Όσο δεν πληρωνόμαστε τόσο ώστε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας ούτε νοίκι, ούτε λογαριασμούς, ούτε super πρόκειται να πληρώσουμε!
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώνουμε εξωφρενικά νοίκια, να παίρνουμε μισθό-χαρτζηλίκι και να προσκυνάμε κιόλας.
Δεν βλέπουμε άλλο δρόμο από τη διεκδίκηση αυξήσεων στον μισθό, ανάπτυξη συλλογικών αντιστάσεων, στάση πληρωμών στα ενοίκια και αυτομείωση τιμών στα super market.
Συμμετέχουμε στην καμπάνια για την υπεράσπιση της προλεταριακής στέγης. Στηρίζουμε και καλούμε στην πορεία που διοργανώνει η Συνέλευση ενάντια στον Εκβιασμό του Ενοικίου, την Παρασκευή στις 26/6 στις 7 το απόγευμα στην πλ. Βικτωρίας.
Διαβάστε ολόκληρη την προκήρυξη εδώ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΣΤΕΓΗ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΣΘΟ (ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ)
Έφυγες κάποτε τρέχοντας από την οικογένεια, αμέσως μόλις τσέπωσες μερικά φράγκα από τις πρώτες σου άρπα-κόλλα δουλειές, για να πιάσεις το πρώτο σου σπίτι. Δεν σε πείραξε που ήταν ανήλιαγο και που το απέναντι μπαλκόνι ήταν στα τρία μέτρα. Ούτε που η υγρασία είχε απλωθεί στους άβαφους τοίχους. Δε σε πείραξε που τα υδραυλικά ήταν σκάρτα, η κουζίνα μπουντρούμι και η θέρμανση κομμένη. Ούτως ή άλλως δεν είχες να την πληρώνεις. Ήσουν χαρούμενη/ος που θα γλίτωνες από τους γονείς και τις καθημερινές τους υποδείξεις για τη ζωή σου. Ένιωσες ικανοποίηση, θα αποκτούσες επιτέλους την ελευθερία σου, θα στέγαζες την αυτονομία σου. Γι’ αυτό άξιζε, είπες, να κάνεις θυσίες∙ θα έκοβες τις μπύρες, τις εξόδους,τα βιβλία, τα ταξίδια…
Κι ύστερα…άλλαξες μερικά σάπια σπίτια το ένα χειρότερο από το άλλο κάθε φορά που έχανες τη δουλειά σου ή κάθε φορά που ο ιδιοκτήτης ζητούσε όλο και πιο πολλά. Ύστερα ήρθαν τα 10ωρα ορθοστασία με μισά ένσημα και μέρος της αμοιβής σε κουπόνια·το σπαστό ωράριο και η εξάντληση της τρεχάλας στην κωλοδουλειά που χάρηκες όταν τη βρήκες, γιατί τώρα πια μπορούσες να πιάσεις το δικό σου σπίτι.
Και τότε το ένιωσες καλά στο πετσί σου ότι το σπίτι είναι πιο πολύ το αποθετήριο της εργασιακής μας δύναμης, παρά ο χώρος πραγμάτωσης της ελευθερίας μας. Είναι το μέρος που κουλουριαζόμαστε για να ανακτήσουμε τις δυνάμεις που την επόμενη μέρα θα ξαναθέσουμε στην υπηρεσία του αφεντικού για να παραγάγουμε υπεραξία για χάρη του. Το μέρος που αναπαράγουμε καθημερινά τον εαυτό μας άμισθα. Το μέρος όπου κλεινόμαστε για να θρηνήσουμε τη μέρα που πέρασε κι εμείς δε χαρήκαμε λεπτό της·το μέρος από όπου θέλουμε να βγούμε πάλι τρέχοντας,γιατί η απομόνωση μετά από μια σκληρή μέρα σήκω-κάτσε δεν αντέχεται και γιατί θέλουμε να ξεχάσουμε τις υποτιθέμενες χάρες και υποσχέσεις αυτής της λειψής καπιταλιστικής κοινωνίας, στην οποία για να πληρώσεις το νοίκι, τους φουσκωμένους λογαριασμούς και να αντέξεις το κόστος ζωής πρέπει να ξεχάσεις να ζεις. Γιατί στον κόσμο που ζούμε όλες μας οι ανάγκες βασικές ή μη διαμεσολαβούνται από τις υπάρχουσες καπιταλιστικές σχέσεις, επομένως όλα όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε αποτελούν εμπορεύματα. Έτσι καιη ανάγκη της στέγασης είναι ακόμα ένα εμπόρευμα που για να το πληρώσουμε χρειαζόμαστε μισθό, μισθόόμως που να ανταποκρίνεται στις δικές μας ανάγκες κι όχι στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Εν μέσω πανδημίας και περίφραξης των κοινωνικών