Την Τετάρτη 14/7 ο κόσμος που συγκεντρώθηκε το απόγευμα στην Ομόνοια άρχισε να κινείται σταδιακά από την πλατεία προς τη Σταδίου. Αρχικά δεν φαινόντουσαν για πάνω από 1500 άτομα πάνω στην πλατεία, αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως αφού έχει ξεκινήσει μια πορεία, αποκαλύφθηκε ότι άγγιζαν τις 4.000-5.000. Αρκετή νεολαία, οικογένειες, καλοστεκούμενος κόσμος αλλά όχι κυριλέ, μιξ μαγαζάτορες και εργάτες. (Σύμφωνα με μια πληροφορία το αρχικό κάλεσμα έγινε από μια δεξιά ομάδα του Facebook που ονομάζεται «Μαγαζιά χωρίς Μπόλι»). Ο κόσμος δεν φαινόταν να έχει μεγάλη εμπειρία από πορείες. Παρόντες πάντως δεν ήταν οι γνωστοί γραφικοί (παπάδες, παπαδιές και λοιποί/ές που είχαν κατέβει ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών, αυτοί βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στην πλατεία Συντάγματος και τους περίμεναν). Μπορούσες να διακρίνεις καποιους καγκουρες γυμναστηριακούς, λίγες σημαίες (δεν μετρήσαμε πάνω από 10) και 2 αυτοσχέδια πανό με σπρέυ («όχι στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, θέλουμε ελευθερία»). Από την αρχή έπαιζε ενθουσιασμός στους συγκεντρωμένους με το πλήθος που εν τέλει μαζεύτηκε (πολλοί τραβάγανε σέλφις με φόντο την Ομόνοια, ώστε να φαίνεται ο κύριος όγκος της πορείας), ενθουσιασμός που εκφράστηκε με την έναρξη της πορείας με μαζικά παλαμάκια και φωνές, αλλά στη συνέχεια δεν θα λέγαμε ότι η πορεία είχε ιδιαίτερο παλμό: 2-3 βασικά, εθνικά «υπεύθυνα», «αντιφασιστικά» συνθήματα («Ελλάς, Ελλάς», «Μητσοτάκη, φασίστα, παραιτήσου», «Κάτω η χούντα του Μητσοτάκη», «Κάτω τα χέρια απ’ τα παιδιά μας» + εθνικός ύμνος). Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ήμασταν μάρτυρες στη γένεση νέων δεξιών και ακροδεξιών μικροκομμάτων, μιας εξέγερσης από τα δεξιά, στη βάση ενός υπαρκτού κοινωνικού ζητήματος που ευμεγέθη κομμάτια κομμουνιστών και αναρχικών αρνούνται να το αναγνωρίσουν ως τέτοιο. Στο Σύνταγμα ήταν συγκεντρωμένοι, δίπλα στους χριστιανούς, οι Pro Patria παραταγμένοι σε στρατιωτικό στυλ. Στο κάτω μέρος της πλατείας υπήρχε και λίγος κόσμος συγκεντρωμένος στο πανό της Contra Dystopia και 4 άλλων δημοκρατικών, αντιφασιστικών οργανώσεων εναντίον «των διακρίσεων και της βιοτρομοκρατίας». Εδώ περιγράφουν τη συγκέντρωση από τη δική τους σκοπιά και το πέσιμο που έφαγαν από τους φασίστες της Pro Patria:
https://contradystopia.blogspot.com/…/07/blog-post_15.html
Η αλήθεια είναι ότι μεγάλο κομμάτι του α/α χώρου και της αριστεράς ως πρώην συνεπείς μενουμεσπιτιστές και νυν φονταμενταλιστές/σταυροφόροι του εμβολιαστικού κινήματος, όχι απλά κρατάει σιγή ιχθύος γύρω από το ζήτημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού και τις συνέπειες αυτού στην εργατική τάξη, αλλά ασχολούνται με ζήλο με πιο… ενδιαφέροντα ζητήματα: με την αποδόμηση του όρου «υγειονομικό απαρτχάιντ», με τη μυθοποίηση της επιστήμης, της τεχνικής και του τεχνοκρατικού λόγου ως μορφών των καπιταλιστικών