“Μας έχουν αναγκάσει σε τηλεργασία; Σε τι διαφέρει το καθεστώς της τηλεργασίας από το προηγούμενο καθεστώς εργασίας; Τι προβλήματα μας δημιουργεί;”
Κανονικά, δουλεύω σε γραφείο. Τώρα δουλέυω με λάπτοπ από το σπίτι. Σε κάποιους ακούγεται εντάξει αλλά δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Η φάση τώρα είναι ότι δεν ξεχωρίζει ακριβώς ο χρόνος εργασίας με τον ελεύθερο χρόνο. Όχι όμως με την καλή έννοια, ότι και καλά η δουλειά γίνεται ευχαρίστηση. Ούτε τελείως χάλια είναι βέβαια στην περίπτωσή μου. Ουσιαστικά όμως, απλώνεται μέσα στη μέρα, διακόπτεται σε άτακτα χρονικά διαστήματα και μπορεί να ξεικνάει αργά και να κρατάει πάλι μέχρι πολύ αργά τη νύχτα. Διαρκώς αισθάνεσαι ότι έχεις μια υποχρέωση. Ότι κάτι δεν έχεις κάνει καλά. Χρειάζεται να αυτοπειθαρχηθείς σε κάτι όμως που μπορεί να μη σε γεμίζει, που δεν το κάνεις για σένα αλλά απλά για να πάρεις το μισθό. Αν δεν καταφέρεις να το ελέγξεις, κοιμάσαι ό,τι ώρα να’ ναι, χαλάει το βιολογικό σου ρολόι, κωλυσιεργείς με άλλα πράγματα χάνοντας τη μέρα
σου. Επίσης, δεν δουλεύεις πια ομαδικά με τον ίδιο τρόπο με πρωτύτερα και δεν αλληλοβοηθιέσαι “to get the job done”, δεν μαθαίνεις τα νέα των συναδέλφων σου, δεν τρώτε μαζί, δεν αράζετε, δεν έχεις ιδέα τι δυσκολίες περνάνε σ’ αυτή τη φάση και τελικά δεν μπορείτε να κάνετε κάτι συλλογικά με τα ζόρια της δουλειά. Δεν είναι βέβαια κάτι ακραίο. Μοιάζει λίγο με περίοδο εξεταστικής στα φοιτητικά χρόνια αλλά χωρίς να μπορείς να βγεις εύκολα με φίλους ή να κάνεις ομαδικό διάβασμα. Επίσης, δεν μπορείς να ανταλλάξεις λύσεις στην ύστατη στιγμή γιατί είναι σαν να εξετάζεστε σε ξεχωριστά δωμάτια. Ό,τι κάνεις με κανά sms. Υπάρχει και η καλή πλευρά ότι μπορείς και να λουφάρεις λίγο παραπάνω, αν ξέρεις να το παίξεις σωστά 
“Πώς βιώνουμε την κατάσταση αποκλεισμένοι μέσα στο σπίτι; Παλεύεται ο εγκλεισμός με άλλα άτομα που συγκατοικείς; Η μοναξιά αντέχεται; Τι δυσκολίες υπάρχουν στη μετακίνηση (ή όποιες άλλες) με την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου;”
Βασική δυσκολία είναι ότι το ένα άτομο (εγώ) εργάζεται, ενώ το άλλο περιμένει το επίδομα των 800. Αυτό σημαίνει ότι για την ώρα δεν έχει υποχρεώσεις για δουλειά. Οι τριβές είναι αναπόφευκτες. Βοηθάει να πηγαίνεις για τρέξιμο. Γενικά να μην κλείνεσαι μέσα όλη την ώρα.
“Πώς αντιμετωπίζουμε τον μενουμεσπιτισμό; Τι έχει αλλάξει στις κοινωνικές μας σχέσεις; Με τις ανησυχίες για τη διαχείριση της κατάστασης από το κράτος, τι γίνεται; Πώς τις μοιραζόμαστε; Πώς αντιστεκόμαστε στα κρατικά σχέδια;”
Ο φόβος έχει κερδίσει κάπως έδαφος στην περίπτωση μου. Σε ένα βαθμό έχω ενσωματώσει την αυτο-ενοχοποίηση για τα σκαπουλαρίσματα απ’ το σπίτι για να βρω κανά φίλο. Η τρομοκρατία καμιά φορά κερδίζει και τα λογικά αντεπιχειρήματα που έχω στο κεφάλι μου, ειδικά όταν την αναπαράγουν διάφοροι γύρω σου. Θα μου φύγει αυτό, πού θα πάει. Και καλά ατομική ευθύνη… Ε, θα τα πω εδώ! Πού είναι τα τεστ, οι μάσκες για τους νοσηλευτές, οι κλίνες ΜΕΘ, οι γιατροί, τα ΕΚΑΒ, σπίτια για τους μετανάστες και τους άστεγους; Πού είναι ρε μαλάκες! Η ατομική ευθύνη θα τα φέρει; Μήπως να εργαστούμε και τζάμπα για να ξελασπώσουμε το κράτος; Οι τύποι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή. Κοιτάνε να εντυπωσιάσουν μόνο με πειθραχία και τα σκάνε για τη μπατσαρία και για πλωτά φράγματα. Ή σάμπως νομίζουμε ότι ο ιός θα εξαφανιστεί μένοντας σπίτι. Μα δεν περνάει ο ιός αν δεν κάνει τον κύκλο του! Πόσες από τις ελευθερίες μας είμαστε τέλος πάντων διατεθημένοι να παραχωρίσουμε επειδή το κράτος αρνείται να στηρίξει τη δημόσια υγεία και να υιοθετήσει μία πολιτική μαζικών τεστ για να το περάσουμε κάπως πιο ομαλά αυτό το πράγμα. Και στο κάτω-κάτω, κάθε χρόνο πεθαίνουν πάνω από ένα εκατομύριο άτομα από αυτοκινητιστικά σε όλο τον κόσμο. Γιατί δεν απογορεύουν τελείως και μηχανάκια, αμάξια; Μήπως θα έπρεπε να τρέμουμε κάθε φορά που βρισκόμαστε στο δρόμο; Λίγες δόσεις νηφαλιότητας χρειάζομαι κι εγώ και πολλοί άλλοι. Και κάτι ακόμα: μήπως το πότε μια καμπύλη θεωρείται φλατ καθορίζεται από καμιά φυσική σταθερά; Από το σύστημα υγείας και την μεταξύ μας αλληλοβοήθεια καθορίζεται. Σχέσεις αλληλοβοήθειας από τα πάνω με εντολές δεν ξέρω να χτίζονται. Διεκδικήσεις για υγεία από τα σπίτια μας δεν γίνονται. Προστασία και καλυτέρεψη της ποιότητας ζωής μας (νοίκια, μισθοί, απολύσεις, ανεργία, μπατσοκρατία), πάλι χωρίς αγώνες δεν γίνεται.
“Υπάρχει αλληλεγγύη στον περίγυρο και τις γειτονιές; Υπάρχουν άλλα άτομα που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας(ψώνια, φάρμακα); Έχουμε εμείς ανάγκη από τη βοήθεια των γύρω μας;”
Είναι κάπως για την πάρτη του ο καθένας μέχρι στιγμής, εκτός από λίγες δυναμικές μειοψηφίες που δεν τα τρώνε αμάσητα. Μαθαίνω και για εργαζόμενους βέβαια (π.χ. νοσηλευτικό προσωπικό) που βγαίνουν και τα λένε σταράτα. Και δεν είναι οι μόνοι.