα και ηγεσίας νομίζω ότι δεν μπορεί να υφίσταται όχι μόνο στο συγκεκριμένο κίνημα αλλά και ευρύτερα. Το γεγονός ότι ευδοκίμησαν οι συγκεκριμένες μορφές και πολιτικά μορφώματα εκφράζει και το ποιόν της “βάσης”
Νικολάι Πολυκαρπόφ: ναι, έχεις απόλυτο δίκιο. Αναφέρομαι ξεκάθαρα σε ατομικές περιπτώσεις. Γι αυτό λέω “κάποιοι εκ των οποίων πήραν αποστάσεις κλπ”.
απλά πρέπει να γίνει σαφές πως η ηγεσία δεν προέκυψε αυθόρμητα, αλλά ως υποκείμενα είχαν προγενέστερη πολιτική δράση στον ευρύτερο υπερορθόδοξο, εθνικιστικό κ ακροδεξιό χώρο.
Γιώργος Εγελίδης: η έννοια της καθαρής αυθορμησίας και αμεσότητας είναι ούτως ή άλλως λάθος όπως το βλέπω. Δηλαδή αυτό που εμφανίζεται ως άμεσο στην πραγματικότητα έχει προέλθει μέσα από διεργασίες που δεν είναι άμεσα ορατές. Στην προκειμένη περίπτωση από τις διαδικασίες εντός του υπερορθόδοξου εθνικιστικού χώρου και τις ζυμώσεις του αρχικά με τον αριστερό εθνικισμό και μετέπειτα με τα ανορθολογικα “αντιεξουσιαστικά” ρεύματα.»
Ο παραπάνω διάλογος είναι μονάχα ένα μικρό δείγμα της σταλινοποιημένης, πρωτοποριακής και αντιπρολεταριακής λογικής που διατρέχει τον λόγο και τη δράση των δύο θλιβερών περσόνων που συζητούν και των ομάδων τους.
Για τον Π. και για την ομάδα του οι ταξικοί αγώνες είναι κατά βάση αγώνες ηγεσιών, η στήριξη σ’ αυτούς εξαρτάται από το αν θα επικρατήσει μια αριστερή ή μια δεξιά ηγεσία και το αποτέλεσμά τους καθορίζεται αυστηρά από τη βούληση αυτών των ηγεσιών. Το ότι δεν έχουμε διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια μία λέξη κριτικής σε καπελωμένους από την αριστερά κοινωνικούς αγώνες τόσο από τον ίδιο όσο και από την Τ.Α., δείχνει την ξεκάθαρη ταύτισή τους με τις αριστερές ηγεσίες τους. Αυτό τους καθιστά διαχρονικά συνεπείς ακολουθητές διάφορων αριστερών εργατοπατέρων. Στην προκειμένη περίπτωση η ταύτιση μίας ακροδεξιάς τάσης με το σύνολο των ανεσταλμένων υγειονομικών που αγωνίστηκαν ενάντια στις κρατικές υποχρεωτικότητες, τις αναστολές εργασίας αλλά και την αναδιάρθρωση του ΕΣΥ, δεν ήταν καθόλου τυχαία: σχετίζεται με το ότι ο αγώνας αυτός εν τη γενέσει του ήρθε σε πλήρη σύγκρουση τόσο με τις απόψεις των ίδιων όσο και με τη στήριξη που παρείχαν οι αριστερές συνδικαλιστικές ηγεσίες στο κράτος μέσω της προπαγάνδισης του υποχρεωτικού εμβολιασμού και του «αδειάσματος» αυτών των συναδέλφων τους οι οποίοι αρνήθηκαν τον εμβολιασμό.
Για τον Ε. δεν υπάρχει «καθαρή αυθορμησία και αμεσότητα» στους κοινωνικούς αγώνες. Έτσι αναφερόμενος στο κίνημα ενάντια στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού υιοθετεί μια συνωμοσιολογική και παραπλανητική ανάλυση. Στην ανάλυση αυτή τα κινήματα παύουν να θεωρούνται πεδία διαλόγου, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων μεταξύ των διαφόρων υποκειμένων που τα αποτελούν και παρουσιάζονται ως ενιαίες οντότητες και αποτελέσματα σκιωδών διεργασιών μεταξύ αριστερών και δεξιών ηγεσιών. Βέβαια για τους πραγματικά αμέτοχους στους κοινωνικούς αγώνες, όπως αυτός, η μοναδική διέξοδος ερμηνείας της πραγματικότητας είναι η συνωμοσιολογία.
Οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες δεν είναι όμως αγώνες ηγεσιών, αντίθετα έχουν μια αντιφατική δυναμική γιατί υποκινούνται «αυθόρμητα» και «άμεσα» από τον ταξικό πόλεμο που διεξάγει το κράτος και το κεφάλαιο στους μισθωτούς και εκφράζουν τις πολύπλευρες ανάγκες των υποκειμένων που συμμετέχουν σ’ αυτούς. Αυτό που μας ενδιαφέρει από μια αντιεξουσιαστική κομμουνιστική σκοπιά είναι πώς τα υποκείμενα αυτά διαχειρίζονται τους αγώνες τους και αν εκφράζουν έμπρακτα την κριτική τους τόσο στις αριστερές όσο και στις δεξιές ηγεσίες τους.
Οι «αναρχο»σταλίνες (Πολυαπατεώνας, Εγελίδης και Σία) είχαν ήδη όμως κάνει τις πολιτικές τους επιλογές: στήριξαν όλες τις κρατικές υποχρεωτικότητες στη διάρκεια της πανδημίας, έγιναν σταυροφόροι του εμβολιασμού και συνοδοιπόροι (έστω και ως χρήσιμοι ηλίθιοι) των επιμέρους αναδιαρθρώσεων στη σφαίρα της (ανα)παραγωγής που προώθησε η (ακρο)δεξιά του κεφαλαίου. Ως τέτοιοι (χρήσιμοι ηλίθιοι), αφού επί μήνες επιδόθηκαν σε μια εκστρατεία καταλοιδόρησης των ανεμβολίαστων υγειονομικών και συνυπέγραψαν ουσιαστικά τις αναστολές τους, μεταξύ άλλων συμβουλεύοντας τον ακροδεξιό υπουργό υγείας πώς να τους ξαποστείλει από τις θέσεις τους[1], συνεχίζουν και σήμερα με λάσπη, συκοφαντίες και ψέματα να θολώνουν τα νερά σε μια απελπισμένη αντιπερισπαστική εκστρατεία λοιδορίας όχι μόνο των ανεμβολίαστων ανεσταλμένων εργαζομένων αλλά και όσων στάθηκαν αλληλέγγυα στον αγώνα τους -τον πιο σημαντικό εργατικό αγώνα αυτής της 3ετίας.
Οι χειροκροτητές της κρατικής ακροδεξιάς δυσαρεστημένοι με την –αναγκαστική λόγω ΣτΕ– απόφαση του συνοδοιπόρου τους, του Πλεύρη, να αποκαταστήσει με χίλια εμπόδια τους τιμωρημένους εργαζόμενους συνεχίζουν να επιτίθενται στον αγώνα των χιλιάδων ανεσταλμένων υγειονομικών, αποκαλύπτοντας έτσι ότι είναι χειρότεροι και από το ίδιο το κράτος που είναι αναγκασμένο να διατηρεί, ως έναν βαθμό, την κοινωνική ειρήνη.