σχέσεων, με την ταύτιση οποιασδήποτε κριτικής σ’ αυτές τις μορφές με τον «ανορθολογισμό» και τον «σκοταδισμό», με τη λυσσασμένη μονομανία τους να κάνουν fact checking σε οποιαδήποτε κριτική προσέγγιση της κρατικής προπαγάνδας για τα νέα εμβόλια, με το να σχετικοποιούν και να γελοιοποιούν τις όποιες επιφυλάξεις/αντιδράσεις/αντιστάσεις, με το να υποβιβάζουν ένα κοινωνικό ζήτημα σε «ατομική επιλογή» υποβαθμίζοντας τις γιγάντιες διαστάσεις της κρατικής εκστρατείας την οποία και νομιμοποιούν, με το να αδιαφορούν για τους διαχωρισμούς και τις εντολές που επιβάλλονται στην εργασία και την κοινωνική ζωή. Μετονομάζοντας την ατομική ευθύνη σε κοινωνική προτρέπουν τον κόσμο να ακολουθήσει πιστά τα μέτρα που επιβάλει το κράτος στο όνομα κάποιας «αλληλεγγύης» και «κοινωνικής συνείδησης».
Να γιατί λοιπόν ένα κάλεσμα από την αριστερά ή τον α/α χώρο δε θα μάζευε τόσο κόσμο. Κι αυτό το λέμε, διότι αντιμετωπίζουμε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σαν τον τελευταίο κρίκο της βιοπολιτικής διαχείρισης της πανδημίας, ενάντια στην οποία καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας οι αντιστάσεις ήταν ελάχιστες.
O υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι άλλο ένα (εμβληματικό) μέτρο της επιβαλλόμενης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης», η συνέχιση των lockdown, των προστίμων, της καπιταλιστικής ιδεολογίας της ατομικής ευθύνης, της μείωσης των κρατικών αναπαραγωγικών δαπανών για την υγεία, της μείωσης των μισθών και της αύξησης των απολύσεων με άλλα μέσα. Τα εμβόλια είναι στη σημερινή συγκυρία η φτηνή και επωφελής για το κεφάλαιο λύση στο ζήτημα της διατήρησης της υγείας της εργασιακής δύναμης που έχει στη δούλεψή του. Είναι γνωστή η ανάλυση του Φουκώ για τη βιοεξουσία: όλες οι ιατρικές και άλλες πειθαρχικές τεχνικές ανατομο-πολιτικής και βιοπολιτικής αποσκοπούν στην αύξηση της υγείας και των παραγωγικών ικανοτήτων του εργαζόμενου πληθυσμού, στην μακροημέρευση του εργάσιμου βίου και την ευρωστία των στρατιωτών που βρίσκονται στην υπηρεσία του έθνους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι επενδύσεις στην αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης θα πρέπει να είναι και ακριβές, δηλ. επιζήμιες για τα κέρδη του κεφαλαίου, σε μια εποχή μάλιστα που η διαρκής κρίση των καπιταλιστικών σχέσεων απαιτεί γερές δόσεις απαξίωσης παραγωγικού και αναπαραγωγικού κεφαλαίου. Εξού και η φτηνή λύση των εμβολίων που αφενός παρουσιάζονται ως πανάκεια για την πανδημία, αφετέρου στρέφουν τη δημόσια συζήτηση για την ικανοποίηση των προλεταριακών αναγκών μακριά από την αναγκαία, υπό τον έλεγχο των χρηστών της, ενίσχυση των υγειονομικών υπηρεσιών υπό τον έλεγχο των χρηστών τους εν γένει -πράγμα που στο οικονομικό του σκέλος θα απαιτούσε αύξηση της φορολόγησης των κερδών του κεφαλαίου και ως προς το περιεχόμενό του θα απαιτούσε έμπρακτη αµφισβήτηση της αλλοτριωτικής καπιταλιστικής µορφής της ιατρικής.
