Tag: απαρτχάιντ

Posted on

[Αφίσα]Κάλεσμα σε πορεία 15-1-2022

ΠΟΡΕΙΑ

ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΘΕΙΑΣ

ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό,

την επιβολή διαχωρισμών μέσα στην τάξη μας και

τη φτωχοποίηση του ανεμβολίαστου προλεταριάτου

Μετά τα λοκντάουν και τις απαγορεύσεις, βιώνουμε το πιο πρόσφατο επεισόδιο της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, αυτό του «μαζικού και καθολικού εμβολιασμού». Ωστόσο, οι μεγάλες προσδοκίες των δεξιών, αριστερών και αντιεξουσιαστών οπαδών του αποδείχτηκαν απατηλές:

Ούτε ο εκφοβισμός μέσω του κοινωνικά βλαβερού θορύβου που αναπαράγεται καθημερινά από την οχλαγωγία των εμβολιολατρών ειδικών του τίποτα και συνεπικουρείται από την προπαγάνδα των ερασιτεχνών σταυροφόρων του εμβολιασμού∙ ούτε οι περιορισμοί στις επιλογές της κατανάλωσης του μισθού∙ ούτε φυσικά και ο ηθικός εξαναγκασμός δεν έχουν αποφέρει τους αναμενόμενους καρπούς. Continue reading “[Αφίσα]Κάλεσμα σε πορεία 15-1-2022”

Posted on

Φυλετικά και υγειονομικά απαρτχάιντ

Εάν όλα, τα εκ των υστέρων χαρακτηρισθέντα, καθεστώτα κοινωνικού απαρτχάιντ που εγκαθιδρύθηκαν στις διαφορετικές ιστορικές περιόδους βασίστηκαν στον εξοστρακισμό του Άλλου, εκείνου δηλαδή που προσωποποιούσε (υλικά ή συμβολικά) συγκεκριμένα ταυτοτικά χαρακτηριστικά, τα τελευταία, αν και αποτελού(σα)ν κοινωνικές κατασκευές, ενείχαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σχετικά «αντικειμενικοποιημένους», σταθερούς ενδοκοινοτικούς διαχωρισμούς.

 

Παραδείγματος χάρη, ενώ είναι γνωστό ότι η έννοια της «λευκότητας» κατασκευάστηκε στο εργαστήρι της ταξικής κοινωνίας, και δεν αποτελεί μια a priori, αυταπόδεικτη, φυσική/βιολογική κατηγορία, εν τούτοις οι διαχωρισμοί που επιβάλλονται στο όνομά της παγιώνονται στο κοινωνικό έδαφος, με την έννοια ότι ο μη-λευκός Άλλος –κατηγορία που στις καπιταλιστικές μητροπόλεις περιλαμβάνει τους ρομά και τους έγχρωμους μετανάστες– δεν μπορεί ατομικά, δηλαδή με μια οικειοθελή/συναινετική, διοικητική, ιατρική ή άλλη πράξη, να ανατρέψει τη συνθήκη που τον ταξινομεί στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας.

 

Αντίθετα, το σημερινό υγειονομικό απαρτχάιντ, που φαίνεται να μονιμοποιεί η νεοφιλελεύθερη βιοεξουσία σε συνθήκες «έκτακτης ανάγκης», (ανα)παράγει ένα πολύ πιο ρευστό –εξ ου και επικίνδυνο– πεδίο κοινωνικής κατηγοριοποίησης. Εδώ το διαχωριστικό κριτήριο –η αυτοπειθάρχηση στην (άμεση και έμμεση) επιβολή μιας ιατρικής πράξης, του εμβολιασμού– είναι ταυτόχρονα σαφές (βλ. δίπολο εμβολιασμένος/ ανεμβολίαστος), αλλά και υπό διαρκή αίρεση, ακριβώς επειδή συνδέεται με τον ασταθή εννοιολογικά καθορισμό του ποια είναι «υγιής» και ποια όχι.

 

Υπό διαρκή αίρεση με την έννοια ότι η πολίτης θα καλείται να αποδεικνύει, σε τακτά χρονικά διαστήματα, την πιστή συμμόρφωσή της στα μέτρα «προστασίας της δημόσιας υγείας» που κάθε φορά θα επιλέγει η εκάστοτε επιβλέπουσα αρχή. Άρα και τη δυνατότητά της να ανήκει ή όχι στην «υγειονομικά καθαρή» κοινότητα που αναδιοργανώνει το κεφάλαιο (και τα κράτη του) για την εκμετάλλευσή της.

 

Οι φωτογραφίες είναι από τη διαδήλωση του περασμένου σαββάτου στο Πέραμα όπου καμιά εκατοστή άνθρωποι διαδήλωσαν ταυτόχρονα ενάντια στην αστυνομική/ρατσιστική δολοφονία του νεαρού ρομά και την εργοδοτική δολοφονία του εργάτη της cosco.

 

Η πορεία διοργανώθηκε από την Πρωτοβουλία αναρχικών/αντιεξουσιαστ(ρι)ών από τις περιοχές του Πειραιά και η συνέλευση ενάντια στη βιοεξουσία και την κλεισούρα συμμετείχε με το πανώ της Πρωτοβουλίας ενάντια στο Υγειονομικό Απαρτχάιντ.