Ήταν 26 Αυγούστου, πριν 4 χρόνια ακριβώς, όταν ξεκινούσε η νέα (τότε, όπως και τώρα) φάση της επίθεσης σε πολιτικές καταλήψεις, από την (ακρο)δεξιά του κεφαλαίου[https://synelefsiergazomenwnanergwn.wordpress.com/2020/02/24/otan-akoys-gia-anaptyxi-anaplasi-kathariotita-kai-ayxisi-ton-misthon-kai-ton-syntaxeon-etoimasoy-gia-mia-nea-epithesi-enantia-sto-proletariato/, μπροσούρα ΣΕΑΠΣ, Μάρτιος 2020].
Ήταν πριν από 4 χρόνια που η νεοεκλεγμένη (τότε, όπως και τώρα) κυβέρνηση έσπευδε να ολοκληρώσει μαζικά έργα ανάπλασης στην Αθήνα και να δρομολογήσει νέα, με φόντο την ενίσχυση της τουριστικής βιομηχανίας και τη λαμαρινοποίηση του αστεακού χώρου, δλδ την επέκταση των περιφράξεων που θα εντείνουν τον κοινωνικό έλεγχο του παραγωγικού μας σώματος (στον δρόμο, τις πλατείες, τα πάρκα, τα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας). Ήταν πριν από 4 χρόνια που ξεκινούσε το νέο (τότε, όπως και τώρα) επεισόδιο δαιμονοποίησης του πολυεθνικού προλεταριάτου που σήμερα «μας καίει τα δάση». Ήταν πριν από 4 χρόνια που ξεκινούσε η νέα (τότε, όπως και τώρα με τις συμβάσεις εργασίας «μηδενικών ωρών», την εξάμηνη «δοκιμαστική περίοδο εργασίας», την 13ωρη ημερήσια/6ήμερη εβδομαδιαία εργασία σε πολλαπλούς εργοδότες και την ποινικοποίηση της περιφρούρησης μιας απεργίας) επίθεση στους χώρους εκμετάλλευσης (βλ. ξεζουμίσματος) του προλεταριάτου.
Είναι σαφές πως το πλάνο καπιταλιστικής αντεπίθεσης και αναζωογόνησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας ακολουθείται με σχολαστική συνέπεια, καταγράφοντας τη μία νίκη μετά την άλλη: έτσι, η φαντασματική αντικειμενικότητα εγκαθιδρύει το νέο βασίλειό της, πάνω στις στάχτες που άφησε πίσω της κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν η επίκληση της «κατάστασης εξαίρεσης» με πρόσχημα την covid-19 και η αναπάντεχη, για το κεφάλαιο και τους λακέδες του, μαζική συστράτευση στον «εθνικό στόχο» της «υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημόσιας υγείας». Αν επανερχόμαστε στο ζήτημα της τρέχουσας πανδημίας και της κρατικής διαχείρισής της δεν είναι επειδή διακατεχόμαστε από κάποιου είδους κόλλημα, αλλά διότι οι δύο καταλήψεις που εκκενώθηκαν χθες το πρωί, το Άνω-Κάτω και τα Ζιζάνια, εκτός της έμπρακτης αμφισβήτησης της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αναγκών που επιτελούν και όλων των άλλων πολιτικών δραστηριοτήτων που στεγάζουν, υπήρξαν ζωντανές (και ζωτικές) εστίες πολιτικής ανομίας και απειθαρχίας ενάντια στα μέτρα τρομοκράτησης και απομόνωσης των προλετάριων εν μέσω covid-19. Υπήρχαν, λοιπόν, και κάποιοι παραπάνω λόγοι για να μπουν οι δύο συγκεκριμένες καταλήψεις στο στόχαστρο των μπάτσων.
Ειδικά για το στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων θα θέλαμε να προσθέσουμε λίγες γραμμές ακόμη, καθώς μας συνδέουν πολύ συγκεκριμένοι δεσμοί. Αυτό ήταν που στέγασε τις ποικίλες δραστηριότητες της ομάδας μας κατά τη διάρκεια του πρώτου λοκντάουν: από την πρώτη δημόσια καλεσμένη συνέλευσή μας για να σπάσουμε το πρώτο λοκντάουν μέχρι μαθήματα αυτομόρφωσης. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πως υπήρξε ένα πολύτιμο σημείο συνάντησης, συντροφικής συνύπαρξης, ανταλλαγής ιδεών και (συν)διοργάνωσης πληθώρας δράσεων για εκείνες τις συντρόφισσες που θέλησαν αυτό το κομβικό διάστημα να μην κλειστούν σπίτι τους αλλά να αγωνιστούν, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες -ας είναι καλά οι μενουμεσπιτιστές/εμβολιάκηδες- ενάντια στη δέσμη μέτρων που εξαπέλυσαν τα αφεντικά. Και ότι ήταν ένα κακό σπυρί στον κώλο εκείνων που αποφάσισαν να στήσουν τις μπίζνες τους στο γειτονικό πάρκο Δρακοπούλου.
Χθες βραδάκι, ως μια πρώτη αντίδραση στις 2 εκκενώσεις, εκατοντάδες συντρόφια συναντηθήκαμε στην πλατεία Κολιάτσου και πορευτήκαμε μέσω Πατησίων στην πλ. Βικτωρίας, συνδέοντας έτσι νοητά τις δύο εστίες αγώνα που καίγαν στα εντόσθια της, πλέον ακόμη πιο αφιλόξενης, καπιταλιστικής μητρόπολης.
10 – 100 – χιλιάδες καταλήψεις
ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης σήψης