Tag: αξιολόγηση

Posted on

[Προκήρυξη] Όσα είπαμε ισχύουν, ειδικά στα δύσκολα! Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση στην εκπαίδευση σε κρίσιμη καμπή

Προκήρυξη που μοιράζεται στη παρέμβαση στο Υπουργείο Παιδείας και στις διαδηλώσεις ενάντια στην αξιολόγηση και τις απεργίες

Όσα είπαμε ισχύουν, ειδικά στα δύσκολα!

Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση στην εκπαίδευση σε κρίσιμη καμπή

Είναι σε γενικές γραμμές γνωστό ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια το καπιταλιστικό κράτος διεξάγει εντός του αιώνιου πλαισίου της βιοεξουσίας, των μεθόδων και τεχνικών μετατροπής των ζωντανών ανθρώπων σε υποτακτικά υποκείμενα, ένα διαρκές πείραμα μετατόπισης της έμφασης: οι μισθωτοί μετατρέπονται από στοιχείο της τριμερούς διαχείρισης των κρατικών δυνάμεων (υπουργεία, αφεντικά, συνδικάτα) σε στοιχείο της ορθολογικότητας της αγοράς. Αυτό το πείραμα, που ονομάζεται και «αναδιάρθρωση», τελεί υπό την πλήρη εποπτεία του κράτους και εκτείνεται σε όλα τα πεδία της ζωής: από τη μορφή της οικογένειας, την πολιτική των γεννήσεων και την ποινική αντιμετώπιση της νεανικής και της εργατικής παραβατικότητας ως τη μετατροπή των σχολείων, των πανεπιστημίων και των νοσοκομείων σε ΣΔΙΤ.

Η μετατόπιση της έμφασης έγκειται στο εξής: ενώ στον κεϋνσιανισμό απαιτούνταν από το άτομο να συμμορφωθεί σε ένα «κοινωνικό σύστημα αξιών» που συνδύαζε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη σχετική αποεμπορευματοποίηση της κοινωνικής αναπαραγωγής με τη διαρκή αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, στον νεοφιλελευθερισμό απαιτείται από το άτομο να υποτάξει εθελούσια και μεμονωμένα την εργασιακή του δύναμη και τις ατομικές του επιδιώξεις στην αξιοποίηση του κεφαλαίου, αν θέλει να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές ατομικό εισόδημα και μια θέση στην κοινωνία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά με ποιον τρόπο προχωράει η αναδιάρθρωση: με τις ιδιωτικοποιήσεις, την αξιολόγηση και την ιδιώτευση. Ο κεντρικός στόχος του καπιταλιστικού κράτους είναι να δημιουργηθεί μια εργατική υποκειμενικότητα που δεν θα συνδικαλίζεται, δεν θα συλλογικοποιείται αυτόνομα, δεν θα κριτικάρει, δεν θα διεκδικεί. Η επιβολή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση είναι παραδειγματική από αυτή τη σκοπιά. Κι έχει δύο όψεις:

  • από τη μια πλευρά, είναι διαδικασία ποσοτικοποίησης, καταμέτρησης, ιεραρχικής κατανομής και κατηγοριοποίησης των σχολικών μονάδων μέσω του τεμαχισμού και της διαρκούς καταγραφής της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Ο στόχος είναι να συνδεθεί η χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων με τις επιδόσεις των μαθητών και των εκπαιδευτικών, να συνδεθεί δηλαδή με το επίπεδο συμμόρφωσής τους στις νόρμες μάθησης που επιβάλλει η εξουσία·
  • από την άλλη πλευρά, συνιστά ένα ασφυκτικό πλέγμα ατομικής αξιολόγησης του εκπαιδευτικού σε μια κλίμακα που κυμαίνεται από το Εξαιρετικό ως το Μη ικανοποιητικό. Τα πεδία στα οποία εφαρμόζεται η αξιολόγηση αφορούν στο «διδακτικό και παιδαγωγικό έργο του εκπαιδευτικού (που εξειδικεύεται σε γενική και ειδική διδακτική του γνωστικού αντικειμένου, παιδαγωγικό κλίμα και διαχείριση της τάξης) και στην υπηρεσιακή συνέπεια και επάρκεια του εκπαιδευτικού» (νόμος 4823/2021). Προβλέπεται δημιουργία ηλεκτρονικού φακέλλου με καταχώρηση του βιογραφικού του και ό,τι «προσόντων» ή «έργων» έχει να επιδείξει καθώς και Έκθεση αυτοαξιολόγησης με «τεκμήρια που αφορούν στο παιδαγωγικό, διδακτικό ή υποστηρικτικό έργο του». Το αέναο κυνήγι «προσόντων», μορίων, σεμιναρίων κλπ. πρέπει να ιδωθεί ως αυτο-επένδυση του ανθρώπινου κεφαλαίου που μετατρέπει τόσο την εκπαιδευόμενη όσο και την εκπαιδευτικό σε επενδύτρια του ίδιου της του εαυτού. Από τη συμμόρφωση στη λογική της αξιολόγησης και της αυτο-επένδυσης θα εξαρτάται ο μισθός των εκπαιδευτικών.

