“Πώς βιώνουμε την κατάσταση αποκλεισμένοι μέσα στο σπίτι; Παλεύεται ο εγκλεισμός με άλλα άτομα που συγκατοικείς; Η μοναξιά αντέχεται; Τι δυσκολίες υπάρχουν στη μετακίνηση (ή όποιες άλλες) με την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου;”
Ο εγκλεισμός είναι ύπουλος. Στην αρχή σχεδόν είχα χαρεί γιατί ήταν μια αφορμή να κοιμηθώ περισσότερο, να διαβάσω περισσότερα βιβλία, να εκμεταλλευτώ την ησυχία της κλεισούρας για να ακούσω καλύτερα τι νιώθω τον τελευταίο καιρό. Εν τέλει όμως, μετά από λίγο καιρό κουράζει: δουλειά στο σπίτι (τηλεργασία), κοινωνικοποίηση περιορισμένη ή webcam, οι βόλτες έξω σε παρέες των 2 (γιατί παραπάνω δεν επιτρέπεται) σε ένα κέντρο παραδομένο στην αστυνομία.
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Γενικά, βγαίνουμε όσο μπορούμε για τις ανάγκες μας εκμεταλλευόμενοι κάθε παραθυράκι στους νόμους (που ευτυχώς υπάρχουν αρκετά). Δεν αναφέρομαι στις λεγόμενες «βασικές ανάγκες». Αναφέρομαι στις εξίσου σημαντικές κοινωνικές ανάγκες, βόλτες έξω χωρίς προορισμό, ή συναντήσεις με κάποια άτομα του πολύ στενού κύκλου που ούτως ή άλλως συναναστρέφομαι (συγκάτοικοι, οικογένεια). Φυσικά, με πολλούς ανθρώπους χάνεσαι, δεν βλέπεστε τόσο. Σκέφτομαι και τα single άτομα, που πλέον για να φλερτάρουν πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα διάφορα apps και να φτιάξουν διαφημίσεις για τον εαυτό τους, πάντα με υπερβολική έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση.
Η κρατική διαχείριση της κατάστασης είναι μια απελπισία. Δεν ξερεις τι να κάνεις, να κρεμαστείς στο σύνταγμα ή να κάνεις βομβιστική επίθεση στη βουλή; Περά από την πλάκα τώρα, τα πράγματα είναι τραγικά. Μιλάμε για καθεστώς έκτακτης ανάγκης και δεν προσλαμβάνονται γιατροί, ενώ χαρίζουν λεφτά στην βιοϊατρική! Δεν αναβαθμίζονται νοσοκομεία ενώ προσλαμβάνονται μπάτσοι! Άλλα ευτυχώς (ειρωνεία) έχουμε τα μέσα έκφρασής μας. Τα social media. Φωνάζουμε όσο θέλουμε εκεί πέρα, και δίνουμε like ο ένας στην άλλη, και μοιραζόμαστε μεταξύ μας τα κακά νέα και την οργή μας. Μετά βλέπουμε τα like και τα share, τα retweet και τα ρέστα και κάπως παρηγοριόμαστε: κοίτα, κι άλλο like από τη Μαρία, μακάρι να μου στείλει βγούμε ραντεβού… …α κάτσε, απαγορεύεται!
Για να αντισταθούμε στα κρατικά σχέδια προσπαθούμε πρώτα να πιάσουμε την κουβέντα με τον γείτονα, τη γειτόνισσα, τον κόσμο στις ουρές. Αν καταλάβουμε ότι μιλάμε με ένα άτομο που νιώθει λίγο και δεν είναι τελείως παγιδευμένο στην απάτη της ατομικής ευθύνης – το γενικότερο παραμύθι του καπιταλισμού – τότε μπορούμε σιγά-σιγά στήσουμε ένα δίκτυο – πυρήνες συνεννόησης για να κάνουμε μερικές δράσεις. Μικρά πράγματα, αλλά και μεγαλύτερα, όπως εκτύπωση και κόλληση αυτοκόλλητων με ανατρεπτικό περιεχόμενο, διαμαρτυρίες έξω από υπουργεία, πορείες και άλλα. Παράλληλα πρέπει να προστατευτούμε από την μάστιγα των ΜΜΕ, που διαδίδουν τερατώδη ψέματα και συγκαλύπτουν εγκλήματα. Η αντιπληροφόρηση είναι μια λύση: προλεταριακές (ναι, προλεταριακές, ξεστραβώσου bro/sis ή ότι άλλο) εφημερίδες που θα τοποθετούνται σε εμφανή σημεία στις ουρές των σούπερμάρκετ, online ραδιόφωνα (δύσκολα θα κάνουμε FM radio), ίσως και κάποιο ιντερνετικό blog.
Γενικά το κράτος έχει υπεροπλία ως συνήθως, ένα πλήθος από ζόμπι-νοικοκυραίους-κυρ παντελήδες από πίσω που κοιτάνε την πάρτη σου και μόνο, άλλους τόσους εθνικιστές που θέλουν εθνική καθαρότητα και υπερηφάνεια, μια στρατιά από ευγενείς ελευθεραγορίτες που πιστεύουν στην αξιοκρατία και στο fair-play στον καπιταλισμό, ένα σωρό «ευαισθητοποιημένους» πολίτες που προσπαθούν να βοηθήσουν τον κόσμο κάνοντας ανακύκλωση και χαρίζοντας χρήματα στο χαμόγελο του παιδιού, και όοοολοι αυτοί έχουν ένα κοινό: πιστεύουν ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν αν ακολουθούμε τις κρατικές οδηγίες: #staythefuckhome, #μείνεσπίτιβλάκα, #κάτσεμέσα. Γιατί διαχρονικά, εμείς οι Έλληνες στα δύσκολα γινόμαστε μια γροθιά (που κοπανάει τον εαυτό της)