Στο «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο της 14ης Γενάρη, φέρνοντας μια γύρα στην Κοραή όπου μας είχαν αποκλείσει για ώρα οι μπάτσοι, διαπιστώσαμε ότι ο λόγος με πανώ υπέρ ανοιχτών σχολών, κατά της τηλεκπαίδευσης και υπέρ γενικών συνελεύσεων σε όλες τις σχολές ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Όμως δυο-τρεις μέρες μετά, η στάση των αριστερών παρατάξεων στους φοιτητικούς συλλόγους είχε αλλάξει, στα λόγια τουλάχιστον. Τι συνέβη και οι κνίτες και τα εαακ άρχισαν να μιλούν για γενικές συνελεύσεις, άνοιγμα των σχολών και σταμάτημα της τηλεκπαίδευσης;
Θα πούμε εδώ μια μικρή ιστορία από αυτές που οι αριστεροί κομματικοί ιστορικοί του μέλλοντος θα φροντίσουν να περάσει στη λήθη γιατί δεν κολλάει πουθενά στις «αγωνιστικές» αφηγήσεις που θα συγγράψουν όταν η δεκάμηνη κοινωνικο-αποστασιακή/φιλο-λοκντάουν στάση τους θα έχει πια ξεχαστεί.
Δυο μέρες πριν από το συλλαλητήριο της 14ης μια παράξενη ομάδα έκανε την εμφάνισή της στην ψηφιακή δημόσια σφαίρα των social media επονομαζόμενη «Επαναλειτουργία Πανεπιστημίων της χώρας» και η οποία μέσα σε 2 εικοσιτετράωρα έφτασε τις 9.000 μέλη! Μέλη που διαμαρτύρονταν για το κλείσιμο των σχολών τους, που ανησυχούσαν για την πιθανή υποτίμηση των πτυχίων τους στην αγορά εργασίας, πτυχία νοσοκόμων, για παράδειγμα, που θα έχουν αποκτηθεί χωρίς πρακτική εξάσκηση. Μέλη που εξέφραζαν μεγάλη δυσαρέσκεια προς το υπουργείο παιδείας και απαξίωση προς την κυβέρνηση που παραμέρισε και περιφρόνησε τον «έλληνα φοιτητή» που πληρώνει το νοίκι στο φοιτητικό του σπίτι εδώ κι ένα 6μηνο -παρόλο που δεν του επιτρέπεται λόγω λοκάουτ των σχολών να ζει σε αυτό- με την εντύπωση ότι το εαρινό εξάμηνο θα ξαναγυρίσει στο πανεπιστήμιο και στο σπίτι του για να ολοκληρώσει τις σπουδές του για αυτό το χρόνο. Τα ίδια αυτά 9.000 μέλη πού και πού εξέφραζαν και μια περιορισμένης έκτασης αγανάκτηση για τα φράγκα που η κυβέρνηση δίνει για αστυνομία και όχι για σχολές και συγγράμματα για τα οποία, παρεμπιπτόντως, ήσαν ιδιαίτερα δυσαρεστημένα που έρχονταν με τόση καθυστέρηση.
Τα πράγματα στράβωσαν όταν μια φοιτήτρια της συνέλευσης ενάντια στη βιοεξουσία ποστάρισε αρθρώνοντας ταξικό λόγο και θεωρησε σωστό να κάνει σαφές ότι κάποιοι φοιτητές θέλουν τα πανεπιστήμια ανοιχτά όχι για να προωθήσουν την ατομική τους καριέρα μέσω της απόκτησης ενός φτηνότερου ή ακριβότερου πτυχίου, αλλά ως κέντρα αγώνα ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης που στοχεύουν στην υποτίμηση των αναγκών τους και φυσικά κάλεσε στην κινητοποίηση της 14ης Γενάρη ενάντια στον νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ. Την ίδια ώρα που το εν λόγω post είχε μεγάλη απήχηση, διάφοροι αριστεροί για να μην υστερήσουν σε αγωνιστικότητα χώθηκαν επίσης στην ομάδα με post ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ. Σε αυτό το σημείο οι διαχειρίστριες διέγραψαν τα σχετικά ποστ κι όταν έφαγαν κράξιμο για τη λογοκρισία από πολύ κόσμο και χύμα και αριστερούς, ανακοίνωσαν ότι η σελίδα ασχολείται … αυστηρά αποκλειστικά και μόνο με το φλέγον θέμα της επαναλειτουργίας των Πανεπιστημίων με στόχο την απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου και στη συνέχεια προχώρησαν στο κατέβασμα της σελίδας! Όταν την ξανα- ανέβασαν μετά από ένα 24ωρο είχαν πάρει πια το μάθημά τους: για να έχουν μια ομάδα ικανή να συγκεντρώσει πολλές χιλιάδες μέλη και να μπορούν να κάνουν έτσι τις τηλε-διαμαρτυρίες τους με τις συλλογές τηλε- υπογραφών αυτή έπρεπε να είναι οπωσδήποτε δημόσια, άρα θα έπρεπε να ανεχτούν και το μέσα-σε-κάποια-όρια σπαμάρισμα από τους αριστερούς, κατά κύριο λόγο ΜΑΣίτες, όπως και έκαναν.