Απέναντι σ’ αυτή τη διπλή όψη της αξιολόγησης η ΔΟΕ (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας), υπό την πίεση των αριστερών παρατάξεων, ακολούθησε μια διπλή στρατηγική: αφενός μπλόκαρε την αυτο-αξιολόγηση των σχολικών μονάδων με την αποστολή σε όλα τα σχολεία πανομοιότυπων εκθέσεων αυτο-αξιολόγησης που δεν απαντούσαν σε κανένα από τα εξειδικευμένα ερωτήματα του Υπουργείου Παιδείας (αντίθετα, η ΟΛΜΕ δεν έκανε ούτε καν αυτό)· αφετέρου κήρυξε απεργία-αποχή από όλες τις διαδικασίες της ατομικής αξιολόγησης (δηλ. αποχή από όλες τις διαδικασίες ατομικής αξιολόγησης αλλά κανονική συνέχιση του διδακτικού έργου χωρίς παρακράτηση μισθού) και τρίωρες στάσεις εργασίας σε περίπτωση που ο αξιολογητής (ο «σύμβουλος» ή ο διευθυντής) επρόκειτο να μπει στην τάξη. Είναι προφανές ότι η δεύτερη πτυχή αυτής της στρατηγικής απαιτούσε, σε μεγαλύτερο βαθμό από την πρώτη, την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των εκπαιδευτικών, και δη των νεοδιόριστων από τους οποίους ξεκινάει η όλη διαδικασία υπό τον εκβιασμό της μη μονιμοποίησής τους. Η ενεργή συμμετοχή και πρωτοβουλία δεν είναι κάτι εύκολο για έναν κόσμο που έχει συνηθίσει να αναθέτει τη λύση των προβλημάτων του στους επαγγελματίες συνδικαλιστές και πολιτικούς.

Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν νεοδιόριστοι που έβαλαν τους αξιολογητές στο σχολείο τους, από την πίσω πόρτα, εν αγνοία των συναδέλφων τους (!), η απεργία-αποχή υπήρξε, ειδικά στην Αττική και σε ορισμένες άλλες περιοχές της χώρας, αρκετά επιτυχής. Πράγμα που ανησύχησε τα μάλα το Υπουργείο. Γι’ αυτό, όταν η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ επαναπροκήρυξαν στις αρχές του 2024 την απεργία-αποχή, συντονισμένα οι υπουργοί Εθνικής Οικονομίας και Παιδείας τις τράβηξαν στα δικαστήρια. Με δύο αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, την 195/2024 και την 254/2024, η απεργία-αποχή κρίθηκε παράνομη, και στη δεύτερη απόφαση, και καταχρηστική.

Αν διαβάσει καμιά προσεχτικά την απόφαση του Πρωτοδικείου, θα διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για ένα δικαστήριο επίλυσης εργατικών διαφορών (όπως αυτοαποκαλείται) αλλά για ένα πολιτικό δικαστήριο. Αντιγράφουμε από την απόφαση της δικαστού Παναγιώτας Μαντή (που επαναλαμβάνει την απόφαση 227/2024 κατά της ΑΔΕΔΥ που είχε ενδιαμέσως, μετά την απόφαση 195, σπεύσει να κηρύξει απεργία-αποχή εκ μέρους της ΔΟΕ): «Το Δικαστήριο έκρινε ότι η επίδικη απεργιακή κινητοποίηση συνιστά «πολιτική» απεργία, η οποία είναι παράνομη και καταχρηστική, αφού επιχειρεί να καταλύσει το δικαίωμα της πολιτειακής εξουσίας να νομοθετεί επί ζητημάτων που ανήκουν στην αποκλειστική ρυθμιστική εξουσία της, καθιστώντας με τον τρόπο αυτό στάσιμο το προσφερόμενο εκπαιδευτικό έργο προς βλάβη των μαθητών και των οικογενειών τους, ενώ λόγοι δημόσιου συμφέροντος επιβάλλουν το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης να υπόκειται σε συνεχή αξιολόγηση προκειμένου να βελτιώνεται και να επικαιροποιείται… Η έλλειψη ουσιαστικής αξιολόγησης της ποιότητας της παρεχόμενης εργασίας σε κάθε επαγγελματικό κλάδο και πολύ περισσότερο στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης, αντικείμενο της οποίας αποτελεί η διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να ανταποκριθούν μελλοντικά με υπευθυνότητα στα καθήκοντά τους ως πολιτών μίας ευνομούμενης και δημοκρατικής κοινωνίας, φαλκιδεύει σε μεγάλο βαθμό την επίτευξη των ανωτέρω  αναγκαίων στόχων και αποτελεί διαχρονικά βασική αιτία των παθογενών φαινομένων που διέπουν τη λειτουργία της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης στη χώρα μας». (Απόσπασμα από την 254/2024 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών).

