Όλη η μπροσούρα σε pdf εδώ
Η όξυνση των πειθαρχικών μέτρων και της κατασταλτικής βίας γίνεται αναπόφευκτη από τη στιγμή που το καπιταλιστικό κράτος δείχνει αποφασισμένο να μην ανεχτεί κανένα εμπόδιο στο σχέδιό του να συνεχίσει και να εμβαθύνει την ακραία πολιτική της λιτότητας που έχει εδώ και 10 χρόνια εγκαινιάσει με τα επονομαζόμενα «μνημόνια συνεργασίας». Κι ενώ ο στόχος της στρατηγικής της συνεργασίας των αφεντικών και των πολιτικών τους εκπροσώπων παραμένει διαχρονικά ένας και μόνον (βλ. μετατροπή της χρόνιας κρίσης της καπιταλιστικής σχέσης σε διαρκή υποτίμηση του άμεσου και έμμεσου μισθού της εργατικής τάξης και συγκράτηση των προσδοκιών της) η μυστικοποίηση αυτής της στρατηγικής στη γλώσσα των απολογητών της εξαπάτησης κωδικοποιείται κάθε φορά παίρνοντας διαφορετικές μορφές.
Με την έκρηξη της πανδημίας, ο πειθαρχικός έλεγχος της ζωής της κάθε εργάτριας χωριστά και η βιοπολιτική διαχείριση συνολικά του πληθυσμού που εργάζεται έμμισθα ή μη στο κοινωνικό εργοστάσιο –διαχείριση που γενικά σκοπεύει στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασιακής μας δύναμης αναπτύσσοντας νέες ή αναβαθμίζοντας τις ήδη χρησιμοποιούμενες τεχνικές κοινωνικού ελέγχου– φτάνουν σε παροξυσμό. Με την πανδημία να λειτουργεί ως καταλύτης εντός μιας συνεχιζόμενης κρίσης κοινωνικής αναπαραγωγής, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου προσπαθεί με όλα τα μέσα να μετατρέψει την ανάγκη προστασίας του εμπορεύματος εργασιακή δύναμη σε ευκαιρία –όπως δεν σταματάνε να μας υπενθυμίζουν μερικοί από τους πιο εξέχοντες κρετίνους που απαρτίζουν αυτό το συνάφι.[1] Ευκαιρία ποσοτικής και ποιοτικής επέκτασης των τρόπων άσκησης της εξουσίας του κράτους ώστε να είναι σε όσο το δυνατόν πλεονεκτικότερη θέση για την επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων και τη συνέχιση της επίθεσης στους προηγούμενους –σχετικά ευνοϊκότερους για εμάς– όρους αναπαραγωγής του προλεταριάτου.
Στην έκτακτη συνθήκη της πανδημίας, αρχικά εμφανιζόμενο κυρίως ως «προστάτης», το πατερναλιστικό Κράτος-μπαμπάς εγκαθίδρυσε με κάθε μέσο την υγιεινιστική τρομοκρατία στο όνομα της «προάσπισης της δημόσιας υγείας». Παράλληλα με τις πιο «εκλεπτυσμένες» μεθόδους αυτο-πειθάρχησης που αυτό προώθησε, όπως οι επικλήσεις στην ατομική ευθύνη και όλων των ειδών οι παραινέσεις για αποστασιοποίηση και τήρηση ακατανόητων οδηγιών προφύλαξης,[2] στο δεύτερο λοκντάουν έριξε μεγαλύτερο βάρος στην πειθαρχική τιμωρία κάθε κοινωνικού παραβάτη και στον εκφοβισμό κάθε δυνητικού, φτάνοντας μέχρι τις χοντροκομμένες τακτικές ακραίας καταστολής που θυμίζουν παλιές «καλές» εποχές του κράτους-χωροφύλακα…
Και έπεται συνέχεια, όπως δείχνει η δηλωμένη προτίμηση στην αύξηση των δαπανών για την προστασία του συστήματος (εξοπλισμοί για μπάτσους, αστυνομία σε πανεπιστήμια) έναντι της δηλωμένης αλλεργίας στην αύξηση των κρατικών αναπαραγωγικών δαπανών (υγεία, εκπαίδευση).
Να θυμίσουμε πως πριν το δεύτερο λοκντάουν τμήματα της εργατικής τάξης άρχισαν να αντιδρούν στην πράξη αμφισβητώντας στον δρόμο την παθητική υποταγή στις ορέξεις της κυβερνητικής δεξιάς φράξιας του κεφαλαίου, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο πως αυτό που απειλεί την υγεία του προλεταριάτου δεν είναι η πανδημία καθεαυτή αλλά κυρίως η «θεραπεία» που μαγειρεύεται στα εργαστήρια του κράτους. Να θυμίσουμε επίσης το γεγονός πως, σύμφωνα με τις απόψεις των ειδικών-αρχιμπάτσων-παρκαδόρων της δημόσιας τάξης, η οριοθέτηση της κυκλοφορίας στον δημόσιο χώρο σύμφωνα με το τρίπτυχο παραγωγή-αναγκαία κατανάλωση-δραστηριότητες που διατηρούν το ελάχιστο επίπεδο ανασύστασης της εργασιακής δύναμης δεν είχε επιφέρει τον επιθυμητό βαθμό συμμόρφωσης.[3]
Για τους παραπάνω λόγους, αλλά κι επειδή είχε αυξηθεί το κομμάτι της κοινωνίας που προχωρούσε σε έμπρακτη και ρητή συλλογική αμφισβήτηση της πολιτικής διαχείρισης της πανδημίας, αναβαθμίστηκαν τα πειθαρχικά μέτρα που αφορούν κάθε διαπιστωμένο ή δυνητικό παραβάτη (διπλασιασμός προστίμων και αυστηροποίηση των περιορισμών στην κυκλοφορία).