Η αριστερά (και ένα μεγάλο μέρος της αντι-εξουσίας) ψελλίζει κάποιες αντιρρήσεις για τις απολύσεις, αλλά έχοντας θέσει ως απόλυτη προτεραιότητα την τήρηση των κρατικών «μέτρων ασφάλειας», όπως αποκαλούνται τα lockdown, οι μάσκες, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, όλα αυτά τα αμφιβόλου ποιότητας και ασφάλειας εμβόλια με τα εξωγήινα ονόματα κλπ., δεν καλεί σε καμία αντίσταση στον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Όπως δεν κάλεσε σε καμία αντίσταση στην τηλεκπαίδευση, την τηλεργασία, τους πολύμηνους εγκλεισμούς που οδήγησαν το 1/5 του πληθυσμού στην κατάθλιψη, τη συστηματική παραβίαση των ατομικών, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Για να μην πούμε κιόλας ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως αυτή της τηλεκπαίδευσης, πρωτοστάτησε κιόλας στην παραβίασή τους, επιτρέποντας στο κράτος να μετατρέψει την παρατυπία σε νόμο.
Όμως, οι επιπτώσεις που θα έχει η απείθεια στα κρατικά μέτρα υποχρέωσης σε εμβολιασμό των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ιδωμένες μέσα στο πλαίσιο της διαρκούς ενίσχυσης του διευθυντικού δικαιώματος από τον Μάρτη του 2020 και μετά δημιουργούν ένα εφιαλτικό τοπίο. Ο εκβιασμός που θα υποστούν τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενες που δεν επιλέγουν να εμβολιαστούν έχει αρχίσει ήδη να δρομολογείται: στον μεν δημόσιο τομέα επιδιώκεται με διαδικασίες εξπρές να παρακάμψουν το «πειθαρχικό» και να οδηγηθούμε σε άμεσες κυρώσεις στους εργαζόμενους κυρώσεις που θα ξεκινούν από αναγκαστικές μεταθέσεις μέχρι ενδεχομένως απολύσεις, Ας σκεφτεί κανείς τις εξελίξεις αν γενικευτεί η παράκαμψη του πειθαρχικού πχ. σε περιπτώσεις άρνησης παροχής σύγχρονης τηλεκπαίδευσης. Ήδη με την υπερεξουσία που δόθηκε στους διευθυντές σχολικών μονάδων (βλ. https://www.efsyn.gr/…/302865_me-neo-arthro-ypaith…) σε όσους εκπαιδευτικούς αρνηθούν την αξιολόγηση δρομολογείται να τους κόβεται ο μισθός! Όποιος αρνείται είτε τον εμβολιασμό είτε την αξιολόγηση είτε κάτι άλλο μεθαύριο… θα διακινδυνεύει τον μισθό ή την απόλυσή του!
Την ίδια στιγμή στον ιδιωτικό πάνε για απολύσεις άνευ αποζημίωσης, εφόσον θεωρηθεί ότι ο μη εμβολιασμός του εργαζομένου βλάπτει την κερδοφορία της επιχείρησης. Και πριν μας απολύσουν αρχικά θα μας έχουν σε αναστολή άνευ αποδοχών μπας και συνετιστούμε.