Τι να πρωτοθαυμάσει καμιά σ’ αυτό το πολιτικό μανιφέστο-διαμάντι; Την ταύτιση      τηςςδικαστικής με τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία; Την κυνική διαβεβαίωση ότι όλα τα κοινωνικά ζητήματα ανήκουν στην αποκλειστική ρυθμιστική εξουσία του καπιταλιστικού κράτους και ότι οι μαθητές/ριες πρέπει να εκπαιδεύονται για να ασκήσουν μελλοντικά σαν φαντάροι της εργασίας καθήκοντα (χωρίς δικαιώματα); Ότι όλοι οι εργαζόμενοι σε κάθε επαγγελματικό κλάδο πρέπει να αξιολογούνται και να εξετάζονται ώστε να διαπιστώνεται η πειθάρχησή τους στις εντολές των διευθυντών; Για να μην αναφερθούμε στην υποκριτική υπεράσπιση του «δημόσιου αγαθού» της εκπαίδευσης την ίδια ώρα που η κυβέρνηση νομοθετούσε την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Με τέτοια δικαστήρια δεν είναι να απορεί κανείς γιατί τα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου μένουν ατιμώρητα εδώ και έναν χρόνο ενώ οι αγωγές του Υπουργείου κατά της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ εκδικάζονται μέσα σε 4 μέρες!

Με τη δικαστική απαγόρευση της απεργίας-αποχής και την απειλή χρηματικής ποινής ύψους 6.000 ευρώ για κάθε ημέρα παράβασης, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ ανέκρουσε πρύμναν. Προβάλλοντας ως «μέγιστο ζήτημα που ανακύπτει» από τη δικαστική απόφαση τον «ορατό, πλέον, κίνδυνο της τιμωρίας των μελών της» και τρομοκρατώντας τους 130 διδασκαλικούς συλλόγους (ΣΕΠΕ), όπως κάνει και το Υπουργείο, λέγοντας ότι «δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί το ενδεχόμενο, ότι το Υπουργείο… θα προχωρήσει σε χρήση των ποινών του άρθρου 56 του ν. 4823/21 σε εκπαιδευτικούς, εάν η απεργία–αποχή συνεχιστεί είτε από τη ΔΟΕ, είτε από τους ΣΕΠΕ», αρνείται να επαναπροκηρύξει απεργία-αποχή πολιτικοποιώντας τον φόβο και καλεί τους συλλόγους σε συνελεύσεις από 19/3 έως 29/3 και ολομέλεια προέδρων την 1/4/2024. Αυτή η εξέλιξη δεν πρέπει να μας εκπλήττει: ο θεσμικός ρόλος των συνδικάτων, όπως αυτός εδραιώθηκε επί κεϋνσιανισμού, συνίσταται στη διαπραγμάτευση της τιμής της εργασιακής δύναμης στην αγορά εργασίας και την τήρηση της αστικής νομιμότητας.

Ο αγώνας μας έχει φτάσει σήμερα σε ένα κρίσιμο όσο και ενδιαφέρον σημείο: πρέπει να σηκώσουμε το γάντι του πολιτικού πολέμου που μας έχει κηρύξει το κράτος και να συνεχίσουμε χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα νόμιμα και παράνομα μέσα ή αλλιώς να παραδεχτούμε την ήττα μας και να πάμε σπίτια μας. Για μας η δεύτερη επιλογή δεν παίζει. Ξέρουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολιτική μαφία που είναι επίσης ο ιδιοκτήτης του χρήματος που καταλήγει στην τσέπη μας ως μισθός, τον οποίο μπορεί να περικόψει ανά πάσα στιγμή. Αυτό θα είναι το τίμημα του αγώνα. Για να το αντιμετωπίσουμε θα πρέπει στις γενικές συνελεύσεις αυτών των ημερών που θα ψηφίσουν τη συνέχιση της απεργίας-αποχής από τα κάτω να προστεθεί η δημιουργία απεργιακών ταμείων, στα οποία θα συνεισφέρουμε όλες ένα κομμάτι του μηνιαίου μισθού μας ώστε να βοηθηθούν στο μέλλον οι οικονομικά ασθενέστεροι συνάδελφοι που δεν θα παραδώσουν τα όπλα.