Παράλληλα, λοιπόν, με την καθημερινή επιβολή προστίμων που καλά κρατεί μέχρι σήμερα, μια μακριά σειρά απειλών, προσαγωγών, συλλήψεων και διώξεων που έχουν λάβει χώρα από τις παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου μέχρι την πρόσφατη εισβολή στην Α’ ΦΕΠΑ αποδεικνύουν ότι η παρουσίαση της διαχείρισης της πανδημίας ως ενός ζητήματος υγειονομικής ασφάλειας δεν μπορεί πλέον να αποκρύψει ικανοποιητικά την πολιτική και κοινωνική διάστασή της. Ή, αντίστροφα, για να μυστικοποιηθεί εκ νέου αυτή η απόκρυψη θα πρέπει πρωτίστως να εξαφανιστεί από τη δημόσια σφαίρα κάθε πολιτική και κοινωνική διεκδίκηση που έχει προκύψει έως τώρα –μαζί φυσικά με τα υποκείμενα που την εκφράζουν– και δευτερευόντως να τιμωρείται αδιάκριτα κάθε παραβίαση των νέων καραντινικών μέτρων.
***
[1] «Η πανδημία μας έκανε πιο σοφούς, αντιμετωπίζουμε μια δύσκολη κρίση και βλέπουμε τα δυνατά και αδύνατα σημεία μας, αλλά είμαστε ακόμη πιο αφοσιωμένοι στην μεταρρυθμιστική ατζέντα μας. Είναι ανάγκη και προτεραιότητά μας και με το Ταμείο Ανάκαμψης δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα και να προχωρήσουμε μπροστά».
Βλ. https://www.iefimerida.gr/politiki/parembasi-toy-k-mitsotaki-sto-greek-economic-summit. Καταλαβαίνουμε όλοι πάνω από ποιανών τις πλάτες θα περάσει αυτή η «ευκαιρία ανασυγκρότησης της χώρας»…
[2] Από πού να το πιάσει και πού να τελειώσει κανείς με αυτό το ευτράπελο: από τις γραπτές προτροπές για διατήρηση κενών θέσεων στα ήδη στενάχωρα και ανεπαρκή ΜΜΜ που οδηγούν στον ασφυκτικό συνωστισμό όρθιων και ταλαιπωρημένων επιβατών, μέχρι τη γνωμάτευση για χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν 9 ατόμων σε κλειστούς χώρους την ίδια ώρα που στους ανοικτούς δημόσιους και αεριζόμενους χώρους ισχύει ακριβώς το ίδιο περιοριστικό όριο –όχι ομως και για τους μπάτσους–, ο κατάλογος της ασυναρτησίας είναι ατελείωτος.
[3] Υιοθετώντας το ανάλογο μελιστάλαχτο ύφος μας είπε λοιπόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στις 9 Νοεμβρίου, μέσες-άκρες, πως δεν είμαστε αρκετά φρόνιμες και υπάκουες: «Για άλλη μία φορά η ατομική ευθύνη και η συλλογική μας ωριμότητα θα είναι καθοριστική ώστε το lockdown να παραμείνει στο χρονοδιάγραμμα των τριών εβδομάδων που ανακοινώθηκε. Ας τηρήσουμε τα μέτρα. Ας μην ψάχνουμε συνεχώς αφορμές για να τα παρακάμψουμε. Ας μείνουμε για λίγο μακριά από φίλους και συγγενείς για να μπορέσουμε τελικά να είμαστε πολύ περισσότερο μαζί. Ατομική ευθύνη λοιπόν αλλά και κρατική επαγρύπνηση ώστε να εξασφαλίζεται η τήρηση των μέτρων». Βλ. https://www.skai.gr/news/politics/petsas-gia-lokntaoun-erxotan-tsounami-apo-mas-eksartatai-i-diarkeia-tou. Επίσης, από τις 7 Νοεμβρίου μέχρι τις 19 Ιανουαρίου είχαν βεβαιωθεί συνολικά 84.526 πρόστιμα για παραβίαση των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας (ποσοστό περίπου 75% επί του συνόλου των παραβάσεων) και 27.832 πρόστιμα για μη χρήση μάσκας και τήρησης των αποστάσεων (ποσοστό 23% αντίστοιχα), όπως καταγράφονται στην ιστοσελίδα των μπάτσων και της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας. Αντιθέτως, στις 25 Απριλίου, λίγο πριν το τέλος του πρώτου λοκντάουν, η απόφανση της ΕΑΔ ήταν πως παρατηρούνται «υψηλά ποσοστά συμμόρφωσης και ελάχιστες εξαιρέσεις». Βλ. https://aead.gr/press/press-releases/apotelesmara-tirisi-metron-apofygi-diasporas. Φυσικά, τότε γίνονταν και πολύ λιγότεροι έλεγχοι γιατί το παραμύθι της «ατομικής ευθύνης» έπιανε τόπο πιο αποτελεσματικά από ότι τώρα. Εν τω μεταξύ, μόλις πριν από λίγες ημέρες ο ηγεμόνας-τιμωρός Μητσοτάκης ανακοίνωσε την αύξηση των προστίμων από τα 300 στα 500 ευρώ! Σπεύδοντας όμως, κατά την διάρκεια της ίδιας παράστασης που πραγματοποίησε μπροστά σε πλήθος οπαδών του κοινοβουλευτικού θεατρινισμού, να εναλλάξει τον ρόλο του σε αυστηρό μεν αλλά δίκαιο ηγεμόνα-προστάτη και απέσυρε προσωρινά την εξαναγγελθείσα απειλή.