Ο συγκεκριμένος εργατικός αγώνας ξεφτίλισε το πάλαι ποτέ γελοίο σόφισμα των αναρχοσταλινικών ότι ο εμβολιασμός ήταν «ταξικό καθήκον». Εφτά χιλιάδες εργαζόμενοι το έκαναν στην πράξη σκουπίδι και το πέταξαν εκεί που του άξιζε –προστατεύοντας έτσι από την απόλυση ή την αναστολή μισθού (στο δημόσιο) και χιλιάδες άλλους ανεμβολίαστους εργαζομένους σε άλλους κλάδους. Για αυτό το «θράσος» τους οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί, ως σύνολο, στοχοποιούνται έως και σήμερα από τη συμμορία των φιλοκρατικών σταυροφόρων. Τα φτηνά σενάρια που φιλότιμα διακινούν οι τελευταίοι, του τύπου ότι οι δεξιοί εθνικιστές γιατροί ήταν πριν την αναστολή τους δραστήριοι στον χώρο της πατριωτικής δεξιάς και ότι επομένως ήταν εκ των προτέρων οργανωμένη η ανάδειξή τους ως κάποιων εκ των ηγετών του κινήματος, μόνο τη χλεύη του κάθε νοήμονα ανθρώπου μπορούν να προκαλέσουν. Λίγο ακόμα και θα μας πουν ότι οι ίδιοι οι ηγέτες σχεδίασαν και την αναστολή του μισθού τους για να ηγηθούν των υποτιθέμενων στο σύνολό τους ακροδεξιών ανεσταλμένων υγειονομικών που και αυτοί με τη σειρά τους οργάνωσαν την αναστολή τους για να αποτελέσουν τη βάση που στηρίζει τον κάθε ακροδεξιό ηγετίσκο! Αυτό που επιχειρούν να αποκρύψουν με όλες αυτές τις αποτυχημένες απόπειρές τους να πετάνε την μπάλα στην ακροδεξιά εξέδρα είναι ότι η αριστερά του κεφαλαίου έσπευσε να συμπορευθεί με τη δεξιά του κεφαλαίου –όπως και οι ίδιοι– κι εγκατέλειψε τον αγώνα αυτόν, αφήνοντας έτσι πολιτικό κενό που εμπόδισε ένα συνηθισμένο καπέλωμα α λα αριστερά. Αν είναι λοιπόν κάτι που τους ενοχλεί, είναι το καπέλωμα από τα δεξιά -εν μέρει μάλιστα από τα δεξιά, αν λάβει καμιά υπόψη της ότι το συγκεκριμένο συντονιστικό των ανεσταλμένων υγειονομικών περιλάμβανε ως ηγετική ομάδα 36 εκπροσώπους από 36 διαφορετικά νοσοκομεία- γιατί, ας το ξαναπούμε, δεν τους είδαμε να ασκούν καμιά κριτική σε κανέναν από τους καπελωμένους από τους αριστερούς συνδικαλιστές τρέχοντες εργατικούς αγώνες!
Η ταύτιση χιλιάδων υγειονομικών με ορισμένους ακροδεξιούς «ηγετίσκους» δεν γίνεται, φυσικά, από καμιά ειλικρινή ενασχόληση με τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τα όρια των ταξικών αγώνων. Με αυτά ασχολούνται οι συλλογικότητες που εναντιώθηκαν στις επιταγές του καπιταλιστικού κράτους μέσα από πραγματικούς αγώνες και στάθηκαν κριτικά εμπράκτως μέσα σε αυτούς και όχι αυτοί που συναίνεσαν, αν δεν υπερασπίστηκαν κιόλας, τις κρατικές μεθοδεύσεις του εμβολίου. Εξάλλου, αν το εξετάσουμε πιο συνολικά, οι μενουμεσπιτιστές/εμβολιολάτρες συναίνεσαν, επίσης, στη νέα φάση αναδιάρθρωσης στον χώρο της εκπαίδευσης (βλ. τηλεκπαίδευση/τηλεργασία) και έμμεσα στην αναβάθμιση της οικογενειακής μιζέριας και στη φτωχοποίηση των υπόλοιπων εργαζομένων, μέσω των κρατικών επιδομάτων του «μένουμε σπίτι»· για τους τελευταίους ο υποχρεωτικός εγκλεισμός σφραγίστηκε από την επιτυχή επιβολή της τηλεκπαίδευσης/τηλεργασίας.
Για τους χειροκροτητές των κρατικών βιοπολιτικών προσταγών, η τελευταία γραμμή υπεράσπισης της προδοτικής στάσης τους απέναντι στο προλεταριάτο και στο κίνημα είναι η απονομιμοποίηση των αγώνων που δόθηκαν τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτουν όλη τους την αντιδραστική πρωτοποριακή λογική, αγνοώντας περιφρονητικά την υποκειμενικότητα των χιλιάδων ανεσταλμένων της βιομηχανίας υγείας και επικεντρώνοντας στις ελάχιστες «ηγετικές» περσόνες. Η μονομανής επικέντρωσή τους στην «κινηματική» ακροδεξιά είναι τελείως φέηκ, αν ληφθεί υπόψη ότι αυτοί που πουλάνε αντιφασιστικό σανό είναι οι ίδιοι που συναίνεσαν στα μέτρα που επέβαλλε το εγχώριο ακροδεξιό προσωπικό του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, αυτή τους η στάση αποκαλύπτει τις πολιτικές τους προτιμήσεις (λέγε με αριστερά του κεφαλαίου, την οποία ψέγουν μόνο –και μάλιστα όχι πάντα–όταν συνεργάζεται με την ακροδεξιά του).