 

ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΕΡΤΙΠΙ ΜΕ ΤΥΧΟΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΠΑΡΤΙΑΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ!

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΣΕΠΕ ΚΑΙ ΕΛΜΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΛΜΕ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ!

 

Εκπαιδευτικοί ενάντια στην αξιολόγηση και τους διαχωρισμούς

Μάρτιος 2024

Posted on

Περί μετακινήσεων και κινητοποιήσεων στο ΕΣΥ

Λάβαμε από σύντροφο, εργαζόμενο στη βιομηχανία της υγείας και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο. Το σχόλιο που προλογίζει τη δημοσίευση του εν λόγω κειμένου μεταφέρει την εμπειρία μέλους της ομάδας μας που επίσης εργάζεται στο ΕΣΥ:
Τα μπαλώματα, με άτομα άσχετα με υπηρεσίες υγείας (ακόμα και στρατιωτικούς), που συχνά πέρα από την άγνοια να πιάσουν ένα φορείο (πόσο μάλλον να μετακινήσουν έναν πολυτραυματία από τροχαίο) έχουν άγνοια και των περιοχών ευθύνης στις οποίες τοποθετούνται, που περιγράφουν οι σύντροφοι και συνάδελφοι παρακάτω δεν έγιναν παντού αποδεκτά.

Continue reading “Περί μετακινήσεων και κινητοποιήσεων στο ΕΣΥ”

Posted on

2 ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ-“SOCIAL CREDIT SYSTEMS” ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

“SOCIAL CREDIT SYSTEMS” ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

2 ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ, 7μμ, ΤΖΕΠΕΤΟ, ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑ, ΡΕΘΥΜΝΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ, 8μμ, ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ, ΛΟΦΟΣ ΚΑΣΤΕΛΙ, ΧΑΝΙΑ

Από τη στιγμή που αρχίζει να εδραιώνεται η καπιταλιστική βιοεξουσία, δηλαδή η «προσαρμογή της συσσώρευσης των ανθρώπων στη συσσώρευση του κεφαλαίου», οι αφέντες αυτού του κόσμου θέτουν σε λειτουργία ένα πλήθος προγραμμάτων αξιολόγησης, τα οποία ανυψώνονται σταδιακά σε επιστήμη κανονικοποίησης των σωμάτων και των ψυχών: επιχειρούν να εξασφαλίσουν μια ευθυγράμμιση των εργατικών συμπεριφορών με τις ανάγκες κερδοφορίας, να ηθικοποιήσουν και να βαθμολογήσουν τις εργάτριες στο σύνολο της ζωής τους, να διαλύσουν τις εργατικές αντιστάσεις και να διαμορφώσουν ένα πειθαρχημένο σώμα το οποίο συγκεντρώνεται, προσηλώνεται, προσαρμόζεται στους ρυθμούς της παραγωγής και της κατανάλωσης και παρέχει την απαιτούμενη εργασιακή δύναμη. Από το επιστημονικό μάνατζμεντ στη Δύση ως το social credit system στην Κίνα, από τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων το 2021-2022 ως τα πρόστιμα στις γυναίκες που δε φοράνε το υποχρεωτικό χιτζάμπ στο Ιράν, η λίστα των πειθαρχικών μεθόδων κατηγοριοποίησης και ταξινόμησης των εργατ(ρι)ών κατά τη διάρκεια της ιστορίας των δύο τελευταίων αιώνων είναι πραγματικά ατελείωτη.

Στην εκδήλωση θα εστιάσουμε κυρίως σε δύο πρόσφατες μεθοδεύσεις αξιολόγησης: αυτή των εκπαιδευτικών και των δημόσιων σχολείων και αυτή των υγειονομικών και των δημόσιων νοσοκομείων εξετάζοντας όχι μόνο τους νόμους που τις στηρίζουν και τους στόχους που εξυπηρετούν αλλά και τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται ενάντιά τους.

 

 

Posted on

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ- ΗΧΗΤΙΚΟ (κομμάτι για υγεία) ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΝ-ΦΕΠΑ σχετικά με ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧ. ΜΟΝΑΔΩΝ & ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ, 17/3/23

η επίθεση στον χώρο της υγείας το γενικό πλαίσιο, οι στόχοι των καπιταλιστών, η αξιολόγηση (σεβκ) from against biopower on Vimeo.

Προδημοσιεύουμε το ηχητικό κομμάτι που αφορά στην αξιολόγηση των νοσοκομείων και σύντομα θα ακολουθήσει το ηχητικό ολόκληρης της εκδήλωσης συμπεριλαμβανομένης και της συζήτησης που ακολούθησε.
 
Παρακάτω ακολουθεί και το τμήμα της εισήγησης που αφορά την επιβολή της αξιολόγησης στα σχολεία:
 
Λίγα λόγια για μας. Η Συνέλευση ενάντια στη βιοεξουσία και την κλεισούρα, προέκυψε μετά από ανοικτό κάλεσμα της Συνέλευσης εργαζομένων και ανέργων από την πλατεία Συντάγματος τον Μάρτη του 2020 για τη συλλογική αντιμετώπιση της δυστοπίας που δημιούργησε η κρατική διαχείριση της πανδημίας, αυτόν τον παροξυσμό της καπιταλιστικής βιοεξουσίας.
 

Continue reading “ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ- ΗΧΗΤΙΚΟ (κομμάτι για υγεία) ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΝ-ΦΕΠΑ σχετικά με ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧ. ΜΟΝΑΔΩΝ & ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ, 17/3/23”

Posted on

Επιστολή από την επαρχία

« Μια μίνι ανταπόκριση για το ΕΣΥ της επαρχίας όπως το βλέπω ένα μήνα τώρα.   

Από τη μέχρι τώρα εικόνα μου σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο νομού επαρχίας καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η περιφέρεια είναι το δοκιμαστικό έδαφος συνολικών και πανελλαδικών αναδιαρθρώσεων του ΕΣΥ. Διάφορα πράγματα που ακόμη στην Αθήνα δεν έχουν προχωρήσει αρκετά, στην επαρχία συμβαίνουν εδώ και καιρό.   

Κάποια δεδομένα: Στο νοσοκομείο εδώ και 3 χρόνια δεν γίνονται πρωινά προγραμματισμένα παθολογικά ιατρεία (και επομένως ούτε απογευματινά επί πληρωμή). Λειτουργούν μόνο τα παθολογικά επείγοντα στα οποία προσέρχονται άνθρωποι με κάθε βαρύτητας προβλήματα. Κάποιοι από αυτούς εν τέλει μπορεί να νοσηλευτούν στην παθολογική κλινική.  

Ένα πολύ συχνό φαινόμενο (και στα παθολογικά και στα χειρουργικά επείγοντα) είναι άνθρωποι που δεν έχουν κάτι πάρα πολύ επείγον, κουρασμένοι και απηυδισμένοι από την πολύωρη αναμονή να σηκώνονται να φεύγουν και να τα σκάνε σε ιδιώτες για να λύσουν το πρόβλημά τους ή και να γυρνάνε σπίτια τους χωρίς λύσης και να ξαναέρχονται στο νοσοκομείο μετά από ώρες ή μέρες σε πιο σοβαρή πλέον κατάσταση.  

Επείγοντα και νοσηλεία, λοιπόν, μόνο όσον αφορά τον παθολογικό τομέα, δηλαδή καμία κάλυψη της ανάγκης για παρακολούθηση χρόνιων νοσημάτων, προληπτικό έλεγχο και εξέταση κάποιου μη επείγοντος προβλήματος με άνεση χρόνου κλπ. σε πρωινό ιατρείο.   

Οι εφημερίες στα επείγοντα παθολογικής αλλά κυρίως χειρουργικής καλύπτονται από αγροτικούς γιατρούς που αποσπώνται από τις θέσεις τους στην πρωτοβάθμια για να καλύψουν τα κενά στο νοσοκομείο. Η χρόνια αυτή πρακτική θεσμοθετήθηκε με τον νόμο 4999/2022 και η εφαρμογή της συγκεκριμενοποιείται με την προ ημερών υπουργική απόφαση Γ4γ,δ/Γ.Π.οικ.11650/2023 – ΦΕΚ 1195/Β/6-3-2023, που προβλέπει 6μηνη για αρχή εθελοντική μετακίνηση αγροτικών γιατρών σε νοσοκομείο όπου θα εργάζονται και θα συμμετέχουν στις εφημερίες όπως ακριβώς οι ειδικευόμενοι. Με τις επερχόμενες συγχωνεύσεις κλινικών/νοσοκομείων θα επεκταθεί ακόμη πιο πολύ η ευκαιριακή/μερική απασχόληση και με ιδιώτες (που θα δουλεύουν με μπλοκάκι), αντί μόνιμων προσλήψεων. 

Όσον αφορά τους επιμελητές (δηλαδή τους ειδικούς και όχι ειδικευόμενους) πολύ συχνά στα επείγοντα δεν υπάρχει κανένας, με αποτέλεσμα εφημερίες του νοσοκομείου να βγαίνουν από ειδικευόμενους και αγροτικούς με τη βοήθεια στα πολύ σοβαρά των ειδικών που εφημερεύουν για τους νοσηλευόμενους ασθενείς. Συχνά οι εφημερίες επιμελητών καλύπτονται από ιδιώτες με 24ωρη σύμβαση έργου. 

Από τις 28 νοσηλεύτριες των επειγόντων μόνο οι 4 είναι μόνιμες! Οι υπόλοιπες (είναι και 2 άντρες μεταξύ των γυναικών) είναι με 2ετείς στην πλειονότητα συμβάσεις.  

Όποιον ντόπιο κι αν έχω ρωτήσει λέει ότι οι ανάγκες τους δεν καλύπτονται από το νοσοκομείο. Υπάρχουν και ένα κέντρο υγείας αστικού τύπου και ένα ΤΟΜΥ στην πόλη,  αλλά κατά γενική ομολογία υπολειτουργούν (όπως και παντού αλλού).  

  Όσον αφορά τους αγροτικούς πρόκειται για ένα υποκείμενο φοβερά μίζερο. Περαστικοί όπως είναι από το μέρος που κάνουν αγροτικό αδιαφορούν για τις εργασιακές σχέσεις και συνθήκες και δε δείχνουν (σε γενικές γραμμές) καμία κριτική-αγωνιστική διάθεση. Διάφοροι παραπονιούνται για το γεγονός ότι τους μετακινούν για να καλύπτουν εφημερίες στο νοσοκομείο. Μεταξύ αυτών και 2 αγροτικοί που θα είμαστε μαζί στο Κ.Υ. Ρωτώντας πως τους φαίνεται αυτή η φάση της μετακίνησης και τι θα ήταν διατεθειμένοι να κάνουν ενάντιά της κλπ. μου είπαν και οι 2 πράγματα ίδιας φύσης. Ο ένας ότι δε θα είχε πρόβλημα αν η μετακίνηση ήταν σε ΜΕΘ, μιας και αυτό θα τον βοήθαγε στην ειδικότητα (καριέρα) του και ο άλλος ότι δε θέλει να μετακινηθεί για να έχει χρόνο να παρακολουθεί εθελοντικά σε άλλα νοσοκομεία του νησιού εξειδικευμένα χειρουργεία που τον ενδιαφέρουν λόγω ειδικότητας.»

***

Όσα περιλαμβάνονται στην παραπάνω ανταπόκριση γιατρού από την επαρχία αποτελούν εμπειρική επισφράγιση πολλών από αυτά που έχουμε καταγράψει σε προκηρύξεις ή μπροσούρες μας τα τελευταία 3 χρόνια που συμμετέχουμε στους πρόσφατους αγώνες γύρω από το κοινωνικοποιημένο κομμάτι του μισθού μας, αυτό που αφορά στην ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη.

Από μια άλλη σκοπιά, σε επίπεδο μελετών δηλαδή, είναι μια νεοεκδοθείσα μελέτη του ΚΕΠΥ (Κέντρο Έρευνας και Εκπαίδευσης στη Δημόσια Υγεία, την πολιτική Υγείας & την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας) που επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι ο λόγος που μας κλείδωσαν μέσα τα προηγούμενα χρόνια, ο σκοπός για τον οποίο μας επέβαλαν αυτό το αμφιβόλου προέλευσης και –αναμφίβολα πια– αναποτελεσματικό φθηνό φιξάκι με κόστος χιλιάδες απολυμένους όχι μόνο από το ΕΣΥ, αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα, δεν ήταν ασφαλώς –όπως άλλωστε υποστηρίζουμε με συνέπεια εδώ και 3 χρόνια– η διασφάλιση της υγείας μας, αλλά η συρρίκνωση του ΕΣΥ σε όλες τις βαθμίδες περίθαλψης.  Πράγματι, οι εξελίξεις γύρω από την αναδιάρθρωση του συστήματος δημόσιας περίθαλψης αποδεικνύουν ότι οι κρατικές ντιρεκτίβες, οι οποίες μέσα από τις «ιερές» διακηρύξεις των διαβόητων ειδικών και με την υποστήριξη των αριστερών και αντεξουσιαστών φετιχιστών της επιστήμης και της προόδου, τρομοκρατούσαν την κοινωνία, ώστε να μην  επισκεπτόμαστε μονάδες υγείας καμιά σχέση δεν είχαν με μέτρα κατά της διάδοσης του κορονοϊού. Ίσα-ίσα, κρατώντας τον κόσμο μακριά από τα νοσοκομεία, μπορούν σήμερα να τις «αξιολογούν» και να εφευρίσκουν «πλεονάζουσες υποδομές» και «αργόσχολο προσωπικό», προετοιμάζοντας το έδαφος για το επόμενο στάδιο της μερικής ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ: την υιοθέτηση κλειστών προϋπολογισμών στις δαπάνες λειτουργίας και άρα τις συγχωνεύσεις κλινικών και τις συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα.

Στη νέα αυτή μελέτη με την ονομασία «Η εξέλιξη του Υγειονομικού Προσωπικού στα νοσοκομεία του ΕΣΥ πριν και κατά τη διάρκεια της πανδημίας» καταγράφεται η τραγική αποδιάρθρωση του δημόσιου συστήματος υγείας των τελευταίων ετών. Ενώ η κυβέρνηση διαφήμιζε την ενίσχυση των νοσοκομείων με 20.000 προσλήψεις, η αλήθεια είναι ότι έγιναν μόλις 7.000 κι αυτές σχεδόν αποκλειστικά επικουρικού προσωπικού και ειδικευόμενων. Ταυτόχρονα, πάνω από 3.100 γιατροί που εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα έφυγαν τη δεκαετία 2009-2019 αναζητώντας καλύτερη καριέρα στο εξωτερικό

Η έκθεση δείχνει ότι το συνολικό προσωπικό όχι μόνο είναι μικρότερο σε σχέση με το 2009, αλλά και ότι οι λίγες νέες προσλήψεις που γίνονται κατά κύριο λόγο αφορούν επισφαλείς σχέσεις εργασίας (επικουρικό προσωπικό και όχι μόνιμο), ό,τι δηλαδή συμβαίνει μαζικά και στον ιδιωτικό τομέα μετά την εφαρμογή των μνημονίων.

Κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία του ΥΠΥΓ σχετικά με τη διαχρονική εξέλιξη των σχέσεων εργασίας των εργαζομένων στα νοσοκομεία του ΕΣΥ κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19. Πιο συγκεκριμένα το 2022, το 77,7% των εργαζόμενων στα νοσοκομεία του ΕΣΥ ήταν μόνιμο προσωπικό, το 9,5% ορισμένου χρόνου (πχ. ειδικευόμενοι ιατροί, αγροτικοί ιατροί) και το 12,8% επικουρικό προσωπικό (ιατρικό και νοσηλευτικό) με μονοετείς ή διετείς συμβάσεις εργασίας (διάγραμμα 7).  

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, κατά τη χρονική δηλαδή περίοδο 2019-22, η αύξηση του προσωπικού των νοσοκομείων του ΕΣΥ προήλθε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από την αύξηση του επικουρικού προσωπικού και του προσωπικού ορισμένου χρόνου. Αντιθέτως, κατά τη χρονική περίοδο 2019-22 το μόνιμο προσωπικό των νοσοκομείων του ΕΣΥ παρέμεινε στάσιμο (0,5% αύξηση, 321 νέες θέσεις μόνιμης εργασίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας). Η στασιμότητα των μόνιμων θέσεων εργασίας στα νοσοκομεία του ΕΣΥ και η αντικατάσταση τους με επικουρικό προσωπικό ξεκίνησε ήδη από το 2017 (διάγραμμα 7), την περίοδο δηλαδή της οικονομικής κρίσης, και έγινε κυρίαρχη πρακτική κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Συνιστά δε ανησυχητική εξέλιξη με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην ποιότητα και συνέχεια των παρεχόμενων υπηρεσιών από τα νοσοκομεία του ΕΣΥ. 

Ενδεικτικά τα νοσοκομεία του ΕΣΥ τη χρονική περίοδο 2009-15 απώλεσαν το 20% του ανθρώπινου δυναμικού τους (απώλεια σχεδόν 19.000 θέσεων εργασίας, το 50% των οποίων αφορούσε σε θέσεις κλινικού προσωπικού), με την όποια μερική ανάταξη την περίοδο 2015-19 (αποκατάσταση 5.500 περίπου θέσεων εργασίας) να επιχειρείται κύρια μέσω της πρόσληψης επικουρικού προσωπικού. Ενδεικτικό επίσης της πλημμελούς στελέχωσης των νοσοκομείων του ΕΣΥ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, είναι το γεγονός ότι βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ το 2009 εργάζονταν στα νοσοκομεία του ΕΣΥ 92.946 εργαζόμενοι, ενώ τον Δεκέμβριο του 2022 σύμφωνα με τα στοιχεία του ΥΠΥΓ εργάζονταν 84.320 εργαζόμενοι. Με άλλα λόγια το Δεκέμβριο του 2022 οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας ήταν κατά 8.626 λιγότεροι σε σχέση με τα προ οικονομικής κρίσης επίπεδα.»

Πολύ έγκαιρα η συνέλευσή μας ανακίνησε το ζήτημα των εξελίξεων της επίθεσης σε βιομηχανία υγείας-εκπαίδευση φέρνοντας σε διάλογο, στα πλαίσια σχετικών εκδηλώσεων, αγωνιζόμενους πρώην ανεσταλμένους υγειονομικούς με εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στην αξιολόγηση, είτε την ατομική είτε την αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας.Το ότι κάνουν πλέον λόγο για το ζήτημα αυτό πρώην ανεσταλμένοι υγειονομικοί και στη συνέχεια μόλις μερικές μέρες πριν κηρύχθηκε από την ποεδην και την οενγε απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, είναι αρκετά ελπιδοφόρο.

Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση κρατάει πάρα πολλά χρόνια. Σήμερα όμως –ειδικά μετά από την μακρόχρονη περίοδο παύσης των προλεταριακών αγώνων που βιώσαμε την τελευταία τριετία– χρειάζεται να εντείνουμε τις αρνήσεις μας, να στείλουμε στα αζήτητα το προσοντολόγιο των διαχωρισμών και των κατηγοριοποιήσεων και να βάλουμε στη θέση τους την απειθαρχία, την ταξική αλληλεγγύη και την μαχητικότητα!

Η φωτό προέρχεται από την εκδήλωση που συνδιοργάνωσε η σεβκ με την προ.κ.α στην Πάτρα με τη συμμετοχή συναγωνιστή από τον σύλλογο εργαζομένων στο νοσοκομείο της Ικαρίας, πρώην ανεσταλμένο υγειονομικό.

Posted on

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ-ΠΑΤΡΑ

Η εκδήλωση για την επιβολή διαδικασιών αξιολόγησης στην εκπαίδευση και τη βιομηχανία υγείας και τις ταξικές αντιστάσεις που συναντά πάει Πάτρα.​

 

Μαζί με τις συντρόφισσες της Προλεταριακής Κίνησης Αγώνα από την Πάτρα, συναγωνιστή πρώην ανεσταλμένο γιατρό από τον σύλλογο εργαζομένων στο νοσοκομείο της Ικαρίας, εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους στον χώρο της υγείας συζητάμε, αντιπαραβάλλουμε εμπειρίες αγώνα και ανιχνεύουμε κοινά σημεία και προοπτικές αντίστασης.

 

Τσάι, συμπάθεια και​
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΤΩΝ!

 

Παρασκευή, 31 Μαρτίου, 7 μμ, τεϊοποτείον Το Τραμ, Αράτου 24

 

Posted on

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ,17/3,19.00, ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ… ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΡΕΒΟΛΒΕΡ ΜΟΥ

ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ… ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΡΕΒΟΛΒΕΡ ΜΟΥ

 

 

Επίμονα και με συνέπεια το καπιταλιστικό κράτος προσπαθεί τα τελευταία… 30 plus χρόνια να επιβάλει την αξιολόγηση στην εκπαίδευση, κάτι που αποδεικνύει πόσο αναγκαία τη θεωρούν τα αφεντικά μας, τόσο για τον «εξορθολογισμό» και την παραγωγικότητα αυτού του τομέα όσο και για τη διαμόρφωση εκείνης της προλεταριακής υποκειμενικότητας που αποτελεί προϋπόθεση της επιτυχίας της.
Ήδη ο νόμος 4823 με τον οργουελικό τίτλο “Αναβάθμιση του σχολείου, ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών και άλλες διατάξεις” που επιχειρείται να εφαρμοστεί προβλέπει ένα εφιαλτικό και ασφυκτικό πλέγμα ατομικής αξιολόγησης, αλλά προς το παρόν, όπως και η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, βρίσκει απέναντί του ισχυρές αντιστάσεις.

Continue reading “ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ,17/3,19.00, ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ… ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΡΕΒΟΛΒΕΡ ΜΟΥ”