“Είμαστε ολοκληρωτικά εκτός εργασίας; Αν ναι, πώς τη βγάζουμε; Τι κάνουμε με το νοίκι και την καμπάνα των λογαριασμών;”
Ναι, είμαι άνεργος, από 03/11/2019 λόγω λήξης σύμβασης. Για αυτό το λόγο, τώρα μένω στην πόλη καταγωγής μου με γονείς, σε ιδιόκτητο σπίτι. Οι λογαριασμοί πληρώνονται από τους γονείς μου και για αυτό το σπίτι που μένουμε, αλλά και για άλλο ένα που είναι στο όνομά μου, στην Αθήνα.
“Πώς βιώνουμε την κατάσταση αποκλεισμένοι μέσα στο σπίτι; α)Κάποιοι ζουν μόνοι τους. Τι προβλήματα δημιουργεί αυτό σε αυτή τη συγκυρία;β) Άλλοι αναγκάζονται να συγκατοικούν με μια οικογένεια που τη νιώθουν καταπιεστική, ξένη και εχθρική. Πώς το βιώνεις αυτό; γ)Γενικά ο εγκλεισμός με την οικογένεια, γονείς-σύζυγο-παιδιά (ή άλλα άτομα με τα οποία συγκατοικείς) παλεύεται;”
Το “ΜΕΝΟΥΜΕΣΠΙΤΙ”, εγώ τουλάχιστον, το έχω μετασχηματίσει σε “ΚΑΙΓΟΜΑΙΗ/Υ”. Κάνω από εκεί διάφορες δουλειές, ενημερώνομαι γενικά και ειδικά (αλλά στα πολύ γρήγορα), βλέπω καμιά μπάλα (από όπου παίζεται), βλέπω (και στην tv) καμιά ταινία, Με τους (μικροαστούς) γονείς μου, προσπαθώ να μην εμπλέκομαι σε συζητήσεις, τουλάχιστον για την ουσία της κατάστασης, γιατί δεν πρόκειται να βγάλω άκρη. Οπότε, για να θυμηθούμε κι ένα τραγούδι “Πιο καλή η μοναξιά”. Για τη μετακίνηση χρησιμοποιώ το sms, χωρίς κάποιο πρόβλημα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον… Ψάχνω/επιδιώκω να έχω να κάνω κάτι για το σπίτι (ψώνια, πληρωμή λογαριασμών κλπ) ώστε να βγω και βόλτα και να πάρω και καφέ σε φάση take away. Από εκεί και πέρα βράδια δε βγαίνω, ελλείψει κόσμου και μέρους να πάω…
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Για το 1ο ερώτημα γράφω από πάνω. Οι κοινωνικές σχέσεις, έχουν μειωθεί σαφώς. Περιορίζομαι σε κανένα τηλεφώνημα με κανένα φίλο. Αλλά τί να δώσει κι αυτό, αν είναι να ακούσεις τα περί “ατομικής ευθύνης”, ή ότι “όποιοι έχουν αντίθετη άποψη είναι αριστεροί, συνδικαλιστές κλπ” κι άλλα πολλά τέτοια. Κίνημα ισχυρό εδώ δεν υπάρχει. Άρα να μοιραστώ τις ανησυχίες μου, βασικά δεν μπορώ, σε άμεσο επίπεδο τουλάχιστον. Οπότε τί αντίσταση να κάνω στα κρατικά σχέδια;
“Υπάρχει αλληλεγγύη στον περίγυρο και τις γειτονιές; Υπάρχουν άλλα άτομα που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας(ψώνια, φάρμακα); Έχουμε εμείς ανάγκη από τη βοήθεια των γύρω μας;”
Προς το παρόν, η πόλη εδώ έχει μείνει βασικά, ως έχει. Όλοι περιμένουν να έρθει η μετά-κορωνοϊό εποχή. Άρα τα θέματα της αλληλεγγύης και της ανάγκης βοήθειας, είναι ουσιαστικά τα ίδια. Το θέμα όμως είναι ότι και η παροχή κάποιας βοήθειας, δεν πρέπει να γίνεται σε μικροαστικό επίπεδο, αλλά με προοπτική για κάτι καλύτερο. Υπάρχουν εδώ, στην πόλη, φτωχοί και ανήμποροι άνθρωποι, αλλά μόλις δοθεί κανένα “κόκκαλο” από “πάνω”, όχι μόνο θα τρέξουν να το πάρουν, αλλά θα ευχαριστήσουν κιόλας αυτούς που θα το δώσουν. Εγώ κι η οικογένειά μου δεν έχουμε ανάγκη βοήθειας σε ψώνια, φάρμακα κλπ, αλλά τουλάχιστον εγώ, έχω ανάγκη επικοινωνίας για προοπτική αλλαγής αυτής της κατάστασης…
“Σε καιρούς επιβεβλημένου από το κράτος εγκλεισμού τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα με συμπεριφορές αντρίλας, βίας και κακοποίησης των γυναικών μέσα στο ίδιο το σπίτι τους οξύνονται. Έχουμε αντιληφθεί τέτοια φαινόμενα γύρω μας; Πώς τα αντιμετωπίζουμε;”
Και εδώ τα πράγματα, βασικά, παραμένουν (ακόμα) ως έχουν. Όπως αναφέρθηκε και στο video για την ψυχική υγεία στον καιρό της καραντίνας από την ομάδα #ΜένουμεΕνεργοί, οι βίαιες συμπεριφορές αυτής της περιόδου, δεν εμφανίζονται τυχαία, αλλά, συνήθως, υπάρχει κάποιο υπόβαθρο. Η καραντίνα όμως, μπορεί να τις ενισχύσει, ή να τις αναδείξει αν είναι λανθάνουσες και σπάνια να τις δημιουργήσει. Γενικά όμως, οι όποιες τέτοιες συμπεριφορές, είναι περασμένες στα μυαλά όλων (ακόμα και των “θυμάτων”), οπότε είναι δύσκολο να αλλάξουν. Ακραία φαινόμενα με βία κλπ είναι σπάνια βασικά, αλλά οι νοοτροπίες ότι η γυναίκα “είναι για το σπίτι και τα παιδιά”, ότι “κι αν ακόμα δουλεύει, δεν μπορεί να κάνει όλες τις δουλειές” κλπ είναι βαθιά ριζωμένες στα μυαλά πολλών ανθρώπων…
“Ποιες παράπλευρες απώλειες, εξαιτίας της άρνησης του κράτους να ξοδέψει για τη δημόσια υγεία, έχουμε εντοπίσει ή βιώσει; (φουλαρισμένα νοσοκομεία, ακυρώσεις επεμβάσεων, εξώθηση σε ιδιωτικά νοσοκομεία, τεστ κορονοϊού ούτε για δείγμα)”
Στη διάρκεια της καραντίνας, τουλάχιστον εγώ κι η οικογένειά μου, δε χρειαστήκαμε νοσηλεία σε νοσοκομείο. Γενικά όμως, έχουμε πάει σε κλινικές, διαγνωστικά κέντρα κλπ του ιδιωτικού τομέα, αλλά αυτά είναι σχεδόν δεδομένα λόγω των ελλείψεων του ΕΣΥ…