Πανικός επικράτησε στις γραμμές των κνιτών και των αριστεριστών: οι ανοιχτοσχολάκηδες είχαν βγει στην αντεπίθεση ενάντια στην κυβέρνηση αφήνοντας μίλια πίσω τους τους «αγωνισταράδες» των σχολών, οι οποίοι έσπευσαν πολύ γρήγορα να καλύψουν το χαμένο έδαφος και να ξεπλυθούν ενώπιον των μελών τους που επί μήνες τους συμβούλευαν να κάθονται σπίτι τους, να τηλεκπαιδεύονται, να πλένουν τα χέρια τους και να κρατάνε κοινωνικές αποστάσεις.
Φήμες για δ.σ. φοιτητικών συλλόγων που προτίθεντο να καλέσουν γενικές συνελεύσεις στις σχολές -κάτι αδιανόητο για την αριστερά μέχρι πριν από λίγες μέρες- άρχισαν να κυκλοφορούν στους φοιτητικούς κύκλους· οι κνίτες μπήκαν σε αίθουσες διαφόρων σχολών και κρατώντας αποστάσεις 50 μέτρων μεταξύ τους έκατσαν στα έδρανα με τις σημειώσεις τους ανά χείρας σε ένα θλιβερό σόου βγαλμένο από την πάλαι ποτέ ηρωική εποχή της ΠΚΣ και του Φαράκου σε στυλ «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες» ζητώντας να ξαναγυρίσουν στις σχολές «με όλα τα μέτρα προφύλαξης»· το ίδιο σταλινικό κόμμα οργάνωσε στις 19 και 20/1 «αποκλεισμό» της πολυτεχνειούπολης· σε συνεργασία με εαακίτες κάλεσε δυο – τρεις γενικές συνελεύσεις στις σχολές που φυσικά δεν είχαν απαρτία αφού λόγω της πλήρους στήριξης στο λοκντάουν και την τηλεκπαίδευση που είχε δείξει η αριστερά όλο το προηγούμενο διάστημα οι φοιτήτριες ή είχαν φύγει προ πολλού για τα χωριά τους ή είχαν ήδη ξεκινήσει για τρίτη συνεχόμενη φορά το τελευταίο δεκάμηνο το διάβασμα για τις τρέχουσες τηλεξετάσεις. Σ’ αυτήν την τελευταία λέξη κρύβεται όλη η αλήθεια για τις όψιμες κινητοποιήσεις των αριστερών: σε καμία από αυτές τις «κινητοποιήσεις» ή συνελεύσεις δεν τέθηκε θέμα ακύρωσης της τρέχουσας τηλεξεταστικής, κατοχύρωσης του εξαμήνου χωρίς εξετάσεις ή τερματισμός του λοκντάουν!
Μια άλλη εξέλιξη που κρύβεται πίσω από αυτή την όψιμη «αγωνιστικότητα» ακούει στο όνομα «πανεπιστημιακή αστυνομία», μια εξέλιξη που θα δυσχεράνει τα μάλα στο μέλλον τη συνδικαλιστική τους δράση στις σχολές. Ειδικά για αυτό το τελευταίο ζήτημα, που φαίνεται πως θα αποτελέσει την κινηματική, και όχι μόνο, κολυμβήθρα του σιλωάμ για όλους τους μενουμεσπιτιστές που αποφάσισαν τώρα να βγουν για λίγο στο δρόμο, είναι χαρακτηριστικό πως πλειοψηφεί στις μέχρι τώρα δημόσια κατατεθειμένες οπτικές τους η απουσία αναφοράς στην γενική αλλά και ειδική συνθήκη που καθορίζει τις δυνατότητες εδραίωσης της πανεπιστημιακής αστυνομίας εντός της συγκεκριμένης συγκυρίας: στο λοκντάουν γενικά και στην επιβολή τηλεκπαίδευσης/τηλεξέτασης ειδικά. Η ιστορία υπήρχε* όταν εξυπηρετούσε την δικαιολόγηση της αδράνειας στο όνομα κάποιας πρότερης «ήττας του κινήματος» λόγω σύριζα, αλλά δεν υπάρχει πιά όταν πρόκειται για την πολύ πιο πρόσφατη ιστορική αποτυχία κινηματικής εναντίωσης στα πειθαρχικά μέτρα καραντίνας που προετοίμασαν το έδαφος για την διεύρυνση των τεχνικών πειθάρχησης και αστυνόμευσης του προλεταριάτου ― με την πανεπιστημιακή αστυνομία να είναι μόνο μια επιμέρους αποκρυστάλλωση μιας διαρκούς, από το πρώτο λοκντάουν, αστυνόμευσης και μιας διαγραφόμενης δυστοπίας στην ολότητα της καθημερινής ζωής.
[*”Υπήρξε λοιπόν η Ιστορία, μα δεν υπάρχει πιά” Βλ. Μαρξ, Η Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, σελ. 118. Αναφέρεται στην κατά το δοκούν επίκληση κάποιας μακρινής “ιστορίας” όταν βολεύει και στην απάλειψή της στον παρόντα ιστορικό χρόνο, κάτι που οδηγεί στην φυσικοποίηση/αποδοχή των τωρινών κοινωνικών σχέσεων μέσω της εξαφάνισης της πορείας που έχει οδηγήσει μέχρι αυτές.]
Σκεφτόμενοι ότι ποτέ δεν είναι αργά, ακόμα και για την αριστερά της καραντίνας και της τρέχουσας τηλεξεταστικής, καταθέσαμε μέσω συνθήματος σε τοίχο την πρόταση που απεικονίζεται στην πιο πάνω φωτογραφία, στην πρόσφατη «πανεκπαιδευτική» πορεία της 21ης Ιανουαρίου.