«Τα νοσοκομεία δεν είναι ξενοδοχεία να μετράνε την πληρότητα!»
Από τη διαδήλωση στο υπουργείο υγείας 22/2/23
Στην απεργία της Τετάρτης πορευτήκαμε για πολλοστή φορά προς το υπουργείο υγείας μαζί με άλλους εργαζομένους στον χώρο της υγείας, δηλαδή στον τομέα επιδιόρθωσης/αποκατάστασης της εργασιακής μας δύναμης, μαζί με τους εκδικητικά διπλοτιμωρημένους πρώην ανεσταλμένους, οι οποίοι ήταν τα πρώτα θύματα της εφαρμογής μιας άτυπης αξιολόγησης των εργαζομένων στα νοσοκομεία (και εξακολουθούν σήμερα να γίνονται αντικείμενο καψονιών για παραδειγματισμό της κάθε εργαζομένης που θα της μπουν παρόμοιες ιδέες μη συμμόρφωσης προς «τας άνωθεν εντολάς») και τέλος μαζί με τους καταληψίες εργάτες και εργάτριες της τέχνης οι οποίοι ένωσαν τη φωνή τους με τη φωνή των απεργών υγειονομικών.
Φωνάξαμε ενάντια στη μακρόχρονη πολιτική απαξίωσης του έμμεσου μισθού μας, η οποία απέκτησε πρωτόγνωρη δυναμική τον καιρό της πανδημίας, εξαιτίας της πρωτοφανούς συμμόρφωσης του προλεταριάτου που κάθισε πειθήνιο σπίτι του, υποτίθεται για να «προστατευτεί η κοινωνία», με αποτέλεσμα να σιγάσουν οι, ούτως ή άλλως μειοψηφικοί, κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ξεδιπλώνονται ολοένα και πιο καθαρά μπροστά μας κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να συναντηθούμε στον δρόμο και να επικοινωνήσουμε με τους υγειονομικούς που απεργούν:
– οι δημόσιες δαπάνες υγείας –κομμάτι του μη χρηματικού έμμεσου μισθού μας– παραμένουν στο 5% του ΑΕΠ (Μ.Ο. χώρες Ευρώπης 7,5% του ΑΕΠ), δηλαδή μειώνονται, αν ληφθεί υπόψη ο ετήσιος πληθωρισμός·
– με πρόσχημα την ύπαρξη ληξιπρόθεσμων οφειλών ύψους πλέον του 1 δις προς τα νοσοκομεία, αποτέλεσμα της λεηλασίας που έχουν υποστεί τα ταμεία κύριας και επικουρικής ασφάλισης, δεν γίνεται συντήρηση –πόσω μάλλον ανανέωση– του ιατρικού εξοπλισμού και των λοιπών υποδομών·
– 10 νοσοκομεία έχουν κλείσει στη διάρκεια των 10 τελευταίων χρόνων των πολιτικών λιτότητας, χώρια τις 5 πνευμονολογικές κλινικές στο «Σωτηρία», ενώ μετά και την επιτυχημένη (δηλαδή προς όφελος του κεφαλαίου) κρατική διαχείριση της πανδημίας μεθοδεύεται η συρρίκνωση, μέσω συγχωνεύσεων, κλινικών άλλων 35 νοσοκομείων που απώλεσαν τη νομική αυτοτέλεια, καθώς επίσης και νοσοκομείων της περιφέρειας· έτσι πάνω σε αυτό το καθεστώς έρχεται να προστεθεί και η μετατροπή των νοσοκομείων σε ΝΠΙΔ με ενδεικτική επί αυτού την επίκαιρη απόπειρα ιδιωτικοποίησης της αντιμετώπισης του παιδικού καρκίνου -ακόμα και τις τελευταίες ημέρες λειτουργίας της τρέχουσας Βουλής!- με την κατάθεση νομοσχεδίου εντός των επομένων ημερών που φέρει τον τίτλο “Σύσταση ΝΠΙΔ με την επωνυμία ‘Ογκολογικό Κέντρο Παίδων Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – Ελπίδα”·
– έχουμε τα λιγότερα νοσοκομειακά κρεβάτια από τις χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης με 3,5 κλίνες ανά 100.000 κατοίκους (συνολικά 35.000 κλίνες) όταν στις άλλες χώρες της Ευρώπης λειτουργούν 5,3 κλίνες ανά 100.000 κατοίκους·
– οι νοσηλευτικές υπηρεσίες είναι υποστελεχωμένες, με αποτέλεσμα κατά την απογευματινή και τη νυχτερινή βάρδια (τις πιο δύσκολες δηλαδή) ένας ή στην καλύτερη περίπτωση δύο νοσηλευτές φροντίζουν 35- 40 ασθενείς, όταν η ελάχιστη ασφαλής αναλογία είναι 1 νοσηλευτής ανά 5 ασθενείς. Κάπως έτσι είναι που κάνουν θραύση οι θανατηφόρες ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις (σταθερά, διπλάσιες του αντίστοιχου ποσοστού στα νοσοκομεία της ΕΕ)·
– οι εργολαβικοί εργαζόμενοι έχουν φτάσει το 40%, επισφραγίζοντας την επέκταση της επισφαλούς εργασίας (και) εντός των νοσοκομείων, που σύντομα θα αφορά και μόνιμους γιατρούς·