Από τη μεριά μας έχουμε κάνει εμπράκτως σαφή την εχθρότητά μας απέναντι σε όλες τις πολιτικές μορφές του κεφαλαίου· έχουμε κριτικάρει τις αλλοτριωμένες μορφές της ταξικής πάλης, τις αδυναμίες των αγώνων, τις κρίσιμες καμπές τους όντας κομμάτι τους. Συγκεκριμένα, είχαμε αναδείξει σε κείμενά μας τις διάφορες τάσεις εντός των αγωνιζόμενων ανεσταλμένων υγειονομικών, είχαμε επιλέξει να συνεργαστούμε κυρίως με την «Πρωτοβουλία Υγειονομικών Θεσσαλονίκης Ενάντια στους Αποκλεισμούς» και με τους ανεσταλμένους υγειονομικούς Ικαρίας και είχαμε σταθεί ξεκάθαρα κριτικά απέναντι στο συδε, όχι από τη βολή του σαλονιού ή του μαγαζιού μας ενώ βαράμε μύγες, αλλά στα μούτρα κάποιων εκ των ηγετών του. Έχουμε επαρκώς τεκμηριώσει τη σημασία του αγώνα αυτού εντός της ευρύτερης εναντίωσής μας στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δημιούργησε το καπιταλιστικό κράτος μέσω της πανδημίας, χωρίς να αναστείλουμε ποτέ την κριτική μας στάση.
Κι αυτό γιατί εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι το προλεταριάτο, ως υποκείμενο της ιστορίας, θα υπερβεί όλους τους αλλοτριωμένους τρόπους πολιτικής έκφρασης μόνο μέσα από τον δικό του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο και ενάντια σε κάθε φιλοκρατιστή που του κουνάει το δάχτυλο!
Πάνω στη σταλινομονομανία τους, οι θλιβεροί απολογητές των κρατικών υποχρεωτικοτήτων ενάντια στους αγώνες της εργατικής τάξης, προσπαθούν να ορίσουν ποιος ανήκει και ποιος δεν ανήκει στον α/α χώρο. Δυστυχώς γι’ αυτούς, στον πραγματικό κόσμο όπου οι αναρτήσεις και τα λάικ των διάφορων παρατηρητηρίων αποτελούν κενό γράμμα, το ποιος είναι αντιεξουσιαστής ορίζεται από τον βαθμό εναντίωσής του στις κρατικές πολιτικές. Όποιο περιτύλιγμα λοιπόν κι αν επιλέξουν από το σούπερ μάρκετ των ιδεολογιών, δεν θα καταφέρουν να κρύψουν τον αντιδραστικό τους λόγο και ρόλο, που έγινε πασιφανής από το καλοκαίρι του 2021 και μετά.
Συνέλευση ενάντια στη Βιοεξουσία & την Κλεισούρα
Απρίλιος 2023
[1] Βλ. Πανδημία Covid-19 H διαχείριση της υγειονομικής κρίσης και Δημόσια Υγεία, σελ.18: Και αν δεν νοείται εν μέσω πανδημίας να εργάζονται ανεμβολίαστοι υγειονομικοί (οι οποίοι αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό επί του συνόλου των υγειονομικών) εντός των νοσοκομείων, κέντρων υγείας (κ.α) ανήκουστη και εγκληματική είναι (α) η τοποθέτησή τους σε αναστολή εργασίας (και όχι σε άλλες θέσεις του συστήματος υγείας ή υπηρεσίες δημόσιας υγείας χαμηλού ρίσκου μετάδοσης) με την ανεργία νομοτελειακά να καταδικάζει τους ίδιους και τις οικογένειές τους στην ανέχεια και σε φτωχή/κακή υγεία, (β) η μη κάλυψη των κενών θέσεων και (γ) η εργαλειοποίηση των απολύσεων ως ‘’δούρειος ίππος’’ για την ιδιωτικοποίηση της υγείας.