“Το ζήτηµα του χωροχρόνου
Με την τηλεργασία και την τηλεκπαίδευση η διάκριση μεταξύ εργάσιμου-μη εργάσιμου χρόνου γίνεται πλέον πολύ θολή. Η εργασία αποκτά μια ευελιξία κι εμείς γινόμαστε «just-in-time» εργαζόμενοι διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή. Αυτή η λογική εύκολα μπορεί να κυριαρχήσει και στα πανεπιστήμια με τους φοιτητές να είναι διαρκώς σε επαγρύπνηση για «δουλειά». Ο χρόνος επομένως των φοιτητ(ρι)ών θα αρχίζει και αυτός να θυμίζει ακόμα περισσότερο εργάσιμη μέρα και το δικαίωμά τους να μπορούν να σπαταλούν το χρόνο τους όπου επιλέξουν εκείνες/οι, θα περιορίζεται σημαντικά. Αν λοιπόν φαντάζει δύσκολη η περίοδος της καραντίνας, ας φανταστούμε την περίοδο εγκλεισμού για λόγους φοίτησης ή εργασίας…
Πέρα από την ασαφοποίηση του εργάσιμου χρόνου, χώρο εργασίας αρχίζει και αποτελεί πλέον το σπίτι. Ο προσωπικός μας χώρος μετατρέπεται στον χώρο που παράγουμε και πουλάμε την εργασιακή μας δύναμη και κάμερες ή άλλα μέσα παρακολούθησης έρχονται να εισβάλλουν σε αυτόν για να μας επιτηρήσουν.”
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το μπροσουράκι που γεννήθηκε μέσα από τις αρνήσεις μας ενάντια στην περαιτέρω υποτίμηση και πειθάρχηση που μας ετοιμάζουν με την εισαγωγή της τηλεργασίας, η οποία επιχειρήθηκε με την επιβολή του lockdown από τα μέσα Μαρτίου και μετά. Είμαστε φοιτήτριες, δασκάλες, καθηγητές που συναντηθήκαμε τις μέρες της πανδημίας μέσα στη συνέλευση ενάντια στη βιοεξουσία και την κλεισούρα.
Όλο το κείμενο εδώ:
ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΤΗΛΕΡΓΑΣΙΑ_final