σχέσεων το σπίτι απογυμνώθηκε ακόμα περισσότερο από τις όποιες υποσχόμενες χάρες του είχαν απομείνει. Ο χώρος στένεψε αφόρητα, όταν το μετατρέψαμε σε κάτεργο τηλεργασίας, όταν οι καυγάδες και η βία στις πολυκατοικίες γύρω μας πυκνώνανε, τη στιγμή που εμείς κάναμε αγχωμένα τα τηλεμαθήματά μας ή όταν κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους αναλογιζόμαστε αν και με ποιους όρους θα ξαναγυρνούσαμε στη δουλειά, όταν θα έληγε η αναστολή εργασίας που μας επέβαλε η επιχείρηση και το πώς θα τη βγάλουμε μέχρι τότε. Στον μετά τηνκαραντίνα κόσμο η απάντηση ήρθε πληρωμένη: σε όλη τη διάρκεια που οι εργαζόμενοι συμμορφώνονταν με την κρατική διαχείριση που προνόησε για τη διατήρηση της ικανότητάς μας για παραγωγή υπεραξίας, κλείνοντάς μας στα σπίτια μας ώστε να επανέλθουμε πειθαρχημένοι και σχετικά υγιείς στο καθήκον μας με τη λήξη συναγερμού, ο μισθός δέχτηκε τεράστια επίθεση. Η εργασιακή αναδιάρθρωση μεθοδεύτηκε ώστε να δημιουργήσει ευκαιρίες για μεγαλύτερο ξεζούμισμα στην εποχή μετά την καραντίνα,με κύριο μοχλό το πρόγραμμα με την παραπλανητική ονομασία«ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ», το οποίο προβλέπει την βίαιη μείωση των μισθών, σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και στο ύψος του υφιστάμενου κατώτατου, καιτη γενίκευση, σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα, της προσωρινής, της μερικής, της εκ περιτροπής, δηλαδή της επισφαλούς και ανασφάλιστης εργασίας.
Μισός μισθός-μισό σπίτι – μισή ζωή
Δεν δεχόμαστε να δουλεύουμε με τους όρους που κεφάρει και εκτιμά ότι τον παίρνει να επιβάλλει ο ΣΕΒ για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αρνούμαστε να βάλουμε πλάτη στην εθνική ανάκαμψη που για εμάς σημαίνει μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών (έως και 20% με την εκ περιτροπής εργασία του προγράμματος «ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ»)και συνθήκες γενικευμένης ανεργίας και επισφάλειας, ενώ για το κεφάλαιο σημαίνει βελτίωση των όρων κερδοφορίας του. Δεν συναινούμε παθητικά στην (αντιφατική)ανάγκη του κεφαλαίου να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας ώστε να ανανεώνεται η ικανότητά μας για εργασία, όπως απέδειξε και η πρόσφατη κρατική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, και να εξασφαλίζεται η καθημερινή πειθήνια προσέλευσή μας στην κακοπληρωμένη και άθλια δουλίτσα μας προκειμένου να πληρώνουμε το πανάκριβο νοίκι και τους ανελέητους λογαριασμούς.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας στερούμενοι τα απαραίτητα για να εξοικονομήσουμε τη δόση για το στεγαστικό ή παρακαλώντας τους ιδιοκτήτες να μας δώσουν ένα βρώμικο αχούρι να μείνουμε, γιατί τα καλά σπίτια πάνε στους airbnbήδεςκαι τους φραγκάτους. Μπορεί να μην έχει γεμίσει το κέντρο από τουρίστες, όμως αυτά τα φουλ-ανακαινισμένα λουσάτα και επιπλωμένα σπίτια του airbnb εξακολουθούν να μην είναι διαθέσιμα για εμάς, με τις ακόμη απαγορευτικές τιμές και τα βραχυπρόθεσμα (συνήθως ετήσια) συμβόλαια που (παράνομα) απαιτούν οι ιδιοκτήτες τους. Επιπλέον, το γεγονός ότι το κράτος προχωρά εν μέσω γενικευμένης, οικονομικής ύφεσης (πλέον του 8%) στην υλοποίηση του «Μεγάλου Περίπατου της Αθήνας», μιας μεγάλης κλίμακας αστική παρέμβαση που τμηματικά υλοποιείται εδώ και πάνω από 20 χρόνια, δεν αφήνει αμφιβολία ότι τα σχέδια κυριλοποίησης του αστικού χώρου και οισυνακόλουθες επενδύσεις τόνωσης της πληγείσας τουριστικής βιομηχανίας δεν έχουν διόλου υποχωρήσει από το πρόσφατο lockdown. Δεν έχουμε καμία προσδοκία ότι το προσωρινό (;) φρένο που έβαλε η πανδημία στην ανάπτυξη του airbnbκαι την κερδοσκοπία επί της γης στις γειτονιές μας πρόκειται να λειτουργήσει αυτοματικά υπέρ μας, αν εμείς οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε εδώ και τώρα για αύξηση του άμεσου κι έμμεσου μισθού μας και για ταυτόχρονη μείωση του ενοικίου. Μπορεί να μην εγκαταλείπεται η πολιτική, της οποίας η πρόσφατη οξυμένη έκφραση εγκαινιάστηκε το περασμένο εξάμηνο με την καταστολή των μεταναστευτικών και αναρχικών καταλήψεων στο δήμο Αθηναίων, με κορύφωση τη διπλή εκκένωση της κοινότητας καταλήψεων Κουκακίου, όμως το προσωρινό αδιέξοδο στην εγχώρια τουριστική βιομηχανία δημιουργεί για το μητροπολιτικό προλεταριάτο μια δυνατότητα σε αυτή τη συγκυρία να αναπτύξει συλλογικούς διεκδικητικούς αγώνες γύρω από την αυτομείωση των ενοικίων. Η κατά 40% μείωση ενοικίου στους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο δεν είναι αρκετή κι έτσι κι αλλιώς αφορά μόνο όσους δεν ήταν «μαύροι», είχαν συμβόλαιο και δηλωμένο το σπίτι ως πρώτη κατοικία και τους φοιτητές εξαρτώμενα μέλη γονέων που μπήκαν σε αναστολή, ενώ σε μια αγορά εργασίας στην οποία τα ένσημα είναι είδος υπό εξαφάνιση όσοι μένουν στην απέξω είναι πολύ περισσότεροι. Έτσι οι προλετάριοι στα μεγάλα αστικά κέντρα από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι απολύσεις, οι αναστολές εργασίας και η υποτίμηση των μισθών έχουν ήδη αναπτύξει αρνήσεις στο πεδίο πληρωμής του ενοικίου και διεκδικούν μειώσεις έστω και μέσω ατομικής διαπραγμάτευσης. Είναι ώρα αυτές οι διάσπαρτες κινήσεις να πάρουν μια δυναμική μορφή και να εξελιχθούν σε μια πιο απειλητική για το κεφάλαιο συνθήκη, πέρα από τις μοναχικές λύσεις που επιδιώκει ο καθένας και η καθεμιά ξεχωριστά για τον εαυτό του.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ…
Δίχως να θεωρούμε πεδίο πραγμάτωσης της ελευθερίας μας την κατακερματισμένη μας ζωή σε ακριβοπληρωμένα (με τον ιδρώτα μας) σπίτια και δίχως κανένα σεβασμό στην καπιταλιστική ιδεολογία της ατομικής ευθύνης του στυλ «ο καθένας σπίτι του», εν τούτοις αναγνωρίζουμε ότι η στέγαση αποτελεί μια από τις βασικότερες υποδομές για την κοινωνική αναπαραγωγή του προλεταριάτου, μια σημαντικότατη πλευρά της αναπαραγωγής της ζωής μας. Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα πεδίο αγώνα ανάμεσα σε κινήματα ενοικιαστών ή μεμονωμένων προλετάριων (ενοικιαστών ή και ιδιοκτητών ενάντια σε κατασχέσεις)από την μία πλευρά και του realestate κεφαλαίου που καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο ή μικροϊδιοκτητών από την άλλη.
Ο αγώνας αυτός,ειδικά στις μεγάλες μητροπόλεις όπου οξύνεται όλο και περισσότερο, συνήθως περιγράφεται με την παραπλανητική φράση «οικιστική κρίση». Πρόκειται όμως ξεκάθαρα για κομμάτι του ταξικού ανταγωνισμού, κομμάτι των ταξικών αγώνων που δίνουμε. Και είναι με αυτούς τους αγώνες που πραγματώνουμε την ελευθερία μας στον κοινό και δημόσιο χώρο που [επανα]οικειοποιούμαστε, εκεί όπου απλώνουμε τις συγκρούσεις μας με αυτόν τον κόσμο της ξεφτίλας, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.
Συνέλευση ενάντια στη βιο-εξουσία & την κλεισούρα
Ιούνιος 2020
https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/