– από την πρόσφατη εκλογική-πελατειακή πολιτική παροχών, στη συγκεκριμένη περίπτωση της παροχής του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας στους υγειονομικούς εξαιρέθηκαν: το νοσηλευτικό προσωπικό σε μονάδες ψυχικής υγείας, οι μαίες , οι καθαρίστριες, οι κοινωνικές λειτουργοί, οι λογοθεραπευτές, τα εργαστήρια κλπ.·
– οι δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ) συνεχίζουν να μειώνονται και να υποβαθμίζονται μέσω ΕΣΠΑ με αποτέλεσμα οι χρήστριες υπηρεσιών υγείας να αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν τεράστιες ουρές και προχειροστημένα ράντζα στα ήδη γονατισμένα νοσοκομεία (αν δεν αντέχουν οικονομικά να βρουν άλλη λύση στον ιδιωτικό τομέα). Ωστόσο το κράτος τις τελευταίες μέρες προσπαθεί όπως όπως να κουκουλώσει τη δυσαρέσκεια για τα ράντζα και την όλη κατάσταση διασπείροντας γύρω γύρω περιστατικά σε άσχετες κλινικές (βλ. επόμενο μπούλετ) ή ακόμα και σε ιδιωτικά νοσοκομεία , αξιοποιώντας την πολύτιμη εμπειρία στην τροφοδότηση των των ιδιωτικών κλινικών με το ζεστό χρήμα των ασφαλισμένων από τη φάση της διαχείρισης της COVID-19 ·
– τα νοσοκομεία λειτουργούν διαρκώς σε οριακά ποσοστά πληρότητας, ποσοστά που με τη σειρά τους καθιστούν αδύνατη την περίθαλψη, σύμφωνα με όσα προβλέπουν τα πρωτόκολλα στα οποία βασίζεται το μοντέρνο βιοϊατρικό μοντέλο, ακόμα και σε κανονικές συνθήκες λειτουργίας, (βλ. πχ. 400% πληρότητα στο Γεννηματάς με τη διασπορά στις παθολογικές κλινικές να βρίσκεται στα ύψη, με τμήματα βραχυχρόνιας νοσηλείας να μετατρέπονται σε κλινικές, με νοσηλεία πνευμονιών σε ορθοπαιδικές και πάει λέγοντας) ·
Έτσι υποβαθμίζεται η ποιότητα των υπηρεσιών, ιδιωτικοποιείται το ΕΣΥ αργά και σταθερά και εμείς βάζουμε, ολοένα και περισσότερο, ολοένα και συχνότερα, το χέρι στην τσέπη.
Είναι, νομίζουμε, προφανές ότι το παραπάνω ξεχαρβάλωμα δεν είναι τυχαίο. Όπως τυχαίες δεν είναι οι πρόσφατες κρατικές παρεμβάσεις, αρχίζοντας από την αναστολή εργασίας 7.500 υγειονομικών μέχρι τον γιαλαντζί «οικογενειακό γιατρό» ή τη μετατροπή των νοσοκομείων σε ΝΠΙΔ. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα νέο, υβριδικό ΕΣΥ, όπου θα συμμετέχουν (με το αζημίωτο) και αμιγώς ιδιωτικά νοσοκομεία. Έχουμε επιχειρηματολογήσει και αλλού [https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/post/2023/02/21/puzzle_esy_asfalistika-tameia/] για το πώς αυτό θα δρομολογηθεί και πώς, μέσω της αξιολόγησης του προσωπικού των νοσοκομείων, θα ομογενοποιηθεί η βιομηχανική παραγωγή ιατρικού έργου.
Ενάντια σε όλα αυτά δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για να μπλοκάρουμε την (περαιτέρω) ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, αλλά και για να εμπλακούμε άμεσα στην προστασία της συλλογικής υγείας μας, μέσω κοινών συνελεύσεων υγειονομικών εργαζομένων-χρηστών υπηρεσιών υγείας.
Υ.Γ. Ένα από τα χάιλάιτ της πορείας προς το υπουργείο υγείας είναι η στιγμή που το μπλοκ των ανεσταλμένων υγειονομικών κατά της υποχρεωτικότητας περνά έξω από το κατειλημμένο Ρεξ και αρχίζει να χειροκροτά τους καταληψίες-εργαζόμενους στον χώρο των τεχνών φωνάζοντας συνθήματα («όλοι μαζί να σώσουμε το ΕΣΥ!») και οι εργαζόμενοι που όλον το προηγούμενο χρόνο δεν έκαναν μια κίνηση αλληλεγγύης στους απολυμένους του ΕΣΥ απαντούν με συνθήματα και χειροκροτήματα. Καιρός ήταν! Ο δρόμος, βέβαια, που πρέπει να καλυφθεί είναι πολύ μακρύς –ενώ η λογική της ανάθεσης και της «συντεχνιακής εξαίρεσης», εν μέσω προεκλογικής περιόδου, πατά γερά πάνω σε όλες τις ήττες της τάξης μας.
Καμιά αξιολόγηση ποτέ και πουθενά!
Αν δεν λογαριαστούμε τώρα, δε θα λογαριαστούμε ποτέ!