Όταν η εργατική τάξη βρίσκεται ενώπιον ενός προβλήματος που πρέπει να το επιλύσει άμεσα, όπως αυτό της προστασίας της υγείας (και δεν εννοούμε εδώ απλά την covid-19) και της προστασίας του άμεσου και έμμεσου μισθού της, οφείλει να ανακαλύψει εκ νέου τα πολιτικά και πνευματικά όπλα της, τις μορφές ζωής που θα την κρατήσουν σε θέση μάχης. Πρέπει να πιέσουμε από τα κάτω τα συνδικάτα να πάρουν αποφάσεις ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και να στηρίξουν όσους επιλέγουν να μην εμβολιαστούν και ταυτόχρονα να σχηματίσουμε μια εξωσυνδικαλιστική, αντισυντεχνιακή προλεταριακή κοινότητα αγώνα που δεν θα στέκεται μόνο αλληλέγγυα σε όσους αρνηθούν να συμμορφωθούν στον κρατικό καταναγκασμό του υποχρεωτικού εμβολιασμού, αλλά θα σπάει αυτούς τους διαχωρισμούς στο πλαίσιο της συνολικής άρνησης της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας.
Αν οι σχετικές ανακοινώσεις των συνδικάτων ακολουθήσουν τη λογική της ΠΟΕΔΗΝ, όπως αυτή αποτυπώνεται στην πρόσφατη ανακοίνωσή της, «Το υγειονομικό προσωπικό συμμετέχει μαζικά στον εμβολιασμό, αλλά στοχοποιείται με ανακρίβειες και στρεβλά στοιχεία… Είμαστε ενάντια στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού των Υγειονομικών και Προνοιακών υπαλλήλων. Η υποχρεωτικότητα παραβιάζει συνταγματικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα. Με πειθώ θα εμβολιαστούν όλοι οι υγειονομικοί. Ο εξαναγκασμός ή επιβολή πειθαρχικών μέτρων οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα», τότε την έχουμε βάψει.
Με ανάλογη «πειθώ» οδήγησαν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών τα μέλη τους στην υποχρεωτική τηλεκπαίδευση! Στον αντίποδα, ευτυχώς, κινείται όμως η απόφαση του Σωματείου Εργαζομένων του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ που τάσσεται κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού και των ποινών με απολύσεις και περικοπές μισθού και καλεί σε στάση εργασίας για το ζήτημα. (https://www.grtimes.gr/…/poedin-4ori-stasi-ergasias-ayrio-s…)
Μακριά λοιπόν από ψευτοπροτάγματα σαν αυτά που βάζει η σημερινή φιλοεμβολιαστική διαδήλωση «αγώνα» του ΚΚΕ που δήθεν ζητάει μέτρα στήριξης του δημόσιου τομέα Υγείας αλλά την ίδια στιγμή διεκδικεί «καθολικό πρόγραμμα δημόσιου δωρεάν εμβολιασμού» – λες κι η κυβέρνηση προσφέρει κάτι άλλο πέρα από αυτό το τελευταίο! Ας σπάσουμε τους διαχωρισμούς που ορίζει το κράτος και το κεφάλαιο ακόμα και με ατομικό ρίσκο, αρνούμενες να επιδεικνύουμε πιστοποιητικά νόσησης και εμβολιασμού (όσες για ατομικούς λόγους εμβολιαστήκαμε) για την πρόσβασή μας σε χώρους που απαγορεύεται η είσοδος σε ανεμβολίαστους, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς αυτούς (σαν απεργία καταναλωτών).
Γιατί μόνο ένας πραγματικός ΑΓΩΝΑΣ, που θα επιτίθεται στην κρατική διαχείριση της πανδημίας συνολικά και σε όλες τις μορφές της, στην τηλεκπαίδευση/τηλεργασία, στα απανωτά λοκντάουν, στην καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων με πρόσχημα την πανδημία, στην ιατρικοποίηση των κοινωνικών ζητημάτων μπορεί να ανοίξει πραγματικές χαραμάδες προς τον προλεταριακό αυτοκαθορισμό και την αμφισβήτηση της δυστοπίας που βιώνουμε 1,5 χρόνο τώρα.
ΜΙΣΕΣ ΩΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΔΙΠΛΑΣΙΟΙ ΜΙΣΘΟΙ
ΕΤΣΙ Η ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ!