Η παρακάτω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου 2022 στο ‘A Free Retriever’s Digest’, ένα διαδικτυακό εγχείρημα που παρουσιάζει κείμενα και εκδόσεις από τον χώρο της διεθνιστικής κομμουνιστικής αριστεράς. Τη βρήκαμε αξιόλογη μιας και υπενθυμίζει βασικές προλεταριακές διεθνιστικές θέσεις, γι’ αυτό και τη μεταφράσαμε.
★Μια συνέντευξη με την KRAS – IWA από την Grupo Moiras (Ισπανία)★
Η Grupo Moiras είναι μια αναρχο-φεμινιστική ομάδα στην Ισπανία εμπνευσμένη από τις “Mujeres libres” του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Η KRAS είναι μια από τις ελάχιστες ομάδες στη Ρωσία, από τον αναρχοσυνδικαλιστικό χώρο, που υπερασπίζεται εδώ και χρόνια μια προλεταριακή διεθνιστική θέση. Η συνέντευξη παρουσιάζει την άποψη των ομάδων για το χαρακτήρα και το διακύβευμα του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία, για τις αντιφατικές θέσεις που διχάζουν τους αναρχικούς στην Ουκρανία, οι περισσότεροι από τους οποίους τάσσονται στο πλευρό της ουκρανικής αστικής τάξης και του στρατού της ενάντια στη ρωσική στρατιωτική εισβολή, για τις δυσκολίες οποιουδήποτε στη Ρωσία προσπαθεί να διαμαρτυρηθεί ενάντια στον πόλεμο μπροστά στη στρατιωτική λογοκρισία και τη βάναυση κρατική καταστολή του καθεστώτος Πούτιν, και για τις δυσκολίες του αναρχικού χώρου ειδικότερα.
Δεδομένης της ταχύτητας με την οποία εξελίσσονται τα γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία και των αποσπασματικών, συγκεχυμένων και μεροληπτικών πληροφοριών που φτάνουν σε εμάς μέσω των διαφόρων μέσων ενημέρωσης, η ομάδα Moiras αποφάσισε να στείλει αυτή την εβδομάδα κάποιες ερωτήσεις στο ρωσικό τμήμα της IWA, προκειμένου να έχουμε μια ελευθεριακή οπτική για τη σύγκρουση που θα μας βοηθήσει να τοποθετηθούμε και να πάρουμε αποφάσεις βασισμένες σε μια διευρυμένη γνώση. Στο κείμενο που ακολουθεί οι ερωτήσεις αυτές συγκεντρώνονται μαζί με τις απαντήσεις που έστειλε η KRAS, την οποία ευχαριστούμε για τη γρήγορη και διαφωτιστική απάντησή της.
Grupo Moiras, 13 Μαρτίου 2022
Moiras: Στην ανακοίνωσή σας προς την IWA σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, επισημαίνετε τις αγορές φυσικού αερίου ως τον κύριο λόγο της σύγκρουσης. Θα θέλαμε να μας εξηγήσετε περισσότερο ποια είναι τα συγκεκριμένα καπιταλιστικά συμφέροντα πίσω από 0αυτόν τον πόλεμο, τόσο από τη ρωσική πλευρά όσο και από την πλευρά των χωρών που τάσσονται υπέρ του ΝΑΤΟ, και να μας πείτε για την πρόσφατη εξέλιξη της πολιτικής της περιοχής σας, που εξαρτάται από αυτές τις αγορές και την επιρροή τους στην οικονομία των δυτικών χωρών. Αυτές οι πληροφορίες παραμένουν συνήθως θαμμένες στα μέσα ενημέρωσης εδώ, που είναι πολύ επικεντρωμένα στις καθημερινές ειδήσεις, αλλά όπου υπάρχει ελάχιστη ανάλυση.
KRAS: Πρώτα απ’ όλα, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα σύγκρουσης και διαφορετικά επίπεδα ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων.
Σε περιφερειακό επίπεδο, ο σημερινός πόλεμος είναι απλώς η συνέχεια της πάλης μεταξύ των κυρίαρχων καστών των μετασοβιετικών κρατών για την ανακατανομή του μετασοβιετικού χώρου. Σε αντίθεση με τον λαϊκό μύθο, η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε όχι ως αποτέλεσμα λαϊκών απελευθερωτικών κινημάτων, αλλά ως αποτέλεσμα των ενεργειών ενός μέρους της κυρίαρχης νομενκλατούρας, η οποία μοίρασε εδάφη και ζώνες επιρροής στα μέλη της, όταν οι συνήθεις και καθιερωμένες μέθοδοι της εξουσίας τους βρίσκονταν σε κρίση. Από αυτή την αρχική διαίρεση, η οποία βασίστηκε στην ισορροπία δυνάμεων της εποχής, αναπτύχθηκε ένας συνεχής αγώνας για την ανακατανομή εδαφών και πόρων, που οδήγησε σε συνεχείς πολέμους σε όλη τη μετασοβιετική περιοχή. Ταυτόχρονα, οι άρχουσες τάξεις όλων των μετασοβιετικών κρατών (όλες τους, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, προέρχονται από τη σοβιετική νομενκλατούρα ή τους διαδόχους της) έχουν υιοθετήσει τον μαχητικό εθνικισμό στην ιδεολογία, τον νεοφιλελευθερισμό στην οικονομία και τις αυταρχικές μεθόδους διαχείρισης στην πολιτική.
Το δεύτερο επίπεδο σύγκρουσης είναι ο αγώνας για την ηγεμονία στον μετασοβιετικό χώρο μεταξύ του ισχυρότερου κράτους της περιοχής, της Ρωσίας, η οποία διεκδικεί τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης και θεωρεί ολόκληρο τον μετασοβιετικό χώρο ως ζώνη των ηγεμονικών της συμφερόντων, και των κρατών του δυτικού μπλοκ (αν και εδώ, επίσης, τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των επιμέρους ευρωπαϊκών κρατών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μπορεί να μην είναι ακριβώς τα ίδια). Και οι δύο πλευρές επιδιώκουν να εδραιώσουν τον οικονομικό και πολιτικό τους έλεγχο στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Εξ ου και η σύγκρουση μεταξύ της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς και της επιθυμίας της Ρωσίας να εξασφαλίσει αυτές τις χώρες υπό την επιρροή της.
Το τρίτο επίπεδο αντιθέσεων είναι οικονομικοστρατηγικής φύσης. Δεν είναι τυχαίο ότι η σύγχρονη Ρωσία αποκαλείται «εξάρτημα του αγωγού φυσικού αερίου και πετρελαίου». Η Ρωσία σήμερα παίζει στην παγκόσμια αγορά, πρώτα απ’ όλα, τον ρόλο του προμηθευτή ενεργειακών πόρων, φυσικού αερίου και πετρελαίου. Η ληστρική και απολύτως διεφθαρμένη άρχουσα τάξη, καθαρά παρασιτική στην ουσία της, δεν άρχισε να επενδύει στη διαφοροποίηση της οικονομικής δομής, αρκούμενη στα υπερκέρδη από τις προμήθειες φυσικού αερίου και πετρελαίου. Εν τω μεταξύ, το δυτικό κεφάλαιο και τα δυτικά κράτη αρχίζουν τη μετάβαση σε μια νέα ενεργειακή δομή, τη λεγόμενη «πράσινη ενέργεια», με στόχο τη μείωση της κατανάλωσης φυσικού αερίου και πετρελαίου στο μέλλον. Για το ρωσικό κεφάλαιο και την οικονομία του, αυτό θα σημάνει την ίδια στρατηγική κατάρρευση που προκάλεσε κάποτε η πτώση των τιμών του πετρελαίου στη σοβιετική οικονομία. Ως εκ τούτου, το Κρεμλίνο επιδιώκει να αποτρέψει αυτή την ενεργειακή στροφή ή να την επιβραδύνει ή τουλάχιστον να επιτύχει ευνοϊκότερες συνθήκες για το ίδιο στην ανακατανομή της αγοράς ενέργειας. Για παράδειγμα, επιδιώκοντας μακροπρόθεσμα συμβόλαια προμήθειας και καλύτερες τιμές, διώχνοντας τους ανταγωνιστές από τη μέση κ.ο.κ. Εάν είναι απαραίτητο, αυτό μπορεί να συνεπάγεται άμεση πίεση στη Δύση με διάφορους τρόπους.
Τέλος, το τέταρτο (παγκόσμιο) επίπεδο είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των κύριων καπιταλιστικών υπερδυνάμεων, των Ηνωμένων Πολιτειών που υποχωρούν και της Κίνας που προελαύνει, γύρω από τις οποίες σχηματίζονται μπλοκ συμμάχων, υποτελών και δορυφόρων. Και οι δύο χώρες ανταγωνίζονται σήμερα για την παγκόσμια ηγεμονία. Για την Κίνα, με τη στρατηγική της «μία ζώνη, ένας δρόμος», τη σταδιακή κατάκτηση των οικονομιών της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και τη διείσδυση στην Ευρώπη, η Ρωσία είναι ένας σημαντικός κατώτερος εταίρος. Η απάντηση των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στη Δύση είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, προσεγγίζοντας μέσω της Ουκρανίας και της Γεωργίας την Εγγύς και Μέση Ανατολή και τους πόρους της. Πρόκειται επίσης για ένα είδος σχεδίου «περιφερειακής οδού». Συναντά την αντίσταση των ιμπεριαλιστικών αντιπάλων: Κίνα και Ρωσία, οι οποίες εξαρτώνται όλο και περισσότερο από αυτό.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να παραβλέπεται η εσωτερική πολιτική πλευρά. Η κρίση του κόβιντ αποκάλυψε τη βαθιά εσωτερική αστάθεια της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δομής όλων των χωρών του κόσμου. Αυτό ισχύει ομοίως για τα κράτη της Δύσης, τη Ρωσία, την Ουκρανία κ.λπ. Η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης, η αύξηση των τιμών και των κοινωνικών ανισοτήτων, η μαζική αγανάκτηση του πληθυσμού με καταναγκαστικά και δικτατορικά μέτρα και απαγορεύσεις οδήγησαν σε εκτεταμένη δυσαρέσκεια στην κοινωνία. Και σε τέτοιες καταστάσεις, οι άρχουσες τάξεις κατέφευγαν πάντα σε δοκιμασμένες μεθόδους για να αποκαταστήσουν την περιβόητη «εθνική ενότητα» και την εμπιστοσύνη του πληθυσμού στην [κρατική] εξουσία: δημιουργία της εικόνας ενός εχθρού και καλλιέργεια στρατιωτικής υστερίας, μέχρι και ενός «μικρού νικηφόρου πολέμου».
Moiras: Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα μέσα ενημέρωσης, που απηχούν τις κυβερνήσεις, μας επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι ο Πούτιν είναι ο μόνος υπεύθυνος για αυτόν τον πόλεμο. Γνωρίζοντας την ιστορία του ΝΑΤΟ, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό στους πληθυσμούς μας χωρίς να φανεί ότι δικαιολογούμε τη ρωσική επίθεση και ότι συντασσόμαστε με την κυβέρνηση Πούτιν;
KRAS: Δυστυχώς, η μαζική δημόσια συνείδηση τείνει να αναζητά απλές και χονδροειδείς απαντήσεις σε ερωτήματα. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να συμπάσχουμε με τον ιδιοκτήτη του Κρεμλίνου και την κυβέρνησή του. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του έχουν οδηγήσει σε πραγματική κατάρρευση των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, στη φτώχεια των συνταξιούχων και των εργαζομένων του δημόσιου τομέα. Οι μισθοί στη χώρα είναι τερατωδώς χαμηλοί, το εργατικό κίνημα έχει πραγματικά παραλύσει… Αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά είναι προϊόν ενός συγκεκριμένου συστήματος που βασίζεται στο κράτος και το κεφάλαιο. Δεν ζούμε στον 17ο αιώνα, ούτε στην εποχή των απολυταρχικών μοναρχιών. Το να θεωρούμε ότι όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο είναι έργο μερικών μεμονωμένων «ηρώων» ή «αντιηρώων» είναι τουλάχιστον αφελές, αλλά στην πραγματικότητα είναι μία από τις μορφές της ίδιας θεωρίας συνωμοσίας. Αυτό ήταν συγχωρητέο τον 19ο αιώνα από τον ρομαντικό Καρλάιλ ή τον συγγραφέα Αλέξανδρο Δουμά. Αλλά στην εποχή μας αξίζει ήδη να κατανοήσουμε ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος και ότι ο καπιταλισμός, ως κοινωνικό σύστημα, λειτουργεί διαφορετικά. Επομένως, καθήκον μας είναι να εξηγήσουμε στους ανθρώπους τη συστημική υπόσταση των προβλημάτων που συγκλονίζουν τον κόσμο σήμερα. Συμπεριλαμβανομένων και των πολέμων αυτού του κόσμου. Και ότι ο μόνος τρόπος να λύσουμε αυτά τα προβλήματα είναι να καταστρέψουμε το κοινωνικό σύστημα που τα δημιουργεί.
Moiras: Αναπαράγονται τα πρότυπα του Ψυχρού Πολέμου, έτσι ώστε φαίνεται ότι αν ασκείς κριτική στη μία πλευρά είναι επειδή είσαι με την άλλη. Αυτό είναι πολύ προβληματικό για τους αναρχικούς, ειδικά όταν δεν έχουμε καμία κοινωνική δύναμη. Θέλουμε να δράσουμε, αλλά φοβόμαστε μήπως μας σύρουν και μας χρησιμοποιήσουν οι στρατοί των κρατών. Στις διαδηλώσεις που γίνονται στις πόλεις μας, η διακήρυξη «όχι στον πόλεμο» συγχέεται με εκκλήσεις για επέμβαση του ΝΑΤΟ. Η δημοσιογραφία που είναι φιλική προς την κυβέρνηση του ισπανικού σοσιαλιστικού κόμματος, του PSOE, μας παρουσιάζει την ανάγκη επέμβασης, κάνοντας μερικές φορές έναν ιστορικό παραλληλισμό με τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και τις συνέπειες της μη επέμβασης των ευρωπαϊκών χωρών, ή τη συμμετοχή των Ισπανών εξόριστων στη Γαλλία, πολλοί από τους οποίους ήταν αναρχικοί, στο γαλλικό στρατό ενάντια στους Ναζί. Τι να κάνουμε: ειρηνισμό και μη παρέμβαση, όπως ήταν η πλειοψηφική θέση του αναρχισμού κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ή υποστήριξη της ουκρανικής αντίστασης κατά της εισβολής των ρωσικών στρατευμάτων; Θα μπορούσε αυτή η δεύτερη επιλογή να θεωρηθεί ως διεθνιστική δράση ενάντια στον ιμπεριαλισμό;
KRAS: Από τη δική μας άποψη, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση με την εμφυλιοπολεμική κατάσταση στην Ισπανία. Οι Ισπανοί αναρχικοί υποστήριζαν μια κοινωνική επανάσταση. Ομοίως, δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση, για παράδειγμα, μεταξύ του μαχνοβίτικου κινήματος στην Ουκρανία και της υπεράσπισης του σύγχρονου ουκρανικού κράτους. Ναι, ο Μάχνο πολέμησε ενάντια στους ξένους, αυστρογερμανούς εισβολείς, και ενάντια στους ουκρανούς εθνικιστές, και ενάντια στους Λευκούς και, στο τέλος, ενάντια στους Κόκκινους. Αλλά οι Μαχνοβίτες αντάρτες δεν πολέμησαν για την πολιτική ανεξαρτησία της Ουκρανίας (η οποία, στην πραγματικότητα, τους ήταν αδιάφορη), αλλά για την υπεράσπιση των επαναστατικών κοινωνικών κατακτήσεών της: για την αγροτική γη και την εργατική διαχείριση της βιομηχανίας, για τα ελεύθερα σοβιέτ. Στον σημερινό πόλεμο, μιλάμε αποκλειστικά για την αντιπαράθεση μεταξύ δύο κρατών, δύο ομάδων καπιταλιστών, δύο εθνικισμών. Δεν εναπόκειται στους αναρχικούς να επιλέξουν το «μικρότερο κακό» ανάμεσά τους. Δεν θέλουμε τη νίκη του ενός ή του άλλου. Όλη μας η συμπάθεια πηγαίνει στους απλούς εργάτες που πεθαίνουν σήμερα κάτω από οβίδες, ρουκέτες και βόμβες.
Ταυτόχρονα, αξίζει να θυμόμαστε ότι η θέση των περισσότερων αναρχικών για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν είναι απλώς ειρηνιστική. Αυτή, όπως αναφέρεται στο αντιπολεμικό μανιφέστο του 1915, είναι μια πορεία για να μετατραπεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος σε κοινωνική επανάσταση. Ανεξάρτητα από τις δυνατότητες επίτευξης αυτού του στόχου στην παρούσα φάση, οι αναρχικοί, κατά τη γνώμη μας, θα πρέπει συνεχώς να διατυπώνουν και να προπαγανδίζουν μια τέτοια προοπτική.
Moiras: Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε στο διαδίκτυο εικόνες από ένοπλες ομάδες που παρουσιάζονται ως αναρχικό τάγμα στον ουκρανικό στρατό, γνωρίζετε αν είναι πραγματικά αναρχικοί και ποιος είναι ο τρόπος που βλέπουν τη σύγκρουση; Και όσον αφορά την εξάρτηση από τα δυτικά όπλα για την αντιμετώπιση της ρωσικής επίθεσης, δεν επηρεάζει αυτό υπερβολικά τη δυνατότητα των ελευθεριακών ταγμάτων στο στρατό ή ενός ανεξάρτητου ουκρανικού αναρχικού αντάρτικου; Ξέρετε τι έχει απομείνει από τη Μαχνοβτσίνα, την αναρχική επανάσταση πριν από έναν αιώνα, στη μνήμη του ουκρανικού λαού; Υπάρχει αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία σήμερα;
KRAS: Το 2014, το ουκρανικό αναρχικό κίνημα ήταν διχασμένο μεταξύ εκείνων που υποστήριξαν τη φιλελεύθερη-εθνικιστική διαμαρτυρία στο Μαϊντάν και στη συνέχεια βοήθησαν τη νέα κυβέρνηση κατά των αυτονομιστών του Ντονμπάς και εκείνων που προσπάθησαν να πάρουν μια πιο διεθνιστική θέση. Δυστυχώς, οι τελευταίοι ήταν λιγότεροι, αλλά υπήρχαν. Τώρα η κατάσταση είναι παρόμοια, αλλά ακόμη πιο οξεία. Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν τρεις θέσεις. Ορισμένες ομάδες (όπως η «Μηδενιστική» και η «Επαναστατική Δράση» στο Κίεβο) θεωρούν αυτό που συμβαίνει ως πόλεμο ενάντια στον ρωσικό ιμπεριαλισμό και τη δικτατορία του Πούτιν. Υποστηρίζουν πλήρως το ουκρανικό εθνικιστικό κράτος και τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις σε αυτόν τον πόλεμο. Η διαβόητη φωτογραφία των «αναρχικών» μαχητών με στολή δείχνει ακριβώς τους εκπροσώπους αυτής της τάσης: συγκεκριμένα δείχνει οπαδούς της «αντιφασιστικής» ποδοσφαιρικής ομάδας Arsenal και συμμετέχοντες της «Επαναστατικής Δράσης». Αυτοί οι «αντιφασίστες» δεν ντρέπονται καν από το γεγονός ότι ανάμεσα στα ουκρανικά στρατεύματα υπάρχουν ανοιχτά φιλοφασιστικοί ένοπλοι σχηματισμοί, όπως το Αζόφ.
Η δεύτερη θέση εκπροσωπείται, για παράδειγμα, από την ομάδα «Μαύρο Λάβαρο» στο Κίεβο και το Λβοφ. Πριν από τον πόλεμο, ασκούσε σκληρή κριτική στο ουκρανικό κράτος, την άρχουσα τάξη, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τον εθνικισμό. Με το ξέσπασμα του πολέμου, η ομάδα δήλωσε ότι ο καπιταλισμός και οι κυβερνώντες και στις δύο πλευρές ευθύνονται για τον πόλεμο, αλλά ταυτόχρονα κάλεσε για ένταξη στις δυνάμεις της λεγόμενης «εδαφικής αυτοάμυνας» – εθελοντικές στρατιωτικές μονάδες ελαφρού πεζικού, οι οποίες συγκροτούνται σε εδαφική, επιτόπια βάση.
Η τρίτη θέση εκφράζεται από την ομάδα «Συνέλευση» στο Χάρκοβο. Καταδικάζει επίσης και τις δύο πλευρές της σύγκρουσης, αν και θεωρεί ότι το κράτος του Κρεμλίνου είναι η πιο επικίνδυνη και αντιδραστική δύναμη. Δεν καλεί για ένταξη σε ένοπλους σχηματισμούς. Οι ακτιβιστές της ομάδας οργανώνουν τώρα βοήθεια προς τον άμαχο πληθυσμό και τα θύματα των βομβαρδισμών του ρωσικού στρατού.
Θεωρούμε ότι η συμμετοχή των αναρχικών σε αυτόν τον πόλεμο ως μέρος των ένοπλων σχηματισμών που δρουν στην Ουκρανία αποτελεί ρήξη με την ιδέα και την υπόθεση του αναρχισμού. Αυτοί οι σχηματισμοί δεν είναι ανεξάρτητοι, υπάγονται στον ουκρανικό στρατό και εκτελούν τα καθήκοντα που θέτουν οι αρχές. Κανένα πρόγραμμα ή κοινωνικό αίτημα δεν προβάλλεται σε αυτούς. Οι ελπίδες για την πραγματοποίηση αναρχικής προπαγανδιστικής δράσης ανάμεσά τους είναι αμφίβολες. Δεν υπερασπίζονται καμία κοινωνική επανάσταση στην Ουκρανία. Με άλλα λόγια, αυτοί οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί απλά έχουν σταλεί για να «υπερασπιστούν την πατρίδα» και το κράτος, αποτελώντας τροφή για τα κανόνια προς όφελος του κεφαλαίου και ενισχύοντας τα εθνικιστικά και μιλιταριστικά αισθήματα των μαζών.
Moiras: Με τη συνεργασία ανθρωπιστικών οργανώσεων και δημοτικών αρχών οι κοινότητες των Ουκρανών μεταναστών εργατών στις πόλεις μας οργανώνουν τη συλλογή και αποστολή στην Ουκρανία τροφίμων, ζεστών ρούχων, φαρμάκων… Ο ισπανικός πληθυσμός είναι πολύ υποστηρικτικός, αλλά ούτε ο πόλεμος ούτε η πανδημία του κόβιντ φαίνεται να βοήθησαν τις κοινωνίες μας να αμφισβητήσουν την εξάρτηση από τους ενεργειακούς πόρους και τις πρώτες ύλες, εξάρτηση που συντηρεί τη νεοαποικιοκρατία και καταστρέφει τη φυσική ισορροπία του πλανήτη. Μπροστά στη σπανιότητα των πόρων, προβλέπεται η επιστροφή στον άνθρακα και η προώθηση της πυρηνικής ενέργειας. Ίσως η ρωσική κοινωνία έχει μεγαλύτερη επίγνωση των κινδύνων και της ανάγκης για εναλλακτικές λύσεις; Υπάρχει κάποιο σχέδιο δράσης προς αυτή την κατεύθυνση από τα κοινωνικά κινήματα; Τι σκέφτονται η KRAS και η IWA σχετικά με αυτό;
KRAS: Δυστυχώς, η κατάσταση των κοινωνικών κινημάτων στη σύγχρονη Ρωσία είναι θλιβερή. Είναι αλήθεια ότι, ακόμη και τα τελευταία χρόνια, υπήρξαν αρκετές δυναμικές και επίμονες περιβαλλοντικές διαμαρτυρίες σε τοπικό επίπεδο: ενάντια σε χωματερές, αποτεφρωτήρια απορριμμάτων ή περιβαλλοντική καταστροφή από την εξορυκτική βιομηχανία, συμπεριλαμβανομένης της εξόρυξης άνθρακα. Αλλά ποτέ δεν οδήγησαν σε ένα ισχυρό κίνημα σε επίπεδο χώρας συνολικά. Όσον αφορά τον αγώνα κατά της ατομικής ενέργειας και των πυρηνικών εργοστασίων, ο οποίος κορυφώθηκε στη Σοβιετική Ένωση και τη Ρωσία στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τη δεκαετία του 1990, τώρα δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου τέτοιες εξεγέρσεις.
Moiras: Οι διαδηλώσεις των Ρώσων κατά του πολέμου βοηθούν να γίνει κατανοητό στους ευρωπαϊκούς λαούς ότι δεν είναι οι Ρώσοι που επιτίθενται στην Ουκρανία, αλλά ο στρατός του κράτους που κυβερνά τη Ρωσία. Αυτό αντανακλάται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις χώρες μας, και γνωρίζουμε ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχουν συλληφθεί εκεί στη Ρωσία ως αποτέλεσμα των διαδηλώσεων. Πώς επηρεάζει αυτό τον ρωσικό αναρχισμό, τι πρόκειται να σημαίνει για την ελευθερία της έκφρασης και της δράσης σας στη χώρα σας;
KRAS: Οι διαδηλώσεις και διάφορες άλλες δράσεις ενάντια στον πόλεμο δεν έχουν σταματήσει ούτε μία μέρα από την πρώτη στιγμή. Χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν μέρος σε αυτές. Οι αρχές απαγορεύουν τη διεξαγωγή τους με το πρόσχημα των «περιοριστικών μέτρων ενάντια στον κόβιντ» και τις διαλύουν βάναυσα. Συνολικά, από τις 8 Μαρτίου, περίπου 11.000 άτομα είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων σε περισσότερες από 100 πόλεις σε όλη τη χώρα. Τα περισσότερα αντιμετωπίζουν πρόστιμα από 10.000 έως 20.000 ρούβλια [Στμ. Περίπου 110 – 200 ευρώ όταν ο μέσος ονομαστικός μισθός στη χώρα είναι 630 ευρώ] για την πραγματοποίηση «μη εξουσιοδοτημένης» διαμαρτυρίας. Ωστόσο, υπάρχουν ήδη πιο σοβαρές κατηγορίες: 28 άτομα έχουν ήδη κατηγορηθεί για χουλιγκανισμό, εξτρεμισμό, βία κατά των αρχών κ.ά., για τις οποίες αντιμετωπίζουν ποινές φυλάκισης πολλών ετών. Οι αρχές χρησιμοποιούν σαφώς τον πόλεμο ως ευκαιρία για να «σφίξουν τα λουριά» στο εσωτερικό της χώρας. Τα επικριτικά μέσα ενημέρωσης είναι κλειστά ή μπλοκαρισμένα. Στα επίσημα μέσα ενημέρωσης διεξάγεται μια υστερική εκστρατεία πολέμου. Έχει ψηφιστεί νόμος σύμφωνα με τον οποίο η διασπορά «ψευδών ειδήσεων» για τις δραστηριότητες του στρατού και η «δυσφήμιση του στρατού», καθώς και η αντίσταση στην αστυνομία, τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης έως και 15 έτη. Στο κοινοβούλιο έχει κατατεθεί ακόμη και νομοσχέδιο που θα επιτρέπει στους συλληφθέντες που τάσσονται κατά του πολέμου να στέλνονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Άνθρωποι απολύονται από τις δουλειές τους, φοιτητές αποβάλλονται από τα πανεπιστήμια για αντιπολεμικές ομιλίες. Έχει εισαχθεί στρατιωτική λογοκρισία.
Σε αυτή την κατάσταση, το μικρό και διχασμένο αναρχικό κίνημα στη Ρωσία κάνει ό,τι μπορεί. Ορισμένοι συμμετέχουν σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Στη συνέχεια, δύο σύντροφοί μας συνελήφθησαν επίσης και τους επιβλήθηκε πρόστιμο. Άλλοι είναι επικριτικοί απέναντι σε αυτές τις διαδηλώσεις, καθώς τα καλέσματα γι’ αυτές προέρχονται συχνά από τη δεξιά φιλελεύθερη αντιπολίτευση και συχνά δεν είναι τόσο αντιπολεμικές όσο φιλοουκρανικές (και μερικές φορές ακόμη και φιλονατοϊκές). Παραμένει η δυνατότητα να πηγαίνουν στις διαδηλώσεις με τα συνθήματα και τις αφίσες τους (κάποιοι αναρχικοί το κάνουν αυτό) ή να κάνουν μικρές, ανεξάρτητες, αποκεντρωμένες δράσεις. Οι αναρχικοί γράφουν αντιπολεμικά συνθήματα στους τοίχους, ζωγραφίζουν γκράφιτι, κολλούν αυτοκόλλητα και φυλλάδια, κρεμούν αντιπολεμικά πανό. Είναι σημαντικό να μεταδώσουμε στον κόσμο την ιδιαίτερη και ανεξάρτητη θέση μας που είναι ταυτόχρονα αντιπολεμική, αντικαπιταλιστική, αντιεξουσιαστική και διεθνιστική.