Χωρίς να προσυπογράφουμε το σύνολο των θέσεων που εκφράζονται στο Μανιφέστο Συνωμοσίας -μάλιστα, κάποιες από αυτές που καταλήγουν σε «προβληματισμούς» γύρω από τις ενδεδειγμένες στρατηγικές τις βρήκαμε πολύ προβληματικές- εν τούτοις στο καταιγιστικό, χαοτικό, χειμαρρώδες και προκλητικό αυτό βιβλίο των κοντά 400 σελίδων, ξεχωρίσαμε τις παρακάτω διαυγείς σκέψεις γύρω από ενδιαφέρουσες ιστορικές αναλογίες.
Πρόκειται για το υποκεφάλαιο “Όπως το 1914” του κεφαλαίου “Η συνωμοτικότητα είναι η συνείδηση που δεν καταθέτει τα όπλα”, απ’ το οποίο παραθέτουμε ένα εκτενές απόσπασμα. Με την ευκαιρία, να πούμε ότι μας ξάφνιασε η εξαίρεση της Ελλάδας που κάνουν και που προφανώς θα είναι αποτέλεσμα κακής πληροφόρησης…
«Από πολλές απόψεις, η ρήξη του 2020 είναι αδελφή αυτής του 1914. Η ίδια ασφυκτική, ξεδιάντροπη, προβλέψιμη αλλά αποτελεσματική προπαγάνδα. Η ίδια χαίνουσα προδοσία της Αριστεράς. Η ίδια έρημος να σχηματίζεται γύρω απ’ αυτούς που δεν δειλιάζουν. Ο ίδιος πόλεμος ενάντια στον εχθρό ως εργαλείο πειθάρχησης του πληθυσμού. Η ίδια συνταγή του ψεύδους, όχι μόνο στις εφημερίδες αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ίδια κήρυξη, εκ μέρους του Συμβουλίου του Κράτους, «κατάστασης εξαίρεσης», ώστε να καταστρατηγηθεί κάθε αρχή δικαίου. Η ίδια αστραπιαία αναδιάρθρωση των μεθόδων παραγωγής και η ίδια ακαριαία αναθεώρηση όλων των κοινωνικών κανόνων. Η ίδια υποτακτική κόπωση, που στο τέλος κερδίζει, παρά τις όποιες ανταρσίες.
Όπως και το 1914, το πλέον φαιδρό θέαμα μας το προσφέρουν όλοι αυτοί οι ριζοσπάστες που δεν παραδέχονται ότι έχουν περάσει στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Το 1914 γέλασε ο κάθε πικραμένος βλέποντας τους αναρχικούς ζηλωτές του «κοινωνικού πολέμου» να τάσσονται αυτοστιγμεί υπέρ του πολέμου ενάντια στους Γερμανούς.
Σήμερα οι ριζοσπάστες του χτες είναι υπέρ του εγκλεισμού, με την προϋπόθεση ότι θα είναι αυτοοργανωμένος. Ενάντια στο «υγειονομικό πιστοποιητικό», επειδή δεν είναι προσβάσιμο σε όλους. Υπέρ των «εμβολίων», από αλληλεγγύη, χωρίς όμως να γνωρίζουν τι περιέχουν και χωρίς πληροφορίες γι’ αυτούς που τα παράγουν. Υπάρχουν και εκείνοι που ωθούν στα άκρα το παράδοξο φτάνοντας να κρίνουν την εμβολιαστική υποχρεωτικότητα ως αρμόζουσα σε νήπια, για να απαιτήσουν στη συνέχεια «περισσότερη ενημέρωση». Είδαμε τελευταία κάποιους περίεργους αναρχικούς να παραθέτουν Μπακούνιν -«Όταν έχουμε να κάνουμε με παπούτσια, παραπέμπω στην αυθεντία των υποδηματοποιών»- για να ξεπλύνουν την πολιτική τους τιμή: ποτέ δεν υποτάχτηκαν στο κράτος σε ό,τι αφορά τους «υγειονομικούς» περιορισμούς∙ απλώς επαφέθηκαν στους γιατρούς, πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό.
Οι κυβερνώντες τους οποίους μέχρι χτες αψηφούσαν, και οι οποίοι τόσο επιδέξια τους ενέπλεξαν στο παιχνίδι τους, θα πρέπει να ρίχνουν πολύ γέλιο στα δείπνα τους.
Γενικά όμως, εδώ και δύο χρόνια η Αριστερά δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Έπεσε σε όλες τις παγίδες που της έστησαν. Αναπαρήγαγε τα προϊόντα των κυβερνητικών υπηρεσιών επικοινωνίας και συνομολόγησε στον συναισθηματικό εκβιασμό, στον παραλογισμό και στην ένοχη σιωπή. Αποκαλύφτηκε ως αυτό που είναι: ανορθολογική λόγω ορθολογισμού, σκοταδιστική λόγω επιστημονισμού, αναίσθητη λόγω γλυκερού συναισθηματισμού, νοσηρή λόγω υγιεινισμού, μνησίκακη ένεκα φιλανθρωπίας, αντεπαναστατική ένεκα προοδευτισμού, ανόητη καθώς περνιέται για καλλιεργημένη και διαβολική καθώς τάσσεται στην πλευρά του Καλού. Τα δύο τελευταία χρόνια, σε όλες τις χώρες του κόσμου, εκτός ίσως της Ελλάδας [!], η Αριστερά, η σοσιαλιστική όπως και η αναρχική, μετριοπαθής ή των άκρων, οικολογική όπως και σταλινική, υπήρξε συστηματικά υποστηρικτική στο παγκόσμιο τεχνοκρατικό πραξικόπημα. Ούτε η καραντίνα, ούτε η απαγόρευση κυκλοφορίας, ούτε ο εμβολιασμός, ούτε η λογοκρισία, ούτε οι περιορισμοί φάνταζαν γεγονότα αρκετά ακραία για να προκαλέσουν την αποστροφή της. Έγινε η φωνή του τρόμου ενόσω ο τρόμος βασίλευε.
Παραδίδοντας έτσι την ελευθερία, τη δημοκρατία, το εναλλακτικό, την επανάσταση, ακόμη και την εξέγερση στο εννοιολογικό οπλοστάσιο της Ακροδεξιάς. Πρέπει να πούμε ότι η Αριστερά πάντοτε συντασσόταν με την πλευρά της βιοπολιτικής. Χαρακτηριστικά, οι εκ Νέας Υόρκης μαρξιστές του συρμού της επιθεώρησης Jacobin παραληρούσαν, ανακηρύσσοντας την απόφαση να φοράμε μάσκα προστασίας σύμφωνη με το πνεύμα του σοσιαλισμού, ενώ άλλοι έφτασαν μέχρι του σημείου να θεωρητικοποιούν τον «εμβολιαστικό κομμουνισμό». Παθιασμένες συζητήσεις προαλείφονται στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Είναι προφανώς εντός του πλαισίου της σταυροφορίας ενάντια στη συνωμοσιολογία που η Αριστερά διέθεσε όλες της τις δυνάμεις.
Επιστράτευσε όλους όσους αριθμεί στις τάξεις της, ομοϊδεάτες, διανοούμενους, άεργους δημοσιογράφους και μικροεπιχειρηματίες στα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, όσους νάρκισσους αποθρασυσμένους από την επιδοκιμασία της αγέλης κρύβει στους κόλπους της.
Κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν αντιλήφτηκε ότι οι μεγάλοι «αριστεροί» συγγραφείς, όλα αυτά τα μνημεία της γνώσης, όλες αυτές οι εξεζητημένες παραπομπές σε βιβλία που δεν ανοίχτηκαν ποτέ εντάσσονται εξίσου στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας.»
https://www.facebook.com/events/1749374738746271