★8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023★

Τα αντικείμενα δεν ματώνουν. Όσοι έχουν το νεκρό βάρος των αντικειμένων, θα πεθάνουν σαν αντικείμενα. Σαν εκείνες τις πορσελάνες που έσπαγαν οι επαναστάτες στη λεηλασία του Ραζουμόφσκογε – κι όταν τους ζήτησαν το λόγο, εκείνοι, όπως αναφέρει ο Βίκτορ Σερζ, απάντησαν: “Θα σπάσουμε όλες τις πορσελάνες του κόσμου για ν’ αλλάξουμε τη ζωή. Αγαπάτε τα πράγματα περισσότερο από τους ανθρώπους… Αγαπάτε τους ανθρώπους όπως αγαπάτε και τα πράγματα, και πολύ λιγότερο τον ίδιο τον άνθρωπο”. Ό,τι δεν χρειάζεται να καταστραφεί, αξίζει να σωθεί: να η λιτότερη μορφή του μελλοντικού μας ποινικού κώδικα.
Ραούλ Βανεγκέμ, Η επανάσταση της καθημερινής ζωής

 

Τι να πούμε για τη χθεσινή μέρα! Όσοι και όσες ήταν εκεί ξέρουν! Και οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους. Τις αφιερώνουμε με αγάπη στους προβοκατορολόγους του Ριζοσπάστη -στο ΚΚΕ άλλωστε ανήκει δικαιωματικά ο τίτλος του πρώτου ιστορικά προβοκατορολογικού κόμματος- και τα σταλινομούλαρα κάθε προέλευσης.

 

Αλλά και στις εργάτριες που παρότι υπέστησαν πρόσφατα στο πετσί τους τούς διαχωρισμούς, έφτασαν να κρατάνε την ίδια στάση απέναντι σε άλλα μαύρα πρόβατα…

 

Πάντως, πέρα από την προβοκατορολογία, θα είναι κρίμα να αφήσουμε όλη αυτή την εξεγερτική ενέργεια να καταλήξει ξανά σε κουκιά για το κκε και τη νέα πασοκοσυριζάδικη κυβέρνηση!

 

Πέρα από όλα τα προηγούμενα, ενθαρρυντικό είναι ότι ένα θραύσμα της πορείας που οπισθοχωρούσε από την Ομόνοια προς το Γκάζι την έπεσε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ φωνάζοντας “ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ”.

 

Αντίστοιχη τύχη είχε και κάθε τζαμαρία και κάθε ξενοδοχειάρα επί της Πειραιώς, μερικών εκ των οποίων ο εξοπλισμός αξιοποιήθηκε ως οδόφραγμα.

 

Για το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

[σχετική προκήρυξή μας εδώ]

 

«Βρισκόμασταν ως τώρα στην Ιρλανδία. Στην αντιπέρα όχθη της διώρυγας, στη Σκωτία, ο εργάτης γης, ο άνθρωπος του αλετριού, καταγγέλλει τη 13ωρη ως 14ωρη εργασία του σε ένα δριμύτατο κλίμα και με μια πρόσθετη τετράωρη εργασία την Κυριακή (στη χώρα αυτή που γιορτάζουν ακόμα και το Σάββατο!)· την ίδια ώρα ένα Grand Jury του Λονδίνου δικάζει τρεις σιδηροδρομικούς, έναν τροχοπεδητή επιβατικής αμαξοστοιχίας, έναν μηχανοδηγό και έναν φύλακα γραμμής. Ένα μεγάλο σιδηροδρομικό δυστύχημα έχει στείλει στον άλλο κόσμο εκατοντάδες επιβάτες. Αιτία του δυστυχήματος ήταν η αμέλεια των σιδηροδρομικών. Μπρος στο ορκωτό δικαστήριο οι σιδηροδρομικοί δηλώνουν ομόφωνα ότι πριν 10-12 χρόνια εργάζονταν μόνο 8 ώρες την ημέρα. Στο διάστημα όμως των τελευταίων 5 ως 6 χρόνων αύξησαν τις ώρες εργασίας σε 14, 18 και 20 την ημέρα, και όταν υπάρχει εξαιρετικά μεγάλη συρροή ταξιδιωτών, λχ στην περίοδο των εκδρομικών αμαξοστοιχιών, εργάζονται συχνά χωρίς διακοπή 40-50 ώρες. Οι σιδηροδρομικοί όμως είναι κι αυτοί κοινοί άνθρωποι και όχι κύκλωπες. Σε ένα ορισμένο σημείο παραλύει η εργατική τους δύναμη. Τους κυριεύει η νάρκη. Το μυαλό τους παύει να σκέφτεται και τα μάτια τους να βλέπουν. Ο πέρα για πέρα “respectable British Juryman” απαντάει με μια ετυμηγορία που τους παραπέμπει επί “manslaughter” στο κακουργιοδικείο και σε ένα ήπια διατυπωμένο παράρτημα εκφράζει με ευλάβεια την ευχή ότι οι κύριοι κεφαλαιούχοι μεγιστάνες των σιδηροδρόμων θα ευαρεστηθούν να είναι στο μέλλον πιο σπάταλοι στην αγορά των απαραίτητων «εργατικών δυνάμεων» και πιο «εγκρατείς» ή πιο «ολιγαρκείς» ή πιο «οικονόμοι» στην απομύζηση της αγορασμένης εργατικής δύναμης.»
 
Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ. 1, κεφ. 8ο, Η εργάσιμη μέρα
 
157 χρόνια μετά από τότε που ο Μαρξ έγραφε τα παραπάνω, οι ομοιότητες με το σήμερα τόσο ως προς τη συχνότητα τέτοιων «δυστυχημάτων» στις σιδηροδρομικές μεταφορές όσο και ως προς την αθλιότητα των εργασιακών συνθηκών σ’ αυτές είναι εντυπωσιακά μεγάλες. Φυσικά, από την εποχή του laissez faire καπιταλισμού της Αγγλίας στα μέσα του 19ου αι. μέχρι σήμερα δεν μεσολάβησαν απλά 157 χρόνια αλλά μια ακατάπαυστη σειρά ταξικών αγώνων που είχαν σαν αποτέλεσμα έναν συγκεκριμένο ταξικό συσχετισμό δυνάμεων.
 

Continue reading “Για το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη”